คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Destiny my heart : 03
ร่างผิวแทน เท่สมาส เดินก้าวเข้ามาหาเพื่อนรักที่โรงพยาบาลจิตเวช โชคดีโรงพยาบาลนี้มีแผนกศัลยแพทย์อยู่ด้วย ที่นี่ไม่ใช่แค่ขึ้นชื่อทางด้านจิตเวชเท่านั้นแต่ยังขึ้นชื่อเรื่องศัลยแพทย์รองลงมา ทำให้บาดแผลของชานยอลจะหาเร็วกว่าคนทั่วไป เพราะในการเย็บแผลมีทั้งแพทย์ผู้เชี่ยวชาญและเครื่องมือที่ทันสมัย ...ร่างแทนที่หล่อเข้มทั้งแต่หัวจรดเท้าเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย VIP พร้อมทั้งเลขาคนสนิทอย่างเฉินที่ถือพวงหรีดมาด้วยตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
“เอ๊า ไอ้ห่านึกว่าตายแล้ว กูเลยเอาพวงหรีดมาให้”
“เก็บไว้เผาศพมึงเถอะ”
สาบานนี้คือเพื่อนรักกันจริงๆเหรอ ???
“เฉินเอาพวงหรีดวางไว้หน้าห้องไอ้ชานยอลมันด้วย แล้วแกก็ไปเคลียร์งานที่บริษัทฉันให้ด้วย ”
“ครับนายน้อยผมขอตัวครับ ลานะครับคุณชานยอล” หลังการที่เฉินออกไปพร้อมพวงหรีด จงอินก็ถือวิสาสะขึ้นไปนั่งบนเตียงผู้ป่วยของเพื่อนรักทันที ชานยอลเองก็มองเพื่อนรักแสนน่าถืบด้วยสายตาหมั่นไส้
“ว่าไง ไอ้ชานยอลได้ข่าวว่ามึงแอบรักคนบ้าหรอว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ ข่าวถึงหูมึงไวสัสๆอ่ะ”
“เหอะ! เรื่องของแกว่อนเน็ตอย่างนี้กูไม่รู้ซิแปลก หวังว่าพ่อกับแม่มึงที่อยู่ต่างประเทศคงไม่รู้นะ”
“ชิบล่ะ แม่งเอ๊ยย!”
“ว่าแต่ ..แผลมึงเป็นไงบ้างว่ะ”
“แค่มีดผ่าตัด กูไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยว่ะ เรื่องข่าวเอาไงดีว่ะไอ้จงอิน”
“กูให้เฉินทำเรื่องปิดข่าวและปิดปากพวกคนในโรงพยาบาล เรียบร้อยแล้วว่ะ มึงไม่ต้องกลัวห่าอะไรหรอก ข่าวเชี่ยๆแบบนี้คงจะไม่ทำให้ลูกนักการเมืองใหญ่แบบมึงเสียหายหรอกว่ะ”
“ขอบใจเพื่อน มึง.. เอารถเข็นมาให้กูดิ พากูไปตึกแก้วขาวด่วน”
“แผลมึงหายดียังว่ะสัส มึงมัวแต่เป็นห่วงคนอื่นอยู่ได้”
“กูไม่รู้.. รู้แค่แบคฮยอนต้องปลอดภัย กูว่ากูรู้สึกเอ็นดูผู้ป่วยคนนี้ว่ะไอ้สำลี”
“ความเอ็นดูมันเป็นบ่อเกิดของความรักนะมึง ระวังจะรักคนบ้าเข้าให้”
“เรื่อง – ของ – กู”
จงอินรู้สึกขี้เกียจเถียงไอ้เพื่อนรักเลยแค่ทำตามคำสั่งอย่างไร้ความเต็มใจ การมาตึกแก้วขาวนี้ เป็นครั้งแรกที่ร่างแทนได้มาเหยียบ เขารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ที่เห็นบรรยากาศแปลกๆระวังไอ้เพื่อนรักกับเจ้าหน้าที่พยาบาลทั้งหลายซึ่งประจำอยู่ตึกแก้วขาว โดยเฉพาะสายตาชานยอลที่มองหัวหน้าแผนกอย่างกับจะฆ่าคนๆนี้ได้ทุกวินาที
