คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Destiny my heart : 08
<คยองซู>
“ได้!!”
ผมไม่รู้ทำไมไอ้ดำนี้มันชอบยั่วโมโหผมจัง! หึ มันใช่เรื่องไหมเนี่ยที่จะมาเสียเวลากับคนพันธุ์แอฟริกาแบบนี้!! ผมหมดความอดทนจึงรีบคว้าโทรศัพท์หมอนี้มาแล้วกดเบอร์พ่ออย่างเร่งด่วน
ค่อยดูจะฟ้องให้หมดเปลือกเลย !!
พ่อฉันเอาแกตายแน่ไอ้ห่าสำลี = =^
“ฮัลโหล พ่อ!!”
[เอ๊า โด้ ทำไมหนูโทรมาเบอร์คุณจงอินล่ะ ลูก?]
“พ่อจะเรียกมันว่าคุณทำมะเขืออะไรฮะ!! เมื่อคืนมันขึ้นคอนโดผม มันแอบสืบรหัสผ่านคอนโดผมฮะพ่อ พ่อต้องจัดการให้โด้นะ!!!!”
ผมตวาดเสียงดังใส่โทรศัพท์พร้อมกับเบ้ริมฝีปากใส่คนที่นั่งข้างๆอย่างหมั่นไส้ แต่ไอ้สำลีกับยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม รอยยิ้มกวนตีนชะมัด! น่าโมโห!!
[แอบสืบอะไรกันลูก! พ่อบอกคุณจงอินเขาเองแหละ]
ไม่ค่อยเท่าไรเลยพ่อกุ =[]=
จากรอยยิ้มของผมที่เป็นผู้ชนะตอนนี้ผมต้องรีบหุบยิ้มทันทีทันใด ... อะ อะไรเนี่ยไอ้บ้านี้ หน้าตากวนประสาทอยู่แล้วยังจะมาแลบลิ้นใส่ผมอีก เฮ้ย!!หล่อว่ะ ไม่ใช่ซิ ! อุบาทต่างหาก
จับตัดลิ้นแม่งเลย!!
“พ่อไปบอกมันทำไมฮะ!!”
[คุณจงอินเขาเซ็นต์สัญญาช่วยบริษัทใช้หนี้1 แสนล้าน ให้เราเชียวนะ แหมยังสนับสนุนบริษัทเราอีก โด้ฟังพ่อนะอย่าทำให้คุณจงอินเปลี่ยนใจไม่ค้ำชูบริษัทเราเด็ดขาด .. ไม่งั้นหมดตัวแน่]
“กรี๊ดดดดดดด”
อะไรว่ะเนี่ย ! ผมโกรธจัดลงขว้างโทรศัพท์ไอ้บ้านั้นลงกับพื้นแล้วลุกไปกระทืบซ้ำ !! เหยียบๆกระทืบๆด้วยความโมโห ตอนนี้ผมก็ตกเป็นเบี้ยล่างของไอ้บ้านั้นแล้วหรอ!! ไม่มีทาง
“หึ เอาซิอยากจับฉันเข้าคุกก็เอาเลย แต่ขอเป็นคุกในห้องนอนนายนะ”
“ไอ้บ้า ! ไอ้ดำ”
“เรียกฉันว่าลำสีดีกว่า ไปล่ะ”
ไอ้บัดซบนั้นเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนที่จะเดินจากหายไปในกลีบเมฆ กรี๊ดดด เกิดมาไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้สักนิด นายกล้ามากนะไอ้บ้าสำลีเอ๊ยยย ระวังตัวไว้ให้ดีฉันไม่ยอมตกเป็นทาสของนายได้นานหรอกจำใส่กะลาหัวเอาไว้!!
.....................................................................................................................................................................................................................
“เฮ้อ ผอ. ค่ะ พาแบคฮยอนมาส่งช้าไปแล้วนะค่ะ ! ผู้ป่วยคนอื่นอาบน้ำกันหมดแล้ว”
“ฉันมาส่งสายแค่นิดเดียวบ่นชะมัดเลย”
เนื่องจากที่ตึกแก้วขาวมีการอาบน้ำผู้ป่วยทางจิตที่ละสิบคนตอน4โมงเย็น และตอนนี้ก็เลยเวลามานานแล้วด้วยทำให้พยาบาลบางคนต้องมาอาบน้ำให้ร่างบางเป็บการส่วนตัว แล้วใครจะเป็นคนอาบล่ะ??? ทุกคนต่างมีงานอยู่แล้วด้วย
หัวหน้าแผนกส่ายหน้าไปมาด้วยความเบื่อหน่าย(อีกแล้ว) ร่างบางได้แต่หลบหน้าหัวหน้าแผนกอยู่ข้างหลังร่างสูงด้วยความกลัวว่าจะเจอตำหนิ คนที่เจอเต็มๆคือ ปาร์ค ชานยอลต่างหาก
“คราวหน้าไม่มีแบบนี้อีกแล้วนะค่ะ - - ”
“ได้! ฉันจะมาส่งไวๆแล้วกัน”
“ไม่ใช่ค่ะ คราวหน้าดิฉันจะอนุมัติให้แบคฮยอนออกไปอีกแล้ว แค่ ผอ. สั่งไม่เอายาให้แบคฮยอนทานพวกเราก็ผิดมากพอแล้วนะค่ะ”
“ไม่เอา!! น้องแบคไม่กิน!!”
