คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Drunk Texting
Title : Drunk Texting
Rate : PG-15
Hastag : #MBXSF
Theme Song : Drunk Texting
ผมับเาเราำลัะใ้ีวิู่ร่วมัน
ผมอุส่าห์ย้ายถิ่นานไปสร้ารัรัถึอเมริา
ผมีใที่ประเทศนี้เปิรับรัร่วมเพศให้ทะเบียนันอย่าถู้อามหมาย
ผมับเาูบันไม่รู้เบื่อเมื่อารแ่านับเพศเียวันไม่ถือว่าแปลอีแล้ว
เียแทบหัเมื่อเ็ส์ร้อนแรำเนินไปบนร่าายอเาที่้อนรับทั้ผมและ้อนรับอนาสีมพูร่วมัน
2 MAY 2015
“เอร์ไพร์สรบรอบหนึ่ปีที่หมั้นันรับ”
“แบมแบม”
ผมพูพร้อมรินน้ำส้มราาแพใส่แ้วใส ผมรินให้นอีฝั่ที่นั่ร้ามัน วหน้าอผมยิ้มื่นมื่น ผมเปลี่ยนวน้ำาน้ำส้มเป็นไวน์แ ผม่อยๆรินไวน์ลิ่นหอมใส่แ้วัวเอ วาวแ้วลามมา้วยมือประอแ้วึ้นมา ผมยื่นมันไป้าหน้าทำท่าะนแ้วับู่หมั้นอผมในวันรบรอบหนึ่ปี
แ่แล้ว
ู่หมั้นอผมไม่อยู่
เ้าอี้ว่าเปล่า
แ้วน้ำส้มไม่มีเ้าอให้มายมันนแ้วและื่มให้หม
“เมื่อืนไปไหนมาเหรอ”
ผมถามแบมแบมในเ้าวันรุ่ึ้น อนนี้สายโ่แล้วแ่แบมแบมเพิ่ื่น เาเินมาหาผมที่นั่ทอายบนโฟาัวยาวหน้าอทีวี ไม่มีเสียละรใน่อทีวีเพราะผมอยาไ้ยินเสียอเามาว่า
(เสียแหบ)
แบมแบมส่ายหน้า ปลายนิ้วอเาิ้มเ้าที่ระเือ ปาพะาบๆว่าเสียแหบ แ่นั้นผม็พยัหน้าเ้าใว่าเาพูไม่ไ้เาไม่มีเสีย และผม็รู้้วยว่าทำไมถึเป็นแบบนั้น
แบมแบมื่มเหล้านเ็บอและเสียหายไป
เป็นแบบนี้ทุรั้ที่ื่มหนั เารู้ัวว่าแพ้แอลอฮอล์ในระับหนึ่แ่็เลือะื่ม
ารที่เาเสียหายมันทรมาแ่แบมแบม็ยัอบออไปื่มนเมา
ผม็อยารู้ว่าารอยู่ับผมหรือเสียแหบอะไรมันทรมาว่าัน
ผมิว่า
อยู่ับผมน่ารำาว่า
ไปริ้มานิหน่อย
ผมอ่าน้อวามทาโทรศัพท์หลัเราสอนมานั่เป็นใบ้อยู่ที่เิม แบมแบมพูไม่ไ้เาเลยอาศัยารุยผ่านัวอัษรแทน แบมแบมพิมพ์ ผมพูอบ ลร้ายมันเหมือนผมพูนเียว เ็บมาึ้นไปอี เมื่อืนผม็อยู่นเียวนี่หน่า
“ทานน้ำอุ่นล้าอบ้า็ี”
ผมอบออไป วาอผมมอนรัที่ั้ใอบ้อวาม แบมแบมเป็นแบบนี้ เมื่อืนใสุ่ยัไไปริ้ เ้ามา็ือุนั้นแหละนี่แสว่าเมื่อืนเอาเิ้าวอผมไปใส่ เ้ามาเลยเหลือเิ้ลุมเ่าัวเียวบนร่าายอันสวยามที่ผมหวแหน
แบมแบมหน้ามุ่ยทันทีที่ผมอบเาไปแบบนั้น าอผมมอร่าบาอ้อนแอ้นภายใ้เนื้อผ้าาวลุเินหนีผมไปทาห้อรัว เสียุัอะไรนิหน่อยแ่ไม่นานแบมแบม็โผล่หน้าออมาพร้อมแ้วาแฟสีเลือหมูที่อนนี้มีวันพวยพุ่ออมาเล็น้อย
อุ่นพอมั้ย
