คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : BABY witnessinlove : PAST 4
ความทรงจำแสนหวาน ดั่งไอศกรีมแสนอร่อย
<ความเดิม>
<เซฮุนpart>
ผมไม่ใช่เด็กดีเหมือนคนอื่นๆ เรื่องปืนหนีออกจากหอมันสบายมาก แต่สำหรับลู่หานแล้ว มันไม่ง่ายอย่างที่คิด ลู่หานอ่อนต่อโลกเกินไปจนหน้าเป็นห่วง เฮ้อ~ กว่าจะกระโดดลงมาได้ทำเอาผมแทบขาดใจ !!
ผมเดินพาลู่หานนั่งรถเมล์ไปยังย่านมยองดง อิอิ เสี่ยวลู่ตัวน้อยดูตื่นเต้นมากเป็นพิเศษที่ได้ขึ้นรถเมล์ เด็กคนนี้จับมือผมแน่นไม่ยอมปล่อยเพราะกลัวหลงทาง น่าสงสารจริงๆ อย่างนี้จะไม่ใช่ผมเรียว่า เสี่ยวลู่ ได้ไงล่ะ
“เซฮุนๆ ลู่หานอยากกินอันนี้”
ร่างเล็กหยุดมองไปยังร้านไอศกรีมที่ถูกตกแต่งซะสวย คนในร้านดูเยอะมาก ผมจึงพาลู่หานเข้าไป ดูเหมือนจะไม่มีที่นั่งเอาซะเลย แต่ผลสุดท้ายพี่ๆพนักงานก็หาที่นั่งให้พวกผมจนได้ ในระหว่างนั่งรอลู่หานก็ยิ้มแกว่งขามองไปรอบๆราวกับเด็กน้อยอยากรู้อยากเห็น
“เซฮุนยิ้มอะไร - - *”
“ป่าว ~! มีความสุขก็เลยยิ้ม”
“ลู่หานก็มีความสุข ^^” เสี่ยวลู่ยิ้มแก้มปริมาทางผม ผมดีใจนะ ที่เดี๋ยวนี้เขาเริ่มเรียกผมอย่างสนิทสนมขึ้น
“ทำเหมือนไม่เคยมากินไอศกรีม”
“ก็ลู่หานอ่อนแอ ไม่สบายบ่อยพี่ชายก็เลยไม่ให้ไปไหนมาไหน ลู่หานไม่เคยเดินย่านขายของแบบนี้เลยนะ ...พี่ชายพาไปแต่ห้างสรรพสินค้า ลู่หานไม่ค่อยมีเพื่อนมาเที่ยวแบบนี้”
แววตาสวยหดหู่อย่างเห็นได้ชัด
“ฉันนะ.. ทะเลาะกับพ่อบ่อยๆเพราะเที่ยวนี้แหละ บางทีก็ไปผับ บางทีก็ไปแข่งรถในสนามเถื่อน ..ฉันเลยได้มาอยู่ในโรงเรียนประจำไง ตอนแรกฉันคิดว่าโชคร้ายสุดๆที่มาอยู่โรงเรียนนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกดีใจแปลกๆแล้วซิ”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็มันทำให้ฉันได้เจอคนน่ารักๆอย่างนายไง”
ผมหยอดคำหวานไปซะลู่หานแก้มแดงเลย น่ารักชะมัดคนอะไรว่ะ =W= ยังไม่ทันที่ผมจะได้จีบลู่หานมากนัก พี่พนักงานก็เสริฟไอศกรีมถ้วยใหญ่มาสองที่พร้อมทั้งถือกล้องโพลารอยด์มาด้วย
“ทางร้านเราจะถ่ายรูปโพลารอยด์ให้กับลูกค้าที่มาเป็นคู่นะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะอนุญาตให้ทางเราถ่ายรูปไหมค่ะ??”
“อ่อ ครับๆ”
ผมขยับเข้ามาหาโต๊ะ ลู่หานที่อยู่อีกฝั่งก็ขยับมาเหมือนกัน มันทำให้เราสองคนดูใกล้กันยิ่งขึ้น เสี่ยวลู่ยิ้มหวานให้กล้อง ผมเองก็ไม่มองกล้องหรอกนะ อยากมองเสี่ยวลู่มากกว่า ฮ่าๆ พี่พนักงานถ่ายรูปออกมาให้เราคนละใบก่อนที่จะเดินจากไป ลู่หานมองรูปพรางหน้าขึ้นสีอีกครั้ง สงสัยเขิน อิอิ
“เซฮุนขี้มอง” เสี่ยวลู่ทำหน้ามู่ทู่ มองดูแล้วน่ารักสุดๆไปเลย
“นายอยากจะน่ารักทำไมล่ะ มีแฟนน่ารักก็อยากมอง”
“ลู่หานไม่ใช่แฟนเซฮุน”
“แต่เซฮุนเป็นแฟนลู่หาน ..หยุดๆ ห้ามเถียงถ้าเถียงจะไม่พาเดินเที่ยวนะ”ลู่หานทำท่าทางไม่พอใจพร้อมตักไอศกรีมกิน น่ารักจริงๆ คนบ้าอะไรว่ะเนี่ย ยิ่งอยู่ด้วยหัวใจมันก็เต้นแรงจนจะหลุดออกมาอยู่แล้ว!
