คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14 : หวั่นไหว
ร่างสูงอุ้มหอบเอาร่างบางวิ่งลงจากรถด้วยความรีบร้อน แบคฮยอนตอนนี้ทั้งตัวเปียกโชกไปด้วยหยาดน้ำฝน มิหนำซ้ำผิวกายขาวก็ร้อนจี๋และซีดเผือกอีกด้วย มันยิ่งทำให้ร่างสูงเป็นกังวลอย่างบอกไม่ถูก
ฝีเท้ายาวก้าวฉับๆขึ้นห้องของตนเองอย่างเร่งรีบ ชานยอลวางแบคฮยอนลงบนเตียงกว้างอย่างทะนุถนอม มือหนาลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนด้วยความสงสาร ไม่คิดสักนิดว่าร่างบางจะต้องเจออะไรแบบนี้ ชานยอลสับสนเหลือเกินว่าเขาควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่แบคฮยอนได้ทรมานแบบนี้
“คุณ ... คุณคือผู้ชายที่อยู่ในหัวผมใช่มั้ยครับ ...ในที่สุดผมก็เจอคุณแล้ว ดีใจจัง”
แบคฮยอนพูดละเมอออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ริมฝีปากบางมอบยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้บุคคลตรงหน้า แบคฮยอนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นใครภาพมันเบลอไปหมด
มีเพียงแค่สัมผัสที่อ่อนโยนจากมืออันอบอุ่นแสนคุ้นเคยเท่านั้นที่แบคฮยอนจำได้
ความอบอุ่นที่กอบกุมหัวใจแสนบอบช้ำ ...ความอบอุ่นที่ได้รับมันทำให้หัวใจดวงน้อยมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ความอบอุ่นแบบนี้มันต้องมาจาก ใครคนนั้นแน่!!
“อืมๆ ฉันเอง นายตัวร้อนนะเดี๋ยวฉันจะเปลี่ยนเสื้อให้นะคนดี”
ชานยอลยิ้มกับอย่างอ่อนโยน มือหนานั้นค่อยๆยกชายเสื้อขึ้นเพื่อที่จะถอดเสื้อ ร่างสูงกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงด้วยอย่างก็บอารมณ์ .. ถึงร่างกายสวยจะดูขาวซีดแค่ไหนแต่มันก็ปลุกอารมณ์ดิบของความเป็นชายขึ้นมาได้เหมือนกันอยู่ดี
เสื้อยืดเก่าๆ ถูกถอดออกต่อไปก็ตากางเกงยืนส์เก่าๆและกางเกงในตัวจิ๋วที่ปกปิดส่วนนั้นแล้วซิ ชานยอลต้องรีบทำใจซะแล้วไม่งั้นตั้งแน่เลย!! ถึงจะเห็นร่างกายนี้ทุกซอกทุกมุมแล้วแต่ร่างสูงกับหน้าแดงปานมะเขือเทศ
ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งตื่นเต้น
“เชี่ย เอ๊ยยยยย”
ชานยอลอุทานออกมาพร้อมกับน้ำลายไหลอย่างไม่รู้ตัว ทำตัวเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกวันแล้วรู้ตัวหรือป่าวว่ะ ปาร์ค ชานยอล!!
ต้นขาอ่อนขาวๆประจักษ์เปล่งออร่าแสบตาใส่ร่างสูงที่เป็นผู้ปลดเสื้อผ้าทั้งหมดให้กันร่างบาง ตอนนี้ร่างบางก็เปลือยหมดแล้ว ยิ่งมองกี่ทีๆความหื่นยิ่งเข้าครอบงำ ไหนจะ กลิ่นหอมหวานเฉพาะตัว ยอดอกสีหวานน่าชวนชิม แก่นกายน้อยๆ ที่น่าจับชักขึ้นชักลงให้ร้องครางเอ๋งๆ เอิ่มม... รอยสีกุหลาบช้ำตรงซอกคอยังมีรอยจางๆอยู่ด้วยซิ ผิวพรรณเนียนขาวนุ่มนิ่มน่าสัมผัส
จนชานยอลเองก็เผลอเอามือไปแตะๆบริเวณเอวคอดของร่างบางนิดหน่อยก่อนจะชักมือกลับอย่างช่างใจ ควานุ่มนิ่มของเอวคอดที่น่าจับกระแทกมันทำเอาลมหายใจของชานยอลเร็วขึ้นไม่เป็นจังหวะ
เอาล่ะ หยุดชักทีแบคฮยอนไม่สบายอยู่ เข้าจ๋าย!! รอหายแล้วค่อยขืนใจทีเดียวเลย!!