แบมแบมพิมพ์้อวาม้วยมือเียวมาหาผม ผมแอบยิ้มทันทีหลัไ้เห็นใบหน้าาที่มุ่ยๆมาเป็นั้ใพิมพ์ ผมอยาะบอเหลือเินมาวาแ้ว่อน็ไ้่อยพิมพ์ แ่ผม็ถึบาอ้อว่าทำไมเาไม่ยอมวา แบมแบมเอาแ้วมานแนผมแล้ว่อยพิมพ์้อวามมาถาม
ถามว่าน้ำอุ่นที่ผมสั่ให้เาื่มมันอุ่นำลัีหรือยั
“พอแล้ว”
ผมยิ้มอบแบมแบม เายิ้มลับมาหาผมเ่นัน โทรศัพท์ิัวเาร่วหล่นบนโฟา สอมือนิ่มประอแ้วน้ำอุ่น ริมฝีปาู้ื่ม้าๆนไ้ยินเสียอน้ำไหลเ้าริมฝีปา ผมอยาะหัวเราะออมา เาน่าเอ็นูแม้ว่าเมื่อวานผมะเฟลเพราะเาอยู่บ้า
อโทษ
Happy 1st Anniversary
“ฮ่ะๆ”
ผมหัวเราะออมานไ้ หลัไ้อ่าน้อวามเ้าาแบมแบมถึสอรั้ิ้วยัน เาวาแ้วและั้หน้าั้าพิมพ์้อวาม เาอโทษผม เารู้ใผมอยู่แล้วว่าวระโรธเาเรื่ออะไร บท้าย้วย้อวามที่ผมอยาไ้ยินาเามาที่สุอเมื่อวาน
สุสัน์วันรบรอบหมั้นัน 1 ปี
ผมอยาไ้ยินาปาอเา
“รัมาร์”
“ที่สุในโล”
แบมแบมโถมัวเ้าใส่ผมเ็มแร เาเลื่อนใบหน้ามาใล้ พยายามะเปล่เสียออมา ผมไ้ยินนเียวและมั่นใว่าเาอยาให้ผมไ้ยินเพียผู้เียว
ำพูว่ารัผมที่ื่อมาร์มาที่สุในโล
“You Are My”
“My My My”
ผมพร่ำบอำแบบนั้นนแบมแบมยิ้มาหยี เาอบให้ผมพูแบบนั้นนะ ำว่ามายที่แปลว่าอผม แ่ไม่้อพูว่าเาืออะไรอผมเพราะมันเยอะแยะนพูไม่หมแน่ๆ
ีวิอผม รัอผม โลอผม ภรรยาอผม
เห็นมั้ยล่ะมันเยอะแยะริๆ
เสีย้อวามเ้าเียบหายไป ลมพัเ้ามาทาหน้า่าห้อ ผมโนแบมแบมทับัวนยับไม่ไ้ ส่วนที่ยับไ้อผมมีแ่ริมฝีปาที่บเบียูบอบอยู่แบบนั้น
แบมแบมเสียแหบแ่ใ่ว่าปาะพิารสัหน่อย
แบมแบมใ้ปาูบเ่ว่าผมเสียอี
ลุ่มหลและรัเามาที่สุในโลเ่นัน
แบมแบมผู้แพ้แอลอฮอล์แ่ัวเาเอือสิ่ที่ทำให้ผมมัวเมา
เาเป็นเอททานอลเ้ม้นหรือไันนะ
หลายรั้ที่แบมแบมออไปริ้ลับมาเสียแหบ ผมทนไ้เสมอมา ่อนะเมาเาะใ้วิธีโทรหาเพราะยัมีเสียพูไ้ แ่ถ้าเมื่อไหร่ที่มี้อวามเ้ามาแทน พิมพ์ไม่่อยถู เป็นอันรู้ันว่าแบมแบมื่มหนัอีแล้ว
ื่มหนัใ่ว่าะเมา
อแ็แ่แพ้แอลอฮอล์
ยอมรับว่าแฟนผมเป็นนล
ืนนี้วันศุร์ึ่เป็นวันทำานสุท้ายอทุสัปาห์ เป็นวันที่ผมยุ่มาและเลิานเป็นนสุท้ายอออฟฟิศ ผมทำานเป็นเลานุารให้ับหัวหน้าฝ่ายารัารทรัพยารมนุษย์ เอสารทุอย่าผมะ้อรู้และ้อัเ็บให้เสร็ในวันนี้ ผมมีบ้าว่าเสาร์อาทิย์ห้ามโทราม มันไม่ใ่เวลาานมันือเวลาพัผ่อนอผม
เพราะะนั้นวันศุร์ผมะเหนื่อยและหุหิ่าย
ผมะลับ่ำนิหน่อยแ่็ไม่เท่าับแบมแบมหรอ
