คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ✿chapter : II
<ชานยอล>
ผมพาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มานอนยังเตียงแสนรัก ซึ่งปกติแล้ว นอกจากซูจี ผมก็ไม่เคยให้ใครขึ้นมานอนหลับปุ๋ยแบบนี้ เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำเอาผมแอบยิ้มเล็กๆ ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงมีความสุขเวลาอยู่กับผู้ชายตัวเล็กคนนี้ ร่างบางๆขยับดุ๊กดิ๊กไปมาราวกับเด็ก2ขวบ
“นายเป็นใครกันแน่ ?” มือของผมปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าสวยด้วยความสงสัย
คุ้นเคย อยากปกป้อง อ่อนโยน .. ความรู้สึกพวกนี้มันอะไรกันแน่ ผมสะบัดหัวแรงๆพยายามลืมความรู้สึกแปลกๆในใจออกให้หมด กลิ่นดอกไม้หอมๆลอยเข้ามาปะทะกับจมูกของผมอีกแล้ว ..ใช่!!! นี้มันกลิ่นของดอกเดซี่และตัวการของกลิ่นนี้คือ ..ร่างบางที่นอนอยู่ตรงหน้าผม!!
“เฮ้ๆ ไอ้ชานยอล มึงมาอยู่นี้เอง นั้นมันเด็กคนนั้นนี่นา0.0”
ไอ้มินซอกกับไอ้จื่อเทาเดินเข้ามาในห้องนอนผมอย่างถือวิสาสะ ไม่ต้องแปลกใจครับว่าทำไมพวกมันถึงลอยหน้าลอยตาเดินเข้ามาสบายใจเฉิบแบบนี้ เพราะไอ้พวกเพื่อนเวรทั้งหลายมีคีย์การ์ดคอนโดผมครบทุกคน -0- ไอ้จื่อเทามันล้มตัวนอนนอนตะแคงใส่เด็กคนนั้นเฉยเลย มันนอนกอดร่างบางอย่างหลวมๆ โดนไม่สนใจผมกับไอ้มินซอกซึ่งตอนนี้อ้าปากค้างไปตามๆกัน
“เชี่ยๆ ลุกเลยไอ้เทา มึงไปลวนลามน้องเขาทำไม!!” มินซอกฉุดไอ้จื่อเทาให้ลุกขึ้น แต่แม่ง!! ไอ้นี้เสือกสะบัดมือไอ้มินซอกทิ้งซะงั้น
“แบคฮยอน ..เด็กคนนี้ชื่อ แบคฮยอน”
ไอ้จื่อเทาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆสไตล์ของมัน ..แบคฮยอนงั้นหรอ? ทำไมมันถึงคุ้นแบบนี้นะ? คุ้นมากจริงๆ ชื่อแบคฮยอนมันติดปากผมมากเลย หวังว่าเด็กคนนี้คงไม่ใช่เจ้าของชื่อนั้นนะ ผมรู้สึกปวดหัวจนลุกออกจากห้องไปในที่สุด ทิ้งให้ไอ้เพื่อนเวรมันนอนกอดแบคฮยอนอย่างสบายใจ ผมออกมาหายากินข้างนอกซึ่งจำได้ว่าวางไว้ในลิ้นชักแต่กลับหาไม่เจอ ไอ้มินซอกเองก็ช่วยผมหาตามประสาเพื่อนสนิท
“เจอแล้วว่ะ เหี้ย!!”
มันหยิบขวดยาของผมออกมาจากใต้โซฟา - - ไปอยู่ตรงนั้นได้ไงว่ะ แต่รู้สึกว่ามันก็เจออะไรบ้างอย่างด้วย ไอ้อวบมันลุกขึ้นมาพร้อมทั้งขวดยาในมือและ ..หนังสือทางการแพทย์ พ่อเล่าว่ามีช่วงหนึ่งที่ผมไปเป็น ผอ.อยู่โรงพยาบาล ตอนนี้ผมจำเรื่องพวกนั้นไม่ได้จริงๆ เฮ้อ!! แล้วปัจจุบันผมก็ไม่ได้ไปทำงานแล้ว เพราะอยากเรียนต่อ ป.โท บริหาร มากกว่า
“หนังสือแพทย์กูเอง เอามาดิ”
“ไอ้สัส มีเชี่ยอะไรไม่รู้สอดอยู่ว่ะ” ผมขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนที่จะคว้าหนังสือนั้นไปดู ..
