คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : BABY witnessinlove : GOODBYE
แม้ว่าฉันจะเลวแค่ไหน ..นายก็ยังเป็นห่วงฉันงั้นหรอ
ในบรรยากาศสลัวๆ ที่มีแสงไฟดิสโก้แวววาวจนลายตา ร่างเล็กมองหาร่างสูงของพี่ชายตนท่ามกลางผู้คนนับสิบที่ออกแรงเต้นกันอย่างมัวมันส์ ลู่หานสั่นระริกราวกับจะร้องไห้ สายตากลมมองไปยังโต๊ะต่างๆที่อยู่ในผับ เผื่อจะมีพี่คริสปะปนอยู่ในนั้น แต่ผลสุดท้ายก็ไม่มี ... เสี่ยวลู่กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคออย่างฝืดฝาดเมื่อเขาสบตาเข้ากับคนบางคนอย่างจัง
โอ เซฮุน !!
ลู่หานหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที ร่างเล็กหันหลังกลับไปเตรียมที่จะออกไปจากสถานที่บ้าๆบอๆนี้ ที่จู่ๆ มือใหญ่แสนเย็นเฉียบก็พันธนาการข้อมือเล็กๆไว้แน่น !! กวางตัวตั่วสั่นระริกพร้อมทั้งค่อยๆหันไปทางด้านหลัง สิ่งที่น่ากลัวกำลังเกิดขึ้น !!
“หะ หวัดดี .. สบายดีมั้ย” ลู่หานทำตัวไม่ถูกนอกจากยิ้มเจื่อนๆ
“หึ มาทำไม!! เด็กอย่างนายไม่สมควรจะอยู่ที่นี้!!”
ลู่หานสะดุ้งโหยงกับเสียงตะโกนของคนไม่ได้สติ จมูกเล็กๆสัมผัสได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์อันแรงจัด ..ใบหน้าสวยเอียงเล็กน้อยกับคำพูดแปลกๆของอีกฝ่าย ...ลู่หานงงนิดๆกับคำว่า เด็ก ความจริงลู่หานแก่กว่าเซฮุนต้องหลายปี!! แต่เพราะลู่หานอยู่โรงพยาบาลมาตั้งแต่เด็ก จึงทำให้เรียนไม่ทันเพื่อนรุ่นเดียวกัน จึงลงวิชาเรียนซ้ำต่างหาก-3-
“มาหา ..พี่คริส”
เพียงแค่พูดชื่อของคนๆนั้นเท่านั้นแหละ เซฮุนถึงยกยิ้มที่มุมปากราวกับประชด ก่อนที่จะหยิบแก้วเหล้าบนโต๊ะข้างๆซึ่งใกล้มือที่สุด ..เขาสาดน้ำสีสวยในแก้วใส่ร่างเล็กตรงหน้าอย่างจัง !! ไค เห็นท่าไม่ดีจึงรีบลุกจากโต๊ะนั่งของตนก่อนที่จะมาฉุดเพื่อนรักไม่ให้ทำอะไรเกินเลย
“อ๋อ !! มาหาผัวนี้เอง หึหึ แรด ร่าน ขายตัว!”
เพี๊ยะ!
ร่างเล็กถึงกับทนคำพูดหยาบคายไม่ไหว เขาตบเข้าไปที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เกรงกลัว น้ำตากลมโตเริ่มมีน้ำตาซึมตรงเบ้านิดๆ เสี่ยวลู่มองตาจิกใส่เซฮุนอย่างไม่พอใจ คนสวยพยายามไม่ถือสาเพราะเห็นอีกคนเมามากแล้วแต่ เหตุการณ์ทุกอย่างทำเอาผู้คนรอบข้างต่างพากันตกใจ ...สายตาทุกคู่มองลู่หานอย่างเหยียดหยาม
“จะไปไหน !!”
“ไปหาพี่คริส”
“ไม่ให้ไป”
“เอ๊ะ !! ปล่อยนะ โอ เซฮุน!!!!!!”
