[EXO] "IS THIS LOVE" ใช่รักหรือเปล่า? | KAIHUN FT. CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 :: Admit It [Loading 100%]

 

  CR.SQW

Chapter 2 

 

 

ตุ้บ!

"โอนเงินสิบห้าล้านวอนให้กูเดี๋ยวนี้จงอิน!" เซฮุนเขวี้ยงหมอนอิงสีเทาเข้มใส่กลางแผ่นหลังรูมเมทหน้าตากวนส้นเท้าเต็มแรง เขาลืมไปได้ยังไงว่าไอ้นี่มันเป็นจอมกะล่อนประจำคณะสังคมศาสตร์ คิดจะหลอกใช้แรงงานกันฟรีๆ น่ะเหรอ...

ฝันไปเถอะ! 

"บอกว่าต้องรอก่อนไงเซฮุน ภาษาเกาหลีง่ายๆ แค่นี้ทำไมต้องให้พูดซ้ำวะ" จงอินตีหน้าตายขณะดันจานข้าวผัดกิมจิออกห่างตัวหลังอิ่มท้อง วางกองไว้สักพักเดี๋ยวพอไอ้ตัวขาวทนไม่ไหวก็มาจัดการทำความสะอาดให้เขาเองเหมือนเคย อยู่ร่วมห้องกันมาสามปี เรื่องเดียวที่ทำให้เซฮุนยอมเอ่ยปากคุยด้วยก่อนก็มีเพียงเรื่องความไร้ระเบียบที่แก้ไม่หาย

ช่วงแรกของการเป็นรูมเมทกันสมัยปีหนึ่งจงอินเคยสงสัยกับพฤติกรรมแปลกๆ ของเซฮุน ทั้งขี้หงุดหงิด ถามคำตอบคำ หน้านิ่งประหนึ่งกล้ามเนื้อส่วนใบหน้าไม่ทำงาน แถมยังโลกส่วนตัวสูงไม่ชอบสังสรรค์กับเพื่อนฝูง ทว่าทุกอย่างก็มีข้อยกเว้น...

เพราะเซฮุนยิ้มกว้างเสมอเวลาอยู่กับซูจองที่เป็นคนแปลกๆ ไม่แพ้กัน สรุปคือจงอินเป็นส่วนเกิน ขนาดตอนบอกเพื่อนนักศึกษาร่วมภาคว่าสนิทกับเซฮุนยังโดนมองค้อนตาแทบหลุดแถมด้วยประโยคกระแทกใจว่า

'กูสนิทกับมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ?' 

จำได้ไม่เคยลืมว่าโคตรเสียหน้า ทั้งอึ้งทั้งงงว่าถ้าไอ้การที่เราสองคนอาศัยซุกหัวนอนในห้องเดียวกัน กินข้าวหม้อเดียวกัน ใช้เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างร่วมกันแล้วยังไม่สนิทนี่ต้องถึงขั้นสลับกางเกงในให้อีกฝ่ายใส่ไหมถึงจะแนบแน่นพอสำหรับมัน

"มึงจะให้กูรออะไรอีกวะ" เซฮุนกอดอกจ้องหน้าผู้ชายผิวสีแทนก่อนจะหรี่ตาจับผิดคนเจ้าเล่ห์ ขอสาบานกับตัวเองต่อหน้าพระราชวังคยองบกว่าจะไม่มีวันยอมถูกใครหน้าไหนเอาเปรียบเป็นอันขาด "มึงเคลียร์กับเด็กนั่นจบไปตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อนแล้วไม่ใช่หรือไง"  

"หึ ไม่ใช่" จงอินปฏิเสธหน้าตายโดยไม่สนใจว่าใครอีกคนจะช็อกจนหน้าซีดตัวสั่น ตรงกันข้ามรีแอคชั่นของเซฮุนกลับส่งผลให้เขาเผลอยกยิ้มมุมปากแบบไม่รู้ตัว แก้มแดงๆ กับผู้ชายตัวโตๆ มันไม่ควรจะเข้ากันสักนิด

ยกเว้นกับโอเซฮุน...

จงอินเชื่อว่าถ้าตัวเองเป็นผู้หญิงคงยอมพลีกายถวายตัวเป็นมเหสีเอกของเซฮุนแน่ๆ หากมีโอกาสได้เห็นรอยแดงระเรื่อพาดเต็มแก้มสองข้าง... 