ถ้าเปรียบผมเป็นผู้หิผมิว่าัวเอำลัเป็นประำเือน ผมอารม์ร้อน่ายว่าวันอื่นๆ ผมทำหน้ามุ่ยั้แ่ทำานทุ่มนึยันสามทุ่ม หน้าบึ้แม้ว่าเลิานับรถฟอร์เ่าๆลับห้อมาแล้ว็าม พอลับถึห้อสิ่ที่อยาให้มาหยุอารม์ึ้นๆลๆอผมือแบมแบม
ออ อหอมสัทีให้ื่นใสัหน่อยเถอะนี
“โธ่เว้ย”
ผมวาลั่นห้อเมื่อพบว่าห้อมื ไม่มีแบมแบมที่รัอยู่ในห้อสวีทนี้ บนโ๊ะหน้าโทรทัศน์มี้าวล่อที่เวฟวาเย็นือยู่ ้าันเป็นุ้อนวาบนทิู่ แ้วน้ำพร้อมวน้ำแร่ที่ยัไม่เปิแ่้นวมีแ่น้ำเนื่อาละลายวามเย็นไปนานแล้ว
แบมแบมเรียม้าวเย็นไว้ให้เาะหลายั่วโมที่แล้ว
เรียมไว้่อนัวเอะออไป้านอ
ผมนั่ลบนโฟาให้หายเมื่อยร่าาย ปลระุมเสื้ออสามเม็ลายร้อน ผมทำานเหนื่อย ผมเหวี่ยนลืมว่านเอหิว้าวไส้แทบา แม้อาหาระเย็นืหน้าาไม่น่าทานแ่ผม็ะัารเมือบมันให้หมไม้ให้เหลือมีแ่้าวเมล็เียว
“หื้ม?”
ผมร้ออย่าแปลใ ทาน้าวยัไม่ถึรึ่ล่อ อาารเป็นห่วู่ๆมัน็ผุึ้นมาลาอ ้าล่อ้าวมันไม่ไ้มีแู่่้อนส้อม มันมีโทรศัพท์รูปร่าุ้นาวาอยู่้วย
ไม่ใ่อผมเพราะมันอยู่ในระเป๋าาเ
แบมแบมไม่เอาโทรศัพท์มือถือไป้วย
ัาารุยันระหว่าผมับเาโยสิ้นเิ
“อโทษ”
ผมพูนเียว โอเผมผิที่ไม่ไ้บอแบมแบมล่วหน้าว่าผมะลับึ พอแบมแบมะออไปไหนเลยออไปแ่ัวให้ผมามอะไรไม่ไ้เลย
อโทษ ผมสำนึผิแล้ว
ยอมให้แบมแบมส่้อวามมาแม้เมา็ีว่าไม่เอาโทรศัพท์ไปเลย
ถ้าเาเมานพูไม่ไ้ใระูแลเา
ไม่มีใรรัเาเท่าผมอีแล้ว
“อนแล้ว”
“เมื่อืนมาร์ไปไหนมา”
“ผม้อออไปทาน้าวนเียว้านอ”
เ้าวันรุ่ึ้น แบมแบมี้หน้า่อว่าผมปาวๆลั่นห้อนั่เล่น เามีเสียนั่น็แสว่าไม่ไ้ไปริ้มา เาไ้อ้อใหมเลยที่ผมิไปเอมันผิ แบมแบมแ่ไปทาน้าว้านอ
“อย่าเียบสิ”
“ผมเวฟ้าวไว้รอั้นาน นผมแทบะินมันแทนมาร์แล้ว”
“แ่็ลัวว่าวันศุร์ที่มาร์เหนื่อยที่สุลับมาแล้วหิว”
“ผมเลยไม่ล้าิน นผมหิวบ้าออไปเินเร็เร่หาอะไริน”
“พูอะไรบ้าสิมาร์ ผมอนอยู่นะ”
แบมแบมพูเยอะมาๆ ผมีใที่โนเา่าหน้าานานี้ เารู้ว่าวันศุร์ผมะเหนื่อยที่สุ ผมะหิว้าว ผมเ้าห้อ้อเออิน เาทำไว้รอแ่ผมไม่ไ้บอว่าะลับสามทุ่มแบบนี้ ทำไมผมิไม่ีับแบมแบมนานี้นะ
“แบมเป็น้าวให้ผมอนนี้ไ้มั้ย”
“หื้ม? เวฟ้าวเหรอ”
แบมแบมทวนำผม สีหน้าเามาไ้ยินอะไรไม่ถนันั เาถามผมว่าให้เวฟ้าวทั้ที่ผมบอว่าให้เาเป็น้าว่าหา
“ผมหิว้าว”
“แบมแบมมาเป็น้าวให้ผมหน่อยสิ”
“ผมอยาิน้าว”
ผมพูพร้อมยิ้มเ้าู้นแบมแบมหน้าเหวอไป เาเพิ่ิไ้แน่ๆว่าผมทะลึ่ใส่เา ีบเาแบบนั้น เอวนาเหมาะมืออแบมบมถูผมอนมโฟา ร่าอนรัิ้นแ่วๆเวลาโนผมอ สั่นสะท้านไปทั่วร่าเมื่อโนผมิน้าว ไม่ใ่สิินัวเา ผมูอีราเป็นเ้าอ และเริ่มินแบมแบมที่รับบทเป็น้าวมื้อเ้าที่โฟารนั้น
