คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Destiny my heart : 17
<คยองซู>
ผมเจ็บปวดเหลือเกิน .. เขาไม่เห็นใจผมสักนิด !! ไอ้จงอินมันทิ้งผมอยู่ในห้องนั้นเพียงลำพังแล้วมันก็เดินออกไปหน้าตาเฉย สรุปผมผิดใช่ไหม?? !!ทุกอย่างผมมันผิดเอง ผมมันเลวผมมันไม่ดี
พอใจหรือยัง!!
ผมรู้สึกท้อแท้เหลือเกิน มันจุกไปหมดแล้ว ไอ้บัดซบนั่นมันย่ำยี้ผมจนไม่เหลืออะไรดีเลย .. ผมหยิบเสื้อนอกที่ไอ้จงอินลืมเอาไป มาปิดปกคลุมร่างกายของผมเอาไว้ เพราะตอนนี้เสื้อผ้าของผมมันไม่เหลือซากแล้ว ถึงแม้เสื้อนอกนั้นจะไม่สามารถปกปิดขาอ่อนของผมได้ก็ตามที
เฮ้อ !!!
ผมเดินลุกลี้ลุกลนออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความเร่งรีบก่อนจะไปหาซื้อเสื้อผ้าตัวใหม่แก้ขัดไปก่อน .. ผมจะย้ายออกจากโรงพยาบาลนี้แล้ว!! เหตุผลคือ ผมเกลียดเพื่อน ผอ. จบป่ะ?!
ผมอยากจะระบายสิ่งที่อยู่ในใจเหลือเกิน มีคนเดียวที่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของผม .. พ่อ .. คำๆนี้ผุดขึ้นมาในหัวผมทันทีที่ผมเดือดร้อน ไม่สบายใจ พ่อต้องช่วยผมได้แน่! เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็รีบเรียกแท็กซี่ตรงไปยังคฤหาสน์ของผมทันที
“พ่อฮะ ฮื่อๆ”
พอมาถึงคฤหาสน์ผมก็วิ่งเข้าไปกอดพ่อที่กำลังจะขึ้นรถไปบริษัท พ่อเองก็ดูตกใจที่จู่ๆผมก็วิ่งมาซะงั้น ปกติแล้วผมจะไม่ค่อยกลับมาสักเท่าไรเพราะผมยุ่งกับการอ่านหนังสือตลอดเวลาจนลืมพ่อไปซะสนิท ..ผมมันแย่จังที่มาหาพ่อเฉพาะตอนที่มีแต่เรื่องเดือดร้อนเท่านั้น
“โด้ มาได้ไงลูก? ทำไมนั่งแท็กซี่มาล่ะ? ปกติหนูขับรถมาไม่ใช่หรอ”
“ผม .. ลืมขับมาฮะ พ่อจะไปทำงานแล้วหรอ? ผมไปด้วยซิ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว”
“ไปกันเถอะ พ่ออยากให้หนูเข้าในที่ประชุมกับพ่อด้วย พ่อจะไม่ถามว่าลูกร้องไห้ทำไม .. ถ้าลูกพร้อมที่จะระบายพ่อจะอยู่ข้างลูกเสมอ”
“ฮะ”
ผมตอบพร้อมพยักหัวเบาๆก่อนจะขึ้นรถไปที่บริษัทของพ่อ .. พ่อของผมจะไม่ชอบถามเซ้าซี้เพราะท่านรู้ว่าผมจะรำคาญ ถ้าผมอยากบอกผมจะบอกเอง .. เรื่องแบบนี้ผมคงไม่กล้าบอกพ่อหรอก(. .) เพราะถ้าพ่อโกรธจนมีปัญหากับไอ้สำลีดำ ธุรกิจของครอบครัวผมคงล้มละลายแน่!
ผมเกาะติดแขนพ่อมาจนถึงหน้าห้องประชุม ข้างหน้าห้องมีแต่นักธุรกิจเงินล้านที่กำลังพูดคุยกันเรื่องผลประโยชน์ที่ตนจะได้ ผมไม่ชอบวงการธุรกิจเพราะแบบนี้แหละ ..น่ารำคาญ!