“แบคฮยอนเป็นไงบ้าง” คำถามแรกที่หลุดออกจากปากชานยอลทำเอาหัวหน้าแผนกรวมทั้งพยาบาลทั้งหลายสะดุ้งกันเป็นแถว
“เอ่อ .. เขามีอาการกังวลค่ะ แล้วเขาก็ร้องไห้ตลอดเวลา บางทีก็วิ่งหนีอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว ดิฉันเลยให้ยาระงับประสาทไป ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้วค่ะ”
“อืม ฉันจะไปหาแบคฮยอน ไม่ต้องตามมา จงอินพาฉันไปซิ”
=..= แหม ไอ้เพื่อนรัก กูเป็นเพื่อนมึงหรือลูกน้องมึงว่ะ เชี่ยยยย
ถึงร่างแทนจะบ่นพึมพำในใจ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากเห็นหน้า คนที่ชื่อ แบคฮยอนจนใจจะขาด อยากรู้เหลือเกินว่าหน้าตาจะเป็นอย่างไง เพื่อนเขาถึงได้หลงนักหลงหนา ตามที่ข่าวทางเน็ตได้ลงเอาไว้ว่าเป็นเด็กผู้ชายซะด้วย
“ห้องนี้แหละ”
“0_0” จงอินถึงกับอึ้งในความสวยของใบหน้าหวานที่ได้มองผ่านจากกระจกใส ผมสีน้ำตาลแสนเงางามช่างรับรูปกับโครงหน้าสวยซึ่งขาวเนียนชวนสัมผัม
ร่างแทนไม่แปลกใจสักนิดว่าทำไมเพื่อนเขาได้หลงหนักหนาอย่างนี้
“เฮ้อ แบคฮยอนนั่งกอดเข่าอีกแล้ว …. น่าสงสารจัง ฉันทำให้นายทุกข์ใจใช่ไหม”
“มึงเพ้อสัสอะไรว่ะ เฮ้ยๆ นี่มันผู้ชายหรือผู้หญิงว่ะไอ้ชานยอล สวยเชี่ยๆ”
“เสือก! แบคฮยอนของกู ..มึงรออยู่นี่แหละ ถ้ามึงเข้าไปเดี๋ยวแบคฮยอนจะตกใจเอา”
ชานยอลลุกขึ้นจากรถเข็นผู้ป่วยอย่างชิวๆไม่มีอาการเจ็บปวดแสบร้อนอะไรทั้งสิ้น หลังจากนั้นเขาก็กดรหัสเข้าไปในห้องของแบคฮยอน ชานยอลไม่ลืมที่จะยักคิ้วกวนประสาทเพื่อนรัก ฝ่ายจงอินเองก็ยกเท้าขึ้นมาโชว์อย่างหัวเสีย
เชี่ย เลว! ตีนเถอะสัส หลอกกู นึกว่าเจ็บปานตาย ใช้กูเข็นรถมาให้ชัดๆเลยนี่หว่า
“แบคฮยอน … ไม่เป็นไรนะ”
ร่างสูงค่อยๆขยับเข้าไปนั่งข้างๆร่างบางซึ่งนั่งเหม่อลอย ..ชานยอลไม่อาจรู้อะไรในใจของแบคฮยอนสักนิด ชานยอลรู้แค่ว่าแบคฮยอนเป็นใครคนหนึ่งที่เขาต้องปกป้องให้ได้ แม้มันจะยากลำบากเพียงใดก็ตามขอแค่แบคฮยอนปลอดภัยเขาก็ไม่ขออะไรอีกแล้ว ….
เสียงของร่างสูงทำเอาคนสวยที่กำลังตกอยู่ในภวังค์หันมาหาเจ้าของเสียงซึ่งเรียกชื่อของตน หน้าขาวนวลดูนิ่งไม่รู้สึกอะไร ชานยอลเองก็พยายามมองเข้าไปในดวงตาอันว่างเปล่า แต่ยิ่งจ้องเข้าไปเท่าไรมันยิ่งไม่สามารถรับรู้อะไรในนัยน์ตาสีมลนั่นเลย
“แบค
“น้องแบคไม่อยากกินยา”
“เอ๊ะ?”
“ไม่กิน ไม่กิน ฮื่ออออ!!”