แบมแบมไม่ไ้เป็นเอททานอลเ้ม้นอย่าเียว
เายัเป็น้าวสวยที่ร้อนแรให้ผมอิ่มท้ออี้วย
แบมแบมเล่าเรื่อราวสุแย่อผมเมื่อวานแม้ว่าัวเอะถูผมปรนเปรอรันราระเส่า เล่าะไม่ไหวแ่็อเล่าให้ผมอับอายในวามแย่อนเอไม่ยอมหยุ ผมะับปิปา้วยปาแรๆสัทีะี
แบมแบมบอว่าัวเอลับห้อมาอนสี่ทุ่ม ไปหาอะไรินื้ออินเล่นมาเ็บไว้ในห้อ พอเ้ามา็พบว่าผมอาบน้ำนอนหลับปุ๋ยบนเีย ้าวินไม่หม ินแล้วไม่เอาไปทิ้ ไม่เ็โ๊ะ ไม่เ็บแ้วและไม่เอาโทรศัพท์แบมแบมเ้าห้อนอนไปให้อี้วย มันแสว่าเาเห็นแ่ไม่ยอมหยิบ แบมแบมส่ายหน้ารัวอนผมถามว่าทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไป ว่าะอบไ้็อนที่ผมปลปล่อยใส่ัวเา แบมแบมอบอย่าเหนื่อยอ่อนว่าเาิว่าะลไปิน้าวแปปเียว
อ่า
นิสัยืนวันศุร์ผมแย่ะมั
แ่เ็ส์เ้าวันเสาร์ผมทำให้แบมแบมึ้นสวรร์ไ้็แล้วัน
“โนาธานนี่ใร”
“ผมถามว่าใร”
ผมึ้นเสียใส่แบมแบม แม้มันไม่ใ่วันศุร์แ่ผม็เหวี่ยแบมแบมนไ้ ผมสาบานว่าทาน้าวอิ่มแ่ไหนเอแบบนี้เ้าไปใรๆ็ุมอารม์ัวเอไม่อยู่หรอ
แบมแบมมี้อวามุยับนื่อโนาธาน
นผม้อถามว่าเาเป็นใร
เามีสิทธิ์อะไรส่้อวามลับมาหาแบมแบมว่าุสวยั โสหรือเปล่า ผมอบุนะ แบบนั้น
“บาเทนเอร์นสนิท”
แบมแบมอบผมเสีย่อย บรรยาาศหน้าทีวีในห้อรับแไม่เหมือนันสัวัน
“แล้วมันถามมาไ้ยัไว่าโสหรือเปล่า”
“ไม่ไ้ใส่แหวนเหรอ”
ผมถาม ยัเสียัไม่หยุหย่อน แบมแบมสะุ้เฮือทันทีที่ผมถามเรื่อแหวน าที่เายืนเอามือแนบลำัวลับ่อนมือสอ้าไพล่หลั
“แบมแบม!”
ผมลุึ้นไประา้อมือสอ้าอแบมแบมให้หลุออนมาปรา่อสายา
แบมแบมไม่มีแหวนหมั้นเหมือนที่ผมมี
ไม่ริ
“แหวน แหวนล่ะแบม”
ผมถามเสียสั่น ำ้อมือ้ายอแบมแบมแน่น โมโหนไม่สนว่าอีฝ่ายะเ็บแ่ไหน
แบมแบมยืนนิ่มีเพียใบหน้าเหยเเพราะเ็บ้อมือ ไม่ล้าสะบัออแม้ะปวแ่ไหน ไม่ล้าร้อไห้ลัวแสว่าเป็นนี้แยแม้ว่าเรื่อแหวนแบมแบมะรู้ว่าทำไมถึไม่ใส่และหายไปไหน
“อยู่ับเา”
“อยู่ับโนาธาน”
“ในแ้วเหล้า”
แบมแบมสะอื้นออมาบออย่าไม่ันัว่าแหวนอยู่ที่ไหนับใร ำสารภาพบาปทำให้ผมมีน้ำโหึ้นมาอี ผมบีบ้อมือนแบมแบมรีร้อว่าเ็บ ปะท้ว้วยารเะที่หน้าแ้อผมน้อปล่อย้อมือห้อเลือนั่นออ ผมมีเวลาไม่มาที่ะฟัำอโทษอแบมแบม ผมมีระเบิเวลาในัวและมันะถึุแหัในไม่ี่วินาที
“โมาับมือผม ีบผม เาเหล้าให้ผมนเลิ้มไปหม”
“แล้วแหวนใรถอ!”