สิ่งที่ผมเห็นคือ ดอกกุหลาบที่แห้งเหี่ยวจนกรอบไปหมดถูกสอดไว้ในหนังสือ แถมมีกระดาษน็ตเล็กๆ ที่เขียนว่า วิมานดินของ น้องแบค ไอ้มินซอกขมวดคิ้วเป็นปมกับโน็ตแปลกๆ ..ผมไม่รู้จริงๆว่าทั้งโน็ตและไอ้ดอกไม้งี่เง่านี้อยู่ในหนังสือผมได้ไง น้องแบคงั้นเหรอ จะใช่ แบคฮยอนหรือเปล่านะ???!!
“น้องแบคกิ๊กเก่ามึงเหรอ? ห่าเอ๊ยถ้าซูจีเห็นขึ้นมามึงซวยไอ้สัส ..กูเอาไปทิ้งให้แล้วกันจะกลับบ้านพอดี ดูแลไอ้ห่าเทาด้วย ไปนะ!~”
ไอ้มินซอกพูดด้วยท่าทีหัวเสียนิดๆ มันหยิบหนังสือของผมไปก่อนที่จะเดินออกจากคอนโดผม แต่ไม่รู้เพราะอะไร แขนเวรๆนี้มันถึงรั้งข้อมือเพื่อนผมไว้ซะงั้น !! ใบหน้าขาวๆหันมามองผมอย่างเซ็งๆ ตอนนี้ผมแม่งโครตเอ๋อแดก!! ผมจะไปรั้งมันไว้ทำไม? เพราะผมไม่อยากให้มันทิ้งดอกกุหลาบแห้งๆนั่นใช่มั้ย? ..สับสน
“เป็นเชี่ยไรอีก นกเขาไม่ขันเหรอว่ะ!”
“มึงจะกลับแล้วเหรอ?”
“ให้กูอยู่ทำติ่งอะไร กูมาดูอาการมึงเฉยๆเห็นปวดหัวตั้งแต่อยู่ในผับ”
“..หนังสือกูห้ามทิ้ง” ผมปล่อยมือจากมันก่อนที่จะกระชากหนังสือแพทย์เล่มหนาเข้ามากอดไว้กับตัว
“ทำไมว่ะ ? มึงแคร์น้องแบคบ้าบออะไรนั้นเหรอ?”
“เปล่า ..กูแค่อยากเอาไว้อ่าน”
“มึงจบป.โทคณะแพทย์แล้ว ตอนนี้มึงต่อ ป.โท คณะบริหาร มึงเอาเวลาไปสนใจตลาดหุ้นดีกว่ามั้ง-0-”
“...” เงิบ ..กูเถียงไม่ออก กูยกธงขาว!!
“อ่ะๆๆๆๆ เรื่องของมึงเอาไปเถอะ อย่าให้ซูจีเห็นก็แล้วกัน”
มินซอกออกแนวรำคาญผมก่อนที่จะเดินออกไป ผมก้มลงมองหนังสือในมืออีกครั้ง อยากจะบ้าตาย!! มึงเป็นอะไรของมึง ชานยอล มึงทำไมไม่ทิ้งไอ้หนังสือบ้านี่ไปให้พ้นๆ!! ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ผมเป็นอะไรกันแน่ ..แบคฮยอน ..แบคฮยอน!!! พอกันทีผมเกลียดชื่อนี้!
