คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : เจอกันอีกครั้ง
"พวกแกทำอะไรกัน!!!"
ลู่หานกำลังมาหาพี่ชายที่บริษัทในเวลาเดียวกันลูกน้องของชานยอลก็กำลังซ้อมร่างบางอยู่พอดิบพอดี ลู่หานจึงเห็นเหตุการณ์เกือบทั้งหมด ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะวิ่งตรงเข้าไปขวางทางไม่ให้ลูกน้องของชานยอลทำอะไรมากกว่านี้ การกระทำของลู่หานทำเอาคริสแอบยิ้มในใจเลยทีเดียว
ในที่สุดก็มีคนมาช่วยคุณแบคฮยอนสักที
"หยุดเลยนะ พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้!!"
"คุณคริสเอาไงดีครับ " ลูกน้องคนหนึ่งถามขึ้น
"….."
"เธอคือน้องสาวท่านประธาน พวกแกกล้าขัดคำสั่ง ก็ทำเลย"
" !!! "
ลูกน้องทั้งสองคนที่ไม่รู้อิโน่อิเนเมื่อรู้เรื่องเข้าถึงกับหลบหลังลูกพี่โดยอัตโนมัติ ร่างเล็กพยุงร่างบางขึ้นมาแต่ด้วยความจุกทำให้ร่างบางต้องล้มพับลงกับพื้นไปอีกครั้ง
"ช่วยฉันหน่อยเซ่!! พาพี่แบคฮยอนไปคฤหาสน์เร็ว หึ ฉันจะบอกพี่ยอลว่านายทำกับพี่แบคฮยอนแบบนี้"
"ครับ ผมจะให้ลูกน้องพาคุณแบคฮยอนไปพักที่คฤหาสน์และจะตามหมอมาให้ด้วย แต่ผมจะบอกคุณลู่หานไว้เลยว่า สิ่งที่ผมทำไปเพราะเป็นคำสั่งของท่านประธานครับ"
"!!!"
……..………………………………………………………………….......................................
เนื่องจากร่างกายที่บอบบาง อ่อนแอ ราวผู้หญิงทำให้แบคฮยอนอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก ไหนจะรอยช้ำภายในและภายนอกอีก ร่างบางตอนนี้นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ในห้องนอนสไตล์โมเดิร์น เตียงก็นิ่ม ผ้าห่มก็นุ่ม ไหนจะกลิ่นหอมๆที่คละคลุ้งนี้อีก ทำเอาร่างบางหลับสนิทเลยทีเดียว
"คุณลู่หานครับ อาการเบื้องต้นไม่เป็นอะไรมากแล้วนะครับ จะมีก็แค่รอยช้ำเท่านั้น งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
คุณหมอโค้งเล็กๆก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนไป ลู่หานสั่งแม่บ้านให้เช็ดตัวดูแลร่างบางอย่างดี ร่างเล็กรู้สึกสงสารแบคฮยอนจับใจ ต้นแขนเขียวช้ำเป็นรอยมือดูแล้วช่างเวทนายิ่งนัก
ทั้งๆที่เมื่อก่อนพี่ชายของร่างเล็กรักร่างบางอย่างกับอะไรดี ครั้งแรกที่ไปเยี่ยมพี่ที่อเมริกาพี่ของเขาก็พาร่างบางมาแนะนำให้รู้จัก ทำให้ร่างเล็กรู้สึกแปลกใจมากว่าทำไมพี่เขาถึงทำร้ายคนที่เคยรักแบบนี้
"น้องลู่!! น้องคิดจะทำอะไร?!"
หลังจากที่ชานยอลรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ก็รีบบึ้งรถมาที่คฤหาสน์ทันที ความรีบร้อนทำให้ชานยอลหัวเสียเป็นอย่างยิ่งไหนจะเรื่องที่น้องชายของเขาที่เข้าข้างร่างบางนี่อีก .. ชานยอลในตอนนี้โกรธจนเลือดขึ้นหน้าชนิดว่าไม่เห็นหัวใครทั้งนั้น เพราะแบบนี้ คยูฮยอนเลยขี้เกียจตามชานยอลมาที่คฤหาสน์
"พี่ต่างหากทำอะไร ทำไมถึงทำร้ายพี่แบคฮยอนแบบนี้ฮะ?"
"ลุกออกจากเตียงซะ! น้องนั่งบนขอบเตียงที่ตัวเสนียดมันนอนอยู่รู้ไหม!"
"พี่ยอล .. พี่เรียกพี่แบคฮยอนว่าเสนียดเลยหรอ .. น้องลู่ไม่รู้หรอกนะว่าพี่เลิกกับพี่แบคฮยอนไปเพราะอะไร แต่พี่ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรแบบนี้เลยนี่นาอย่างไงซะพี่สองคนก็เคยรักกันนะ"
"หึ ใช่น้องไม่รู้อะไรสักนิด!!"
