คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 13 : หลอกลวง
“อารมณ์เสีย!!”
ร่างเล็กเดินหน้าฟัดหน้าเหวี่ยงมาแต่ไกล ทำเอาบุคคลที่มีอำนาจเป็นถึงท่านประธานต้องหันไปมองน้องชายตัวดีที่เดินหน้านิ่วอย่างไม่สบอารมณ์
“เป็นอะไร น้องลู่”
ร่างสูงที่นั่งบนชุดโซฟาราคาเป็นล้านเอ่ยถามขึ้นมา พร้อมกับหันไปมองร่างเล็กที่หน้าบูดบึ้ง และใบหน้าหล่อเองก็เผลอชะโงกหน้ามองด้านหลังน้องชายตนว่ามีใครตามมาด้วยหรือป่าว
แต่ดูเหมือนว่าคนที่ชานยอลเฝ้ามองหาจะไม่ได้มาด้วยนะซิ
“พี่ยอลมองหาใครฮะ -*- น้องเครียดอยู่รู้ไหม!”
ร่างเล็กหันมาระบายอารมณ์ใส่พี่ชายแทน ฝีเท้าเล็กเดินกระแทกพื้นปังๆเข้ามานั่งข้างๆพี่ชายบนชุดโซฟาสุดหรู ร่างสูงเองก็โอบไหล่น้องเป็นการปลอบใจ
“ครับๆ พี่รู้แล้วว่าแต่น้องทำไมไม่ให้ไอ้เด็กนักเรียนทุนจนๆนั้นมาส่งล่ะ?”
“มันไปตายแล้ว!! โอ๊ย พี่ยอลหยุดพูดสักที!!”
ลู่หานผลักพี่ชายออกไปไกลตัวก่อนจะทุ้มโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะแก้วเล็กข้างหน้าทิ้งลงกับพื้น เพื่อหาที่ระบายอารมณ์ ชานยอลเห็นจึงไปอ้อมกอดน้องจากข้างหลังพร้อมกับจุ๊บที่กลุ่มผมหอมๆนั้นหนึ่งที่
ถ้าทีของน้องชายที่เปลี่ยนไปทำเอาชานยอลเดาไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ ..ดีแล้วที่น้องชายของเขาได้ออกห่างจากไอ้นักเรียนทุนจนๆอย่างโอ เซฮุนได้สักที่ ชานยอลก็เหนื่อยจะตายแล้วที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกัน ไม่รู้ว่าฟ้าเต็มใจหรือป่าวที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้แต่มันก็ทำให้ชานยอลมีความสุขที่สุด
“พี่ยอล ฮื่อๆ น้องเกลียดไอ้เซฮุน”
ลู่หานผลิกลำตัวหันหน้าไปซบอกพี่ชายก่อนที่จะร้องไห้ออกมาในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ไม่มีใครจะรู้ใจของลู่หาน เท่าชานยอลอีกแล้ว .. แต่บางทีชานยอลก็รู้ใจลู่หานเกินไป
ชานยอลส่งสัญญาณให้คริสที่อยู่ข้างหน้าไปทำตามสิ่งที่เขาต้องการและลู่หานไม่รู้เลย เพราะร่างเล็กมัวแต่หันหลังซบหน้าร้องไห้โฮอยู่ โดยไม่คิดเลยว่าใครบ้างคนกำลังเจอกับอันตรายที่คาดไม่ถึง
“อย่าร้องนะเด็กดี ไม่เอาๆ”
“ผมเกลียดไอ้เซฮุนฮะ ฮือๆ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยฮะพี่ยอล”
“มันทำอะไรน้อง .. บอกพี่มาเถอะ”
“เซฮุนมันนิสัยไม่ดี!!”