<ชานยอลend>
หลังจากที่มินซอกออกไป ร่างสูงก็เอาแต่นั่งกุมขมับอยู่บนโซฟา เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นมาเต็มขมับทั้งๆที่แอร์ในห้องก็เย็นเฉียบ จื่อเทาเปิดประตูห้องนอนออกมาเพื่อมาหาชานยอล โดยไม่ลืมที่จะจุ๊บหน้าผากมนของแบคฮยอนเพื่อเป็นการบอกลา ร่างของจื่อเทาทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างสูง ใบหน้าคมแสยะยิ้มราวกับปีศาจ
“กู ...ปวดหัว มึงไปได้แล้ว” ชานยอลรู้สึกไม่ค่อยดีนักจึงเอ่ยปากไล่เพื่อนของตนไป
“หึหึ”
ริมฝีปากได้รูปหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะเดินออกจากคอนโดหรูไปในที่สุด มือเรียวหยิบวิลลิเกอร์ขึ้นมาสูบเมื่อออกมาจากคอนโดนั่นแล้ว ริมฝีปากเรียบเผยอริมฝีปากเล็กน้อยเพื่อพ่นควันออกมา สายตาดั่งพญาตวัดมองขึ้นไปยังห้องของ ปาร์ค ชานยอล ด้วยแววตาสีแดงก่ำของมัจจุราช
“จื่อเทา!~ แฮ่กๆ พี่เหม็นนะ”
ร่างขาวผ่องวิ่งมาทักคนรู้จักราวกับเด็กน้อยวิ่งหาของเล่น คนที่เตี้ยกว่าหยุดชะงักเมื่อได้กลิ่นฉุนจมูก ซูโฮยกมือขึ้นมาปัดๆกลิ่นบุหรี่ที่เหม็นอวบอวน ตอนแรก ซูโฮกะจะมาหาชานยอล ดูว่าอาการเป็นอย่างไงบ้าง แตดันมาเจอ จื่อเทาเสียก่อน ..เอาจากใจจริงเลยนะ ...ซูโฮรู้สึกไม่ค่อยสนิทกับผู้ชายคนนี้สักนิด ถึงแม้จะอยู่กลุ่มเดียวกันก็เถอะ
“ออกไป”
จื่อเทาพูดเสียงเรียบ ก่อนที่จะเดินกระแทกไหล่ซูโฮเบาๆ แถมในริมฝีปากก็ยังมีบุหรี่อยู่ด้วย ซูโฮส่ายหัวเบาๆกับการเสียมารยาทของมัจจุราชในคราบมนุษย์ คนสวยวิ่งเข้าไปชนไหล่เพื่อเป็นการแก้แค้น แต่ในสายตาของจื่อเทามันช่างปัญญาอ่อนชะมัด ยิ่งกว่าเด็กสามขวบเสียอีก - -
จื่อเทาเซเล็กน้อย ก่อนที่จะเลิกคิ้วขึ้นสูงมองคนตัวเล็ก
มือสวยปัดบุหรี่ในมือจื่อเทาทิ้ง จนตกพื้น ..แลดูไร้สาระ
“ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี ฉันเป็นพี่นายนะ!! ทำตัวไม่มีมารยาท -3-”
ซูโฮมุ่ยหน้าเล็กน้อยเพราะแอบงอนจื่อเทาอยู่นิดๆ แต่ดูเหมือนจื่อเทาจะไม่ง้อสักนิด มือแกร่งกระชากคนตรงหน้าเข้ามาปะทะแผงอกกว้าง ใบหน้าขาวเงยขึ้นมองอีกคนอย่างงุนงง ริมฝีปากซีดเพราะสูบบุหรี่จัด แนบลงมาสัมผัสกับริมฝีปากของอีกฝ่าย ..มันเป็นสัมผัสเบาๆซึ่งไม่ได้จาบจ้วงใดๆ แต่กลับหยาบคาย ไร้ซึ่งความรู้สึก!!
ซูโฮผลักคนตัวสูงออกไปห่างตัว ใบหน้าขาวแดงจัดขึ้นมา หลังมือเรียวๆถูริมฝีปากของตัวเองจนบวมเจ่อ สายตากลมสั่นระริกอย่างไปต่อไม่ถูก ทุกการกระทำอยู่ภายใต้สายตาของจื่อเทา!! ซูโฮอึดอัดจนรีบวิ่งกลับไปยังรถสปอร์ตสีแดงของตนและไม่รีรอที่จะขับออกไป
“หึหึ”
ความคิดเห็น