ผมพาลู่หานเดินเที่ยวในย่านมยองดงไปเรื่อยๆบางครั้งเสี่ยวลู่ก็แวะซื้อโน่นซื้อนี้ตามข้างทาง แน่นอนผมก็ให้ซื้อและจ่ายเงินเอง ..ผมเลี้ยงลู่หานทุกอย่างถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธก็ตาม
ในขณะที่เดินอยู่ของไปเรื่อยๆ ร่างบางที่ผมจับมือไม่ห่าง จู่ๆก็หยุดชะงักมองดูตุ๊กตากวางขนาดตัวพอดี บนแผงลอยร้านหนึ่ง เสี่ยวลู่แหงนมองหน้าผมตาแป๋ว ราวกับเด็กขอของเล่น ผมจึงพยักหน้าเบาๆ เชิงว่าอนุญาตให้อีกฝ่ายไปดูได้ เด็กน้อยจึงเดินเข้าไปกอดตุ๊กตากวางน้อยไปมา พรางหัวเราะและยิ้มมาทางผม
“อยากได้เหรอ”
“แต่ถ้าซื้อไปอันเดียวมันจะเหงานะ ลู่หานไม่อยากให้มันเหงา(. .)” เด็กน้อยพยายามออดอ้อนผมให้ซื้อตุ๊กตาอีกตัวให้ คราวนี้มันเป็นกวางผู้ชายที่ใส่แว่นและเนคไท ส่วนที่อยู่ในอ้อมกอดลู่หานจะเป็นกวางน้อยติดโบว์สีชมพู น่ารักเชียว
“เอาอีกตัวก็ได้”
เสี่ยวลู่ยิ้มกว้างพร้อมทั้งจ่ายเงินให้แม่ค้า ร่างบางยื่นตุ๊กตากวางที่ใส่แว่นมาให้ผม ผมขมวดคิ้วด้วยความงุนงงแต่ก็รับมันมาโดยดี ลู่หานยิ้มแก้มปริทันทีที่ผมรับมัน
“ตัวหนึ่งอยู่กับลู่หาน อีกตัวอยู่กับเซฮุน”
ผมหัวเราะให้กลับความคิดเด็กๆของเสี่ยวลู่ ผมขยี้หัวสีน้ำตาลอ่อนเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนที่จะจูงมือลู่หาน พากลับหอ ในระหว่างทางที่เดินไปยังป้ายรถเมล์มันช่างหวานเหน็บอะไรแบบนี้ ผมรับรู้ได้ว่าเสี่ยวลู่ตัวเย็มมากและยังสั่นระริกอีกด้วย ผมหันไปมองเด็กน้อยที่กอดตุ๊กตาไว้ในอ้อมแขนด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็ถูกผมจับไว้แน่น
“หนาวมากไหม??”
(>< )( ><) (>< )( ><)
ดูอย่างนี้ใครๆก็รู้ว่าโกหก ผมเห็นแบบนี้จึงถอดผ้าพันคอของตัวเองออกมาพันคอให้กับลู่หาน ดวงตากลมแหงนขึ้นมองผม ผมรับรู้ว่าเขาไม่อยากจะรับหรอก อาจจะเป็นเพราะกลัวว่าผมหวานมั้ง เพราะผมก็พึ่งถอดเสื้อกันหวานไปคลุมไหล่ของลู่หานไว้เมื่อไม่นานมานี้ และล่าสุดผมก็สูญสียผ้าพันคอไป
ถ้าถามว่าเสียใจไหม ผมบอกว่าไม่
ผมไม่เสียใจที่เสียสละเพื่อลู่หาน
พอเสร็จแล้วผมก็จูงมือลู่หานให้เดินมากับผม อีกไปนานก็ถึงป้ายรถเมล์ แต่สำหรับเด็กที่อ่อนแออย่างเสี่ยวลู่คงคิดว่ามันนานมากแน่ๆ แม้บนริมถนนจะหนาวขนาดไหนผมก็รู้สึกอบอุ่นมากๆ ผมดีใจที่มีลู่หานอยู่ด้วย เขาทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองยังมีคนที่จะต้องปกป้องและทะนุถนอมไว้ให้นานที่สุด
แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
ผมก็สามารถพูดออกมาได้ว่าผมรักลู่หาน ...