“ครับๆ พี่รู้แล้วนะครับไปนอนดีกว่าเดี๋ยวพี่เล่านิทานให้ฟังนะ”
ชานยอลลูบหัวเจ้าตัวดีที่สะอึกสะอื้น ก่อนที่จะอุ้มน้องชายขึ้นห้องด้วยท่าเจ้าสาว ..ชานยอลเกลียดคนที่ทำให้ดวงใจของเขาต้องเจ็บช้ำ
คนที่ทำให้ น้องชายฉันร้องไห้มันต้องเจ็บเจียนตาย!!
........................................................................................................
เจ้ากระต่ายน้อยตัวอวบเดินดุ๊กดิ๊กๆ เข้าไปในห้องเช่าราคาถูกที่มีเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นโดยมีหมาป่าใจร้ายเดินตามมาด้วย ท่าทางคยูฮยอนจะเดินอย่างระมัดระวังและปิดจมูกตลอดทาง อยากจะบอกว่าที่นี้ส่งกลิ่นไม่พึ่งประสงค์ตั้งแต่ที่คยูฮยอนย่างกายเข้ามาเลยแหละ ยิ่งมีขยะเกลื่อนกลาดทางเดินทำเอารัศมีรองเท้าแบรนด์เนมของคยูฮยอนดูมั่วหม่องขึ้นมาทันที!!
“เข้ามาก่อนซิครับ”
ซองมินยิ้มอย่างเป็นมิตรกับแขกที่มาเยือนในขณะที่ดึงแขนแขกเข้าบ้านในบ้านซะแล้ว .. คยูฮยอนเข้ามาในห้องถึงกับเงิบทันทีทันใด~!! นี้มันเล็กยิ่งกว่าห้องน้ำบ้านใครหลายคนอีกนะเนี่ย!
ในห้องนี้มีแต่ของน่าขโมยจริง ๆ อยู่ไปได้ไงฟร่ะ = =^
คยูฮยอนพยายามฝืนใจทำตัวให้กลมกลืนกับที่นี่เข้าไว้ แต่ดูจากลักษณะแล้วมันคงทำได้ยากจริงๆ เสียงถอยหายใจของหมาป่าร้ายดังขึ้นเป็นระยะๆ T^T
“นี่ๆ ซองมินเดี๋ยวฉันจะย้ายให้นายไปอยู่อพาร์ทเม้นท์ใกล้ๆที่ทำงานนะ เดี๋ยวออกค่าใช้จ่ายให้”
“ไม่ครับ ผมเกรงใจ!! ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ”
พระเจ้า!! นายมาให้ฉันเอาฟรีหรือไงเนี่ย!! พาไปเดินห้างก็ไปแต่ไม่ให้ฉันซื้ออะไรให้สักอย่าง ให้เงินค่าตัวก็ให้แต่กลับไม่รับไว้ .. นายแม่งแปลก!!
“จะอะไรนักหนา ซองมิน !! อันนั้นก็ไม่เอาอันนี้ก็เกรงใจ ”
“คุณคยู โกรธหรอครับ ผมขอโทษแล้วกัน .. แต่คุณอย่าทำเหมือนผมเป็นพวกขายตัวเลยนะครับ ผมไม่ใช่แบบนั้นนะ”
เหอะ! จะบอกว่าที่ยอมนอนกับฉันเพราะรักหรือไง งี่เง่าอีกแล้วววว เป็นแค่ของเล่นของฉัน นายไม่คิดจะโกยอะไรไปให้ได้มากที่สุดก็เรื่องของนายแล้วกัน!!
Rrrrrr
“ของตัวไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ”
“ครับ”
หมาป่าร้ายเดินออกจากห้องเช่าของกระต่ายน้อยพร้อมกับดูเบอร์ที่โชว์หน้าโทรศัพท์และอมยิ้มเล็กๆกับตัวเอง
“เชี่ยยอล ว่าไง”
[มึง ..เห็น ..ผู้ชายหน้าตาเหมือนหมาน้อยแล้วชอบทำตัวน่ารักป่าวว่ะ]
“โอ๊ย แค่พูดว่าเห็นแบคฮยอนไหมก็จบ”
[นั่นแหละ!]
