คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] เจ้าหญิงและกำแพง
หมายเหุ : ฟินี้เป็นฟิเทรในทวิ่ะ เรานำมาเรียบเรียเป็น SF
แนะนำเพลระหว่าอ่าน
The 1975 - Robbers
แท็รวม #อยน
Photo by NEO HIMEISM
เ้าหิและำแพ
ผมอรถสีเียวมิน์ิ้นไม้
เท้าลบนินื้นนยุบ
หยิบบุหรี่ออาระเป๋าเสื้อ ุมันสูบ
ใ้วันสีาวเหม็นๆ ปลุาอาารัวเีย
ำแพสูเือบ 5 เมรือบททสอบ
แหนหน้ามอราวัลรหน้า่าบานให่
ผ้าม่านสีรีมและมือสีเ้มุ้นา
ารััโยไร้วามยุิธรรม
“ฮัยอน!”
เสียอสุนัรัเห่าเรีย
เื่อเลยว่าเ้าหิไม่ล้าปราาย
ผมยิ้มเยาะ
มีหรือนอย่าอ แทอุนะยอมแพ้
้นบุหรี่ยี้ลราบะไร้และเถาวัลย์
ลมหายใพ่นระบายวามอึอั
สอมือเ้าไปในสาบเสื้อรุ่ยๆ อัวเอ
เรื่อประับมี่าที่หวแหนที่สุ
แหวนเ่าๆ วหนึ่
เาเยเวี้ยอใส่หัวนอื่นมานั่อนั
ับอีแ่เวี้ยแหวนแทนใให้นที่อบ
มันไม่ยานัหรอ
อ แทอุนยิ้ม
้ามือเวี้ยมันไปสุแร
เพล้!
“ไอ้เวรเอ๊ย!”
เสียหมาบ้านระหน่ำะโน
อรัษ์อเ้าหิไหวัวทันแล้ว
“ันะมาหานายอีแน่!”
ผมะโนบอ
รีบวิ่ึ้นรถแล้วเหยียบันเร่สุแร
รถสีเียวมิ้น์หายออไปาระยะสายา
แหวนเ่าวนั้น ถูอบำอยู่ในฝ่ามือู่น้อย
สมบัิทีุ่ประายวามหวั
“ันะรอ อ แทอุน”
ำแพสู 5 เมรือบททสอบ
ผมพาเือสีำล้อไว้ับเถาวัลย์
ปีนมันในยามวิาล หย่อนัวลพื้นห้า
่อยๆ ยับเ้าไปหาหน้า่าบานนั้น
มันเป็นนิทานเพ้อฝันสัเรื่อ
เรื่ออะไรนะ
“ราพันเล ปล่อยผมเธอลมา!”
ไม่มีผมสีทอยาวสุหออย
มีเพียผ้าห่มผูเป็นปมหลาสี
ผมหัวเราะในลำอ
ทำัวเป็นโรในนิทานหลอเ็
ปีนึ้นไปโมยเ้าหิาแม่มร้าย
ลิ่นหอมอุหลาบือราวัล
และราวัลั้นยอ
ือูบรสสรอว์เบอร์รี่ที่รออยอยู่
ผมประอหน้าอเ้าหิ
แรูบลไปอย่าโหยหา
มือสีเ้มู่น้อยวาบนบ่า
รั้อให้โน้มัวลไปทับร่าอเา
“โรมาลัพาัวเ้าหิแล้ว”
“ิๆ”
เ้าหิผิวสีเ้มและวาลมโ
เ้าหิสวมเสื้อลายส๊อ
เ้าหิในาเายาว
เ้าหิที่มีร่าายเหมือนผม
มือน้อยสาผมสีทอยุ่เหยิ
เบามือและทนุถนอม
ผมมอระเป๋าเป้ใบโ
มีเพรพลอยที่เราลันไว้
“พร้อมแล้วใ่ไหม”
“อื้อ”
ผมวัเอวอเาแนบอ
พาเป้ใบโไว้บนบ่า
ว้าผ้าห่มรอบหน้า่า
ระโนัวลไปพร้อมัน
ำแพสู 5 เมรือบททสอบ
ัวผมมีสัมภาระและร่าายอเา
เรา้อปีนมันออไปอีรั้
“นายไป่อน”
ผมบอ
เาพยัหน้า
ผมส่ร่าเล็ๆ ึ้นที่สู
เาปีนอออย่าทุลัทุเล
“นั่นไ!”
ทหารมาแล้ว
“ระโไปรอที่รถ!”
ผมะโน มอ้ายมอวา
แน่ใว่าเาหลุาำแพไ้็รีบวิ่ไปที่อื่น
“ไอ้อ แทอุน! ไอ้สารเลว!”
ผมไม่สนใำพูนั้นหรอ
เป้าหมายมีเพีย่อเล็ๆ ที่ำแพรนั้น
“ยิมัน!”
ปั!!!
เ็บ!!!