น่าหยิกชะมัด! 

"มะ หมายความว่ายังไง" เซฮุนไม่รู้ว่าควรด่าใครดีกับการหลวมตัวรับสมอ้างเป็นแฟนปลอมๆ ของจงอินเพราะเห็นแก่เงินแต่กลับต้องแลกด้วยการถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดชอบเพศเดียวกัน ป่านนี้คนอื่นที่รู้จักเขาแล้วอยู่ในร้านกาแฟนั้นด้วยคงเก็บไปนินทาอย่างสนุกปาก

ซวยบัดซบ!

"เยริยังไม่เชื่อว่ากูกับมึงคบกันอยู่ เธอบอกว่าจะพิสูจน์" จงอินบอกเล่าเนื้อความช่วงสุดท้ายของการสนทนาหลังเซฮุนขอปลีกตัวออกไปเพราะระงับอารมณ์ไม่ไหว "เธอจะไม่ยกเลิกการหมั้นจนกว่าจะมั่นใจจริงๆ เพราะงั้น..." 

"..."

"... มึงต้องทำงานให้สำเร็จลุล่วงกูถึงจะจ่ายเงินก้อนโตนี้ให้" จงอินยักไหล่คล้ายไม่ยี่หระกับความวุ่นวายที่คืบคลานเข้าใกล้ทั้งที่ใจจริงก็กังวลแทบตาย "สิบห้าล้านวอนมันไม่ใช่เงินน้อยๆ เลยนะเซฮุน" 

ปลายคิ้วเรียวขมวดขุ่นพลางใช้ความคิด เซฮุนรู้ตัวว่าเขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงที่เผลอตบปากรับคำยื่นขาเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่น เขานึกไม่ถึงว่าเยริที่จงอินเคยเล่าให้ฟังประมาณครั้งสองครั้งจะกลายเป็นเด็กสาวสารพัดพิษโตเกินวัยแถมปากคอเราะร้ายขนาดนี้

ไม่เอาด้วยแน่ๆ! 

เซฮุนจะไม่เสี่ยงชีวิตแสนสงบสุขกับเด็กผู้หญิงคนนั้น! 

"ขอบอกให้รู้ว่ากูเกลียดความวุ่นวายมากที่สุดในชีวิต!" เซฮุนประกาศกร้าวขณะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมเข้มต่างจากคนเกาหลีทั่วๆ ไป ภาพที่แม่แอบร้องไห้เงียบๆ คนเดียวไหลย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำของชายหนุ่มอีกครั้ง

ครอบครัวของเซฮุนตั้งรกรากอยู่ที่จังหวัดปูซาน แม่กับพ่อแต่งงานมีลูกด้วยกันสองคนโดยมีเขาเป็นลูกชายคนเล็ก แต่พ่อกลับมีลูกกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง! พ่อของเขามีชู้อย่างเปิดเผย! ปล่อยให้แม่ต้องทนเจ็บช้ำและทนอยู่เพราะคำว่ารักที่อาจไม่เคยมีจริงด้วยซ้ำ!

เซฮุนใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางครอบครัวขนาดใหญ่ที่เกิดเรื่องวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งที่เขาพยายามเก็บตัวเงียบๆ คนเดียวเลียนแบบแม่แต่ก็ไม่วายถูกโยงเข้ากับเรื่องของบรรดาน้องๆ ที่มีสายเลือดเดียวกันเพียงครึ่งหนึ่งเข้าจนได้ 

เซฮุนเกลียด! เกลียดที่ต้องรับผิดชอบความผิดที่เขาไม่ใช่คนก่อ! 

แน่นอนว่าพ่อเข้าข้างลูกคนโปรดที่เกิดจากเมียคนใหม่... พ่อไม่เคยรู้ว่าตัวเองสร้างบาดแผลอะไรบ้างไว้ในจิตใจของลูก และแผลเป็นเหล่านั้นนั่นแหละที่ทำให้ชายหนุ่มไม่เคยศรัทธาในความรัก... เซฮุนเชื่อว่าความสัมพันธ์ของมนุษย์ไม่มีทางมั่นคงตราบใดที่ยังเอาชนะความอยากไม่ได้

โชคดีที่พี่ชายของเขาเรียนจบและได้งานที่ประเทศญี่ปุ่นเมื่อสามปีที่แล้ว เซฮุนขอร้องให้แม่หย่าขาดจากพ่อและย้ายตามพี่ชายไปซะ วันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันแม่ขอร้องให้เขาอย่าเพิ่งมีแฟนจนกว่าจะเรียนจบซึ่งเซฮุนยอมรับปากแต่โดยดีเพราะเข้าใจถึงความกังวลของท่าน

เซฮุนย้ำกับแม่ว่าเขาจะไม่มีทางเดินตามรอยเท้าพ่อเด็ดขาด!