ลู่หานตะโกนลั่นเมื่อจู่ๆคนขาดสติก็กระชากแขนของเขาให้เดินตามไป นี่มันเป็นการบังคับชัดๆ ลู่หานไม่ชอบเลยจริงๆ ไคได้แต่มองการกระทำของเพื่อนรักอย่างงุนงง เขาไม่ได้เข้าไปห้ามปราบใดๆทั้งสิน เพราะรู้ดี ว่าตอนเซฮุนเมามันน่ากลัวแค่ไหน ...แต่ลู่หานก็คือคนที่เซฮุนรัก คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง <<นั้นคือความเชื่อที่ผิดๆของ คิม จงอิน !!
<คริส talk>
ผมบอกคนคุมผับที่เป็นชายร่างสูงว่า เจ๊เจน ให้มาหา พวกเขาก็พาผมไปยังห้องๆหนึ่ง มันเป็นห้องเช่าเล็กๆภายในผับแห่งนี้ ของข้างในก็มาเพียงน้อยชิ้น แม้แต่เตียงยังไม่มีเลย !! ผมไม่เข้าใจเจ๊เจนจริงๆว่าให้ผมมาในที่แห่งนี้เพื่ออะไร เล็กอย่างกะรังหนู เห็บแสบของคนรากหญ้าทำให้ผมชวนอ้วก - -^ ตอนนี้ผมว่าผมคงไม่มีธุระอะไรแล้วแหละ ..แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกไป สายตาก็ไปสะดุดกับหนังสือกองหนึ่งที่ถูกเรียงอย่างเป็นระเบียบราวกับของล้ำค่า
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินไปดูมัน
“!!!”
“อ๊าว คุณอู๋ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
ผมหันไปมองหญิงสาวที่เดินย่างกายเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอมองนิตยาสารในมือของผมพร้อมกับอมยิ้มเล็กๆ หึ แต่ผมก็ไม่สนใจเธอหรอกนะ ผมก็เปิดดูหนังสือหลายๆฉบับที่เรียงไว้ สิ่งที่ผมแปลกใจมากที่สุดคือ .. หนังสือพวกนี้มีเพียงผมขึ้นปกเท่านั้น !! ผมเป็นนักธุรกิจอายุน้อยที่ประสบความสำเร็จจึงได้ขึ้นปกหนังสือหลายสำนักพิมพ์ตั้งแต่ 7 ปีที่แล้ว
ใครกัน ที่เป็นคนเก็บสะสมของพวกนี้ !!
“แหม อ่านแล้วจัดให้เหมือนเดิมนะค่ะเดี๋ยวเจ้าของห้องก็ด่าเจ๊ตายเลย”
“ใครเจ้าของห้อง??”
“แล้วคุณอู๋คิดว่าใครล่ะค่ะ”
“ฉันถาม” ผมยกปืนที่อยู่ด้านหลังขึ้นมาจ่อใบหน้าอันขาวใสของเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งนะ ถ้าไม่กวนประสาทมากไปหน่อย ..ผมมันไม่ใช่คนความอดทนสูง เรื่องนี้ใครๆก็รู้
“ใจเย็นสิค่ะ”
“ชานยอล เอาหนังสือพวกนี้ไปเผาให้หมด ห้ามเหลือสักเล่ม”
ผมเก็บปืนก่อนที่จะสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าประตู ชานยอลพยักหน้ารับคำสั่ง ... ตอนนี้ผมไม่อยากรู้แล้วมาห้องมันเป็นของใคร ยัยผู้หญิงคนนี้ กำลังทำให้ผมรู้สึกว่า ตัวเองกำลังเดินตามเกมส์ที่วางไว้ ผมไม่สนใจหรอกว่าใครมันจะคลั่งผมจนเป็นพวกซาแซงแฟน สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้คือ จางอี้ชิง
ผมเข้ามาในห้องพักฝื้นของทางโรงพยาบาล ในระหว่างจือเทาก็ไม่อยู่ มันคงไม่มากวนผมได้อีกแล้วล่ะ เพราะก่อนที่จะมาหาอาอี้ เจ๊เจนก็แอบกระซิบผมมาว่า คืนนี้ จือเทาคงจะอยู่กับเจ๊ทั้งคืน เป็นโอกาสดี ที่ผมจะได้ไปดูอาการของอี้ชิงบาง ..ไหนๆผมมันก็เป็นคนผิด ผมควรจะไปเยี่ยมตามมารยาท
“คุณคริส” ภายใต้ห้องที่มืดสนิท แสงจันทร์ในตกกระทบผ่านจากทางหน้าต่าง ทำให้อาอี้เห็นผมซึ่งกำลังเดินไปยังเตียงของเขา สงสัยผมคงปิดประตูแรงไปหน่อย
“ใช่ ฉันเอง” ผมลูบหัวร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความเอ็นดู
“คุณคริส หิวหรือยัง? ทานอะไรหรือยังฮะ?”
