คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ✿chapter : VII
<ชานยอล>
เมื่อคืนผมอยากจะแยกห้องนอนกับแบคฮยอนนะ แต่ไอ้เด็กดื้อมันร้องไห้เพราะกลัวผี - - ผลสุดท้ายผมเลยนอนกล่อมซะนานเลย เวลาอยู่กับแบคฮยอนทำเอาผมลืมซูจีเลยแฮะ ผมรู้สึกว่าเด็กคนนี้บอบบางมาก เกินกลัวที่จะผ่านวันเวลาอันเลวร้าย
“กลิ่นไรหอมๆ”
ผมได้ยินเสียงแบคฮยอนพูดออกมาก่อนที่ร่างบางจะเดิมตามกลิ่นข้าวผัดซึ่งผมทำไว้รอ ผมหัวเราะให้กับการกระทำอันน่ารักแบบนี้ ..ผมมีความสุขมากๆ ที่เห็นแบคฮยอนในสภาพหัวยุ่งฟูวิ่งมายังโต๊ะอาหาร แถมยังทำท่าทางดีใจและอยากจะกินอาหารที่ผมทำซะให้หมด อิอิ
“ชานยอล~ น้องแบคกินนะ”
“ได้ซิฉันทำไว้ให้นาย”
ผมเดินไปลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ กลิ่นหอมๆเฉพาะตัวของแบคฮยอนลอยขึ้นมาเตะจมูกผมอีกครั้ง ...หอมจัง ผมหลอกตัวเองไม่ได้ว่าผมรู้สึกหวั่นไหวกับเด็กน่ารักคนนี้สุดๆ
“...เจ้าตัวน้อย” ผมเผลอเรียกคำนี้อีกแล้ว
“อือ? ชานยอลเรียกน้องแบคทำไม?”
แบคฮยอนที่กินข้าวจนเลอะมุมปากหันมามองผมซึ่งกำลังลูบหัวทุ่ยๆของเขาอยู่ด้านหลัง ผมระบายรอยยิ้มอ่อนๆก่อนที่จะส่ายหน้าเบาๆและลูบเม็ดข้าวที่เลอะมุมปากออก ...แบคฮยอนดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ผมและหันมาสนใจข้าวต่อ หึหึ เด็กน้อยสุดๆ
“วันนี้ฉันต้องไปบริษัทประมง อยากไปด้วยกันมั๊ย?”
ผมชักจะติดเด็กคนนี้แล้วซิ.
“ป๋ายยยย~ แต่ชานยอลต่อเลี้ยงขนมน้องแบคเยอะๆ คิคิ”
ใบหน้าหวานทำหน้าทะเล้นใส่ผมแถมยังยิ้มแฉ่งซะผมอดใจที่จะหอมแก้มนิ่มๆไม่ได้ แบคฮยอนหน้าขึ้นสีนิดๆก่อนที่จะก้มหน้าลงอย่างเขินอาย แลดูน่ารักสุดๆ หัวใจผมเริ่มพองโตขึ้นทุกวัน ...เมื่อก่อนในหัวของผมมีแต่คำว่า ‘แบคฮยอนและเจ้าตัวน้อย’ ที่ตามหลอกหลอนราวกับเป็นฝันร้าย
แต่ผมต้องรู้ให้ได้ว่า ฝันร้ายนั้นซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่!
ผมปล่อยให้แบคฮยอนทานข้าวและอาบน้ำไป ส่วนตัวเองออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอก ผมบล็อคเบอร์ซูจีไว้สักพักเพื่อขอเวลาคิดอะไรเสียหน่อย ..พ่อบอกว่าเมื่อ1ปีก่อนผมประสบอุบัติเหตุทำให้ความทรงจำบางส่วนหายไป แต่ผมอยากจะแน่ใจว่า..
เด็กคนนี้ใช่ความจำที่หายไปหรือเปล่านะ?