"เซฮุน เซฮุน..." จู่ๆ เซฮุนก็นิ่งเงียบไปซะเฉยๆ จงอินเดินวนรอบตัวร่างบางที่ยืนแข็งทื่อราวท่อนไม้อยู่กลางห้องอย่างพิจารณา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นอีกฝ่ายเหม่อลอย มือหนายื่นออกไปกลางอากาศก่อนจะดีดนิ้วส่งเสียงดังเพื่อเรียกสติจนคนตัวขาวสะดุ้งเฮือก 

เซฮุนหอบหายใจตัวโยนกอบโกยเอาออกซิเจนเข้าช่องอกหลังเผลอกลั้นไว้เมื่อครู่ ขายาวก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อรักษาระยะห่าง ดวงตาเรียวรีเหล่มองผู้ชายผิวสีแทนอย่างระแวดระวัง หวังว่าไอ้บ้าจงอินคงเดาไม่ออกว่าเขาเป็นแบบนี้เพราะอะไร ปมปัญหาในใจเขาไม่ใช่เรื่องน่าอวดให้ใครรู้หรอกจริงไหม 

"โอนเงินมาให้กูแค่สิบล้านวอน" 

"อะไรนะ" 

"ยังไม่ทันแก่ก็หูตึงสมองสั่งการช้าแล้วเหรอ" ริมฝีปากสีสดบิดขึ้นเล็กน้อยอย่างต้องการเย้ยหยันคนผิวแทน "กูบอกว่าโอนเงินมาให้แค่สิบล้านวอนตามที่มึงเสนอตอนแรกก็พอ" 

"ทำไมงั้นอ่ะ" หรือเซฮุนจะสำนึกได้ว่าความโลภเป็นบาป...

"กูจะไม่ช่วยมึงต่อ เพราะฉะนั้นอีกห้าล้านวอนที่เหลือถือซะว่าไม่เคยพูดถึงมันก็แล้วกัน"

โอ้โหเฮ้ย! นอกจากจะหน้าเลือดแล้วโอเซฮุนผู้ขูดรีดเลือดกับปูยังไร้จรรยาบรรณในวิชาชีพ มันคิดจะหิ้วเงินคิมจงอินหนีทั้งที่ยังทำงานไม่สำเร็จตามเป้าหมาย ช่วยแกล้งทำดีสักครั้งหนึ่งเถอะเพื่อนสนิทข้างเดียวขอร้อง!

"เรื่องอะไรกูต้องทำตามที่มึงบอกทั้งที่ยังสลัดเยริไม่พ้นตัววะ?!" เอาตามตรงก็ไม่อยากใส่อารมณ์กับเซฮุนสักเท่าไหร่ ทว่าความอดทนของจงอินมีขีดจำกัดค่อนข้างชัดเจน "ทำงานไม่เสร็จแต่ยังกล้ามาขอเงิน เกินไปหน่อยแล้วมั้งเซฮุน"  

"กูทำงานเสร็จแล้วจงอิน" ชายหนุ่มผิวขาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉยเฉกเช่นทุกครั้งที่ความโกรธยังไม่ครอบงำ "ลืมเหรอว่าตัวเองพูดว่ายังไงบ้าง" 

"..." 

"มึงบอกให้กูช่วยแสดงละครหลอกว่าที่คู่หมั้นที่ชื่อเยริว่าเราสองคนรักและกำลังคบกันอยู่แค่นั้น ซึ่งกูทำไปแล้ว ส่วนเยริจะเชื่อหรือเปล่ามันไม่ได้อยู่ในข้อสัญญา" ดวงตาผู้กำชัยชนะสั่นระริกอย่างไม่ปิดบัง "เก็ทนะ?" 

"..." 

สรุปคือคิมจงอินพลาดเอง!

