คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 : นะ น้องลู่!!
หลังจากที่ร่างเล็กพาร่างหนาหนีออกจากการปะทะอารมณ์กันสำเร็จ ร่างเล็กก็จัดการล็อคประตูห้องไวซะเลยเพราะรู้จักนิสัยพี่ชายของตัวเองดี ว่าเรื่องแบบนี้มันต้องไม่จบง่ายๆแน่!
“คุณทำแบบนี้ทำไมครับ”
“ทำอะไรฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”
“ผมรู้ว่าคุณรู้ .. คุณก็รู้ว่าพี่ชายคุณไม่ชอบผมทำไมคุณทำแบบนี้ แถมอีกอย่างคุณปล่อยเนื้อปล่อยตัวเกินไปแล้วนะ ที่ให้ผมเข้ามาถึงห้อง!!”
คำพูดที่ตำหนิปนสั่งสอนทำให้ลู่หานถอดหายใจเฮือกใหญ่และทำเป็นไม่สนใจ ขณะที่ลู่หานกำลังเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อเตรียมอาบน้ำแต่มือหนาของเซฮุนก็คว้าต้นแขนเรียวไว้ก่อน
คำพูดของชานยอลเซฮุนจำได้ดี และตอนนี้เขาก็เริ่มคิดมากกับคำพูดที่ไม่ได้กลั่นออกมาจากสมองของชานยอลผิดกับร่างเล็กที่รู้สึกชินชาไปกับคำพูดพวกนั้นซะแล้ว
“ลู่หาน!! ฟังผมซิ”
“เซฮุนนายต่างหากฟังฉัน ฉันไม่อยากให้นายขับรถกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ เรื่องไอ้พี่ยอล นายไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกพี่เขาพูดเพราะอารมณ์สียเฉยๆ แล้วที่นายด่าฉันว่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวหมายความว่าไงว่ะ!!”
“ก็ ..”
“ปล่อยบ้าอะไรพูดอย่างกับฉันเป็นผู้หญิง!! นายเองก็เป็นเพื่อนฉันนะเว๊ยย ที่ไอ้พี่ยอลมันพูดว่านายจะจูบฉันนะ ฉันไม่เชื่อหรอก !!! เลิกคิดมากได้แล้ว ฉันจะอาบน้ำแล้วชิ!”
ลู่หานโวยวายซะจนเซฮุนไม่กล้ารั้งเจ้าตัวไว้ต่อเลยปล่อยให้ไปอาบน้ำ คำพูดของลู่หานก็มีส่วนถูกบ้างเหมือนกัน คำว่าเพื่อนที่ออกมาจากปากลู่หานมันยังดังก้องทั่วโซนประสาทหูของเซฮุนอยู่เลย
ขอบคุณนะลู่หานที่ยังย้ำเตือนคำว่าเพื่อนกับผม ทำให้ผมยังไม่ลืมว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ขอบคุณจริงๆ
ซ่าๆ !
เสียงเม็ดหยดน้ำไหลกระทบพื้นทำเอาจิตใจดวงน้อยหลุดลอยไปไกล สายน้ำเย็นไหลผ่านตามเนื้อนวลที่เปลือยเปล่า ในสมองร่างเล็กตอนนี้มีแต่เสียงของเพื่อนรักเพียงคนเดียวดังกึกก้องสนั่นหูตลอดเวลา
ถ้าคุณสั่งให้ผมหยุดเป็นห่วงคุณสู้ดีคุณสั่งผมไปตายยังง่ายกว่า!!
คำพูดแบบนี้มันทำให้ร่างเล็กรู้สึกสับสนเหลือเกิน ถ้าร่างหนาไม่ได้คิดกับตัวเองแค่เพื่อนจะทำไงดี แถมอีกอย่างตอนนี้ร่างเล็กก็ยังไม่มีใจรับใครมาอยู่ในฐานะแฟน ...ไม่มีใจรับโดยเฉพาะเซฮุนที่เป็นเพื่อนกันมาแสนนาน
ผั๊วววว ผลัก!!
