ออลัน ปรมาจารย์มัธยมเวท

(คำเตือน ! นิยายเรื่องนี้ รอรีไรต์!!!)

คำเตือน

– นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการ  สมมุติ

– นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาบางส่วนเกี่ยวกับความรุนแรง การต่อสู้ คำหยาบ ดูถูกเหยียดหยาม เกลียดชัง ฯลฯ  ห้ามนำไปใช้ในชีวิตจริง

– ขอให้จดจำไว้ว่า นิยายเรื่องนี้ไม่มีกำหนดวันลงตอนใหม่ที่แน่นอน  นาน ๆ จะลงตอนใหม่สักครั้ง หรือบางครั้งก็ลงถี่หลายตอน  เอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่ไม่หายไปไหน

เวทมนตร์ศักราช 2563....

ปรมาจารย์เวทย์ในตำนาน ‘ออลัน เรินต์เกน โรสวู้ด ไดมอนด์’ วีรบุรุษผู้ทำนายตัวเองว่าในอนาคตข้างหน้าเขาจะกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก เมื่อถึงวันนั้นเขาจะนำพาโลกไปสู่ยุคใหม่ยุคที่ผู้คนสามารถใช้เวทมนตร์ได้อย่างเสมอกัน

โลกเวทมนตร์ที่แท้จริงอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม เพียงแค่รอเวลาให้งานวิจัยเวทมนตร์เล่มล่าสุดของปรมาจารย์เวทออลันสำเร็จ วันแห่งศิวิไลก็จะมาถึง

ในโลกใบนี้ไม่มีจอมเวทคนใดเก่งทัดเทียมเท่าออลัน ยุครุ่งเรืองที่สุดของเวทมนตร์ เครื่องราง ดนตรีเวท ล้วนเจริญรุ่งเรืองถึงขีดสุด มนุษย์ทุกคนทุกเพศมีเวทมนตร์ฝังลึกอยู่ในตัว หรือที่เรียกว่า ‘เมจิก’ อันเป็นค่าเวทมนตร์ดิบในร่างกายของมนุษย์ทั่วไป และเมจิกที่ต่ำที่สุดถูกค้นพบเมื่อไม่นานมานี้คือ 10 เมจิก

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นในวันครบรอบหนึ่งพันปีการสถาปนาสภาจอมเวทแห่งบาบาร็อก ท้องฟ้าแปรปรวนอย่างหนักคล้ายว่ามีคนเล่นพิเรนทร์ก่อพายุทมิฬขึ้นในกลางเมือง และในวันเดียวกันนั้นออลันได้ทำการทดลองวิจัยเวทมนตร์เล่มสุดท้าย มันเป็นเวทมนตร์ต้องห้าม ‘เวทห้วงเวลา’ และเขาทำสำเร็จ แต่ก่อนที่ความสำเร็จจะถูกป่าวประกาศให้ผู้คนได้รับรู้ ออลันกลับโดนผลของเวทห้วงเวลาย้อนคืนเล่นงานจนถูกดูดเข้าไปในห้วงเวลาแห่งการหลับใหล ก่อนจะกลับออกมายังห้องทำงานเดิมของเขาในระยะเวลาเพียงสิบวินาทีให้หลัง

เวลาที่ผ่านพ้นไปสิบวินาทีในห้วงเวลาเป็นเพียงระยะเวลาสมมติ แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงนั้นเวลาได้ผ่านไปแล้วถึงหนึ่งร้อยปี!

หลังจากกลับออกมาจากห้วงเวลาปั่นป่วน ตัวออลันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปร่างกายของเขาหดสั้นลง แขน ขา ลำตัว และแม้แต่นิ้วมือนิ้วเท้าไร้เรี่ยวแรง จนอยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ

“อุแว้! อุแว้! อุแว้!”

ออลันพยายามลืมตาอันหนักอึ้งมองห้องทำงานของเขา ตอนนี้มันกลายเป็นห้องสีขาวโพลนแสงสว่างแยงตาจนแสบ คล้ายว่ามีดวงอาทิตย์ขนาดเล็กห้าดวงส่องสว่างอยู่บนหัวของเขาจนอยากปิดตาและร้องไห้เสียงดังอีกรอบ

หนึ่งร้อยปีผ่านไป ตอนนี้ห้องทำงานของออลันได้กลายเป็นห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลประจำเมืองไปแล้ว และก่อนที่สติสุดท้ายจะเลือนหายไปเพราะสมองของทารกยังไม่สมบูรณ์มากพอ ออลันได้ใช้พลังเวทเท่าที่มีห้อหุ้มความทรงจำของเขาเอาไว้ และตั้งเวลาปลดผนึกความทรงจำในอีกหนึ่งปีหลังจากนี้

ปรมาจารย์เวทกลับกลายเป็นเด็กทารกอีกครั้ง ชื่อของออลัน เรินต์เกน โรสวู้ด ไดมอนด์ถูกจดจำกลายเป็นตำนาน และเป็นแบบอย่างในการเดินรอยตามของเหล่านักเวทที่เคารพนับถือออลันในฐานะจอมเวทที่มีพลังและปัญญามากที่สุดในโลก...