เสื้อสีาวอพ่อเลอะเลือ
ผมเ็บแ่ยัเหลือแรลาน
“มันไปไหนแล้ว!”
น่าันสิ้นี
อรัษ์พวนี้ไม่รู้เลยรึไว่าโรบุมาหาเ้าหิี่รั้แล้ว
ผมวัา มอเารผนัหิน ่อนัวอยู่ในพุ่มไม้
“เมี้ยว!”
“รนั้น!”
อ แทอุนยิ้ม
แมวแสนสวยอเ้าหิ
่ารัเ้านายอมันเสียริ
ผมลานออาที่่อน
หลบหลัพห้า
เลื่อนัวไปร่อแบ
ที่แอบเ้ามาเป็นร้อยๆ รั้
เห็นล้อรถและสีมิน์เ่ารสุโพร
ำแพสู 5 เมรือบททสอบ
“แทอุน”
มือู่น้อยึัวผมออ
“ฮัยอน ฮัยอน ฮัยอน”
วบนาพ้นำแพ
เราอันเหมือนไม่มีวันพรุ่นี้
วาสีอัลมอน์เลอะน้ำา
มือาวีบนแ้มสีเ้ม
ูบรสสรอว์เบอร์รี่และลิ่นบุหรี่
ประบัน้ำแล้ว้ำเล่า
“พร้อมะายไปับันหรือยั”
“อื้อ”
ผมหยิบรีโมในระเป๋าาเ
ยื่นมันมาไว้รหน้าเราทัู้่
มืออเราอบุมันไว้
ลั้นใเพียไม่นาน
3
2
1
ูม!!!
ำแพสู 5 เมรือบททสอบ
มันระเบิเป็นุล
ปราสาทเ้าหิถล่มพร้อมับอไฟมหึมา
วาสีอัลมอน์สะท้อนแสสีส้มส
“ไม่เหลือแล้ว”
วามเ็บปว
วามทรมาน
ุที่ื่อว่าปราสาท
“มันหายไปหมแล้ว เห็นไหม”
เ้าหิยิ้มทั้น้ำา
เสียรีร้ออทหาร
โหยหวนเหมือนวิานาย
“พวมันำลัทุ์ทรมานแบบที่นายรู้สึ”
“ร้อยเท่าพันเท่า ราบเท่าที่วามเป็นมนุษย์อมันะรู้สึไ้”
เ้าหิอผม้วยวามลัว
อิสระอเราอยู่รนี้
ในรถสีมิน์ันเ่ารหน้าาปรัหัพั
ำแพสู 5 เมรือบททสอบ
มันำลัมอไหม้เหมือาไม้ในเาผิ
ผมับมืออเา พาึ้นรถอเรา
วันท่อไอเสียเ่าๆ ับลิ่นเรื่อเทศ
รสสรอว์เบอร์รี่รปลายลิ้น
แหวนเ่าอแม่บนนิ้วอา ฮัยอน
เราับรถออาเา
ผ่าน้นไม้นับร้อยๆ ้น
พระอาทิย์วันใหม่ำลัึ้น
แสสาระทบป้ายื่อนาให่รปาทาออ
‘สถานัันผู้ป่วยิเว’
วามรั
็ือโรินิหนึ่
(END)
---------------
แท็รวมฟิเในเ็ีนี้ือ #อยน
เรื่อนี้เป็นฟิที่เวิ่นในทวิเอร์่ะ ทำมาเรียให้เป็น SF ะหน่อย
เราใ้สัลัษ์ในเรื่อ แ่ไม่ไ้ับ้อนอะไร
ถ้าใรสสัยว่าแทอุนเป็นใร ่ว “เสื้อสีาวอพ่อ” ือเลยนะะ
แทอุนเป็นหมอ่ะ และพาฮัยอนที่เป็นนไ้หนี พวยามเลย่าเาว่า “ไอ้สารเลว”
ำอธิบายเพิ่ม ฮัยอนไม่ไ้ป่วย แ่้วยยุสมัย วามแปลอเาเลยถูมอว่า้อรัษา (ในที่นี้ละไว้)
นสมัย่อนถ้ารัเพศเียวัน หรือมีรสนิยมแปลไปาบริบทอสัม หรือแปลาสิ่ที่สัมสมัยนั้นนิยม
ะถูมอว่าป่วย่ะ เราเอาไอเียมาาเรื่อ the danish girl แทอุนึเรียฮัยอนว่าเ้าหิ เพราะเายอมรับไ้่ะ
หวัว่าะไม่ทำให้ัน แ่็ไ้ไม่ว่าัน 5555 อยาลอเียนอะไรฟุ้ๆ ไม่้อบรรยายเยอะู่ะ
อให้เอ็นอยับารอ่านน้า ลอฟัเพลไป้วยูนะะ เื่อเราาาา
The 1975 - Robbers
เอันในทวิเอร์และอยลา่า
twitter: @janissbrs
#อยน
ความคิดเห็น