"เสียใจจริงๆ ที่กูไม่ว่างพอจะเล่นต่อด้วย ลำพังถูกเข้าใจว่าเป็นฝ่ายรับทั้งที่สมควรเป็นฝ่ายรุกก็แย่เกินทน บรื๋อ!" เซฮุนลูบต้นแขนตัวเองแรงๆ แก้อาการขนลุกขนชันทั่วทั้งร่างเพียงเพราะคิดถึงคำพูดเมื่อกลางวัน "อันที่จริงมึงควรขอบคุณในความเสียสละของกูด้วยซ้ำ" 

"เสียสละเนี่ยนะ?!" จงอินกลั้นขำจนน้ำหูน้ำตาเล็ด ฝ่ามือหนากดหน้าท้องตัวเองซึ่งกำลังเคลื่อนที่เพราะการหัวเราะขั้นรุนแรง "ให้เด็กอนุบาลห้องหมีน้อยดูยังรู้เลยว่ามึงต้องเป็นฝ่ายโดนกูเสียบแล้วขย่ม รังสีความเป็นเมียแผ่ซ่านซะขนาดนี้" 

รังสีความเป็นเมียแผ่ซ่านอย่างนั้นเหรอไอ้หมีเมาง่วง?!

"ปากหมา!" เซฮุนฟาดกำปั้นลงกลางแผงอกแน่นปึ้กของจงอิน คนถูกกระทำยึดข้อมือบางกว่าไว้แน่นก่อนจะออกแรงดึงเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว ห่า! นี่มันฉากเรียกเรตติ้งชวนจิกหมอนของสมาคมแม่บ้านในซีรีส์เกาหลีชัดๆ!

อยู่ใกล้แค่ปลายจมูก...

ลมหายใจร้อนจัดจากคนตรงหน้าเล่นเอาเซฮุนเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความประหม่าที่หาสาเหตุไม่ได้ ดวงตาเรียวรีไล่มององค์ประกอบบนใบหน้าของผู้ชายผิวสีแทนแถมตัวสูงกว่าเขาราวห้าเซนติเมตร เซฮุนเพิ่งรู้ตัวว่าถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็สามารถใจสั่นได้ถ้าอยู่ใกล้เพียงอากาศผ่าน

วูบหนึ่งที่เราสองคนสบตากันเหมือนต้องการสื่อสารอะไรบางอย่าง ... บางอย่างที่แม้แต่คนส่งสารเองก็ยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ

"ปล่อยกูเดี๋ยวนี้!!!" ข้อมือขาวซีดเริ่มเกิดรอยช้ำจากแรงยึดของจงอินจนเซฮุนต้องกัดฟันเตือนให้รูมเมทปล่อยเพราะเขาไม่ชอบให้ร่างกายมีตำหนิไม่ว่าจะแค่รอยแมวข่วนหรือหนักหนากว่านั้นก็ตาม

ใครๆ ก็รู้ว่าคนเกาหลีใต้รักผิวตัวเองมากขนาดไหน

"ถอนคำพูดก่อนแล้วถึงจะปล่อย" คนได้ทีขี่แพะไล่กระตุกยิ้มมุมปากอย่างย่ามใจ นานๆ ทีจงอินจะมีโอกาสได้แกล้งเพื่อนหน้านิ่ง เรื่องอะไรเขาจะยอมปล่อยไปง่ายๆ ให้หมดสนุก

"ทำไมต้องถอนคำพูดทั้งที่มันเป็นความจริง" ความจริงที่คิมจงอินปากหมายิ่งกว่าหมาจริงๆ ซะอีก! 

"ถ้ายังยืนยันคำพูดเดิมก็อยู่อย่างนี้ทั้งวันนั่นแหละ" เซฮุนจิ๊ปากเพราะถูกขัดใจ เขาพยายามรั้งข้อมือของตัวเองคืนแต่ยิ่งออกแรงก็ยิ่งรู้สึกเจ็บมากเท่านั้น สุดท้ายคนไร้ทางเลือกจึงต้องกลืนน้ำลายตัวเองในที่สุด 

"..."

"ว่าไง?"

"เออ!" เซฮุนกระแทกเสียงตอบดังลั่นห้อง "กูขอถอนคำพูด สรุปว่ามึงไม่ใช่คนปากหมา พอใจไหม?!"

จงอินไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่ปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระหลังได้รับความพึงพอใจ ทว่าท่อนแขนขาวภายใต้เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกลับฟาดเข้ากลางหน้าผากอย่างแรง  ความเจ็บแล่นพล่านเมื่อกระดูกคมๆ กระแทกถูกสันดั้งของชายผิวแทนจนเป็นแผล

"ทำบ้าอะไรวะโอเซฮุน?!" 

"ก็สั่งสอนมึงไง" เซฮุนยักไหล่คล้ายไม่ยี่หระต่อความเจ็บปวดของรูมเมท จงอินต้องโทษตัวเองที่ประมาทเขาเกินไป ดอกเมื่อกี้ถือว่าชดใช้แทนคำพูดหมาๆ ที่มันใส่ร้ายว่าผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีขนาดนี้มีรังสีความเป็นเมียแผ่ซ่านออกมารอบตัว

ระดับโอเซฮุนต้องมีเมียเท่านั้นเว้ย!!! 

"..." 

"สั่งสอนด้วยการใช้แขนฟาดหน้าเนี่ยนะ?!" ฉิบหาย อีกหน่อยถ้าแม่งไม่พอใจกูไม่โดนฆ่าปาดคอยัดชักโครกเลยหรือไง 

"อืม" เซฮุนครางรับในลำคอพลางล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงมากดรับสายสำคัญ เขาชี้หน้าจงอินเป็นเชิงบอกให้ผู้ชายผิวแทนหยุดเล่นซะถ้าไม่อยากเจ็บตัวเพิ่ม "ฮะ?! ถึงคอนโดแล้ว... ฉันบอกให้เธอรอที่สนามบินไม่ใช่หรือไงซูจอง..." 

ชายหนุ่มผู้โชคร้ายคิ้วกระตุกทันทีที่ได้ยินชื่อแสลงหูหลังจากมีเวลาสบายตัวสบายใจได้เพียงไม่กี่วัน พอจะอ้าปากถามว่าทำไมต้องฟังคำสั่งของลูกจ้างชั่วคราวก็ต้องหุบลงกะทันหันเพราะคนฟังชิงเดินหนีไปหยิบนู่นหยิบนี่อยู่ทั่วห้องนั่งเล่นของหอพัก

"..." 

"เธอรออยู่ที่คอนโดนั่นแหละ เดี๋ยวฉันเข้าไปแล้วเราจะได้ไปหาอะไรอร่อยๆ กินด้วยกัน" เซฮุนใช้ไหล่หนีบอุปกรณ์สื่อสารไว้ที่ข้างแก้มขณะก้มๆ เงยๆ หากุญแจรถของซูจองซึ่งมักจะฝากไว้ที่เขาเกือบทุกครั้งเวลาที่ต้องเดินทางออกนอกประเทศ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยเอาของส่วนตัวของเพื่อนมาใช้พร่ำเพรื่อ

เพราะเซฮุนจะขับรถก็ต่อเมื่อมีซูจองนั่งเป็นเพื่อนเท่านั้น

"... ห้ามปฏิเสธ อย่าลืมว่าเธอมีความผิดติดตัว" ฝ่ามือขาวจัดคว้าเอากุญแจรถพร้อมเสื้อแขนยาวตัวเก่งมาพาดไว้ตรงท่อนแขน "คดีแรกคือเลื่อนไฟล์ทบินโดยไม่บอกฉันล่วงหน้า แล้วนี่ยังหนีกลับคอนโดเองอีก" 

"ถามจริงกูยังมีตัวตนอยู่ไหมวะ" จงอินโบกไม้โบกมือราวกับกำลังอยู่ในคอนเสิร์ตบอยแบนด์ระดับชาติ ตั้งแต่ยัยลูกลิงโทรมาเซฮุนก็ปล่อยให้เขายืนเก้อจนน้ำลายบูด ไอ้บทสนทนาก่อนหน้านี้ก็ไร้ความหมายไปโดยปริยาย ไหนจะแผลแตกบนจมูกที่เต้นตุ้บๆ ไม่ยอมหยุด มิหนำซ้ำยังทำท่ารำคาญเขาเหมือนเป็นเจ้ากรรมนายเวรก็ไม่ปาน

นี่กูแค่อยากคุยด้วยไม่ได้จะขอส่วนบุญส่วนกุศล!