“ผะผมถอ ฮือ”
ผมาแแ่เาน้ำาไหล แบมแบมเล่าออมาพร้อมอัวเอ เา้มหน้าให้หยน้ำาไหลลเปรอะพรมปูพื้น แบมแบมโนโนาธานีบ บาเทนเอร์อายุยี่สิบสามีบแบมแบมอายุยี่สิบเ็ เหมือนเ็หลอนแ่้วยเหล้า หลอับมือ หลอแ๊ะอั๋ หลอีบและหลอให้แบมแบมถอแหวนหมั้นสุรัออ ถอใส่แ้วเหล้าที่ัวเอื่มนหม ไม่ไ้เห็นเลยว่าโนาธานยิ้มร้ายเมื่อเหล้าฝีมือัวเอะทำให้อีนยอมถอแหวนมูล่าแพนั่นไ้
แบมแบมโนหลอเอาแหวนโยไม่รู้ัวเลย
แถมยัโนทำให้ผิใับมาร์อี้วย
“อโทษ ผมอโทษ!”
“มะไม่!”
ผมเหวี่ยประูห้อนอนอเราเสียั ปิายห้อนอนไม่ให้ใรเ้ามาและไม่ให้ใรออไป เสียหวีเพราะใที่โนอุ้มโยนลเียอแบมแบมั้อใ้ร่าอผม ผมสั่สอนนื้ออย่าสาสม ระบายวามโรธ้วยารืนใรุนแรถึแม้สุท้ายแบมแบมะถึปลายทาาวุ่นแบบทุๆรั้ที่เรามีสัมพันธ์ัน แ่รั้นี้แบมแบมปิเสธแ่ไหนผม็ะยัเยียรสรัาวๆให้นหนำใ
ผมโรธมาเมื่อนที่ผมรัสุีวิเห็นนอื่นีว่าผม
เห็นเหล้าีว่าผมแม้ว่าัวเอะแพ้แอลอฮอล์
โนหลอเอาทรัพย์สิน้วยสิ่ที่ัวเออบิน
ทรมาใ่มั้ยล่ะแบมแบม
พรุ่นี้แม้ะพูไ้แ่ะทำให้เินไม่ไ้เลยอยู!
เ็ส์รั้นี้เลวร้ายที่สุเลย
แบมแบม่าผมอยู่ในใ เาลุไม่ไหวริๆ เาป่วยนหน้าีนอนม ร้อไห้หนัเ้าไปอี เพราะผมลับมาหาเา้วยรอยฟ้ำบนใบหน้า แบมแบมที่เินแทบไม่ไหวพยายามลุไปหาหยูยามาทำแผลให้ผม ผมนอนพิท้ายทอยบนโฟา ลืมาแทบไม่ึ้น นี่ึมาแล้ว ผมออไป้านอั้แ่่วบ่าย้วยสภาพนปิแ่ลับมายัับไปฟัับหมามา
“มาร์ ไปทำอะไรมา”
แบมแบมถามผม เายืนโอนเอนในสภาพไม่ใส่เสื้อแ่ใส่าเัวยาวที่เหมือนว้าเอในู้เสื้อผ้าแล้วเอามาใส่ ลับหน้าหลั็ไม่ไู้เลย เาไม่มีเวลาทำอย่านั้น
“ัับหมา”
ผมอบแ่ไม่ไ้ลืมา เ็บเหลือเิน ผมเ็บใมาว่าเ็บัวหลายเท่านั
ผมหน้านิ่วเมื่อแบมแบมทำแผลที่หน้าให้ผมทุุ เาพยายามทำให้เบามือที่สุและ็ริๆที่เาทำแผลโยผมไม่เ็บเท่าไหร่เลย วาอผมลืมึ้น็พบว่าแบมแบมร้อไห้อยู่เียบๆ
“ไปหามันที่ร้านเหล้า ะไปทวแหวนืน”
