คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ✿chapter : IV
<แบคฮยอน>
น้องแบคปวดตามากๆเลยT^T เพราะชานยอลแท้ๆ ชานยอลใจร้ายพูดจาไม่เพราะ น้องแบคไม่ชอบที่ชานยอลนิสัยไม่ดี ..น้องแบคตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มๆที่เต็มไปด้วยกลิ่นของชานยอล แต่บนเตียงกลับไม่มีชานยอล ชานยอลทิ้งน้องแบคไปอีกแล้วเหรอ? เฮ้อ!!
“โอ๊ย!!”
น้องแบคเดินลงจากเตียงอย่างเซ็งๆ แต่พอก้าวลงเท่านั้นแหละ น้องแบคก็ไปเหยียบกับตัวอะไรไม่รู้ยาวๆที่เหมือนกับหนอน >0< พอมองดีๆก็พบว่าเป็นชานยอลนั้นเอง ชานยอลนอนขดตัวกับผ้าห่มผืนบางๆข้างล่าง เขาค่อยๆลุกขึ้นมานั่งพรางขยี้ผมที่ยุ่งๆ ดูแล้วน่ารักจัง^^
“ชานยอลน่ารัก~” น้องแบคนั่งลงข้างๆชานยอลก่อนที่จะเบียดๆตัวเข้ากับชานยอลอย่างนึกสนุก แต่ชานยอลมองหน้าน้องแบคนิ่งๆแบบเงิบๆดูแล้วตลกจัง ^0^
“ไปไกลๆ”
ชานยอลใช้เท้ายันน้องแบคให้ไปไกลๆ แต่ชานยอลยันไม่แรงนะ ก่อนที่ไอ้คนตัวสูงจะล้มลงไปนอนหลับที่เดิมน้องแบคจึงดึ๊บๆเข้าไปนอนข้างๆชานยอล เราหันหน้าเขาหากัน ชานยอลหลับตาสนิท ส่วนน้องแบคก็จ้องหน้าชานยอลไม่หนีไปไหน หน้าเราห่างกันนิดเดียวเอง -//- ว้าวววว !! หัวใจน้องแบคเต้นเร็วจัง
“นี้ แบคฮยอน”
“ว้าววว!!”
น้องแบคตกใจจนกระโดดขึ้นยืนดิไปมา!! เมื้อกี้ชานยอลพูดทั้งๆที่หลับตาอยู่! ชานยอลพูดได้ ว้าววว!~ น้องแบคตื่นเต้นจัง ชานยอลถอนหายใจก่อนที่จะลุกขึ้นมาอุ้มน้องแบคพาดไหล่ - - น้องแบคไม่ใช่เด็กนะ!! น้องแบคดิ้นสุดชีวิตเพราะไม่ชอบถูกอุ้มแบบนี้ -3- ชานยอลวางน้องแบคไว้บนโซฟา หลังจากที่หลุดจากพันธนาการแล้ว น้องแบคก็ตีแขนชานยอลไปมาแบบสนุก อิอิ
“กูเจ็บ~!”
“คริคริ ฮ่าๆ”ชานยอลดุน้องแบคอย่างไม่จิงจังนัก แถมยังจั๊กจี้น้องแบคอีก
“พอล่ะกูเหนื่อยๆ” มือแกร่งเสยผมตัวเองขึ้นตอนที่จะทิ้งตัวลงบนโซฟา น้องแบคก็หัวเราะคิคิอย่างมีความสุข
“น้องแบคอยากเล่นอีก”
“กูขี้เกียจเล่น มึงนี้มันเด็กน้อยจริงๆ”
“น้องแบคไม่ชอบ คนพูดไม่เพราะ ชานยอลพูดไม่เพราะ ชานยอลนิสัยไม่ดี” น้องแบคเบ้ปากนิดๆ เพื่อบอกว่าน้องแบคงอนแล้วนะ!
“แล้วทำไมกูต้องพูดเพราะกับมึง”
“เพราะน้องแบคน่ารัก” น้องแบคยิ้มอย่างสดใส แต่ก็ถูกชานยอลดีดหน้าผากดัง โป๊ก !!
“ใครบอกว่ามึงน่ารัก”
“ทุกๆคนเลย มีแต่คนบอกเพราะน้องแบคน่ารัก ^^” ชานยอลหัวเราะก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบหัวน้องแบคเบาๆ
“ชานยอลยอมแพ้ก็ได้ ..แบคฮยอนฟังนะ”
“คับป๋ม~”
“ฉันรู้ว่านายกับฉันเราเคยมีความรู้สึกดีๆต่อกัน แต่ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้แล้ว แถมฉันก็มีคนรักแล้วด้วย คนๆนั้นเธอรักฉันและฉันก็รักเธอ ...เรื่องของเรามันเป็นแค่อดีต อดีตที่ผ่านมาฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉัน..ไม่อยาก..ไม่อยากจำมันอีก ใช่!! ฉันไม่อยากนึกถึงมัน ฉัน ..”