ร่างบางพยายามคิดปลอบใจตัวเองมากที่สุดก่อนจะหยิบผ้าขนหนูขนาดเล็กขึ้นบิดหมาดๆแล้ว มาเช็ดตามดวงใบหน้าสวยอย่างหลงใหลในมนต์สะกด กลิ่นหอมๆ ลอยฟุ้งออกมาจากตัวแบคฮยอนกระทบกับจมูกชานยอลเต็มๆ ทำเอาชานยอลกลืนน้ำลายอีกหลายๆครั้ง
“อื้ม!”
เสียงแหลมครางออกมาเล็กน้อยเมื่อผ้าผืนนั้นสัมผัสโดนผิวกายเนียน ร่างบางบิดลำตัวตัวไปมาอย่างไม่รู้สึกตัว หารู้ไม่ว่าเรียวขาสวยทั้งสองของตนที่กำลังเกี่ยวพันถูๆไถเพราะว่ารู้สึกมันว่าโล่งๆ การกระทำแบบนี้มันทำให้คนที่เฝ้ามองเหตุการณ์ตั้งขึ้นมาทันที
ตั้งในที่นี้ทุกคนรู้ดีหมายถึงอะไร =W=
“แบคฮยอน .. อย่าๆมัน เซ็กซี่ อ่า”
ชานยอลดูภาพที่ลำตัวระหงส์บิดไปส่ายมา พร้อมกับลูบเป้าตุงๆของตัวเองแก้ขัดไป ก่อน ยิ่งมองยิ่งอารมณ์พุ่งสูง ถึงชานยอลจะรู้แบบนั้นเจ้าตัวก็ยังคงมองต่อไป
“หนาววว ”
“ซี๊ดดดดด! คนดีมันเสียวนะ อ่า อ่า”
มือบางที่พยายามควานหาผ้าห่มแต่ด้วยความที่สติสะลิมสะเลอ จึงดันไปควานถูกเป้าตุงๆที่เป็นส่วนอ่อนไหวของร่างสูงแทน แหม ร่างบางยังนึกว่าสิ่งนั้นเป็นผ้าห่มอีก เลยทั้งจับทั้งลูบกะจะดึงเอาไปห่ม ช่างไม่รู้อะไรเลยว่าบุคคลที่โดนจับแบบนั้น มันซี๊ดซ่าส์ถึงใจแค่ไหน
“แบคฮยอนนน พอแล้วๆ เอาๆผ้าห่ม หยุดเลย!!”
ชานยอลเด้งตัวออกจากขอบเตียงที่นั่งอยู่ก่อนจะดึงผ้าห่มที่ร่างบางนอนทับอยู่มาให้ พร้อมจัดผ้าห่มให้อยู่ในลักษณะคลุมทั้งร่าง หากว่าสติของชานยอลกลับมาช้ากว่านี้ มีหวังเจอกระแทกแบคฮยอนจนเข้าโรงพยาบาลแน่!
“ ขึ้นมาเช็ดตัวให้ตัวเสนียดซิ”
ชานยอลสัมผัสหน้าจอ Multi-Touchที่ฝังอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงเพื่อติดต่อกับแม่บ้าน เครื่องตอบรับมาตรฐาน w-cdma นี้จะมีอยู่ทุกห้องเพื่อความสะดวกสะบายในการใช้แม่บ้านสักคนทำอะไรโดยที่ไม่ต้องสั่นกระดิงเหมือนในสมัยก่อน เครื่องตอบรับจะใช้ระบบสัมผัสในการสั่งงานแล้วสามารถติดต่อเชื่อมโยงไปยังทุกเครื่องภายในคฤหาสน์อีกด้วย
[ดึกแล้วนะค่ะ ]
“เร็วๆเถอะ !”