เสียงเอะอะโวยวายจากข้างนอกทำเอาร่างเล็กหลุดออกจากภวังค์ ตอนแรกในหัวมีแต่เสียงของร่างหนาเต็มไปหมดแต่ตอนนี้สถานการณ์ภายนอกสำคัญกว่า เรียวเท้าเล็กวิ่งไปยังประตูห้องน้ำเพื่อออกดูสถานการณ์ภายนอกโดยที่ตัวเองลืมไปว่า
กำลังโป๊อยู่!!
บวกกับสถานการณ์แล้ว เรื่องการใส่เสื้อคลุมออกจากห้องน้ำคงหลุดลอยไปกับสายลมแล้วแหละ ภาพตรงหน้าทำให้ร่างเล็กหัวเสียสุดขีด!! ทั้งที่อุตส่าห์ล็อคห้องแล้วแท้ๆไอ้พี่ชายตัวแสบยังจะเปิดเข้ามาได้นับถืบจริงๆ
“พี่ยอล!! หยุดต่อยเพื่อนน้องลู่สักที น้องว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ -*- ”
“0[]0+”
เสียงเล็กๆตวาดดังขึ้นทำให้ทั้งสองร่างที่กำลังต่อสู้กันหยุดการกระทำสักพักก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียง สีหน้าของพี่ชายอย่างชานยอลเงิบอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนสีหน้าของเพื่อนรักอย่างเซฮุนก็แดงจัดถึงหูแถมสายตาคมยังไล่มองเนื้อนวลขาวกักเก็บโอกาสนี้ไปให้ได้มากที่สุด
สงสัยนี้มันคือสัญชาตญาณดิบของเด็กติ๋ม !!
ผู้ชายหน้าหล่อทั้งสองต่างกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอพล่ามมองเนื้อนวลขาวที่มีหยดน้ำค้างบนตัวเป็นย่อมๆ สีสันของลูกเชอร์รี่ทั้งสองดูน่ากินตัดกับสีเนื้อหนังสีขาวอมชมพู นี้ยังไม่นับน้องลู่ตัวเล็กที่อยู่ข้างล่างอีกนะ =W=
“น้องลู่ !!!”
“อะไรล่ะ!”
“น้อง โป๊ - - ^ ไอ้เซฮุนมึงหยุดโลมเลียน้องกุทางสายตาสักทีซิว่ะ!”
“เฮ้ยย ย ย ”
หลังจากทีเจ้าตัวรู้ถึงความรู้สึกโล่งๆแล้ว ใบหน้าสวยก็แดงจัดจนถึงหูฝีเท้าเล็กรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่รีรอช้า เสียงปิดประตูห้องน้ำดังปัง ทำเอาสองชายรูปงามสะดุ้งเฮือกไปตามๆกัน หว่า ~ เซฮุนคงอดไปอีกนาน
“ออกไปจากห้องน้องนะ!!! ออกไปทั้งสองคนเลยยยย!”
ร่างเล็กดูอายมากจนไม่กล้าออกมาสู้หน้าร่างหนาที่อยู่ข้างนอกถ้าทำได้ร่างเล็กจะแทรกหน้าลงพื้นดินให้รู้แล้วรู้รอด พอเข้ามาในห้องน้ำร่างเล็กก็รีบหยิบเสื้อคลุมมาปกปิดตนเอง ภาพใบหน้าที่ร่างหนาเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของตนก็ยังวกวนอยู่ในหัวด้วยซิ
ขอให้เซฮุนอย่าเห็นทีเถอะ แง้ๆ ทำไงดี
…………………………………………………………………………..
“อะไรว่ะแม่ง ในที่สุดแกก็มานอนกับฉัน = =;;;;”
ชานยอลบ่นเป็นหมีกินผึ้งตั้งแต่ที่ต้องให้เพื่อนน้องชายมานอนห้องของตน เพราะถ้าจะให้นอนห้องเดียวกับน้องชายคงจะต้องมาการติดสัตว์กันเกิดขึ้นแน่ !! เรื่องอย่างนี้พี่ชายแสนดีอย่างปาร์ค ชานยอล คงปล่อยให้เกิดเรื่องไม่ได้แล้วซิ!!