“หวัดดีครับพ่อ”
[ว่าไง ไปที่ปูซานแล้วใช่มั้ย พ่อจัดคนไปดูแลแล้วนะ]
“ครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่แล้ว พ่อ..รู้จักเด็กที่ชื่อแบคฮยอนไหม?”
[…]
“ช่างเถอะครับ ผมแค่พูดอะไรเพ้อเจ้อ ว่าแต่พ่อมาถึงเกาหลีแล้วใช่มั๊ยครับ”
[ฉันกับแม่แกมาถึงสนามบินแล้ว แต่ยังไม่เข้าบ้านว่าจะไปที่บริษัทเสียงหน่อย]
“ครับ เดินทางปลอดภัย”
หลังจากที่คุยกับพ่อเสร็จ ผมก็จัดการส่งข้อความไปให้เลขาเพื่อปฎิบัติตามแผนที่วางเอาไว้ ...ผมกำลังสะกดรอยตามพ่อแม่ของตัวเอง ผมสงสัยมานานแล้วว่าทุกๆ100วันพ่อกับแม่ของผมจะไปยังที่แห่งหนึ่งซึ่งผมไม่รู้ว่าที่ไหน พอพวกท่านกลับมาแม่ก็ก็มักจะร้องไห้และฟุ้งซ่านเสมอ
ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไร ..แต่ตอนนี้
ผมคิดว่ามันคงเกี่ยวกับความทรงจำบางส่วนของผม
และนั้นก็อาจจะเป็นคำตอบที่ผม กำลังตามหา
“ชานยอล น้องแบคเสร็จแล้ว”
ผมยืนอยู่หน้าบ้านพักตากอากาศริมทะเลที่มีลมพัดมาตลอด ร่างบางเรียกผมเสียงดังก่อนจะเดินดุ๊กดิ๊กออกมาจากประตูบ้าน สิ่งที่ผมเห็นทำเอาผมเลือดแทบขึ้นหน้า! กางเกงมันสั้นไปนะ 0.0 แบคฮยอนเดินออกมาในเสื้อไหมพรมแขนยาวสีชมพูอ่อนพร้อมกับกางเกงขาสั้นสีขาว กางเกงมันสั้นจนเห็นไปไหนต่อไหนแล้ว!!
ผมหวงรู้มั้ย!
“อากาศข้างนอกหนาวทำไมไม่ใส่ขายาว?” ผมพูดเชิงตำหนิ
“ก็น้องแบคชอบตัวนี้ ชานยอลซื้อให้เองนี่นา”
ผมควรจะโทษตัวเองดีไหมที่ก่อนจะถึงทะเล เราแวะห้างสรรพสินค้าชื่อดัง แถมผมยังให้พนักงานหาชุดที่แบคฮยอนชอบสักหลายๆตัว โดยไม่สังเกตเสื้อผ้าสักนิด ..อยากบอกนะว่ามีแต่กางเกงขาสั้น!!! ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะให้แบคฮยอนใส่ชุดนอนไปบริษัทการประมงกับผม เพราะชุดนอนมันขายาวสมส่วนพอดี -..-
“ไปเปลี่ยน” ผมพูดนิ่งๆ
“ไม่เปลี่ยน! ถ้าเปลี่ยนน้องแบคก็จะอยู่บ้าน”
เด็กดื้อกอดอกทำแก้มป่องใส่ผมอย้างงอนๆจนผมต้องตบหน้าผากตัวเองอย่างหาทางออกไม่ได้ ถ้าเป็นซูจีผมคงจะไว้ใจให้อยู่บ้านคนเดียวหรอกนะ ..แต่นี้แบคบยอนเชียวนะ ผมอดเป็นห่วงนิสัยเด็กๆแบบนี้ไม่ได้จริงๆ สรุปคือผมแพ้! ก็ได้ แพ้ก็แพ้ว่ะกู เซ็ง!!!
“เฮ้อ! ขึ้นรถกันเถอะ”
“เย่!!”
< จื่อเทา >
ผลัวะ!!