[ค่ะๆด้วยป้าจะตรงไปยังห้องคุณแบคฮยอนเดี๋ยวนี้]
“ตรงมาห้องผม .. ไอ้ตัวเสนียดมันอยู่ห้องผม”
[ห๊า !!]
“ถ้าไม่เจอผมที่ห้องไม่ต้องแปลกใจนะ ผมเข้าห้องน้ำอยู่”
ชานยอลคุยธุระเสร็จก็ตรงเข้าห้องน้ำทันที ต้องรีบช่วยตัวเองด่วนแล้ว !!!!
.......................................................................................
<ลู่หาน>
ผมนั้นตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวมายืนหน้าคฤหาสน์เพื่อรอเซฮุน แต่ผมลืมคิดไปซะสนิทเลย .. ว่าผมกับผู้ชายคนนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ทำไมเซฮุนมันต้องมารับผมด้วยล่ะ!!!
เมื่อผมคิดได้ดังนั้นผมเลยเดินหน้าตกกลับเข้าคฤหาสน์วันนี้ให้พี่ยอลไปส่งดีกว่า ขึ้นรถขึ้นสปอร์ตไปมหาลัยบ้าง^^ คิคิ เพื่อนๆจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้จนเหมือนที่พวกนั้นคิด
\
แต่ซ้อนท้ายรถจักรยานก็ดีเหมือนกัน ว่าไหม??
“คุณลู่หานครับ เดี๋ยวพวกผมไปส่งคุณก่อนก็ได้ครับ สงสัยคุณชานยอลยังไม่ตื่น เดี๋ยวคุณจะไปมหาลัยสายนะครับ”
“เดี๋ยวฉันขึ้นไปตามเอง เอ๊ะ ปกติพี่ยอลก็ไม่สายนี่นา”
ลูกน้อง2-3ที่เดินตรวจตราบริเวณหน้าบ้านเดินมาถามผม ด้วยความเป็นห่วงแต่ผมก็ปฎิเสธไป เพราะผมนึกได้ว่าบ้านนี้มีพี่แบคฮยอนอยู่ ด้วย=[]=
ใช่!! ผมกะจะไปหาพี่แบคฮยอนก่อนไปมหาลัย ไปดูซิว่าพี่แบคฮยอนอยู่ดีมีสุขหรือป่าว เผลอๆเจอไอ้พี่ยอลมันแกล้งขึ้นมาผมจะได้จัดการตัวปัญหาอย่างไอ้พี่บ้าคนนี้ได้ -w-
“ฮึกๆ ฮื่อๆ”
ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปห้องพี่แบคฮยอน ผมก็ไปสะดุดกับเสียงสะอื้นที่คุ้นเคย เอ๊ะ!! เสียงพี่แบคฮยอนไม่ใช่เหรอทำไมไปอยู่ในห้องพี่ยอลได้ล่ะ ??
ด้วยความสงสัย ผมเลยแง้มประตูเข้าไปดู ภาพเหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้าทำเอาผมถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว นั้นมันพี่ยอลกับพี่แบคฮยอนนี่นา
พี่ยอลที่ใส่แค่บ๊อกเซอร์ ยืนเกาหัวแกร็กๆมองพี่แบคฮยอนที่กำลังเอาผ้าห่มมาปิดร่างกายแล้วร้องไห้ฟูมฟายส่ายหน้าไปมาด้วยความสลดใจ
“น้องลู่”
พี่แบคฮยอนหันมาเหลียวมองผมทำเอาพี่ยอลก็หันมาตามด้วยเช่นกัน พี่แบคฮยอนมองผมอย่างน้ำตาคลอ มือเรียวสวยก็ยกขึ้นปาดเม็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ดูดวงตาสวยๆนั้นซิ ช้ำเป็นรอยแดงหมดแล้ว
ริมฝีปากที่อวบอิ่มสั่นเครือพร้อมทั้งซีดเผือด
ใบหน้าที่เคยแจ่มใส ตอนนี้มันดูหมองซีดอย่างเห็นได้ชัด ... น่าสงสารชะมัด
ผมเดินเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ สายตาของผมมองไปทางไอ้พี่ชายตัวดีอย่างเอาเรื่อง เจ้าตัวปัญหาอย่างพี่ยอลส่ายหน้าไปมาเชิงปฏิเสธ ผมเดินเข้าไปหาพี่แบคฮยอนที่เอาหลังชันเตียงไว้ เมื่อผมหยุดตรงขอบเตียงพี่แบคฮยอนก็เข้ามาโอบกอดผมทันที
“ไม่เอาแล้ว ฮื่อๆ พี่ไม่อยู่แล้วที่นี่แล้ว ไม่เอา ฮื่อๆ”
“ไม่ใช่นะน้องลู่!! นี่นายเลิกใส่ร้ายฉันเดี๋ยวนี้!!!”