“ครับๆ ไม่กินก็ไม่กิน”
ใบหน้าหวานทำสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ ร่างสูงจึงไหลตามน้ำไปก่อน มือหนายกมือขึ้นมา ก่อนจะใช้ฝ่ามือลูบไปตามโครงหน้าหวาน อย่างอ่อยโยน ดวงหน้าหวานนี้ช่างทำให้ร่างสูงพิศวาส โดยที่ตนเองไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ในหัวของชานยอลมีแต่คำว่า เป็นห่วง เป็นห่วง เต็มไปหมด..
นี้อาจจะเป็นแค่ความเอ็นดูก็ได้
หรือจะเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก ที่มาในรูปแบบ โชคชะตา
ความอบอุ่นที่ร่างสูงได้ถ่ายทอดออกมาโดยไม่รู้ตัว ได้สื่อถึงร่างบางทุกอย่าง ดวงตากลมชั้นเดียวได้แต่จ้องมองคนที่กำลังไล่ลูบใบหน้าสวยอย่างลืมตัว รู้ตัวอีกที่ร่างบางก็ถลาเข้าไปซบอกแกร่งซึ่งอยู่ตรงหน้าซะแล้ว ความอบอุ่น ความอ่อนโยน ความทะนุถนนอม ที่ร่างสูงมอบให้ทำเอาคนที่ป่วยทางจิตอบอุ่นเหลือเกิน
“สัญญานะ”
“ครับ พี่สัญญา”
“นายไม่ใช่พี่ของน้องแบค”
“งั้นน้องแบคเรียกพี่ว่าชานยอลนะ”
“ชาน-ยอล”
ร่างสูงลูบเส้นผมสีเนื้อไม้เบาๆ มือข้างที่ว่างก็โอบเอวคอดร่างบางเอาไว้แน่น นี่แปลว่า แบคฮยอนไว้ใจเขาแล้วซินะ ความดีใจจนตื้นตันของชานยอลทำเอาร่างแทนที่กอดอกยืนอยู่ข้างนอกแทบอ้วก จงอินไม่คิดเลยสักนิดว่าจะได้เห็นภาพแบบนี้ตรงหน้า ปกติแล้วชานยอลไม่ได้ใจดีกับใครง่ายๆสักหน่อย
แกรู้ตัวเปล่าว่ะ ว่าตอนนี้แกมีความสุขแค่ไหน
แกรู้ตัวเปล่าว่ะ ว่าใบหน้าแกมันเกือบจะมีน้ำตาอยู่แล้วนะโว๊ย
ดีใจจนน้ำตาไหล ถุ๊ย!! มึงลืมตัวหรือเปล่าเนี่ย
ดีใจมากซินะ ที่แกง้อเขาได้ …. เพื่อนเอ๊ย มึงรักคนบ้าเข้าแล้วว่ะ
“ชานยอลเจ็บไหม น้องแบคไม่ได้ตั้งใจ”
แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมเอาใบหน้านวลมุดเข้ากับอกแกร่ง เพราะกลัวใครบางคนจะโกรธเอา ..ร่างบางก็ไม่อยากผลักตัวเองออกไปจากแผงอกอันอบอุ่นนี้เลย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คนตัวเล็กเหงาเหลือเกิน เขาไม่อยากอยู่คนเดียว ..ไม่อยากหนาวอยู่คนเดียวในที่แบบนี้
“ไม่เจ็บเลย ชานยอลไม่เจ็บครับ”
“น้องแบคนิสัยไม่ดี”
“ไม่ใช่นะ อย่าโทษตัวเองเลยคนดี”
ริมฝีปากหยักได้รูปจุ๊บลงไปบนกลุ่มผมแสนหอมนุ่มเชิงปลอบใจ คนในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นมามองสักพักแล้วก็เอาหน้ามุดลงไปในอกแกร่งดังเดิม การกระทำน่ารักๆนี้ทำเอาชานยอลอมยิ้มกับตัวเองเล็กน้อยแสดงถึงความดีใจและมีความสุข ร่างบางอยากพูดขอบตุณฟ้าเป็นพันครั้ง ที่ฟ้าส่งผู้ชายคนนี้มาเจอกับเขา
เขาสัญญาว่าจะปกป้องดูแลผู้ชายคนนี้ อย่างดีที่สุด
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ปาร์คชานยอล จะดูแล บยอนแบคฮยอน ตลอดไป…
ความคิดเห็น