คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : เจอจนได้ !
ลู่หานนั่งๆนอนๆอยู่ในหอพักเล็กๆของเซฮุนอย่างคนไม่มีอะไรจะทำ ริมฝีปากสวยๆขยับด่าพี่ชายตลอดเวลาในขณะที่เซฮุนเองก็กำลังอ่านหนังสืออย่างเคร่งครัด ถึงมือจะจับหนังสือแต่สายตากลับมองร่างเล็กที่ตลอดเวลาซะงั้น ร่างหนาอดไม่ได้จริงๆที่จะแอบเหลือกไปมองคนที่ตนแอบรัก
“โมโห!! ไอ้พี่ยอลบ้า บ้าที่สุดจนป่านนี้ยังไม่มาง้อฉันเลย ชิชิ!”
“คุณเอาเวลาที่อารมณ์เสียมาอ่านหนังสือสอบเถอะครับ ลู่หานครับ พรุ่งนี้คณะเราสอบไม่ใช่หรอครับ ถ้าคุณไม่อ่านหนังสือคุณจะสอบได้หรอครับ”
“สอบซ่อมก็ได้ =^=”
“ไม่กลัวพี่ชายคุณเสียหน้าหรอครับ พี่ชายคุณเป็นถึงผู้บริหารเชียวนะ”
“ใครมันจะสน -o-”
Rrrrrr
เสียงโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดจากอเมริกาดังขึ้นทำให้ลู่หานรีบกดรับทันที ที่รู้ว่าคนโทรมาคือ คริส เลขาคนสนิทของพี่ชายเขาเอง ร่างเล็กสงสัยว่าพี่ชายตนต้องให้เลขาโทรมาง้อแทนเป็นแน่!
“ว่าไงคริส พี่ยอลให้โทรตามฉันกลับคฤหาสน์ล่ะซิ ฉันไม่กลับ!!”
0 พอรับปุ๊บร่างเล็กก็โวยวายปั๊บไม่ฟังคนปลายสายสักนิด
[คุณลู่หานครับ ฟังก่อนซิครับ! ตอนนี้คุณแบคฮยอนแย่แล้ว]
“ให้ไอ้พี่บ้ามาง้อฉันเอง !! ไม่ต้องโทรมา เบื่อๆ ๆ ๆ” << ยังไม่ฟัง
[เฮ้ย!!!]
“เอ๊ะ นายกล้าขึ้นเสียงงั้นหรอ!!”
[เออซิว่ะ! ฟังกันหน่อยเซ่!!! หุบปากแล้วก็ฟังฉันมีเวลาไม่มากมาฟังเด็กติ๊งต๊องอย่างเธอพูดพล่ามทำเพลงหรอนะ ฉันต้องรีบไปหาท่านประธานแล้วเดี๋ยวท่านสงสัย ฟังนะคุณลู่หาน ตอนนี้คุณแบคฮยอนแย่แล้ว เจอทั้งกระทืบ เจอทั้งน้ำเกลือ ตอนนี้เดินโซเซไปไหนก็ไม่รู้ สภาพคุณแบคฮยอนแย่มาก เฮ้ยๆ ท่านประธานมาแล้ว ติ๊ด!]
“ด่ากุเสร็จแล้วก็จากไป เดี๋ยวนะไอ้บ้านั้นเรียกใครว่าเด็กติ๊งต๊อง มีเวลาไม่มากงั้นหรอ หึหึ แล้วที่ด่าฉันฉอดๆคืออะไรว่ะ!!!!= ~ =”
“มีอะไรหรือป่าวครับ คุณ”
“เซฮุนเกิดเรื่องใหญ่แล้ว! จำพี่แบคฮยอนได้ไหมที่ฉันเล่าให้ฟังอ่ะ”
“อ่อจำได้ครับมีอะไรหรอ??”
“พี่เค้าแย่แล้ว! พาฉันไปหาพี่แบคฮยอนหน่อยซิน่าจะออกจากคฤหาสน์ไม่นานมานี้เอง คงจะอยู่แถวๆถนนใกล้คฤหาสน์ล่ะมั้ง ไปกันเถอะ !!”