"ท่านประธานโด สวัสดีครับ"
"อ๊าว คุณจงอิน"
พอผมได้ยินพ่อพูดเท่านั้นแหละผมก็รีบหันควับไปมองคู่สนทนาของพ่อทันที เขาเองก็มองผมกลับเช่นกันจนผมรีบหันหน้าหนีแล้วหลบอยู่หลังพ่อโดยอัตโนมัติ ..แต่มันคงไม่ทันแล้ว
จะ จงอินจริงๆด้วย
ตัวผมเริ่มสั่นอย่างบอกไม่ถูก ผมกลัวเขาเหลือเกิน .. กลัวจริงๆนะ เขาต้องการอะไรจากผมอีก หรือว่าเขาจะมาระบายความโกรธกับพ่อของผม ไม่นะ.... ท่านไม่เกี่ยวอะไรด้วย
"โด้ หนูเป็นอะไร หรือป่าวลูก"
พ่อหันมาถามผมพร้อมกับเขย่าตัวเบาๆเพื่อเรียกสติ แต่ตอนนี้สติของผมมันแตกกระเจิงไปหมดแล้ว ผมไม่กล้าสบตาคู่นั้นเลย มันน่ากลัว มันโหดร้ายเกินกว่าที่ผมจะรับได้ .. จงอินเขาเกลียดผมแล้ว เขาต้องมาฆ่าผมแน่เลย
"ผมปวดหัวฮะ .. อยากกลับบ้าน"
"เดี๋ยวพ่อให้คนไปส่งนะ"
"ผมอาสาไปส่งเองครับ"
คำพูดของจงอินทำเอาผมสะดุ้งเฮือกขึ้นมา ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองจงอินช้าๆด้วยความกล้า ผมมองแววตาที่น่าเกรงขามด้วยแววตาอ้อนวอนแบบสุดฤทธิ์แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจผมสักนิด ได้โปรดอย่าเเกล้งกันแบบนี้เลย
"ให้ผมไปส่งคยองซูเถอะครับ ผมกับเขาเป็นเพื่อนรักกันมากเลยแหละ"
"งั้นฝากคุณจงอินด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะเข้าร่วมการประชุมผู้ถือหุ้น ว่าแต่คุณไม่เข้าไปหรอครับ? "
"ผมส่งตัวแทนเข้าห้องประชุมไปแล้ว งั้นผมขอตัวนะครับ"
<จงอิน>
ผมเดินไปจับมือกึ่งลากกึ่งจูงให้คยองซูเดินตามผมมาโดยไม่รีรอใดๆทั้งสิน ฝ่ายคยองซูเองก็สั่นเป็นเจ้าเข้า นี่จะกลัวอะไรผมนักหนา!! ผมแค่อยากขอโทษเท่านั้นเอง อะไรว่ะเนี่ย??
รู้ไหม ผมขับรถวกวนตามหาเด็กน้อยของผมซะผลิกแผ่นดิน!! กว่าจะรู้ว่ามาอยู่ที่นี่เล่นเอาซะเหนื่อยเลย - -^โชคดีที่คนของผมมีแทบทุกที่เลยโทรมารายงาน ไม่งั้นผมก็ขับรถไล่ตามหารอบเมืองแน่! แลดูคยองซุเขาคงจะโกรธผมมากซะนะ จับปล้ำ อีกรอบแม่งเลย!! [ยังไม่สำนึก]
"จะ เจ็บ"
ผมลากเด็กน้อยขี้กลัวมาถึงบริเวณลานจอดรถที่ไร้ผู้คนก่อนจะปล่อยเขาเป็นอิสระ ร่างผ่องเหมือนจะวิ่งหนีผมแต่สุดท้ายเขาก็หยุดอยู่ข้างหน้าผม จ้องมองผมด้วยความรู้สึกผิด ผมอ่านแววตาของเขาออก ..
