คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 15 : [nc+]
หลังจากที่ลู่หานออกไปพ้นหูพ้นตา ชานยอลก็เริ่มจ้องมองร่างบางตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ฝ่ายร่างบางเองก็ตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว มือบางยกผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่า ดวงตาสวยมองอย่างอ้อนวอนขอความเมตตาที่ตนเองก็รู้ว่าไม่มีวันได้รับจากคนๆนี้เป็นแน่ !!
“นายไปโกหกน้องฉันทำไม!!”
“ผมไม่ได้ .. โกหก”
“ตัวเสนียดอย่างนายไปที่ไหนมีแต่วิบัติจำเอาไว้”
ร่างสูงพูดด้วยอย่างข่มอารมณ์ มือหนากำมัดแน่ ระบายอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น
“... ครับ ถ้าผมอยู่ที่นี่คุณเองจะวิบัตินะ .. ปล่อยผมไปเถอะครับ”
“ฝันอยู่หรือไง นายต้องอยู่ในห้องนี้ไปตลอดชีวิต!!”
“!!!”
คำตอบที่ได้รับทำเอาแบคฮยอนเบิกตากว้างทันที ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าทั้งใจร้าย เลือดเย็น แถมยังน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ที่สำคัญคนๆนี้ก็ดูเหมือนจะหัวเสียกับการเข้าใจผิดของแบคฮยอนเรื่องเมื่อคืนเสียซะด้วย
“ฉันบอกนายแล้วนะ ว่าเมื่อคืนฉันไม่ได้ทำห่าอะไรนายสักนิด .. หึหึ อยากให้ฉันปล้ำจนตัวสั่นเลยหรือไง!!”
“0 0!!”
ร่างบางช็อคขึ้นมาเมื่อมือหนาที่กำลังกำหมัดแน่ บัดนี้กลับมาบิดต้นแขนทั้งสองของตน ทั้งกดทั้งบิดจนใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“หึหึ”
ใบหน้าหล่อค่อยๆเรื่อยมาซุกไซร้ซอกคอขาวผ่องเต่งตึงชวนลิ้มลอง ลมหายใจอุ่นๆที่ปะทะกับต้นคอขาวทำเอาคนที่ถูกสัมผัส สะท้านขึ้นมาทันที ยิ่งเวลาปลายลิ้นหนาลากสัมผัสไปทั่วบริเวณ มันทำให้แบคฮยอนทำอะไรแทบไม่ถูกเลย
“อ่า มีอารมณ์อีกแล้ว ซี๊ดว่ะ”
ชานยอลผลักตัวเองออกมาจากร่างกายหวานที่เหมือนยาเสพติด ร่างสูงยืนขึ้นมาพร้อมทั้งส่ายหน้าไปมา แหม!! ก็ตอนนี้ไอ้นั่นมันตั้งอีกแล้วนะซิ แบคฮยอนเห็นจึงค่อยๆขยับหนีโดนมีผ้าห่มปิดบังเรือนร่างขาวผ่องเอาไว้ ร่างสูงเห็นแบบนั้นเลยกระชากผ้าห่มทิ้งออกไปให้ไกลเตียง ทำเอาร่างบางผู้เป็นเหยื่อหน้าเจื่อนทันที
ร่างการระหงส์ ที่เปลือยเป่าวไร้การปกปิดใดๆ ค่อยๆบิดกายไปมาด้วยความรู้สึกโล่งๆ หารู้ไม่ว่านั้นเป็นการยั่วยวนชวนอีกคนมาสัมผัส
“อย่า ... นะครับ”
“กลัวเจ็บหรอ”
“ครับ .. ได้โปรด”
ดวงตาหวานพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แบคฮยอนกลัวเหลือเกินกลัวว่าเหตุการณ์น่ากลัวแบบนั่นมันจะเกิดขึ้นมาอีก ... กลัวสัมผัสที่โหดร้าย .. กลัวว่าอีกคนจะบอกค่าของเขาเป็นแค่ นางบำเรอ
แบคฮยอนไม่ต้องการแบบนี้สักนิด ไม่อยากอ่อนแออีกต่อไป!!
::::ฉากไม่เหมาะสม:::::
จิ้มมมม
................................................................................................................................................................
<ซองมิน>
วันนี้คุณคยูฮยอนมารับผมไปกินข้าวถึงหน้าบริษัท เขาดูท่าทางจะอายที่ต้องเข้าไปรับผมถึงในบริษัท เขาจึงโทรตามให้ผมออกมาหน้าบริษัทแทนที่จะเข้าไป .. ผมทั้งจน หน้าตางั้นๆ เวลาจะควงผมออกหน้าออกตาคุณคยูฮยอนคงอายคนอื่นแย่เลย ผมมันก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้น
ของเล่นที่พร้อมอยู่กับคุณคยูฮยอนทุกเวลาเท่าที่ต้องการ
“อร่อยไหม ??”
“อร่อยครับ ..คุณคยูฮยอน ผมเป็นแฟนคุณแล้วใช่ไหม??”