ลู่หานไม่พูดพร่ำมากเท่าไร ก็ลากเพื่อนรักอย่างเซฮุนออกไปทันที ร่างเล็กรู้สึกเป็นห่วงร่างบางอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดเลยสักนิดว่าพี่ชายที่แสนดีแบบนั้นจะกล้าทำกับแฟนเก่าแบบนี้
รถจักรยานคันเก่าไล่ขับลัดเลาะทั่วละแวกคฤหาสน์ตระกูลปาร์คแต่พวกเขาก็ยังไม่เห็นร่างบางสักที ร่างเล็กเริ่มถอดใจมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ทำเอาร่างหนาผู้เป็นคนขับรถทนเห็นไม่ได้
เซฮุนไม่อยากเห็นน้ำตาของลู่หานเลย
ร่างหนาจอดรถไว้ข้างทางทิ้งให้ร่างเล็กผู้เป็นคนซ้อนท้ายรถนั่งเฝ้ารถจักรยานสักพัก ส่วนตนเองก็วิ่งวุ่นไล่ถามผู้คนบนริมฟุตบาทว่าเห็นผู้ชายตัวเล็กๆร่างกายทรุดโทรมบ้างหรือป่าว ในที่สุดพวกเขาก็พบกับคำบอกเล่าของเจ้าของร้านขนมปังว่ามีคนช่วยร่างบางไปแล้ว แหม เจ้าของร้านขนมปังยังรู้จักบ้านของบุคคลที่ช่วยร่างบางอีกด้วย เพราะบุคคลนั้นเป็นคนละแวกนี้จึงไม่แปลกที่จะมีใครรู้จัก
ทำเอาเรื่องทั้งหมดเริ่งราบรื่นขึ้นมาทันที
……………………………………………….............
ก๊อกๆ ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูทำเอาซองมินที่กำลังเช็ดตัวให้กับแบคฮยอนเหลียวหันไปมอง แต่ยังไม่ทันที่ซองมินจะเปิดประตู บุคคลภายนอกก็เปิดประตูพรวดเข้ามาอย่างเสียมารยาทซะแล้ว
“แกเป็นใคร!! เอาตัวพี่แบคฮยอนคืนมานะ!”
ร่างเล็กหน้าหวานเข้าไปกระชากคอเสื้อของซองมินอย่างหน้ามืดตามัวไม่ฟังเหตุผลทั้งนั้น โชคดีที่ชายหนุ่มรูปร่างหนาอีกคนมาช่วยดึงร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดเพื่อรั้งตัวไม่ให้ทำอะไรมากกว่านี้
“คุณ !! อย่าพึ่งทำอะไรแบบนี้ซิ”
“ หุบปากซะเซฮุน!”
“คุณช่วยเงียบหน่อยซิ .. ผมขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะครับคือเขาอารมณ์เสียไปหน่อย ไม่ทราบว่าคุณเจอผู้ชายที่นอนอยู่ตรงนั้นได้ไงครับ แล้วคุณเคยรู้จักผู้ชายคนนั้นหรือป่าว”
เซฮุนเริ่มเปิดประเด็นถามอย่างสุภาพก่อนที่จะมองดูสภาพในห้องเช่าเล็กๆนี้อย่างพิจารณา ในห้องนี้มีแค่เสื่อกับผ้าห่มที่ร่างบางนอน
อยู่ ตู้เย็นเล็กๆ และตู้เสื้อผ้าเท่านั้น
เฟอร์นิเจอร์ น้อยขนาดนี้อยู่ไปได้ไง??
คำถามแรกเลยที่พุดเข้ามาให้หัวของเซฮุน และดูเหมือนลู่หานในอ้อมกอดเองก็ขมวดคิ้วมองไปรอบๆบริเวณ เช่นกัน พอตั้งสติได้เซฮูนก็รีบปล่อยลู่หานทันทีเพราะใจของเขาเกือบเผลอใจไปกับกลิ่นตัวหอมๆของลู่หานแล้วซิ ถ้าลู่หานรู้ว่าเขาไม่บริสุทธิ์ใจ ลู่หานจะยังเป็นเพื่อนกับเขาอยู่หรือป่าวก็ไม่รู้
“แบคฮยอนเป็นเพื่อนที่ทำงานของผมเองครับ ผมเห็นเขาเจอทำร้ายผมเลยช่วยไว้”
“พี่แบคฮยอน !”
