คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ✿chapter : III
ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง สายตาคมมองเด็กชายตัวเล็กที่กำลังบิดขี้เกียจพร้อมทั้งหาวออกมาอย่างสบายใจ ชานยอลยืนกอดอกพิงประตูห้อง เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพื่อเจ้าตัวเล็กจะหันมาสนใจบ้าง!! ใบหน้าสวยยิ้มกว้างเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคนรักยืนอยู่ตรงหน้า
“ชานยอลลล !~~” แบคฮยอนลุกออกจากเตียง วิ่งเข้ามากอดชานยอลอย่างดีใจ แต่แขนยาวๆกับดันหัวอีกฝ่ายเอาไว้ ทำเอาแขนของเด็กน้อยตะเกียกตะกายอยู่กลางอากาศ
“หยุด!! ไอ้หนู!! เป็นเด็กเป็นเล็กมากอดผู้ชายแบบนี้ได้ไง”
ด้วยความที่หน้าตาแสนมุ้งมิ้งของแบคฮยอน ทำเอาคนตัวสูงคิดว่าน่าจะเด็กกว่าตนประมาณ 3-4ปี แต่ความเป็นจริงแล้วเขาทั้งสองคนอายุเท่ากันชัดๆ -0- ริมฝีปากบางเบ้ออกเล็กน้อย ก่อนที่จะยืนกอดอกวางมาดเลียนแบบชานยอล เอาทำชานยอลเผลอหัวเราะกับการกระทำแสนน่ารักๆ
“น้องแบคไม่ใช่ไอ้หนูนะ!!! น้องแบคก็คือน้องแบค” …น้องแบคงั้นเหรอ? นายคือคนที่อยู่ในความทรงจำฉันมั๊ย?
“...เจ้าตัวน้อย”
ริมฝีปากหยักเผลอพูดคำที่อยู่ในหัวออกมา ทำให้ร่างบางถึงกับยิ้มแย้ม คนตัวเล็กโผล่เข้ากอดชานยอลโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตัว สติของร่างสูงเลือนลอยหายไป เขากำลังตกอยู่ในวังวนของความทรงจำที่แสนเจือจาง !!! ชานยอลสะบัดหน้าเพื่อตั้งสติอีกครั้งก่อนที่จะผลักแบคฮยอนให้ออกห่างจากตน
ดวงตาคมที่แสนสับสนมองหนุ่มน้อยตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ
เขากลัวที่จะรับรู้ถึงความทรงจำในอดีต
ความทรงจำที่จิตใจของเขาขอปิดตายไปตลอดชีวิต!!!!
“ออกไป!!!” ชานยอลตวาดเสียงดังอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ ทำเอาแบคฮยอนหน้าถอดสีทันที
“..ชะ ชานยอล”
“อย่าเรียกชื่อของกู! กูไม่รู้จักมึง!!!!”
ใบหน้าหวานน้ำตาคลอทันทีที่ได้ยินคำพูดที่แสนโหดร้าย แบคฮยอนให้มือกุมอกด้านซ้ายที่มันเหมือนจะหยุดเต้น นันย์ตาหวานสั่นระริกด้วยความน้อยใจ ทั้งๆที่ร่างบางเฝ้ารอวันนี้มานานแสนนาน แต่ทำไมอีกคนถึงเปลี่ยไปโดยสิ้นเชิง ..ชานยอลใจร้าย สัญญากับน้องแบคแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะอยู่กับน้องแบคตลอดไป
..
“โถ่เว๊ย!!”
ในใจของชานยอลมันตีกันจนยุ่งไปหมดแล้ว ร่างสูงไม่เข้าใจตัวเอง สับสน งุนงง เขาหลีกเลี่ยงแบคฮยอนโดยการเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เด็กน้อยอยู่ในห้องคนเดียว ...ชานยอลแค่ขอเวลาอยู่กับตัวเองบ้าง แบคฮยอนสะอื้นไห้ออกมาราวกับเด็กๆ ร่างบางเดินเฉื่อยชาไปยังมุมหนึ่งขอห้องก่อนที่จะนั่งกอดเข่าอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาให้หมด
ไหนชานยอลบอกว่าไม่ชอบที่น้องแบคร้องไห้ ..แล้วชานยอลทำน้องแบคร้องไห้ทำไม
ทางด้านชานยอล
ร่างสูงใช้เวลาอยู่กลับตัวเองนานพอสมควร ใบหน้าคมได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่เอาใจตัวเอง เขารู้ว่าแบคฮยอนคือคนที่เข้ามาอยู่ในความทรงจำ เข้ามาโดยที่ร่างสูงพยายามจะลืมมันไปเสีย ... ตอนนี้เขารู้สึกไม่ต้องการแบคฮยอนอีกแล้ว เพราะหญิงที่เขารักคือซูจีคนเดียว แล้วแบบนี้เขายังต้องเก็บแบคฮยอนไว้ทำไม ??
