คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : BABY witnessinlove : RETURN
มามี๊ ... เจอหนูแล้วนะลูก อยู่กับมามี๊ตลอดไปนะ อยู่กันแค่สองคนแม่ลูกเท่านั้น!! คนอื่นไม่เกี่ยว!
หลังจากวันต่อมาเด็กน้อยก็เริ่มรู้สึกว่าปะป๊าซึมแปลกๆ วันนี้เซฮุนจะพาหว่าหวาไปโรงเรียน แต่ก่อนที่จะไป ก็พาเด็กน้อยไปทานอาหารที่ภัตตาคารสุดหรูเสียก่อน ร่างหนาเองก็สังเกตเหมือนกันว่าลูกบุญธรรมของตน เงียบผิดปกติ ไม่ร่าเริงเอาเสียเลย บรรยากาศในโต๊ะอาหารช่างมืดมนจนรู้สึกอึดอัดกันทั้งสองฝ่าย
“ไอ้เปี๊ยก” เซฮุนเอ่ยเรียกคนตัวเล็กที่กำลังนั่งเขี่ยอาหารไปมาในจาน ใบหน้าเล็กแหงนขึ้นเพื่อมองคนที่เรียกตน
“...” ไม่มีคำพูดใดๆ
“ไปอยู่อเมริกากับปะป๊าไหม ?”
“วาวาคิดถึงมะมี๊ฮะ”
มีเพียงแค่ประโยคแผ่วเบาที่แสนเศร้าเอ่ยออกมา ..เซฮุนถึงกับเงียบ ดวงตาคมมองเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาอันหดหู่ เขารู้สึกผูกพันและรักหว่าหวามาก ร่างหนารับรู้ว่าตนมีภาระอันยิ่งใหญ่ในการสร้างทรัพยากรมนุษย์ให้เติบโตมาโดยไร้ปมด้อย ดูเหมือนว่างานหนักแบบนี้ก็มีอุปสรรคซะแล้ว
“เดี๋ยวเราจะไปหามะมี๊ก่อน โอเคไหม? ไปเยี่ยมหลุมศพของมะมี้กัน”
“.. ปะป๊า ..วาวาไม่รู้ว่าปะป๊าเอาข่าวมาจากไหนเรื่องที่มะมี๊มีฟะ ..”
“คุณโอครับ สวัสดีครับ”
ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะพูดจบ เสียงแหลมเล็กก็เอ่ยแทรกขึ้นมา นั่นไม่ใช่ใครที่ไหน แบคฮยอนนั้นเอง!! หว่าหวาสะดุ้งเฮือก ก่อนทีจะลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปหาปะป๊าของตนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เซฮุนเองก็คิดว่าเด็กน้อยคงตกใจกลัวคนแปลกหน้า เขาจึงอุ้มร่างตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักพรางส่งยิ้มบางๆให้กับหนุ่มตรงหน้า
“… คุณคือ”
“ปะป๊าส่งวาวาไปโรงเรียนได้แล้ว!!” ใบหน้าของเด็กเล็กซีดลงทันที ท่าทีลุกลี้ลุกลนทำเอาเซฮุนถึงกับแปลกใจ หว่าหวาเหลือกมองแบคฮยอนด้วยสายตาหวาดกลัว ก่อนที่จะกลืนน้ำตาเฮือกใหญ่ลงคอ
“ผมแบคฮยอน เลขาของคุณอู๋อี้ฟานครับ”
“หว่หวา!!!”
หนักกว่าแบคฮยอนนั้นก็คือ ..ลู่หาน มะมี๊ของเด็กน้อยนั้นเอง!!
ทุกคนถึงกลับอึ้งแดกจุดกันเป็นแถวโดยเฉพาะแบคฮยอน!! เขาคิดว่าจะมาหาเซฮุนอยากเงียบๆ เพื่อบอกว่า ลู่หานกับคริสไม่ได้เป็นแฟนกันและจะหาทางช่วยให้เซฮุนสมหวังโดยเร็วที่สุด แต่ที่เซอร์ไพรส์มากกว่านั้นคือ .. ลู่หานกำลังยืนอยู่ข้างหน้าของเขา !
เซฮุนที่ตอนแรกเป็นห่วงอาการของลูกชายซึ่งอยู่บนตักก็ถึงกับนิ่งค้าง เมื่อเขาเห็นร่างเล็กที่แสนคุ้นเคยกำลังเดินเข้ามาในห้องอาหารจีนของภัตตาคารแห่งหนึ่ง ดวงตาประดุจมีดคมถึงกับหยุดชะงัก จับจ้องร่างของคนหน้าหวานด้วยความปวดใจ แต่ที่เขางุนงงเป็นพิเศษคือ ..ทำไมเสี่ยวลู่ถึงรู้จักกับหว่าหวา ?