"ไว้ค่อยคุย" เซฮุนตอบคำถามรูทเมทผิวแทนแบบขอไปทีก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูดังเดิม จงอินถึงกับหน้าเหวอเพราะอึ้งที่คนขี้งกยอมทิ้งเงินจำนวนไม่ใช่น้อยที่เคยอยากได้นักหนาเพียงเพื่อมื้อค่ำแสนธรรมดากับเพื่อนสาวซึ่งจะกินวันไหนเวลาไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้! 

"ถ้ามึงก้าวขาออกจากห้องไปกูจะถือว่าสัญญาทั้งหมดเป็นโมฆะ" 

"แล้วแต่มึงสิจงอิน" เซฮุนเดินชนไหล่คนตัวสูงกว่าอย่างแรงจนร่างนั้นเซถลาไปอีกฝั่ง "ถึงกูจะชอบเงินมากแค่ไหน แต่กูก็บอกแล้วไงกูเกลียดความวุ่นวายมากที่สุดในชีวิต"

"..."

"ระหว่างเงินสิบล้านวอนที่ไม่รู้จะได้จริงเมื่อไหร่กับความสงบสุข มึงรู้ใช่ไหมว่ากูจะเลือกอะไรมากกว่ากัน" 

เซฮุนทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะเดินไปหยิบรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังที่กำลังตีตลาดเอเชียมาใส่ จงอินแค่นหัวเราะเสียงแห้ง เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำสิ่งไหนเป็นอันดับแรกหลังโดนตอกหน้าชนิดพังยับเยิน 

เขาต้องโกรธเซฮุนไหม?

"ย่าส์! สรุปฉันไม่ใช่เพื่อนคนสำคัญของเธอแล้วรึไงจองซูจอง?!" 

เสียงกึ่งตวาดกึ่งหัวเราะในลำคอซึ่งดังมาจากหน้าประตูห้องทำเอาจงอินเผลอเบ้ปากด้วยอารมณ์หมั่นไส้ที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก สำหรับเขาโอเซฮุนมันไม่ใช่คนสำคัญบ้าบออะไรทั้งนั้น! เพราะไอ้ว่าที่นักการฑูตจอมเย่อหยิ่งถือตัวน่ะเป็นได้แค่อย่างเดียวคือคนโง่!

โอเซฮุนเป็นคนโง่ที่สุดเท่าที่คิมจงอินเคยเจอ!!!

 

"ว่ายังไงนะ?! ... คิมจงอินจ้างนายเป็นแฟนด้วยเงินสิบล้านวอน?!" 

แก้วใสบรรจุแอลกอฮอล์ปริมาณหนึ่งถูกกระแทกลงบนโต๊ะเหล็กจนเกิดเสียงดังเมื่อเจ้าของตกใจกับข่าวใหม่ซะจนหมดอารมณ์ดื่มต่อ หญิงสาวรูปร่างหน้าตาสะสวยราวรูปปั้นราคาแพงช็อกสนิทหลังได้ฟังเรื่องโจ๊กประจำสัปดาห์จากปากเพื่อนที่รู้ใจตามธรรมเนียมของทั้งคู่

เรื่องโจ๊กของซูจองคือเธอบังเอิญเหยียบเท้าผู้โดยสารร่วมไฟล์ทบินคนหนึ่งเข้าอย่างจังก่อนจะรู้ว่าเขาคือคนที่นั่งติดกันบนเครื่องขากลับเกาหลี ทว่าเรื่องโจ๊กของเซฮุนกลับทำเอาเธอขำไม่ออกแถมยังต้องกุมขมับอีกต่างหาก

"บอกฉันทีว่านายล้อเล่น" 

"ฉันเคยล้อเล่นเรื่องเงินงั้นเหรอซูจอง?" 

"พระเจ้าช่วย..." เพียงประโยคเดียวหญิงสาวผู้สวมใส่ชุดเดรสรัดรูปสุดเซ็กซี่ก็ถึงกับไหล่ตก อย่าเพิ่งเข้าใจผิดคิดว่าเธอแอบชอบเพื่อนตัวเองจึงอกหักช้ำรักเมื่อรู้ว่าเซฮุนมีแฟน ความจริงซูจองแค่สงสารชายหนุ่ม "ฉันควรปลอบใจนายยังไงดีเนี่ย มีแฟนทั้งทีดันได้มนุษย์หมีมาแทน แถมยังใช้เงินซื้อนายด้วย เฮ้อ... " 