“มันหนีไปแล้ว”
“เลยไปไ้ีนนแถวนั้นมาแทน”
ผมเล่าให้ระับที่สุ แ่แบมแบมไม่ยอมเารบเร้าให้ผมเล่าโยละเอีย ผมยอมแพ้น้ำาอเาและเสียร้อระมที่ผมเ็บัวเพื่อไปเอาแหวนืนาไอ้โนาธานบาเทนเอร์ี้โมย
ผมเล่าทีละนิเพราะยัเ็บแผลอยู่ สรุป็ือผมออาห้อไปนเียว ัแบมแบมที่นอนเินไม่ไ้แม้ะนอนพั้ามืน ผมออไปที่ร้านเหล้าที่แบมแบมอบไป หาไอ้นเลวเป็นอย่าแรแ่มันไม่อยู่ ผมามหาทั่วนฟ้ามื ไม่มีใรพบเอมันสัน อีท่าไหนไม่รู้ผมโวยวายหรือไปเหยียบหาหมาพวมันเา โนรุมีนใส่นหน้าพัแบบนี้แหละ ผมีไปเอว่าเห็นพวมันหลอนเป็นโนาธาน็เลยไปหาเรื่อมัน่อนล่ะมั้
“ผมอโทษริๆ”
แบมแบมอเอวผม ุหน้า่ำน้ำาที่หน้าท้อ เาอโทษ้ำแล้ว้ำเล่าในเรื่อแหวน ผมมีเพียฝ่ามือเปื้อนินลูบเบาๆที่ผมอแบมแบม
“่าเถอะ เี๋ยวื้อแหวนามเรื่อหยอู้มาใส่้วยัน็ไ้”
ผมพูพร้อมยิ้มมุมปา เ็บนิหน่อยแ่็อยายิ้ม อยาอโทษแบมแบมผ่านารลูบผม สุท้ายผมับเาเราเลิรัันไม่ไ้แม้ะมีไอ้บ้านั่นมาทำให้รัสั่นลอน็าม ถึแหวนหมั้นะหายไปหนึ่วแ่รัที่เยฟูมฟัันมาไม่มีวันหายไปนามัวไม่เอแบบนั้นแน่
ผมให้แบมแบมเป็นฝ่ายพั ผมโว์ฝีมือทำับ้าวมื้อึมาินันสอน แบมแบมมให่เลยว่าอร่อยที่สุ ผมไ้แ่เาแ้มเิน ไ่เียวไหม้เป็นหย่อมๆนั่นน่ะเหรอ อร่อย แบมแบมว่ามันอร่อยทั้นั้นอะไรที่ผมทำ มาร์อร่อย
ืนนี้ที่ไม่ี่ั่วโมะเ้าวันทำาน ผมอแบมแบมเอาไว้แน่น ายาวเบียัวให้ผมอเ็มไม้เ็มมือ แบมแบมอผมอบเ่นัน
อ
นิที่เรียไ้ว่าไม่เหลือให้อวันอื่นเลย
วันอื่นไม่มีริ
ผ่านไปนับเือนหลัาแหวนหายไป แบมแบมมีแหวนวใหม่แล้วเป็นแหวนาู้หยอเหรียริๆ เ้าัวำันเหลือเิน ิบวบอว่าถึแหวนะอปลอมแ่รัอ่ะเป็นอริ เฮ้อ ผมะไม่หลรัเาไ้ยัไัน
มารับหน่อย
ใผมระุว้าบเมื่อเอ้อวามานรัส่มา แบมแบมส่มาอนบ่ายึ่ผมทำานอยู่ มารับหน่อยพิมพ์ถูร้อยเปอร์เน์และเวลานี้ร้านเหล้ายัไม่เปิ โธ่แบมแบม ยัล้าไปินเหล้าอีเหรอไ
“มาร์ ประุมบ่ายรึ่ เร็ว!”