“ชานยอลกำลังกลัว”
น้องแบคพูดแทรกชานยอลขึ้นมา นันย์ตาของเขาสั่นระริกบ่งบอกถึงความกลัว ..อดีตที่ผ่านมามันไม่น่าจดจำจริงๆนั้นแหละ น้องแบคระบายยิ้มบางๆก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างแนบแก้มของชานยอล เขากำลังสับสนแล้วหวาดกลัว ..น้องแบคไม่อยากให้ชานยอลรู้สึกแบบนั้น
“คงงั้นมั้ง” มือแกร่งปัดมือของน้องแบคออก
“ไม่เป็นไร ชานยอลไม่ต้องนึกถึงอดีตเหรอ ความทรงจำมันสร้างขึ้นมาใหม่ได้”
“ไม่!!! ฉันไม่สร้าง! ฉันมีแค่ซูจีเท่านั้น นายออกไปจากชีวิตฉันได้แล้ว” ทำไมถึงเหินห่างแบบนี้
ทั้งๆที่ใกล้กันแท้ๆ ..แต่ทำไมน้องแบคถึงรู้สึกไกลจากชานยอลจัง
“ชานยอลรักน้องแบค น้องแบคก็รักชานยอล ...รักจริงๆนะ” น้องแบคสะอื้นอีกแล้ว ไม่นะ ร้องไม่ได้ น้องแบคต้องเข้มแข็งไว้!! ชานยอลต้องกลับมารักน้องแบคเหมือนเดิม
“แบคฮยอนอย่าร้อง” ชานยอลดึงตัวน้องแบคมากอดไว้ ช่างเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นเหลือเกิน
“ชานยอลอยากให้น้องแบคไปใช่ไหม”
“อืม ฉันว่านั้นคือสิ่งที่ดีที่สุด ฉันอยากให้นายลืมฉันซะ ..ฉันไม่อยากให้นายเจ็บ”
“ไม่ไป!! ไม่ลืม... ชานยอลรักผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?”
น้องแบคผละตัวออกมาจากอ้อมกอดนั้น ถึงแม้มันอบอุ่นแค่นั้นสักวันเราก็ต้องจากมันไป ... น้องแบคต้องไปจากชานยอลใช่ไหม? แล้วถ้าน้องแบคไม่ไปล่ะ? น้องแบคดื้อ ชานยอลชอบบอกว่าน้องแบคดื้อ .. น้องแบคดื้อมากๆเลยแหละ งั้นน้องแบคของดื้อให้ถึงที่สุดนะ
“ใช่ ฉันรักซูจี”
“ก็เรื่องของชานยอลซิ น้องแบครักชานยอลก็เรื่องของน้องแบค น้องแบคจะอยู่ที่นี่ ตรงนี้ไม่หายไปไหน คิคิ”
“หา? นายมัน ...”
“ชานยอลลล น้องแบคหิวข้าว ชานยอลหาไรให้น้องแบคกินหน่อยซิ-3-”
น้องแบคกระโดดกอดแขนชานยอลอย่างอ้อนๆ ชานยอลเองก็ดูอึ้งๆ งงๆ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มเล็กๆออกมา พร้อมกับไล่น้องแบคไปอาบน้ำเพื่อที่จะพาไปกินอาหารหรูๆ!~~~ แต่น้องแบคไม่มีเสื้อ ชานยอลเลยให้ยืมใส่ เย้ๆ ดีใจจังเลย ^^ ในอนาคตน้องแบคไม่รู้หรอกนะ ว่าคนๆนั้นจะพาน้องแบคกลับไปข้างล่างเมื่อไร แต่ปัจจุบัน น้องแบคขอให้เวลานี้เป็นของเรา ..ของเราเท่านั้น
<แบคฮยอนend>
<ซูโฮ>
เฮือก!! ผมตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย มันไม่ใช่ฝันมันคือเรื่องจริงๆ ผมหันไปมองรอบตัว ที่นี่มันไม่ใช่ห้องผม!! ชุดบ้าห่าอะไรตัวใหญ่เท่าควายสีก็เสือกออกเทาๆอีก อ๊ากกก คิตตี้กูหายไปไหน นั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ ไอ้บ้าจื่อเทามันนั่งยิ้มข้างเตียงนอนที่ผมกำลังนอนอยู่!!