“ผมขอโทษครับ .. ชุดนอนที่คุณชานยอลให้ผมใส่มันนิ่มสบายจังนะครับ แต่มันตัวเล็กไปหน่อยแถมยังดูแต๋วๆตุ๊ดๆ อย่างไงไม่รู้”
หลังจากที่เซฮุนอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนอนน่ารักๆ เซฮุนก็รู้สึกแปลกๆขัดๆอย่างบอกไม่ถูก ฝ่ายชานยอลเห็นเซฮุนแล้วก็เบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้
“มึงจะเคะหรือเมะเอาให้แน่ ชุดนอนลายหวานๆแบบนั้นไม่ใช่ของฉันหรอก! ของน้องลู่ เหอะ คนอย่างฉันไม่เอาชุดราคาเป็นหมื่นให้แกใส่หรอก นอนๆ!! ผ้าห่มกับหมอนอยู่บนพื้นนั้นแหละปิดไฟด้วย”
ชานยอลปัดความรำคาญไปให้พ้นๆ เจ้าตัวหยิบผ้าห่มมาคลุมโปร่งเพราะขี้เกียจจะพูดคุยกับศัตรูตัวฉกาจที่ชอบมาตอมน้องชายที่น่ารักของเขา มิหนำซ้ำยังได้เห็นเรื่อนร่างขาวๆที่ชานยอลห่วงแหนมาตั้งแต่ร่างเล็กยังเป็นเด็ก คิดๆดูแล้วมันโมโหไม่หาย .. แต่จะโกรธใครได้! ก็ต้องโกรธตัวเองนั้นแหละที่ใจร้องพังประตูเข้าไปซัดเพื่อนน้องรักซะลืมตัวเอง
มือแกร่งกดเปิดสวิตซ์ไฟก่อนที่จะยองตัวนอนลงกับพื้นใบหน้าหล่อยิ้มให้กับตัวเองอย่างเผลอตัวเผลอใจ ยิ่งมีกลิ่นของคนรักที่ลอยมาจากเสื้อชุดนอนที่ใส่อยู่แล้วหัวใจมันก็มีความสุขจนอธิบายไม่ถูก
กลิ่นหอมเฉพาะตัวของคุณ มันหอมจังครับ
ถ้าได้กอดคุณทั้งตัว กลิ่นหอมๆแบบนี้คงฟุ้งกระจายไปทั่วจมูกผมแน่เลย
ไอ้เม็ดตุ่มสีสวยนั้น คิดดูแล้วผมอยากจะลองเอาลิ้นแตะๆดูจัง
สะโพกมนน่ากระแทกจังเลยเนอะ
คิดแล้ว เงี่ยนว่ะ นอนๆไอ้เซฮุน ขืนแกไม่นอนเซฮุนน้องแกตื่นแน่ !!
….. ..............................................................................................
ซองมินนอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดอะไรต่างๆนาๆ จึงออกมาเดินเล่นแถวๆสวนสาธารณะแถวบ้าน สูดดมอากาศยามค่ำคืน ในสวนนี้มีเพียงแสงไฟสลัวๆที่มาจากดวงดาวและกลิ่นหอมของดอกไม้ราตรีเท่านั้นที่ค่อยอยู่เป็นเพื่อนซองมิน
ฝีเท้าเรียวค่อยๆเก้าเดินไปตามทางราดยางของพื้นถนน แต่ฝีเท้าก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างของคยูฮยอนยืนคุยโทรอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ด้วยสัญชาตญาณของกระต่ายน้อย ซองมินรีบไปซ่อนตัวหลังต้นไม้ใหญ่ทันที
คุณคยูฮยอนยังใส่ชุดนอนอยู่เลย แถมกระดุมยังไม่ติดอีก เอ่อ ... คุณคยูฮยอนมีเรื่องอะไรหรือป่าวนะ
"ครับๆ ที่รัก วันนี้ที่รักกลับไปก่อนนะ คยูไม่ได้อยู่ที่คอนโดหรอก คยูอยู่ที่บ้านคิบอมมัน จะมาปรึกษาเรื่องงาน"
เสียงใหญ่พูดออกมาได้ไม่อายอายปาก โกหกชัดๆเลย ซองมินได้แต่ถอนหายใจให้กับความกะล่อนปลิ้นปล้อนของชายที่ตนแอบรัก
เพราะเรื่องนี้คุณจึงรีบออกจากคอนโดจนลืมใส่รองเท้ามาเลยเนี่ยนะ
คนปลายสายใช่ที่รักอย่างที่ปากพูดหรือปากก็ไม่รู้ ถ้าเป็นที่รักจริงๆคงไม่หนีหางจุกตูดแบบนี้หรอกนะ ถึงใครจะไม่คิดแต่ซองมินก็คิดนะ ยิ่งเป็นเรื่องของคนที่แอบชอบยิ่งเริ่มคิดหนักเลย .. อิจฉาคนที่คุณคยูฮยอนเรียกว่าที่รักจัง
"เฮ้อ !! เป็นแค่คู่นอนทำตัวอย่างกับเป็นเจ้าของกุ - - !"
คู่นอนงั้นหรอ?? ดีใจจังที่คนๆนั้นไม่ใช่ที่รักอย่างที่ปากคุณคยูฮยอนพูดจริงๆ^^
"ว่าแต่นายเถอะจะแอบอยู่อีกนานไหมคิดว่าฉันโง่หรือไง"
สายตาคมกริบหันเหลียวมามองยังทางต้นไม้ใหญ่ ทำเอาซองมินหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ คิดไม่ถึงสักนิดว่าคยูฮยอนจะรู้ แล้วจะรู้ไหมนะว่าซองมินคนนี้แอบชอบคุณคยูฮยอนอยู่ ..
คยูฮยอนหมดความอดทนกับใครบางคนที่อยู่หลังต้นไม้ ฝีเท้าเปลือยเปล่าจึงเดินย่ำๆมาหยุดตรงหน้าซองมินแต่ซองมินคงจะไม่รู้ตัวหรอกเพราะตัวเองหลับตาปี๋อยู่แล้วในหัวก็กังวลว่าจะถูกจับได้ เสียงฝีเท้านั้นคงไม่เข้าหัวซองมินสักนิด
คยูฮยอนถึงกับแอบอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีตกใจของซองมิน ตกใจซะ...น่ารักเชียว มือเรียวเล็กยกมือปิดหูทั้งสองข้าง ดวงตาหลับปี๋ป่านไม่อยากลืมอย่างนั้นแหละ เนื้อตัวก็สั่นไปหมด ดูอย่างไงก็น่ารักไปหมดเลยแฮะ!~~
"เป็นอะไรกลัวฉันขนาดนั้นเลยหรอ^^"
มือของหมาป่ายกขึ้นลูบหัวกระต่ายน้อยที่สั่นระทิมแลดูน่าสงสาร เมื่อกระต่ายขี้กังวลถูกสัมผัสกลุ่มผมของตน ดวงตาหวานก็ค่อยๆเปิดขึ้น ตาแป๋วแหงนมองขึ้นมองบุคคลที่ประเชิญหน้าอยู่สายตาทั้งสองประสานกันมอบความรู้สึกที่มีสะท้อนมายังสายตาของแต่ละฝ่าย
ดวางตากลมใสมอบความรักและความอบอุ่นให้กับคยูฮยอนจนเจ้าตัวรู้สึกได้
ดวงตาคมดูมีอำนาจมอบความอ่อนโยนและความสนใจให้กับซองมินเช่นเดียวกัน
ใต้แสงจันทร์นี้ดูเต็มใจกับการพบกันของทั้งสองยิ่งนัก
ความคิดเห็น