เคยรักนะถูก .. แต่ไม่ใช่พี่ทั้งสองคนหรอก มีแค่พี่คนเดียวต่างหากที่เคยรัก แบคฮยอนไม่เคยให้แม้แต่เศษหัวใจของเขากับพี่เลยสักนิด
"..พี่ยอล"
"เฮ้ย!!มีใครอยู่ข้างนอกบ้างว่ะ มาลากน้องฉันไปซิ!"
ลากงั้นหรอ พี่ไม่เคยสั่งลูกน้องให้ลากน้องลู่สักครั้งนะ …
"อย่าเข้ามาในห้องนี้นะ!! พวกแก !!!!! กรี๊ดดดดดดดดด พี่ยอลลลล ปล่อยนะ !"
ลูกน้องที่ยืนเฝ้าหน้าห้องเดินเข้ามาดึงแขนลู่หานออกไปตามคำสั่งของเจ้านาย ที่ตอนนี้โมโหจนเลือดขึ้นหน้า ทำไมต้องมีแต่คนปกป้องร่างบางด้วย ทั้งๆที่ลู่หานเป็นน้องร่างสูงแท้ๆ แต่กลับเข้าข้างคนที่ทำลายทุกอย่างของร่างสูงไป
หึหึ คนอย่างนายไม่สมควรที่จะได้รับการปกป้องสักนิด
มือแกร่งของของร่างสูงกระชากแขนของร่างบางที่นอนอยู่ขึ้นมา ทำเอาร่างบางสะดุ้งตื่นทันที มือเล็กข้างหนึ่งค่อยๆชันตัวเองขึ้นและเอาแผ่นหลังพิงหัวเตียงเอาไว้ในขณะเดียวกันสายตาสวยก็ไล่มองไปรอบๆก่อนจะหยุดสายตามองมือแกร่งที่กุมต้นแขนของตนไว้
สายตามนสะดุ้งเฮือก เมื่อเหลือกไปเห็นเจ้าของมือแกร่งที่กุมต้นแขนของตน ดวงตาสวยสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวอย่างห้ามไม่อยู่ .. หวาดกลัวทั้งๆร่างบางเองก็ได้รู้ว่าทำไม กลัวอะไรหนักหนาแบบนี้ก็ไม่รู้
ทั้งหวาดกลัว …ทั้งสับสน …ทั้งรู้สึกผิด
ทำไมความรู้สึกมากมายมันกอบกุมหัวใจของร่างบางแบบนี้ ยิ่งมองเข้าไปในดวงตาคมที่สะท้อนความเศร้า ความเกลียด ความโมโห ออกมาอย่างเห็นได้ชัดทำเอาร่างบางรู้สึกเกลียดตัวเองแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"มองฉันทำไม!"
"ขอโทษครับ .. คือผมแค่คิดอะไรเพลินๆเท่านั้นเองว่าแต่ที่นี่ที่ไหนครับ ห้องนี้น่าอยู่จัง ^^"
" น่าอยู่งั้นหรอ?? หึ ทั้งๆที่เมื่อก่อนนายบอกฉันเองนี่นาว่าไม่ต้องการอยู่ในห้องที่เล็กๆแบบนี้"
"ห๊า!! ผมเคยพูดหรอ??"
…... ........................................................................................................................................................
ณ สหรัฐอเมริกา
ในคอนโดแห่งหนึ่งใจกลางเมืองนครนิวยอร์ก ร่างสูงดูท่าทางดีใจ รีบวิ่งเข้ามาในคอนโดก่อนที่จะเห็นร่างบางกำลังทำอาหารส่งกลิ่งคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ร่างสูงค่อยๆเดินย่องๆไปข้างหลังของร่างบางแล้วโอบกอดร่างบางจากข้างหลังโดยไม่ลืมที่จะสูดดมกลุ่มผมนุ่มสีสวย
"ชานยอล กลับมาแล้วหรอ"
มือเล็กแกะมือหนาของร่างสูงออก ในขณะที่กำลังผลิกตัวหันมาประเชิญหน้ากับแฟนหนุ่ม ชานยอลยิ้มแก้มบานให้กับแบคฮยอนแต่ แบคฮยอนกลับทำหน้าไม่พอใจใส่ ร่างบางไม่ค่อยสบอารมณ์ เวลาร่างสูงลวนลามตนอันนี้ร่างสูงเองก็รู้ดีแต่ใครมันจะอดใจไหวแฟนออกจะน่ารักน่าฟัดขนาดนี้
"อืม !~ ฉันกลับมาแล้ว อ๋อจริงซิ ! ถ้าเรากลับเกาหลีแล้วนายไปอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลฉันนะ ฉันให้คนไปจัดแต่งห้องให้กับนายแล้วดูซิ ห้องสวยมั๊ย ^0^"
ชานยอลหยิบแท็บแล็ตในกระเป๋าเป้ของตนออกมาก่อนจะเปิดรูปภาพห้องนอนที่ใหญ่โตดูหรูหราสไตล์โมเดิร์น ให้แบคฮยอนดู เพื่อหวังว่าแบคฮยอนจะดีใจสักนิด
แต่ก็ไม่เลย ...แบคฮยอนกับเบ้ปากมองรูปภาพด้วยสายตาเหยียดหยาม มือเล็กหยิบแท็บแล็ตในมือของร่างสูงและทำสิ่งที่ร่างสูงไม่คาดคิดคือ ... โยนแท็บแล็ตลงพื้นพร้อมกับหยิบแก้วน้ำ สาดน้ำในแก้วใส่หน้าร่างสูงอย่างไม่ใยดีความรู้สึกของร่างสูงสักนิด
"ชิ! นายจะดูถูกฉันมากไปแล้วนะ!! จะให้ฉันไปอยู่ในห้องเล็กๆแบบนี้งั้นหรอ เหอะ! ทุเรศ คนอย่างนายตายๆไปก็ดีนะชานยอลจำใส่กระลาหัวตัวเองไว้ด้วยว่าฉันไม่อยู่ห้องบัดซบนี้หรอก!!"