ผมถอยกรูออกห่างจนหลังชนกับกำแพง ไอ้เวรนี้ไม่ใช่มนุษย์
มันคือปีศาจหน้าหล่อ!!! ..เอ๊ะ คำหลังไม่ใช่ล่ะๆ
“ไอ้เหี้ย ไอ้เวร ไอ้ชั่ว ไอ้ต่ำ ไอ้บ้า ไอ้ปีศาจ ไอ้อเวจี ”
“คิดถูกแล้วเหรอที่ด่าฉัน” ตัวผมชาวูบแล้วหน้าก็หดเหลือสองนิ้วทันที T^T ดวงตาสีเข้มที่จ้องมองผมนิ่งๆมันทำให้ผมเกร็จจนทำตัวไม่ถูก
“ปะ เปล่า เมื้อกี้ต้นไม้เดินได้”
เพล้ง!! พูดเชี่ยอะไรของผมว่ะไอ้ซูโฮ มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าตัวเองอย่างเขินๆ นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำตัวปัญญาอ่อนต่อหน้ามันเหรอก -~- ดวงตาประดุเหล็กหนามยังคงจ้องเขม็งมาที่ตัวทำให้ผมรู้สึกเหมือนเนื้อจะฉีกออกเป็นชิ้นๆ
“โอเค!! พี่แค่ต้องการรู้ว่าชุดนอนพี่ไปไหน”ผมเชิดหน้าขึ้นมามองจื่อเทาอย่างวางมาด ท่ามกลางเหงื่อที่ไหลเต็มขมับของผม
“ซัก”
“แล้วทำไมมันโล่งๆว่ะ”
ผมรู้สึกโล่งแปลกๆจึงดึงผ้าผ่มออกไปให้พ้นทาง -^- อะไรเนี่ย เสื้อตัวใหญ่ของจื่อเทายาวปิดขาอ่อนผมบางส่วน แล้วทำไมไม่มีกางเกงว่ะ! ผมหน้าขึ้นสีนิดๆ เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงเลยแฮะ ..แต่มันก็โล่งอยู่ดี ผมตัดสินใจเปิดชายเสื้อที่คลุมขาขึ้นเพื่อดูว่าตัวเองได้ใส่กางเกงในหรือเปล่า ...ก็มันโล่งๆอ่ะ - -;;
พึ่บ!! ผมดึงผ้าห่มมาคลุมขาโดยเร็ว
“หะ เห็นอะไรไหม?” อ๊ากกก!! อยากจะฆ่าตัวตาย เมื่อกี้ยกขึ้นสูงจนเห็นซูโฮน้อยเต็มๆ ใครเอากางเกงในกูไปไหนT^T แหม ไอ้จื่อยังเลิกคิ้วกวนส้นตีนใส่ผมอีก
“เห็น”
“เห็นอะไร!! ไอ้บ้า!! ทุเรศ!!”
“เห็นหน้านายแดงไง”
“งั้นเหรอ - -; ” กูหน้าแตก โอเค! จบ! ซึ้ง!
“อาบน้ำซะ เมื้อกี้ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่ามีเคสผ่าตัดด่วน ส่วนชุดนอนของนาย ฉันให้คนเอาไปส่งที่บ้านแล้ว ใส่เสื้อฉันไม่ทำงานก่อนแล้วกัน”
จื่อเทาสั่งๆ ก่อนที่จะหยิบบุหรี่นอกขึ้นมาจุดสูบ ผมปิดจมูกโดยอัตโนมัติ ถึงกลิ่นบุหรี่นอกมันกลิ่นดีกว่าบุหรี่ทั่วไปก็เถอะ แต่ผมไม่ถูกกับบุหรี่จริงๆนะ หางตาคมเล่มองผมก่อนที่จะทิ้งไฟแช็คลงกับพื้น .. เอ๊ะ! ทำไมไม่สูบล่ะ? จื่อเทาไม่พูดอะไรตามแบบของเขา ร่างแกร่งเดินตรงไปเตรียมออกจากห้อง แต่..ปากผมมันพาซวยจริงๆ
“ซูจีจะปลอดภัยใช่ไหม?”
“นายพูดอะไร ? ฉันไม่รู้เรื่อง”
“พี่เห็นหมดแล้ว!” จื่อเทาชะงัก หันมามองหน้าผมอย่างจริงจัง ทำเอาผมตัวหดลงทันที
“เห็นอะไร?”
“เปล่า ..พี่คงละเมอเองแหละ” โกหกหน้าตาย โอเค!! กูขอตอแหลทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วกัน
“นายพูดอะไร ฉันไม่รู้”
“ละ ..แล้วพี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“เจอสลบอยู่หน้าตึก”
“เข้าใจแล้ว สงสัยคงจะฝันไป”
แต่ผมมั่นใจว่ามันคือเรื่องจริง
XXX'ไรท์เตอร์
เนื่องจากการเมืองไทยเกิดความไม่สงบและมีการรัฐประหารเกิดขึ้น
ไรท์เตอร์จึงจำเป็นต้องอัพนิยายช้ากว่าเดิม
ถ้าเศรษฐกิจ และ การปัฎิรูปทุกอย่างในประเทศคงที่แล้ว
ไรท์เตอร์จะกลับมานะจ๊ะ จุ๊บบบบ ตอนนี้ขอเครียดการเมืองก่อน
ความคิดเห็น