“หนาวหรอ? ตัวเย็นหมดแล้ว”
ในระหว่างที่ผมนั่งรอรถเมล์อยู่นั่น ผมก็ประสานมือข้างมือของลู่หานไว้ เสี่ยวลู่ขยับมาชิดผมมากขึ้น ผมก้มหน้ามองเขาด้วยความเป็นห่วงและเขาเองก็แหงนใบหน้าขึ้นมามองผมด้วยเช่นกัน เราสองคนประสานสายตาชั่วครู่
เสียงหัวใจผมเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ
ผมรับรู้ได้ว่าลู่หานก็หัวใจเต้นแรงเหมือนกัน
เสี่ยวลู่คงลืมคำถามของผมไปแล้ว ดวงตากลมเอาแต่จ้องมองผม เราประสานดวงตาเข้าถึงกันและกัน มือใหญ่ของผมยังคงกุมมือของอีกฝ่ายแน่น รู้สึกอบอุ่นจัง ... ท่ามกลางอากาศอันเย็นเฉียบผมกลับรู้สึกอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของลู่หานเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง
แต่ไม่รู้ทำไมริมฝีปากผมต้องโน้มลงไปประกบริมฝีปากอีกฝ่ายด้วย?
มันคล้ายกับแรงดึงดูดบางอย่างที่เชื่อมโยงผมกับลู่หาน ริมฝีปากของผมมอบจูบที่แสนอ่อนโยนให้แก่กวางน้อย ผมแค่สัมผัสริมฝีปากเท่านั้น ไม่มีการรุกล้ำใดๆทั้งสิ้น ทั้งๆที่ผมก็นอนกับผู้หญิงมาเยอะแยะ แต่ทำไมผมถึงไม่ถูกใจใครเท่านี้มาก่อนเลยนะ เด็กใสซื่อแบบนี้ มีอะไรน่าชอบว่ะ ??
“ซะ เซฮุน” พอผมผละริมฝีปากออก ลู่หานก็หน้าขึ้นสีนิดๆ
“ครับ?”
“ใจร้าย” น้ำตาใสๆเริ่มซึมออกมาทีละน้อย ผมเองก็ตกใจมาก แววตาแสนตัดพ้อจ้องมองมาทางผม จนผมรู้สึกผิด
“ละ ลู่หาน ..ฉันขอโทษ”
“ลู่หานไม่ใช่ของเล่น ..ถ้าไม่คิดอะไรกับลู่หาน อย่ามาทำดีด้วย ถ้ามาทำให้ลู่หานคิดไปไกล ฮื่อๆ นั่นมันจูบแรกของลู่หานนะ!! ใจร้ายฮึก ฮื่อๆ”
ใบหน้าสวยตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ผมเห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วเกลี่ยหยาดน้ำตาออกไปให้พ้น ใบหน้าหวานๆแบบนี้เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าน้ำตาอีก ..อยากปกป้อง อยากทะนุถนอม อยากครอบครอง อยากเอาว่ะ (ไอ้ข้างหลังนี้ไม่ใช่ล่ะๆ)
“ฉันจะรับผิดชอบเอง ... เป็นแฟนกันนะ”
“อย่ามาล้อเล่นซิ”
“ฉันจริงจัง เป็นแฟนกันนะ ลู่หาน ..นายอยากให้นามสกุลเดี๋ยวกับฉันใช่ไหม? ฉันรู้นะ รีบตอบตกลงมาซิ โอเซฮุน คนนี้ จะขอเป็นคนดูแล กวางน้อยขี้แยเอง”
“บ้า! ลู่หานไม่ได้ขี้แยนะ”
“เป็นแฟน โอเซฮุนนะครับ J”
“อือ”
คำตอบที่ดูแสนเขินอายทำเอาผมอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มลู่หานเบาๆทั้งสองข้าง ลู่หานเจอทำแบบนั้นจึงตีไหล่ผมเบาๆเชิงกลั่นแกล้ง ผมยิ้มให้ร่างบาง เขาเองก็ยิ้มให้ผม บรรยากาศที่แสนเยือยเย็นภายนอกช่างไม่มีความหมายเลย ผมอบอุ่นเหลือเกิน... ความสุขที่มาจากความรักมันเป็นอย่างนี้นี่เอง : )
ไรท์มีเวลาว่างอัพแล้ว ไม่ต้องรอพรุ่งนี้แล้วนะตัวเอง
ตอนนี้ หวานๆ เขินๆนะจ๊ะ ติดตามตอนต่อไปว่าอะไรทำให้เซฮุนเลิกกันลู่หาน
ฝุดฝิดดด>0<
ความคิดเห็น