ร่างเล็กที่ได้หลุดพ้นจากพันธนาการก็เดินเข้าไปทรุดตัวลงข้างๆร่างบางพร้อมกับมองสภาพร่างกายที่เขียวช้ำไปด้วยความรู้สึกสงสารเต็มหัวไปหมด เซฮุนเองก็เป็นเช่นเดียวกัน
“คุณหน้าตาคุ้นๆนะครับ”
“ฉันเป็นน้องชายไอ้บัดซบที่สั่งคนทำร้ายพี่แบคฮยอนไงล่ะ -A-”
“คุณลู่หาน !!!”
น้ำเสียงตะโกนด้วยความตกใจทำให้ร่างกายบอบช้ำที่นอนอยู่ค่อยๆตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้างัวเงีย ลู่หานเห็นจึงรีบเอามือปิดปากซองมินเข้าไว้ทันที แต่มันก็คงจะสายไปแล้วแหละ เสียงดังขนาดนี้ไม่ตื่นล่ะซิแปลก ดวงตาสวยค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างยากลำบากร่างบางเห็น ใบหน้าของลู่หานก็ถึงกับขมวดคิ้วเป็นปม
“อ๊าว คุณที่ช่วยผมหน้าบริษัทนี่นา”
“ใช่ฮะ ๆ ผมเอง น้องลู่ไง”
ร่างเล็กกุมมือร่างบางเอาไว้แล้วบอกขานชื่อของตนออกไปแต่ดูเหมือนร่างบางคนนี้จะมีสีหน้าที่งุนงงหนักเข้าไปใหญ่ ว่าทำไมเด็กชายหน้าหวานคนนี้ถึงทำท่าทีรู้สึกตนมาเสียนาน ทั้งๆที่ตนพึ่งเคยเห็นหน้าแค่สองครั้งเองแท้ๆ ใบหน้าสวยหันหน้าไปมองเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆผู้ชายตัวเล็ก เพื่อนรักของเขาเองก็ทำหน้างงเช่นเดียวกัน
“คุณพูดเหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อนเลยนะฮะ”
คำพูดของร่างบางคราวนี้ทำเอาร่างเล็กกับร่างหนาหันมามองหน้ากับควับเลยทีเดียว
“พี่จำผมไม่ได้งั้นหรอ ผมน้องลู่ไง”
“แปลว่าก่อนหน้าที่ผมจะความจำเสื่อมเรารู้จักกันซินะครับ ผมขอโทษนะครับที่จำคุณไม่ได้”
“พี่แบคฮยอนความจำเสื่อมงั้นหรอ”
เซฮุนเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ ทั้งๆที่แฟนเก่าป่วยอยู่แท้ๆทำไมพี่ชายของเพื่อนตนถึงมาทำร้ายซ้ำเติมอีกก็ไม่รู้
“ห๊า ! จริงหรอฮะ ตายจริงพี่ยอลรู้เรื่องแล้วใช่มั๊ยเนี่ย ทำไมไอ้พี่บ้าถึงทำร้ายพี่แบคฮยอนก็ไม่รู้!! โอ๊ยย น้องลู่ปวดกระบาลชะมัดเลยแล้วทำไมพี่มาอยู่ที่นี่ล่ะ บ้านพี่แบคฮยอนอยู่ที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง”
“ผมไม่มีบ้านหรอกครับ ^^ ”
“หมายความว่าไง???”
แบคฮยอนยิ้มหวานให้กับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่เรียกตัวเองว่า น้องลู่ ก่อนที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ที่เจอ คนๆนั้น ยึดบ้านจนมาถึงตอนนี้ แบคฮยอนไม่รู้ว่าคนที่ทำร้ายตัวเองเป็นใครจึงเรียกบุคคลนั้นว่า คนๆนั้น .. ซึ่งคนๆนั้นที่แบคฮยอนพูดถึงทุกคนที่อยู่ในห้องเช่าซำซอกของซองมินต่างก็รู้ดีว่าเป็นใคร
ปาร์ค ชานยอล คนใกล้ตัวนี้เอง!!!
ความคิดเห็น