ผมเยหน้าทันทีที่โนสั่าน รีบหอบแฟ้มเอสารเ้าเอว สาวเท้าเินามหัวหน้าเ้าห้อประุม่วบ่าย โทรศัพท์มีอันถูปิเรื่อันรบวนเวลาประุม แ่่อนปิผมพิมพ์อบแบมแบมไปหนึ่้อวาม
ประุม
“ไปเอามาไ้ยัไ”
“เป็นห่วนะรู้มั้ย”
“เป็นห่วแล้วทำไมไม่มารับล่ะ”
“ประุมไแบมแบม”
“อย่าอนสิ”
ผมบีบแ้มแบมแบม ้อนให้เาเ้าไปนอนในห้อไ้แล้ว ผมเบื่อุยที่หน้าทีวีะแย่ วันนี้มีเรื่อให้ัถามแบมแบมเยอะพอวร ิไม่ถึเลยว่านัวเล็แ่นี้ะไปทวืนแหวนหมั้นที่โนโนาธานเอาไปมาไ้ยัไ นอายุมาว่าแบมแบมอย่าผมยัเ็บนเสียหมามาแล้วเลย แ่แบมแบมไม่มีแม้แผลใๆ
็หลอโนาธานเอาแหวนลับมา
ผมิแบบนั้นล่ะ
1 MAY 2016
“สุสัน์วันรบรอบสอปีที่หมั้นันนะ”
“ผมรัแบมแบมที่สุในโล”
ปีนี้ผมยิ้มไ้มาว่าปีที่แล้ว วันเวลาผ่านไปอีหนึ่ปีรวมแล้วสอปีที่ผมหมั้นับแบมแบมมา มีวามสุเพราะปีนี้แบมแบมไม่ไ้หายไปไหน ไม่ไ้หายไปไหนริๆนะ เาแ่ไปื้อเหล้าา้านอมา ผมึ่บัับห้ามเาไปื่มเหล้าที่ร้านไหนๆถ้าอยาินเอาเินผมไปื้อมาที่ห้อ
ผมเรียมำพูสวยๆเอาไว้าม้านบน พ่นลมหายใใส่ฝ่ามือพบว่ามันยัมีลิ่นปาอยู่ ผมรีบเ้าห้อน้ำลั้วน้ำยาบ้วนปาสัรั้หอมื่นใแบมแบมไม่น้อย เวลาูบะไ้ล้วลึถึใี
ผมนี่หื่นั ไม่ีเลย
ถ้าเวลาเลยเที่ยืนนั่นือเ้าสู่วันรบรอบสอปีที่หมั้นันอย่าสมบูร์
“ฮึ ทะโทรศัพท์”
“อยู่ไหน ฮือ”
ม่รับน่อย
00.01 AM.
2 MAY 2016
ิ๊ ิ๊
“เฮือ!”
ผมสะุ้ื่นลาึ เหื่อแเ็มใบหน้าและแผ่นหลั ระสับระส่ายวานหาโทรศัพท์บ้าบอที่ันเสือัอนเที่ยืน ผมวานหยิบโทรศัพท์มาูวันเวลา
2 MAY 2018
สี่ปีแล้วสำหรับารหมั้นอผมับแบมแบม
สอปีแล้วับารที่ผมไม่มีแบมแบมอยู่้าัน
เาทิ้ไว้แ่้อวามเียวที่ส่มาอนเที่ยืนวันที่เราหมั้นันรบสอปี
ม่รับน่อย
00.01 AM.
2 MAY 2016
“อยู่ไหนะไปรับ ฮือ”
ผมร้อไห้ ารนั่ื่มเหล้าหรือน้ำส้มรสอร่อยรบรอบารหมั้นไม่มีอีแล้วในเมื่อสุที่รัาไปไลแสนไล
แบมแบมออาห้อเพื่อไปื้อเหล้ามาินันสอนแ่ไม่ไ้ลับมาเหยียบห้อนี้อีเลย เาาใายลาถนนโเลือนั่นอย่าโเี่ยว ไร้เายานพาหนะ ไร้เาน่วยเหลือ พอมีนเ้าไปหาลับทิ้ไว้แ่ร่าเล็นอนว่ำหน้าถลอไปหมทั้ัวและแน็้วย รอบายนอาเลือุ่มถนนยับวับเหล้าและน้ำอัลมหแเลอะพื้น มันนานนาไหนว่าะมีนพบแบมแบมเป็นแบบนี้ เลือและน้ำ่าๆแห้เาะถนนไปหมแล้ว
สิ่เียวที่ิัวแบมแบมือโทรศัพท์ที่ส่ออไปแล้วอนเที่ยืน ปลายทาือผมเอ เนื้อวามือมารับหน่อย มา่วยเาหน่อย ส่และสิ้นใทันที ไม่รู้แบมแบมใ้แรเฮือสุท้ายพิมพ์้อวามและยอมทรมาให้เลยเที่ยืนวันรบรอบหรือเปล่า
“แบมแบม!”
“อยู่ไหน ลับมาหาผม่อน!”
ผมร้ออย่าบ้าลั่ มือทั้สอย้ำเส้นผมนเ็บ ผมโรธัวเอ ผมััวเอในห้อมาสอปี โนไล่ออาาน อยู่ในห้อหายใทิ้ไปวันๆและโทษัวเอมาลอ
ทำไม้อไปบ้วนปาลับมาเลยไม่รู้ว่ามี้อวามเ้า
ทำไมแทนที่ะเป็นแบมแบมมาหาที่ห้อลับเป็นเพื่อนบ้าน
ทำไมและทำไม!