เด็กน้อยตัวเล็กแสนกังวนว่า พี่แบคฮยอนคนสนิทของคุณลุงต้องพาเขากลับบ้านแน่เลย! เด็กน้อยยังอยู่กับปะป๊าไม่หายคิดถึง ทำไมมีแต่คนใจร้ายพรากเขาไปจากปะป๊าอยู่เรื่อยเลยล่ะ? หว่าหวาทำอะไรไม่ถูก เขาอยากจะร้องไห้เพราะหมดหนทาง ..แต่ที่ทำให้หว่าหวาช็อคมากกว่านั้นก็คือ มะมี้!!!!!!
ร่างบางตัวแข็งไปหมดเมื่อตนกำลังทานอาหารร่วมโต๊ะกับคนที่น่ากลัว คริสกินอาหารไปอย่างเงียบๆ อี้ชิงกลับกินเหมือนแมวดม!! ไม่ใช่เพราะอาหารไม่อร่อยหรอกนะ แต่เพราะว่าคนสวยมัวแต่มองผู้ชายตรงหน้าต่างหาก
“คะ คุณคริส”
“มีอะไร” ร่างสูงไม่แม้แต่จะสบตา ! เขายังคงกินอาหารตรงหน้าต่อไป
“คุณไม่สบายหรือเปล่าครับ”
“ฉันสบายดี นายนั้นแหละที่ไม่สบาย ทำไม? อยากอ่อยฉันงั้นหรอ? ถึงแต่งตัวแบบนี้”
มือแกร่งวางช้อนกับส้อมก่อนที่จะแหงนหน้าขึ้นมามองบุคคลตรงหน้า ดวงหน้าสวยถอดสีทันทีที่อีกฝ่ายเข้าใจผิด ดวงตาสวยเบี่ยงหลบสายตาที่แสนเย็นชา อี้ชิงลุกออกจากโต๊ะอย่างเสียมารยาท ร่างบางจะเดินไปยังห้องนอนที่เคยนอนมาก่อน แต่มือหนากับรั้งเขาไว้ด้วยความไม่พอใจสักเท่าไร ..เห็นฉันใจดีด้วยชักเอาใหญ่แล้วนนะ
“จะไปไหน”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ ตัวผมมันคงจะเป็นเสนียดไม่เหมาะกับชุดคุณคริส ผมมันก็แค่พวกขายตัว!”
อาอี้พูดออกมาอย่างน้อยใจ คนสวยเผลอเบ้ริมฝีปากออกมาดูแล้วน่ารักไม่เบา คริสเองก็รู้สึกตกใจมากที่อาอี้ตัวน้อยขี้น้อยใจ !~ แถมยังลุกขึ้นมากะทันหันอีก สายตาที่คมประดุจเหยี่ยวก็ดันมองตอน ชายเสื้อเลิกขึ้นเล็กน้อยจนเกือบเห็นสิ่งที่อยู่ภายใน
คริสบีบข้อมือบางพร้อมทั้งดึงเข้ามาหาตนทำเอาร่างบางเสียหลักล้ม มานั่งบนตักคริสซะงั้น ? ใบหน้าหวานสีมะเขือเทศทันที เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างสูงกับใช้มือทั้งสองข้างล็อกเอวคอดเอาไว้แน่น ยังไม่พอ!! มือแกร่งทั้งสองกลับลดมือต่ำ สัมผัสบริเวรง่ามขาซึ่งหนีบกันไว้แน่น คนอยู่บนตักเองก็รู้สึกวาบวูบไปทั่วร่างกาย
“อย่ามาดื้อกันฉัน ..เป็นแค่เมียน้อย ทำตัวเป็นเมียหลวง”
คริสพูดตรงๆออกไปอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังกลับเจ็บในใจแบบสุดๆ อีชิ้งอึ้งไม่พูดอะไร มีเพียงน้ำตาใสๆเท่านั้นที่ไหลเอ่อล้นออกจากดวงตา ร่างสูงที่เป็นสาเหตุกลับไม่รับรู้ใดๆทั้งสินเขาซุกไซร้ท้ายทอยของคนที่นั่งบนตักด้วยความหลงใหลในขณะที่มือของตัวเองก็ยังคงหยอกล้อ ลูบไล้ขาอ่อนอย่างหื่นกระหาย
“ผะ ผมขอโทษ ...หยุดเถอะครับ ..บอกให้หยุด!!!”