ผมตบหน้าอสูรจากนรกซะเต็มแรง เหตุผลก็เพราะมันดันไปช่วยซูโฮนะซิ!! สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม พวกมันไม่มีสิทธ์สะเออะไปช่วยซูโฮ เพียงเพราะคำทำนายบ้าบอ ผมพูดได้เต็มปากเลยว่า ผมไม่เอาซูโฮเป็นชายาแห่งอวจีแน่นอน!
“แก!!!” ผมคำรามด้วยความโมโห
นัยน์ตาสีเข้มที่เคยเป็นมนุษย์ ตอนนี้มันแดงก่ำไปหมดแล้ว ผมอยากจะเป็นราชาแห่งปรภพไม่อยากเป็นมนุษย์บนดิน! สัตว์นรกถึงกับถ้อยหลังเพราะความเกรี้ยวกราดของผม ยังไม่ทันที่ผมจะระเบิดความโมโหออกมา เสียงหัวเราะอันทรงพลังก็ถูกเปล่งขึ้น
“หึ หึ..ฮ่าๆ” คนนั้นๆคือ พ่อของผมเอง
“ทำไมแกถึงฝืนชะตาตัวเองแบบนี้! หึ ไปหาเขาซะ ..ตอนนี้!!!!!”
วูบ!
“โธ่เว๊ย!!”
ผมมาอยู่ในห้องพักฟื้นคนไข้ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ผมสถบคำอุทานออกมาอย่างเบื่อหน่าย ทุกคนต่างพยายามจะทำให้ผมกับซูโฮได้กัน!! ถ้าผมจะมีชายาผมขอแค่แบคฮยอนคนเดียวเท่านั้น!
ตั้งแต่ที่ผมเกิดมาในนรก ผมก็ถูกตีตราว่าเป็นครึ่งมนุษย์มาตั้งแต่เกิด ครึ่งหลังขอชีวิตผมจะพบกับชายา หรือเนื้อคู่ที่อยู่บนโลก และเขาจะทำให้ผมกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง ซึ่งนั้นคือสิ่งที่ผมสะอิดสะเอียดที่สุด!! หากผมยังอยากเป็นราชามัจจุราชต่อไป ผมต่อหาชายาที่เป็นดวงวิญญาณอันบริสุทธ์มาอยู่ด้วยความเต็มใจ
ดวงวิญญาณดวงนั้นคือ บยอน แบคฮยอน!!
“เอ๊ะ! พี่จือเทา” ซูจีผลักประตูเข้ามาพร้อมกระตร้าผลไม้อันใหญ่ ผมเหล่ตามองเธอนิดทำเอาเธอสะดุ้งเบาๆ ผมกรอกตาไปมาก่อนที่กำลังจะเดินออกจากห้อง แต่ตรงประตูกับมีอนาเขตเวทมนต์ทำให้ผมออกไม่ได้!!
“พี่จือเทาอยากทานผลไม้มั้ยค่ะ”
“ไม่ต้อง”
ผมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนที่จะก้าวเท้าไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเตียงผู้ป่วย ตอนนี้ผมกำลังทำให้ซูจีออกจากห้องโดยไม่เอยปากไล่ ..ใบหน้าของผมโน้มไปหาผู้ชายตัวเล็กที่หลับใหลไม่ได้สติ หญิงสาวที่ยืนมองถึงกับหน้าแดงก่อนที่จะค่อยๆเบี่ยงตัวออกจากห้อง
“ซูโฮ..ซูโฮ!!!!”
ผมตะโกนเรียกร่างเล็กที่หมดสติอย่างอารมณ์เสีย แต่สุดท้ายก็ไม่มีเสียงตอบกลับ จากเหตุการณ์ที่สัตว์นรกเล่า ซูโฮคงกลัวมากแน่ๆ ผมวางมือของตัวเองลงบนหน้าผากมน กลัวว่าเด็กคนนี้จะมีไข้ขึ้นสูง ถึงอย่างไงก็ขึ้นชื่อว่าเนื้อคู่ ...ผมก็เป็นห่วงนิดเดียวเท่านั้นเอง
ความคิดเห็น