ม่รับน่อย
00.01 AM.
2 JUNE 2018
ม่รับน่อย
00.01 AM.
2 JULY 2018
ม่รับน่อย
00.01 AM.
2 AUGUST 2018
ม่รับน่อย
00.01 AM.
2 SEPTEMBER 2018
HAPPY BIRTHDAY
MY MY MY
00.01 AM.
4 SEPTEMBER 2018
4 ันยายน วันนี้วันเิอผมอายุรบสามสิบสี่ปี ผมผอมยัับไม้เสียบผี ผมินไม่ไ้นอนไม่หลับ โทรศัพท์เรื่ออผม ผมะเลิใ้มัน ผมไม่มีใรใหุ้ยแล้ว มีไป็ไร้ประโยน์ สี่เือนผมอยู่โยไม่มีมันผม็ยัมีีวิอยู่ มีแ่ีวิ ไม่มีิใ
มาร์ไม่ยอมู้อวามที่ส่มาทุเือนาแบมแบมเลย
มันมี้อวามอวยพรวันเิ้วย
ใร้าย
มาร์ใร้าย
ืนวันเินี้ผมนอนไม่หลับเลย ทำยัไผม็่มานอนไม่ไ้ ร่าาย้อารให้ผมออไป้านอห้อบ้าะี ผมสาวเท้าผอมๆมายืนรับลมที่ระเบียห้อนอน วาว่าเปล่าไร้วามรู้สึนึิมอทอลไปยัพื้นเบื้อล่า น้ำาผมรื้นึ้นมาทันที
ผมมอเห็นท้อถนนที่แบมแบมโนรถนาย
ผมมอเห็นมัน
“แบมแบม ฮือ”
“ไปอยู่ที่ไหน หายนานไปหรือเปล่า”
“ฮือ ะลับมา ฮึ ฮือ”
ผมร้อไห้ะโนลไป้านล่า ใระื่นึ้นมาึื่นแบบนี้มา่าผม็ามใ ีสอีสามในหลายๆืน ผมิถึแบมแบม เาเป็นส่วนหนึ่ในีวิอผม เป็นีวิเป็นิใเป็นวิาอผม ผมาเาไปผมอยู่ไ้แ่ผมไม่มีวามสุ ผมเหมือนนเสียหลัและหาทาลับไปไม่ถู
ผมิมาลอว่าผมไม่อบ้อวามที่แบมแบมส่มาให้ไปรับโยพิมพ์ถูๆผิๆ เพราะมันหมายว่าเาเมาน้อให้ผมไปรับ เมาะนพิมพ์ไม่ถูอ่านแทบไม่ออ แ่วันที่แบมแบมาไป เาไม่ไ้เมาเลย เาพิมพ์ผิเพราะเ็บไปทั้ร่าและ้อารให้ผมไปรับ ให้ผมไป่วย
ผมไม่รู้ัวเท่าไหร่ว่าำลัทำอะไร ผมเห็นใบหน้าอแบมแบมที่้าล่าแม้ห่าันสี่ั้นอึที่ผมอาศัยอยู่ แบมแบมนอนเ็บอยู่รถนน ผม้อไป่วยเา
าอผมยึ้นปีนรั้วั้นระเบีย มือยื่นยาวหมายะเอื้อมไป่วยแบมแบมเอาไว้ ัวอผมพ้น่วึทั้ัว หัวผมิ่ลพื้น เยือเย็น ปลปล่อยเหมือนมีแรึูให้ผมไปหาแบมแบมไ้ทันท่วที
ผมระบายยิ้ม เหมือนเป็นยิ้มที่เ็มหน้าที่สุหลัาแบมแบมาไป แบมแบมอยู่ห่าับเาเหลือแ่สอั้นแล้ว แบมแบมำลัรอวาม่วยเหลือาเา นอาัวผมที่ร่วหล่น เ้าโทรศัพท์เฮวย็ลไปพร้อมับผม ใ่แล้ว เอาไว้โทรเรียอวาม่วยเหลือไ
พลั่!
ผมับแบมแบมไ้แล้ว
มารับผม้า ผมเลยมารับมาร์แทน
04.09 AM.
4 SEPTEMBER 2018
Drunk Texting
The End
TALK
มีใริถึฟิุมโทนนี่บ้าะ
มัน็ยัุมโทน่อไป
ใรรไหนอมเม้นไ้เลยนะะ สั้นผิปิแหะ 55555
Drunk Texting อแปลในวามหมายบ้านๆาเราือ
'้อวามที่ส่มาอนเมา'
ให้ไปิันเอเลย่ะว่าแบมแบมายไ้ยัไอาะิว่าอุบัิเหุ
หรือโนโนาธานทำให้าย หรืออยาายเอเพราะเมาาเหล้าที่ไปื้อมา
ไ้หลายทา่ะ
อมเม้นให้ำลัใันไ้นะะ
รู้สึหายไปนานเหลือเิน
หวัว่าเพลหน้าะมาเร็วว่านี้่ะ
ไปฟัเพลัน้วยน้า
see you soon :D
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น