"บะ แบคฮยอน .. นายไม่คิดว่ามันเกินไปหรอ ฉันแค่อยากทำให้นายดีใจเท่านั้นเอง นะ นายสาดน้ำใส่ฉันทำไม??"
ฉันแค่อยากให้นายยิ้มอย่างมีความสุขเท่านั้นเอง ฉันอยากให้นายดีใจที่เราจะได้อยู่
ด้วยกันเวลากลับไปเกาหลีนายทำไมทำกับฉันแบบนี้ ....
ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอใบหน้าหล่อซีดลงอย่างเห็นได้ชัด มือหนาสั่นระทิมค่อยๆยกขึ้นมาปาดหยดน้ำที่ไหลอยู่บนใบหน้า น้ำตาใสๆจู่ๆก็ไหลออกมาเป็นสายอย่างห้ามไม่อยู่ ทุกการกระทำที่ชานยอลทำอยู่ถูกแบคฮยอนมองด้วยสายตาเบื่อหน่ายเต็มทน
"หยุดร้องได้แล้ว!!!! เป็นผู้ชายแต่กลับมาร้องไห้อย่างกับผู้หญิงหัดอายซะบ้าง ชานยอล!โตๆกันแล้วนะ อย่าให้ฉันหมดความอดทน.. ฉันจะเลิกกับนายจริงๆด้วย"
"ไม่ได้นะแบคฮยอน อะ อย่า เลิกกับฉันเลยฉันขอร้อง ได้โปรด ฮื่อๆ"
ร่างสูงนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าร่างบางอย่างเสียศักดิ์ศรี ตอนนี้คำว่าศักดิ์ศรีไม่สำคัญอะไรกับชานยอลสักนิด เขารู้แค่เพียงว่าเขาต้องทำทุกอย่างเพื่อรั้งร่างบางคนนี้ไว้
....... ทำทุกอย่างเพื่อไม่อยากเสียคนๆนี้ไป
"ชานยอลมันอุบาทลุกขึ้นซะ เหอะ! ทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความสนใจจากฉันอยู่ได้"
แบคฮยอนทำท่าทีรังเกียจชานยอล แต่ชานยอลก็ยังทนอยู่ได้จนบางครั้งแบคฮยอนเองก็รู้สึกตกใจที่ชานยอลคนนี้อึดกว่าที่คิด ตั้งแต่คบกันมาแบคฮยอนก็ทำตัวดูถูกด่ากล่าวชานยอลตลอด จนบางทีแบคฮยอนเองก็รู้สึกผิด ถ้าให้เลือกแบคฮยอนก็ไม่อยากทำกับชานยอลแบบนี้เลยสักนิด
แต่เวลาอยู่กับร่างสูงทีไรใบหน้าของพ่อและแม่ก็ลอยขึ้นมาในหัวทำให้โมโหขึ้นมาซะงั้น
"เลิกทำตัวน่าทุเรศแล้วไปนั่งอยู่เฉยๆเถอะ ฉันจะทำอาหารให้กิน"
ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะปัดมือไล่ร่างสูงให้ไปไกลๆ น้ำตานั่นมันทำให้แบคฮยอนใจอ่อนทุกทีเลยนะซิถึงปากจะพูดว่าทุเรศ อุบาท หยุดร้อง แต่ใจจริงแบคฮยอนอยากเข้าไปโอบอ้อมปลอบใจร่างสูงจะตายไป
"นายอย่าเลิกกับฉันนะ"
"เออๆรู้แล้วววววว~!!!"
"เย่!~"
อย่าเลิกกันฉันเลยนะ ฉันอยากดูแลนายชดใช้ความผิดที่ตระกูลฉันทำกับตระกูลนาย ไม่ว่านายจะผลักไสไล่ส่งฉันแค่ไหนฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งสิ้น ! ถ้านายรู้ว่าฉันคือลูกชายของคนที่โกงบริษัทตระกูลนาย นายจะไปจากฉันหรือป่าวนะ
ความคิดเห็น