เจ้าตัวน้อยแยกเขี้ยวใส่หัวหน้าแผนกทันที ชานยอลถึงกับหัวเราะให้กับความน่ารักของแบคฮยอน ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปขยี้กลุ่มผมหอมด้วยความหมั่นไส้
“น้องแบคไม่ได้กินยานานแล้วนะครับ”
“ไม่อยากกินนี่นา ! แล้วชานยอลจะมาจับหัวน้องแบคทำไมเนี่ย ไปไกลๆเลย!”
“อ่า ~ ยอมแล้วๆ เจ้าตัวน้อย”
มือบางผลักไสให้ร่างสูงออกไปไกลตัว ด้วยความไม่พอใจ พล่ามดิ้นไปดิ้นมาเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการเอาชนะ ร่างสูงจึงจุ๊บแก้มอีกคนเบาๆ เพื่อเป็นการขอโทษแต่ร่างบางกับตีเเขนอีกฝ่ายไปมาเชิงหยอกล้อ ดูแล้วเป็นภาพที่น่ารักมาก>////<
“หยุดได้แล้วค่ะทั้งสองคน !! เอาแหละๆเดี๋ยวดิฉันจะพาแบคฮยอนไปอาบน้ำเองค่ะ ขอตัวนะค่ะ”
“ไม่เป็นไร ฉันอาบให้แบคฮยอนเอง ห้องน้ำอยู่ไหนล่ะ?”
“ว่าไงนะค่ะ!!”
“จะเอาไม่เอา? เธอก็มีงานไม่ใช่หรอไปทำงานของเธอต่อซิ เดี๋ยวฉันอาบน้ำส่งแบคฮยอนเข้านอนแล้ว ฉันก็จะกลับคอนโดเหมือนกัน ”
“ฝาก ผอ. ด้วยนะค่ะ”
ฝากปลาย่างไว้กับแมวชัด ๆ!!
“น้องแบคถอดเสื้อเลยนะครับ^^”
“ถอดไม่เป็น”
สั้นๆง่ายๆได้ใจความ J
มันคงช่วยไม่ได้แล้ว ตัวชานยอลเองก็ไม่อยากจะทำแบบนี้หรอกนะแต่เป็นเพราะความเอ็นดูต่างหากดังนั้นร่างสูงจึงค่อยๆปลดกระดุมเจ้าตัวน้อยที่ละเม็ดในห้องอาบน้ำ
“อื้มมม”
ดวงตาโตเบิกตากว้างทันทีที่เห็นยอดกสีชมพูหวานน่าขบเม้ม เนื้อหนังภายในไม่คิดว่าจะทำเอาชานยอลถึงกับนิ่งค้างไปเลยทีเดียว
“กางเกงถอดเป็นไหมครับ”
“ไม่เป็น”
ชอบคำนี้จัง ฮิ!
ร่างสูงจัดการรูดกางเกงขายาวสีขาวให้พ้นเรียวขาสวยทำเอาสิ่งที่เก็บอยู่ภายในโผล่ออกมา และสายตาหื่นกระหายได้แต่จ้องมองสิ่งนั้นจนตาไม่กระพริบ! มือเรียวก็ค่อยๆสะกิดไหลคนที่หื่นกามด้วยความไร้เดียงสาก่อนจะเดินลงไปในอาบน้ำ ร่างสูงเองก็ค่อยๆเดินตามมานั่งตรงขอบอ่างอาบน้ำพร้อมกับยิ้มหน้าบาน
“เป็ด ก๊าบบบบ ๆ”
ท่ามกลางฟองสบู่ที่อยู่รอบตัว เจ้าตัวน้อยก็หยิบเป็ดแถวนั้นขึ้นมาเล่นด้วยความคิดถึง โดยลืมไปซะสนิทว่ามีคนๆหนึ่งอยู่กับตนด้วย
“อาบน้ำกันเถอะครับ~”
มือแกร่งไล้ลูบไปตามแผ่นหลังเนียนนิ่มที่อยู่ภายใต้ฟองสบู่ ก่อนที่มือเจ้ากรรมจะค่อยๆไล่ไถ่ขยับเคลื่อนมาบริเวณเนินอกขาวหลังจากนั้นนิ้วยาวก็สะกิดยอดอกนั้นเบาๆ แล้วก็บีบเค้นเบาๆด้วยความเผลอใจ
“อ๊ะ ! ชานยอลทำอะไร??”
ผู้ป่วยทางจิตสะดุ้งเบาๆกับการกระทำนั้น สายตาสวยจิกมองร่างสูงอย่างเค้นหาคำตอบแต่ร่างสูงกับยิ้มให้อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ชานยอลแกล้งน้องแบคอีกแล้ว .. ต่อไปน้องแบคจะไม่มาเล่นกับชานยอลอีก!”
“โทษนะครับคนดี >0< ชานยอลไม่ได้แกลังนะ ชานยอลแค่เห็นว่ามีอะไรติดอยู่เท่านั้นเอง”
“อะไรหรอ เอาออกไปซิ”
คำพูดแสนซื่อทำเอาโอกาสแห่งการลวนลามได้เกิดขึ้น!! มือหนาค่อยๆไปสะกิดที่ยอดอกสีนั้น แล้วบีบเค้นคล้ำคลึงจนแข็งทื่อเป็นยอดไต ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่ปกคลุมขึ้นมาที่ร่างบางทันทีจนรู้สึกได้ ร่างกายสวยบิดเอี่ยวไปเอี่ยวมาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อบ่งบอกถึงอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูง
“อื๊มม ตะ ตรงนั้น มะ มัน”
“จะออกแล้วนะครับ อ่า อย่าส่งเรียกน่าเอาแบบนั้นซิ คนดี”
“อื๊ม อือ อ๊ะ มันจักจี้ อ่า”
ครืด!!
ความคิดเห็น