ตือดึ่งดึ๊ง!~
เสียงไลน์เข้าในสมาร์ทโฟน ทำให้ชานยอลตั้งสติได้อีกครั้ง เขาหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดู ผลปรากฏว่า แฟนสาวนั้นได้ไลน์มาหา ชานยอลอมยิ้มเบาๆ ในหัวตอนนี้มันช่างปลอดโปล่งอย่างบอกไม่ถูก ..บางครั้งซูจีก็ขี้งอน น้อยใจ มีความเป็นผู้ใหญ่สูง หรือขี้โวยวาย แต่เมื่อไรที่ชานยอลรู้สึกโดดเดี่ยวผู้หญิงคนนี้จะเข้ามาปลอบเสมอ หัวใจอันหว่าเว้ก็จะพองโตขึ้นมาทันที
ซูจี : เด็กคนนั้นเป็นอะไรมากมั้ย? พี่ยอลปวดหัวอยู่หรือเปล่า พี่มินซอกบอกว่าพี่ยอลดูอาการไม่ค่อยดี
ชานยอล : หายปวดแล้ว ตอนนี้กำลังเข้านอน
ซูจี : เด็กคนนั้นเป็นใครค่ะ? ซูจีไปอยู่เป็นเพื่อนเอามั๊ย
ชานยอล : พักผ่อนเถอะครับ เด็กคนนั้นไม่เป็นอะไรมาก พรุ่งนี้ซูจีต้องไปโรงเรียนแต่เช้านะ มีสอนไม่ใช่เหรอ
ซูจี : ค่ะ พรุ่งนี้พี่ยอลไม่ต้องไปส่งซูจีนะ พักผ่อนให้เต็มที่!! สู้ๆค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ
ชานยอล : งั้นโรงเรียนเลิกเดี๋ยวพี่พาไปทานข้าว
ซูจี : ค่ะ ซูจีจะรอนะ
ชานยอลหัวเราะคิกคัก พรางกดสมาร์ทโฟนอย่างชำนาญ เขาและเธอคุยกันไปเรื่อยๆ จนชานยอลลืมเรื่องแบคฮยอนไปซะสนิท เมื่อถึงเวลาดึกพอสมควร ชานยอลจึงรู้สึกง่วงขึ้นมา เขาลุกขึ้นเข้าห้องนอนอย่างอารมณ์ดี สายตากลมหันไปสะดุดที่มุมห้องพอดี ..ใบหน้าได้รูปส่ายหน้าเบาๆเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยกำลังขดตัวอยู่ตรงนั้น!
“แบคฮยอน แบคฮยอน” ชานยอลสะกิดเบาๆให้อีกฝ่ายรู้ตัว ดวงหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาอย่างงัวเงีย คราบน้ำตายังคงติดอยู่ที่แก้มใสจนชานยอลอดไม่ได้ที่จะเกลี่ยพวงแก้มนั่นเบาๆ
“ชานยอล ..อย่าไปนะ”
“อืม ไม่ไปแล้ว”
แบคฮยอนเผลอเข้าไปกอดชานยอลอย่างลืมตัว คนตัวเล็กสะอื้นเบาๆ ชานยอลทำได้แค่ลูบกลุ่มผมหอมเพื่อปลอบโยน เขาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าจะปล่อยเด็กคนนี้ไปจริงๆงั้นเหรอ แต่จะทำไงได้ล่ะ ? ในเมื่อหัวใจดวงนี้มันไม่ใช่ของแบคฮยอนอีกต่อไป ...คนตัวสูงคิดว่าจะใช้เหตุผลลองคุยกับอีกฝ่ายดีๆ เนื่องจากต่างคนต่างไม่ใช่เด็กอีกแล้ว
แต่ชานยอลคงคิดไม่ถึง ว่าแบคฮยอนเด็กกว่าที่คิด !
.
“ไอ้จื่อ!! ไอ้บ้า!!”
ซูโฮเช็ดริมฝีปากตัวเองไปมา เขามองใบหน้าที่แดงระเรื่ออยู่หน้ากระจกห้องน้ำ หัวใจดวงน้อยเต้นถี่ๆ ราวกับจะระเบิดออกมา ถ้าจะบอกว่านั่นเป็นจูบแรกเลยก็ว่าได้ หลายคนคงอยากจะหัวเราะคนตัวเล็กตั้งแต่เกิดมา 24 ปี เขาไม่เคยสัมผัสริมฝีปากใครมาก่อน ! เพราะมัวแต่เรียนหนังสือจนตอนนี้ก็ได้เป็นหัวหน้าทีมแผนกศัลยแพทย์ระบบประสาทที่อายุน้อยที่สุดอีกด้วย
“ฉันจะฆ่านาย!!!”
