คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : ผู้ชายที่ดูน่ากลัว
“นี่ข้อมูลที่ฉันหามา”
คยูฮยอนนักธุรกิจมหาอำนาจวางเอกสารไว้บนโต๊ะข้างหน้าชานยอล ชานยอลยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนที่จะเปิดไล่สายตาดูเอกสารอย่างใจเย็น
“คริส นายจัดการไปตามที่อยู่ในเอกสารแล้วลื้อทำร้ายค่าของภายในบ้านซะ”
ชานยอลหันไปสั่งเลขาของตน คริสซึ้งเป็นเลขาโค้งเล็กๆให้กับเจ้านายก่อนจะเดินออกจากร้านกาแฟหรูหราไปทำตามคำสั่งพร้อมกับลูกน้องประมาณ 2-3 คน
สองผู้มีอิทธิพลแห่งกรุงโซลอย่างมองหน้ากันแล้วแสยะรอยยิ้มอันน่าสะพรึงออกมา แม้บางทีคยูฮยอนอาจจะพูดจาถูกศิลธรรมบ้างแต่ของบอกไว้ก่อนว่า ผู้ชายคนนี้นักวางแผนตัวพ่อ!!
“เฮ้ยๆ ไอ้ชานยอลแกยังจะไปซ้ำเติมแฟนเก่าทำไมว่ะ”
“ความสุข”
“จากที่ฉันให้คนไปสืบมา แบคฮยอนประสบอุบัติเหตุที่อเมริกาจนความทรงจำ เสื่อมอย่างไงซะ ฉันขออย่าให้แกทำร้ายเขานักเลยว่ะ” แอบคนดีไม่เลิก
“ผู้ชายคนนั้นทำกับฉันมาเยอะ แค่นี้มันน้อยไปว่ะเพื่อน”
“เฮ้ยๆ แบคฮยอนเขาปฎิเสธความช่วยเหลือจากบริษัทเพื่อนของพ่อเขาแล้วนะโว๊ยย แบคฮยอนไม่มีคนคอยอุปถัมค์แล้วว่ะ สาเหตุระบุไม่ได้ซะด้วยว่าทำไมปฎิเสธ”
“เรื่องของมัน ฉันแค่ต้องการทำลายมันเท่านั้น”
ฟันคมกัดกระทบกันดังกรอก แววตาลุกเป็นไฟ เขาโกรธและเกลียดร่างบางที่ทำร้ายเขา คราวนี้ก็ถึงเวลาเอาคืนแล้ว!! เมื่อก่อนนายอยากให้ฉันตายแต่ครั้งนี้ฉันจะทำให้นายตายทั้งเป็น!!
ยิ่งรักมากก็เกลียดมาก .. ความแค้นดั่งฉนวนไฟ
เผาวอดวายกัดกินหัวใจที่กระดำกระด่าง
ณ ตอนนี้ความรักอะไรนั่น ...มันไม่มีอีกแล้ว
<แบคฮยอน>
~! เฮ้อ เพราะความทรงจำเสื่อมทำให้สิ่งที่ผมเรียนมาจากอเมริกาไร้ประโยชน์ซะงั้น ผมไม่สามารถประกอบอาชีพที่รักได้เลย อ๊าก ก !! โชคดีนะที่ภาษายังพูดได้บ้าง ตอนนี้ผมต้องมาหางานทำแต่ไม่มีใครจะรับผมเข้างานเลย .... = ~ =
พอผมกลับถึงบ้าน ผมถึงกับอึ้ง !!ในบ้านมันเละอะไรแบบนี้ นี้มันอะไรกันสิ่งของถูกลื้อกระจายเต็มไปหมด บ้านเช่าราคาถูกๆแบบนี้ยังมีโจรขึ้นอีกหรอ 0.0 เบาะฟูกของผมถูกกรีดซะไร้ความปราณี ผมเห็นสภาพแบบนี้แล้วถึงกับเข่าทรุด ร่างกายของผมมันชาไปหมด ...
เอ๊ะ!!
จู่ๆสายตาผมก็เหลือกไปมองเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวมาจากไหนสักแห่ง แล้วมันมาตกอยู่ข้างๆผม กระดาษนั่นเป็นรูปของผมกับผู้ชายอีกคนถ่ายคู่กัน ใบหน้าของผมดูไม่เต็มใจสักนิดแต่ผู้ชายข้างๆเขายิ้มแย้มอย่างมีความสุข .. ทำไมรูปถ่ายใบนี้หน้าของผมกับมีรอยปากกาแดงขีดเละจนน่ากลัวล่ะ?
สิ่งที่นายทำกับฉันนายต้องชดใช้ ..อย่างสาสม
ไปตายซะ บยอนแบคฮยอน !!
ข้อความข้างหลังรูปใบนั้นทำให้ผมปล่อยรูปถ่ายลงกับพื้นทันที รู้สึกแปลกๆแฮะ ผู้ชายคนในรูปเป็นใครทำไมผมต้องกลัวด้วยนะ ... แต่อีกใจหนึ่งกลับดีใจที่ได้พบใบหน้าอันสง่างามนี้ .. แม้มันจะเป็นแค่รูปถ่ายก็ตาม
“รู้สึกไงบ้าง”
น้ำเสียงเย็นชาพูดขึ้นทำเอาผมหันหน้าไปตามเสียงที่ดังออกมา .. ใบหน้าหล่อคม ผิวพรรณผ่อง ร่างสูงที่ดูสง่าเหมือนเทวบุรุษปรากฏอยู่ตรงหน้า
ผู้ชายในรูปถ่าย!!!