พี่ยอลมีอาการร้อนรนขึ้นมา จนผมจิกสายตาใส่พี่ยอลถึงมันจะเงียบ ผมยกมือขึ้นมาลูบผมของพี่แบคฮยอนเบาๆอย่างปลอบประโลมใจ ไม่คิดเลยว่าผมจะทำร้ายพี่แบคฮยอนขนาดนี้
..ถ้าผมไม่ขอร้องให้พี่แบคฮยอนอยู่ที่นี่เรื่องทุกอย่างคงไม่มีวันเกิดขึ้น ... ไม่มีวัน
“ไม่อยู่ก็ไม่อยู่ครับ .. เดี๋ยวผมจะไปหาที่อยู่ใหม่ให้พี่เอง ผมขอโทษที่บังคับพี่แบคฮยอนให้อยู่ในสถานที่ที่อันตรายแบบนี้ ผมขอโทษ”
“หมายความว่าไง !! น้องจะพาแบคฮยอนไปไหนไม่ได้!!”
“พี่ยอล!”
ผมชักจะอารมณ์ขึ้นกับไอ้พี่ชายบัดซบคนนี้เสียจริง - * -
“พอน้องอยากให้อยู่มันพี่ก็ให้แล้วนี้ไง ทีนี้น้องจะอยากให้ไป พี่ไม่มีวันซะหรอก !! น้องลู่จะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้!!!”
“ไม่!!”
“น้องลู่!!!”
“พี่บอกว่าพี่แบคฮยอนเป็นตัวเสนียดไม่ใช่หรอ? งั้นจะรั้งพี่เขาไว้ทำไม !”
ไอ้พี่ยอลดูท่าจะหมดอารมณ์ พี่ยอลเลยติดต่อกัลูกน้องทางเครื่องตอบรับที่ฝังบนโต๊ะข้างเตียงดูท่า คงจะส่งสัญญาณให้เอาตัวผมออกไปชัวร์ = =^ ผมเลยยิ่งกอดพี่แบคฮยอนแน่ขึ้นไปอีก
เอิ่ม !~ จะว่าไปผิวพี่แบคฮยอนก็นุ่มนิ่มน่ากัดดีแฮะ - .,-//////
“ผม .. มันแค่เป็นตัวเสนียดสำหรับคุณ คุณปล่อยผมไปเถอะครับ .. ฮื่อๆ ผมต้องตามหาให้บางคนอีกนะ.. ใครบางคนที่สำคัญในชีวิตผม อย่ากักขังผมเลยนะ”
พี่แบคฮยอนพูดปนสะอื้นในขณะขนาดที่ซบกับแผ่นอกของผม น่าสงสารจัง เฮ้อ !! ผมควรจะทำไงดีนะ T^T
สักพักก็มี ไอ้ห่าลูกน้องพี่ยอลมาลากผมออกจากห้อง -0- เอาอีกแล้ว !!! มาลากกันอีกแล้ว ถึงผมจะแหกปากดังสนั่นแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์
แต่ผมก็ทำ ... ทำเพื่อ ??????????????????
ความคิดเห็น