ซูโฮต่อยอากาศรอบตัวเพื่อระบายอารมณ์ซึ่งปะทุจนเดือดจนร้อนไปหมด ร่างเล็กๆหอบเบาๆก่อนที่จะเดินออกจากคอนโดเพื่อไปหาอะไรกินแก้เครียดโดยที่ใส่ชุดนอนลายคิตตี้สีชมพู มันอาจจะดูปัญญาอ่อน แต่ทำไงก็ซูโฮชอบนี่นา -3-
ฝีเท้าเล็กๆ เดินไปยังมินิมาร์ทซึ่งอยู่ถัดออกไปจากคอนโดอยู่ไกลพอสมควร แถมบริเวณนั้นยังมืดอีกด้วย ถึงแม้จะมีแสงไปตลอดทางแต่มันไม่ค่อยมีคนเดินผ่านสักเท่าไร ตลอดแนวจะมีทั้งตึกเล็กตึกใหญ่ซึ่งเป็นสำนักงานที่หมดเวลาราชการแล้ว มิหนำซ้ำยังไม่มีคนทำโอทีกันซะด้วย แต่ซูโฮก็ไม่ได้คิดจะหวาดกลัวแต่อย่างใด
วูบ!!
แสงสีทองสว่างแวบออกมาจากซอกตึกมุมอับทำเอาร่างเล็กสะดุด มองตากลมกระพริบถี่ๆก่อนที่จะค่อยๆแอบมองไปยังมุมตึกด้วยความอยากรู้อยากเห็น!! ภาพที่เห็นทำเอามือเรียวขยี้ดวงตาซ้ำแล้วซ้ำอีก จู่ๆขามันก็สั่นดิกๆซะงั้น อยากจะวิ่งหนีออกไปให้เร็วที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้ เบ้าตาเริ่มร้อนแผ่วพรางน้ำตาไหลรินออกมาเสียดื้อๆ
นั่นมันจื่อเทากับอสูรกายหน้าปลาไหลชนเขื่อน!!
“แฮ่กกกกกกก!”
อสูรตัวเท่าโอ่งแดง10โอ่งรวมตัวกัน กำลังอ้าปากกว้างแยกเขี้ยวใส่ชายร่างสูงแสนดูดีซึ่งอัดบุหรี่นอกเข้าปอดอย่างใจย็น ตรงกลางระหว่างสองคนมีลูกแก้วกลมๆลูกใหญ่ที่สะท้านให้เห็นภาพของซูจีซึ่งกำลังนั่งทำพิธีอะไรสักอย่างในวงแหวนสีเลือด ซึ่งมีเทียนแท่งดำลุกโชติช่วงแลดูน่ากลัว ริมฝีปากเล็กๆพำพึมท่องอะไรบางอย่าง โดยทุกการกระทำถูกจับจ้องด้วยสายตาของจื่อเทาตลอด
“หึ ถึงกับถวายตัวงั้นเหรอ?”
“ท่านจะให้กระผมทำเช่นใด โปรดบัญชา” เสียงทุ้มต่ำทำเอาซูโฮกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“อย่าให้ผู้หญิงคนนี้ยุ่งกับคนของฉันก็พอ ส่วนคำขอบ้าๆนั่น ไม่ต้องทำตาม ...ช่างน่าสมเพชจริงๆ เจ้ามนุษย์เอ่ย”
รอยยิ้มน่ารังเกียจของจื่อเทาทำเอาซูโฮขาอ่อนล้มพับลงไปกับพื้น อสูรกายหัวใหญ่หันหน้าไปมองทางต้นเสียง ก่อนที่จะตะโกนไปอยู่ตรงหน้าร่างเล็ก!! ใบหน้าสวยซีดเผือกไร้เส้นเลือด ดวงตากลมโตสั่นระริกเมื่อจ้องมองไปยังดวงตาแดงกล่ำของปีศาจตัวใหญ่ กลิ่นสาบของคาวเลือดทำให้มือเรียวรีบยกขึ้นมาปิดจมูกทันที!!
“แฮ่กกก” มันคำรามเสียงดังกึกก้องซะจนซูโฮถึงกับฉี่ราดด้วยความหวาดกลัว
“หึหึ นายมันโง่จริงๆ” จื่อเทายังคงสูบบุหรี่อยู่ที่เดิมไม่หันมามองร่างเล็กสักนิด
“กำจัดเลยไหม”
“ไม่ต้อง ค่อยเอาลงนรกด้วยกันทีเดียว!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
ความคิดเห็น