"น้อยๆ หน่อยยัยลูกลิง" เซฮุนดีดหน้าผากเรียกสติเพื่อนสนิทที่กำลังละเมอเพ้อฝันไปไกล "จงอินมันจ้างฉันเป็นแฟนหลอกๆ"

"จ้าง? หลอก?" ซูจองเริ่มงุนงง เธอสงสัยว่าอาจเป็นผลข้างเคียงของวอดก้าดีกรีแรงที่ดื่มตอนอยู่ผับใต้ดินแถวฮงแด หรือไม่ก็โซจูรสหวานน่าลิ้มลองของคุณป้าเจ้าของร้านเหล้าริมถนนซึ่งคราคร่ำไปด้วยพนักงานออฟฟิศและนักศึกษาตามธรรมชาติคืนวันศุกร์สุดเหวี่ยงแบบนี้

"ใช่ จงอินจ้างฉันเพราะไม่อยากหมั้นกับผู้หญิงที่แม่หาให้" เซฮุนตอบเรียบๆ ตามสไตล์เจ้าตัว ฝ่ามือขาวจัดหยิบแก้วโซจูตรงหน้าขึ้นกระดกเหมือนเป็นเพียงน้ำเปล่าตามประสานักดื่มตัวยง "มันคงจนตรอกแล้วจริงๆ ถึงได้ยอมเสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชายขนาดนั้น" 

"เฮ้ย! แค่ชอบผู้ชายด้วยกันไม่ถึงกับเสียศักดิ์ศรีหรอกน่า ..." อเมริกันเกิร์ลยืดอกเถียงทันควัน สำหรับเธอความรักไม่ควรถูกจำกัดด้วยเพศสภาพที่เจ้าตัวกำหนดไม่ได้ ตอนแม่ตั้งท้องมีพระเจ้าองค์ไหนยื่นกระดาษให้กาเลือกไหมล่ะว่ามนุษย์เอ๋ยเจ้าประสงค์จะเกิดเป็นเพศใด คำตอบคือไม่!

ฉะนั้นแล้วผิดหรือไงหากมนุษย์จะเลือกเองเมื่อมีโอกาส?

"ว่างๆ ก็ไปหาหมอบ้าง ขึ้นเครื่องบ่อยจนซีรีบรัมทำงานผิดพลาดแล้ว" เซฮุนเคาะหัวซูจองสองสามทีก่อนจะต้องปล่อยฮายกใหญ่ ยัยลูกลิงของเขาโดนโซจูเล่นงานเข้าอย่างจัง แม้แต่จะยกแขนเพื่อป้องกันตัวยังทำได้ช้าราวภาพสโลวโมชั่น

"อย่าเล่นหัวสิ เดี๋ยวผมเสียทรงหมด ..." 

"อืม ว่าแต่ไปครั้งนี้พี่สาวเธอเป็นยังไงบ้าง" ชายหนุ่มเลียบเคียงถามถึงจองซูยอน พี่สาวสุดรักสุดบูชาของซูจองผู้เป็นสาเหตุให้เธอต้องบินข้ามทวีปเอเชีย - อเมริกาเกือบทุกเดือน ดีหน่อยที่อาจารย์ที่ปรึกษาเข้าใจยอมให้ทำงานชดเชยแทนเวลาเรียน 

"เหอะ!" 

"น้ำเสียงเย้ยหยันมาเชียว เขายังไม่ยอมเลิกกันสิท่า"

"หมอนั่นมันปรสิต! มันไม่ยอมปล่อยพี่สาวฉันแน่ถ้ายังสูบเลือดไม่อิ่ม" ซูจองกำมือแน่นขณะนึกถึงหน้าพี่เขยที่เกลียดเข้าไส้ พอพ่อแม่เธอเสียผู้ชายคนนั้นก็เป่าหูพี่สาวเธอให้ทำนู่นทำนี่เหมือนหุ่นยนต์ ไม่เว้นกระทั่งส่งเธอกลับเกาหลีทั้งๆ ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ 

ซูจองต้องกลายเป็นคนเก็บตัวเพราะคุยคนละภาษากับเพื่อน ใช้ชีวิตมัธยมปลายปีสุดท้ายในโรงเรียนประจำที่จังหวัดปูซาน ครั้งหนึ่งเธอแอบหนีออกมาข้างนอกเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไป ครูที่โรงเรียนเอาแต่สอนบทเรียนด้วยภาษาเกาหลีที่เด็กหญิงวัยสิบแปดปีไม่มีทางเข้าใจ