ดิ้นไปมาจนหลุดออกจากพันธนาการ เขาไม่ไหวแล้ว ทั้งเจ็บ ทั้งปวด อดไม่ไหวอีกต่อไป ใบหน้าหวานไม่หันมามองร่างสูงสักนิด เขาวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้า และออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ... ทั้งๆที่แอบรักมา 7 ปี ทำไมพี่อี้ฟานถึงทำนิสัยแบบนี้กับผมนะ? รักแรกของผมคงไม่สมหวังแล้วแหละ!!
“น่ารำคาญ”
“อ๊ะ!!”
หลังจากที่เสร็จบทเรียนรักไปแล้ว อีชิ้งก็นอนหอบแค่กๆอยู่บนเตียงโดยปราศจากเสื้อผ้า เนื้อตัวเต็มไปด้วยน้ำขาวขุ่นของตัวเองและของคนใจร้าย ช่องทางรักเองก็มีน้ำสีขาวหยาดเยิ้ม ล้นทะลักออกมาภายนอก ร่างบางค่อยๆชันตัวเองขึ้นมาพิงตัวเตียงอย่างยากลำบาก ในขณะที่ร่างสูงกำลังอารมณ์ดีกับการแต่งตัวเพื่อออกไปข้างนอก
“ครั้งนี้ฉันให้ 2 ล้าน” คริสวางเช็คเงินสดไว้ข้างหัวเตียง อาอี้เห็นแบบนั้นจึงจับมันมาฉีกจนไม่เหลือชิ้นดี
“ทำบ้าอะไร จางอี้ชิง!!!!!”
“... ออกไปให้พ้น ผมไม่ต้องการคุณอีกแล้ว เงินครั้งก่อนผมจะชดใช้ให้ ปล่อยผมเถอะ!!”
เพี๊ยะ!!
คริสเองก็เริ่มหมดความอดทน!!
“ไม่มีวัน! น้ำหน้าอย่างแกก็ได้เป็นแค่ เมียน้อยไปจนวันตาย!”
“ไปดูแลเมียคุณเถอะ อู๋อี้ฟาน” อาอี้พูดเสียงต่ำ พร้อมทั้งสะบัดหน้าหนี!! มันเป็นการกระทำที่โง่สิ้นดี รู้ตัวไหม อี้ชิง?
“หึ ใช่ไปดูแลเมียฉันดีกว่า ยังไงซะเมียฉันก็ไม่ร่าน ไม่แรด ไม่เสแสร้ง ไม่บีบน้ำตาแบบนาย!!”
เจ็บพอหรือยัง? ร่างบางหัวเราะเยาะตัวเองในใจ ใบหน้าหวานที่เปอะไปด้วยอาบน้ำตา หันมามองทางอี้ฟานอีกครั้ง คราวนี้อี้ชิงยกยิ้มเบาๆ มันไม่ใช่ยิ้มที่ร้ายกาจหรือเสแสร้ง แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วย ความเศร้า ความผิดหวัง และความเจ็บระบม
“งั้นก็ไปซิครับ ผมเองก็จะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และออกไปจากชีวิตคุณ”
“อี้ชิง!!”
คริสชักสีหน้าอย่างไม่ชอบใจ ก่อนที่จะกระชากให้ตามตนมา อี้ชิงไม่มีเสียงที่จะโวยวาย ขนาดเรี่ยวแรงที่จะยืนยังไม่มีเลย ทำให้ร่างบางตกเป็นเบี้ยล่างขออีกฝ่ายจนได้!! คริสเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะยัดอี้ชิงเข้าไปในนั้น ร่างบางเบิกตากว้าง พยายามดิ้นรนทั้งน้ำตา
ในตู้เสื้อผ้า มันทั้งเล็ก ทั้งแคบ และก็มืด
“ไม่เอา!! ผมไม่อยู่ในนี้!! คุณคริสสสส”
“อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าคราวนี้นายจะหนีฉันพ้นหรือป่าว หึ!”
คริสใช้แรงของตัวเองยัดร่างบางเข้าไปข้างใน ก่อนที่จะหยิบลูกกุญแจมาล็อกตู้เสื้อผ้าเอาไว้ อี้ฟานก็แค่ทำเพียงดัดนิสัย เด็กดื้อ เท่านั้นเอง แต่เขาจะรู้หรือไม่ ว่าอีกคนเป็นโรค กลัวความมืดและที่แคบ! อี้ชิงกำลังหวาดกลัว เสียขวํญจนตัวสั่นระริก ...ปล่อยผมเถอะฮะ ได้โปรด
ปังๆๆ ปัง!!
“ อยู่สักชั่วโมงแล้วกัน”
ความคิดเห็น