ผมเขยิบถ้อยหลังโดยอัตโนมัติผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน .. เขาจ้องมองผมด้วยสายตาน่าสะพรึง เนื้อตัวผมสั่นไปหมดอย่างห้ามไม่อยู่ ทำไม ทะ ทำไมนะ .. ผม .. ผมรู้สึกหวาดระแวงแบบนี้
“คุณ ..เป็นใครครับ”
“เจ้าของบ้านเช่าคนใหม่ไง ...แกไสกระบาลออกจากบ้านฉันได้ล่ะ ฉันไปคุยเรื่องค่าเช่าบ้านกับเจ้าของบ้านเรียบร้อยแล้ว ..แกนะ เงินค่าเช่ายังไม่ได้จ่ายตั้ง 3 เดือน หึหึ หน้าด้านชะมัดยังอยู่ที่นี่อีกหรอ?”
ผู้ชายคนนั้นกระตุกร้อยยิ้มอันน่าสยองขวัญออกมาทำเอาผมทำตัวไม่ถูกเลย ผมควรทำไงดีแล้วแบบนี้ผมจะอยู่ที่ไหนล่ะ บ้านเช่าเก่าๆที่นี่ คนอย่างเขาจะมาอยู่ทำไม การแต่งตัวก็ดูดีมีลูกน้องตามอยู่ข้างหลังตั้ง3-4คน ดูท่าทางเกรงขามอำนาจมาก แต่ .... ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้
“คริส ลากมันออกไปให้พ้น”
สิ้นสุดคำพุดที่เย็นชาทำให้ผมสะอึกทันที มันเย็นจับขั่วหัวใจเลยจริงๆ สายตาที่เขามองผมมันช่างเหมือนผมเป็นตัวน่ารังเกียจ ตัวอัปลักษณ์ ตัวขยะ
...... อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นนะ
คนร่างสูงอีกคนพร้อมกับพวกกระชากแขนผม แล้วโยนออกจากบ้านอย่างกับผมเป็นหมู เป็นหมา สายตาผมมองไปทางผู้ชายตนที่อยู่ในรูปแสนน่ากลัวคนนั่นด้วยสายตาอ้อนวอน เหอะ!! สายตาของผมมันคงจะได้ผลหรอกนะ
ชายทั้งหมดเดินกลับเข้าไปในอดีตบ้านเช่าของผม ทิ้งให้ผมนั่งอยู่หน้าบ้านเช่าด้วยความสลด อย่าร้องไห้ เด็ดขาด แบคฮยอน!!
ผมพยุงร่างของตัวเองเดินออกจากบ้านเช่าที่ตอนนี้เป็นของคนอื่นไปแล้ว เหอะ~ นอนหน้าป้ายรถเมล์ก็ได้ วันนี้ ^3^ เย่!~ผมมีที่นอนแล้วววว ฮ่าๆ หัวเราะเข้าไว้ แม้ในใจจะร้องไห้ก็ตาม ..
RRrr
เสียงโทรศัพท์ที่คุณลุงชางฮุน (เพื่อนพ่อของแบคฮยอน)ซื้อให้ดังขึ้นมาเอ๊ะ !! เบอร์นี่มันเบอร์ของบริษัทปาร์คดิเฟอร์ชั่นกรุ๊ปนี่นา โทรมาทำไมนะ?
“สวัสดีครับ”
[สวัสดีค่ะ ฉันโทรมาจากบริษัทปาร์คดิเฟอร์ชั่นกรุ๊ปค่ะ นี่คุณบยอนใช่มั๊ยค่ะ???]
“ครับ”
[ทางเราต้องการคนตำแหน่งประชาสัมพันธ์ แล้วเห็นใบสมัครพนักงานทำความสะอาดของคุณ ว่าคุณเคยเรียนต่างประเทศมาก่อน คุณบยอนยินดีจะรับงานไหมค่ะ?? สามารถทำงานได้ตั้งแต่พรุ่งนี้เลยค่ะ]
“ระ ระ รับซิครับ!!”
โอ๊ บ๊ะ! ช่างโชคดีอะไรแบบนี้รู้สึกว่าผมจะไปสมัครงานเป็นพนักงานทำความสะอาดนะเนี่ย ไม่คิดสักนิดว่าจะได้ตำแหน่งประชาสัมพันธ์ คิค เริ่มงานพรุ่งนี้ อืม~ ผมคงต้องไปอาบน้ำในห้องน้ำสาธารณะแล้วมั้งเนี่ย~~
ยิ้มเข้าไว้!! เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้วนะ ^^ ต่อไปจะมีแต่เรื่องดีๆแล้ว ถึงอย่างไงก็ต้องสู้นะรู้ไหม ! สักวันหนึ่งความจำของผมต้องกลับมา ...
...... สักวัน งั้นหรอ??.......
ความคิดเห็น