ถึงอย่างนั้นก็ยังมีความโชคดีในความโชคร้ายอยู่บ้าง... การทำผิดกฎส่งผลให้เด็กหญิงได้เจอเด็กชายตัวขาวแถมผอมซูบที่พูดภาษาอังกฤษคล่องดีเหลือเกิน คล่องยิ่งกว่าครูบางคนในโรงเรียน เราสองคนถูกชะตาและตกลงจะแลกเปลี่ยนภาษากันเพื่อผลประโยชน์ 

เธอพยายามจะเรียนรู้ภาษาเกาหลีเพื่อเรียนชั้นมัธยมปีสุดท้ายให้จบ ส่วนเซฮุนก็เรียนภาษาอังกฤษขั้นยากเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่โซลและทำตามความฝันนั่นคือการเป็นนักการฑูต สุดท้ายเราสองคนก็ร่วมหัวจมท้ายไปไหนไปกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

"ว่าแต่เรื่องของนายจะเอายังไงต่อ" 

"เรื่องของฉัน? เรื่องอะไร?" เมื่อเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจกลับถูกเจ้าของสายตาพิฆาตงัดหน้าด้วยข้อศอกแหลมๆ "โอ๊ยยย!" 

"อย่าสำออย!" เพื่อนสาวคนสนิทถอยตัวกลับลงนั่งที่เดิม "ฉันหมายถึงเรื่องของนายกับจงอิน" 

เรื่องของเขากับจงอินงั้นเหรอ?

"ก็ไม่ยังไง หมอนั่นแค่แกล้งฉันเล่นสนุกๆ" เซฮุนปล่อยแผ่นหลังให้พิงกับพนักเก้าอี้เพราะเริ่มรู้สึกปวดเมื่อยตัว "คนปกติที่ไหนจะเอาเงินมากมายมาแจกชาวบ้านแลกกับงานที่ไม่คุ้มค่าสักนิด" 

"จริง! ถึงขั้นจ้างคนตบตาว่าที่คู่หมั้นตั้งสิบล้านวอน รวยอย่างเดียวทำไม่ได้นะ ต้องประสาทด้วย!" 

"อันนี้เห็นด้วยสุดๆ" สองเพื่อนซี้พากันหัวเราะร่าจนคุณลุงนักดับเพลิงที่เพิ่งออกเวรหันมามองด้วยสายตาตำหนิทั้งคู่ถึงยอมหยุด 

"ถ้าจงอินอยากได้คนควงจริงๆ ทำไมไม่จ้างพวกโฮสต์ พวกนั้นเขามืออาชีพจะตาย" ซูจองรู้จักจงอินเพราะเซฮุนเป็นคนแนะนำ ถึงไม่ได้สนิทอะไรแต่ก็พอรู้จักนิสัยใจคออยู่บ้าง ทุกการกระทำของผู้ชายคนนั้นมีเหตุผลเสมอ

"..." 

"ทำไมจงอินถึงต้องเจาะจงเลือกนายเป็นคนรักปลอมๆ" คิ้วเรียวสวยขมวดพลางใช้ความคิด แอลกอฮอล์ที่ยังคงวิ่งอยู่ในกระแสเลือดสิ้นฤทธิ์ชั่วขณะ "มั่นใจรึเปล่าเซฮุนว่ารูมเมทของนายไม่ได้ชอบผู้ชายจริงๆ" 

loading 100%

โบ้มมม! น้องซูจองผู้น่ารักเค้าฉลาดนะคะรีดเดอร์ ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันบ้างเน้อ ให้กำลังเค้าหน่อย <3 

เม้นท์เป็นกำลังใจและสกรีมในทวิตแท็ก #ficthislove กันได้นะค้าา 

ฟิคเรื่องนี้ไม่มีน้องฮุน มีแต่พี่ฮุนคนแมนที่พร้อมไฟท์กับทุกคน 

อะไรคือเสียบแล้วขย่มคะจงอิน 55555 ใส่ร้ายเซฮุนว่ามีรังสีความเป็นเมียอีกต่างหาก โอ้ยน่อ >< 

สำหรับตอนแรกๆ เราจำเป็นต้องปูพื้นฐานตัวละครเพื่อให้คนอ่านเข้าใจการกกระทำของเขาที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนะคะ

ปล. เมื่อไหร่เค้าจะได้กัน ( คลบ้าาา )