“ฉันขอโทษ นายต้องการอะไรอีก ฉันให้นายได้หมดทุกอย่างเลย ได้โปรด อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันผิดไปแล้ว”
“พูดอะไรของนาย !! หยุดพูดได้แล้วนายไม่ผิดสักหน่อย”
ผมฉวยโอกาสกอดคยองซูเอาไว้ไม่ให้ไปไหน ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บเหลือเกิน ผมอยากจะขอโทษเขาทุกๆเรื่องที่ผ่านมา ..ผมรู่ว่า ผมทำกับเขาไว้เยอะจนไม่น่าให้อภัย
ผมไม่อยากเห็นแววตาที่หวาดกลัวผม
ผมไม่อยากเห็นแววตาที่เศร้าสร้อย
ผมไม่อยากทำให้คยองซูสียใจ
ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับคยองซู ผมคิดเสมอว่าผมต้องกำจัดเขาไปให้พ้นทางไม่ให้เขามายุ่งวุ่นวายกับความรักของเพื่อนผม .. ผมคิดถึงแต่ความรู้สึกของเพื่อนตัวเองจนละเลยความรู้สึกของคยองซูไปโดยสิ้นเชิง
ผมลูบหัวเขาอย่างช้าๆถ่ายทอดความรู้สึกผิดที่มันกัดกินจิตใจของผมในตอนนี้ เด็กน้อยคยองซูเองก็สะอื้น ร้องไห้จนคราบน้ำตาติดตรงแผงอกของผมเต็มหมดแล้ว ถึงอย่างไงซะผมจะไม่มีวันปล่อยเขาออกไปจากอ้อมกอดแน่ ไม่มีวัน!!
“คยองซูฉันขอโทษ …. นายยกโทษให้ฉันได้ไหม”
“ฮื่อๆฉันเกลียดนาย!! ไม่อยากเห็นหน้านายอีกแล้ว”
ใบหน้ามนพูดพร้อมซุกใบหน้าลงกับแผงอกของผม แขนเรียวเกี่ยวรัดผมแน่นเหมือนไม่อยากให้ผมขยับไปไหน ถึงแม้เด็กน้อยจะบอกว่าเกลียดแต่ผมเชื่อว่าคนๆนี้ปากไม่ตรงกับใจล้านเปอร์เซ็น จริงๆแล้วเขารักผม c: [มึงคิดไปเองอีกแล้ววว]
“แบคฮยอนบอกความจริงให้ฉันฟังหมดแล้ว เรื่องทั้งหมดฉันผิดเองที่โง่หลงคิดว่านายจะทำร้ายแบคฮยอน .. ขอโทษ”
“ฉันมันก็เลวอยู่แล้ว สันดานคนเลวๆมันก็เป็นแบบนี้นั่นแหละ ! มันไม่ผิดหรอกที่นายจะคิดแบบนั้น เก็บคำขอโทษไปใช้กับหมาเถอะ เถอะ!! ฮึก ฮื่อๆ”
“ฉันขอโทษ”
“บอกให้ไปพูดกับหมา!! ฉันไม่ใช่หมาสักหน่อย!!”
คยองซูผลักดันตัวเองออกไปให้ห่างจากเขา ก่อนที่จะแหงนใบหน้าที่เปอะน้ำตาขึ้นมามองผมอย่างไม่พอใจ .. เอ๊า!! กุผิดอีกแล้วหรือว่ะเนี่ยยยยยย!!ผิดอะไรอ่ะ ก็ขอโทษไปแล้วนะ
“ไม่ขอโทษก็ได้ (. .)”
“งี่เง่า!! ตกลงนายสำนึกผิดหรือป่าว ! ไอ้ดำเอ๊ย ปัญญาอ่อนที่สุดฉันเกลียดนาย!! สรุปนายจะไม่ขอโทษฉันใช่ไหม?!”
สรุป คุณคยองซูต้องการอะไรจากผมครับ?? ไม่ทราบว่าประจำเดือนไม่มาหรือว่ามีอะไรที่ทำให้คุณอารมณ์แปรปรวนแบบนี้ =A=
“ฉันหิวข้าวแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ปล่อย!! ฉันบอกให้ปล่อยไง ไอ้บ้าเอ๊ยยยยย!”
คยองซูกรีดร้องดังลั่นเมื่อผมไปจับแขนเขากึ่งลากกึ่งจูงให้ตามผมมา ผมก็ไม่สนใจเสียงเรียกร้องโวยวายใดๆทั้งสิน มึนซะอย่าง ~ แม้ร่างสวยจะตบตีผมแค่ไหนผมก็ไม่มีทางปล่อยมือเรียวคู่นี้ไปแน่ไม่มีวัน ...
ผมคิดว่าผมรักคยองซูเข้าแล้วซิ .. ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมแค่อยากกีดกันไม่ให้คนๆนี้ไปยุ่งกับเพื่อนผมแท้ๆ แต่ทำไมผมกับหวั่นไหวทุกครั้งที่เจอหน้าคยองซูด้วยก็ไม่รู้???
ความคิดเห็น