“ใช่นะซิ ถามทำไม”
“ป่าว ครับ ผมแค่ดีใจที่อย่างน้อยๆคุณก็เคยเห็นผมในฐานะแฟน”
ผมยิ้มหน้าบานให้กับคุณคยูฮยอน เขาเองก็ยิ้มให้ผมกับพร้อมทั้งยื่นมือมาขยี้หัวผมจนยุ่งอีก มีความสุขจังที่ผมทำให้คนที่ผมรักยิ้มได้ …ผมดีใจที่วันนี้และพรุ่งนี้ ผมยืนควงคู่เขาในฐานะแฟน ไม่ใช่ ฐานะของเล่นที่ใช้งานแค่บนเตียง
พรุ่งนี้เขาคงบอกความจริงกับผมที่เห็นผมเป็นแค่ของเล่น ถ้าจำไม่ผิดตอนที่แอบฟังคุณคยูฮยอนคุยโทรศัพท์อ่ะนะถึงจะเป็นช่วงเวลาที่สั้นแต่ผมพร้อมจะทำให้ทุกวินาทีที่อยู่กับคุณคยูฮยอนมีค่าที่สุด!!
“หว่า! คุณคยูฮยอนครับ เลยเวลาทานอาหารกลางวันของผมแล้วนะ หัวหน้าบ่นแน่เลย T^T นี่ครับเงินค่าอาหาร เดี๋ยวผมขอตัวนั่งรถเมล์กลับบริษัทก่อนนะครับ”
พอผมเหลือกมองนาฬิกาในร้านอาหารผมก็เด้งตัวออกจากตัวเก้าอี้ทันทีก่อนจะเอาเงินในกระเป๋ากางเกงให้ไว้กับคุณคยูฮยอนค่าอาหารที่ทั้งหมดพึ่งทานไป แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ไปไหนไกลคุณคยูฮยอนก็คว้าข้อมือของผมเอาได้เสียก่อน
“ซองมิน .. นายจะดูถูกฉันมากไปแล้วนะ!”
“คะ ครับ?”
“นายจะให้คนอย่างฉันเกาะนายกินงั้นหรอ? เงินแค่นี้มันไม่พอค่าอาหารของร้านนี้หรอก!”
“ผม … ไม่มีเงินแล้วนี้ครับ นี้เป็นเงินก้อนสุดท้ายของเดือนแล้ว”
เขาดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก คุณคยูฮยอนบีบข้อแขนของผมจนบวมแดงไปหมด .. ไม่สงสารผมหรอ ผมทำผิดอีกแล้วหรอ ผมทำให้คุณโกรธอีกแล้ว
ทำไมนายต้องทำตัวแบบนี้ด้วยนะ ซองมิน
ทำไมนายต้องจน
ทำไมนายต้องทำให้คุณคยูฮยอนขายหน้า
ทำไมนายต้องทำให้เขาโกรธ
ทำไมกัน ซองมิน ทำไม … ทำไม
“ซองมิน … นายร้องไห้หรอ”
คำพูดของคุณคยูฮยอนทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ เขาเลิกจับแขนผมแล้วหันมาเช็ดน้ำตาของผมแทน เขาอ่อนโยนมากกว่าเมื่อกี้ เขาปาดน้ำตาให้ผมทั้งๆที่เขาเห็นผมเป็นแค่ของเล่น ทำไมต้องมาอ่อนโยนด้วยก็ไม่รู้ ทำไมนะ …ทำไม
ความอบอุ่นของคุณที่ถ่ายทอดออกมามันเป็นการแสดงหรือป่าว
ความอ่อนโยนของคุณที่ถ่ายทอดออกมามันเป็นการแสดงหรือป่าว
ความรักของคุณที่ถ่ายทอดออกมามันเป็นการแสดงหรือป่าว
สิ่งเหล่านี้ผมไม่อาจรู้เลย … แต่ดวงตาคมของคุณมันบอกว่าสิ่งที่คุณทำมันออกมาจากใจ ผมเห็นนะ …. ผมว่าผม ไม่ได้ตาถั่วนะ คุณกำลังรักผมใช่ไหม หรือว่าคุณทำดีกับคู่นอนของคุณแบบนี้ทุกคนเลยหรอ??
“อย่าร้อง ขอโทษนะครับ ที่ดุใส่ อย่าใส่ใจเลยนะกระต่ายอวบน้อย”
เขายิ้มให้ผมอีกแล้ว รอยยิ้มขี้เล่นของเขาทำให้ผมหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ คุณคยูฮยอนเองก็ขยี้หัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว มีความสุขจังที่เห็นคุณยิ้ม … มีความสุขมากจริงๆ
“ไม่ต้องไปทำงานหรอก ไม่มีใครกล้าด่านายหรอกนะ .. เชื่อฉัน^^ กลับบ้านกันเถอะนะ”
“แต่ .. ผม…”
“ฉันอยากนอนตักนาย อยากดมกลิ่นหอมๆของนายทั้งตัวเลยยย”
“0/////0”
คะ คนบ้า!! นี่มันที่สาธารณะ นะทำไมเขามาจุ๊บแก้มผมแบบนี้แหละ !! อ๊ายยยยย ผู้ชายอะไรไม่รู้ฉวยโอกาสที่สุดอ่ะ!!
ความคิดเห็น