เป็นห่วงตัวเองดีกว่ามั้ง
“ถ้ากลับไปคอนโดแล้ว ผมจะทำอะไรให้ทานนะครับ”
“อืม”
“ผมจะไม่ดื้อ ..ผมจะไม่ดื้ออีกแล้วคุณคริสอยากโกรธผมนะ” อี้ชิงน้ำตาซึมพรางจ้องมองมาทางผม ..ผมจึงหันหน้าเบี่ยงหนีไปทางอื่นก่อนที่จะมีทีท่าจะเดินจากไป แต่มือเรียวบางก็คว้าแขนของผมเอาไว้ด้วยแรงอันน้อยนิด
“ปล่อย”
“ผมทำอะไรผิด ฮื่อๆ คุณใจร้าย ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ..ทำไมถึงไม่อยู่กับผม อยู่กับผมนะ ผมกลัว มันมืด..ผมกลัวมากจริงๆ”
ร่างบางร้องไห้งองแงราวกับเด็กๆ ผมก็ไม่ได้ถือสาอะไร ผมก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ของอี้ชิง ..เขาบอกให้ผมอยู่ผมก็จะอยู่ เตียงคนไข้มันเป็นเตียงเดียว ทำให้ผมต้องนอนตะแคงหันไปกอดอีกคนไว้แน่ ใบหน้าสวยที่เปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ก็มุดหน้าเข้ากลับอกแกร่งของผมเหมือนว่ากำลังหาความอบอุ่นให้พักพิง
“อย่าไปไหนนะฮะ ผมกลัว”
“รู้แล้ว ฉันจะอยู่กับนายนี้แหละ จะให้ไปไหนได้ล่ะ”
“ผมนึกว่าคุณคริสจะไม่มาหาผมซะแล้ว ..ดีใจจัง”
“หึ ก็เป็นแค่เมียน้อย ฉันไม่มีเวลาให้หรอกนะ”
ผมพูดแกล้งอี้ชิงไปงั้นๆ แต่ดูเหมือนเขาจะคิดจริงจังซะได้ เพราะร่างบางที่ชอบต่อปากต่อคำกลับเงียบไปโดยพริบตา แถม ผมยังรู้สึกถึงความชื้นที่แผงอกอีก สงสัยจะร้องไห้ด้วยแฮะ ..เอาไงดีล่ะทีนี้ เอ๊ะ! ว่าแต่ ทำไมผมต้องแคร์ด้วย ?? ไม่มีเหตุผลเลยแฮะ
“...ร้องไห้หรือป่าว”
“มะ ไม่ ..ใช่นะฮะ”
“หลับได้แล้ว ฉันจะอยู่กับนายเอง ไม่ต้องกลัวนะ”
ฉันพูดปลอบใจนายได้เท่านี้แหละ จางอี้ชิง
พรุ่งนี้ฉันอาจจะไม่ได้เจอกับอี้ชิงอีกแล้ว ..ลู่หานต้องการกลับจีนด่วน
ฉันก็ต้องกลับด้วยเหมือนกัน
ความคิดเห็น