“ไม่เห็น เมียมึงไม่ใช่เมียกุ ถ้าเสร็จกุแล้วว่าไปอย่าง-3-”
[เพื่อนเวร~]
“แม่งเซ็งว่ะ วันนี้พาซองมินไปเดินห้างว่าจะพาไปหาใส่เสื้อผ้าดีๆ แต่แม่งไม่ให้กุซื้ออะไรให้สักอย่าง!! กุอายคนในห้างแค่ไหมมึงรู้ไหม แม่งเอ๊ยทำไมกุต้องมาเดินคู่กับผู้ชายที่เหมือนขอทานด้วยว่ะ เซ็ง”
[ทนไปอีก2วันว่ะเพื่อน เดี๋ยวการพนันของเราก็จบล่ะ กุยังยืนยันคำเดิมว่าซองมินจะตัดใจไปจากมึง]
“กุว่าไม่ว่ะ เห็นซองมินโง่ๆอย่างนี้หลงกุจะตายยยย ค่อยดูนะว่าใครมันจะพนันถูก ฮ่าๆ”
[มึงก็จริงๆเลย แค่เขาวิ่งหนีมึง มึงไม่เห็นต้องมาหลอกเขาเลยนี่หว่า]
“กุแค่อยากรุ้ว่ากระต่ายที่ถูกหลอกหน้าตาจะเป็นไง ฮ่าๆ น่าสนุกว่ะ”
[ระวังตกหลุมพรางตัวเองนะมึงงง~]
“กุจะจำไว้ๆ แม่งห้องเช่าซองมินสกปรกชิบหายชวนกุมาบ้านได้ไงก็ไม่รู้ ไม่เจียมกะลาหัวบ้างหรือไง บลา บลาๆ ๆ ๆ”
คยูฮยอนเดินไปคุยกับชานยอลถึงรถคันหรูจนลืมไปเลยว่ามีซองมินอีกคนที่ตนลืมไปซะสนิท
และอีกด้านหนึ่งในตัวห้องเช่า ใบหน้าสวยตอนนี้เปอะไปด้วยน้ำตา เสียงสะอื้นดังสนั่นทั่วห้องเช่าเล็กๆ ซองมินนั้น ..ได้ยินทุกอย่างที่คยูฮยอนคุยกับชานยอลแล้ว
ความรู้สึกสมเพชตัวเองมันกัดกินหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ซองมินรักคนแบบนี้ไปได้ไงกัน ถึงจะรู้แล้วว่าตนโดนใช้เป็นเครื่องมือก็ตาม แต่ซองมินก็ยังคงยึดมั่นในความรู้สึกที่ไม่เคยหลอกตัวเอง ว่าซองมินรักคยูฮยอน
ซองมินยอมโดนหลอก ยอมเจ็บ ยอมเป็นคนโง่เพื่อได้รักคยูฮยอน
ซองมินยอมทุกอย่างเพื่อให้คยูฮยอนมีความสุข
ซองมินรักคยูฮยอนเรื่องนี้ไม่มีทางแปรเปลี่ยน
จนกว่าคยูฮยอนจะพูดว่าไม่ต้องการซองมินเท่านั้น ซองมินถึงจะจากไป ไม่รู้ว่ามันจะคิดเข้าข้างตัวเองหรือป่าวแต่กระต่ายน้อยเห็น ....
นัยน์ตาดวงนั้นมันบอกว่ารักเขา
ซองมินเห็นจริงๆและไม่คิดว่าตัวเองจะตาฟาดด้วย ใครจะมองว่าซองมินโง่ อ่อนแอ อย่างไง แต่หัวใจดวงนี้ก็พบเจ้าของของมันแล้ว กระต่ายน้อยจะไม่คิดทรยศหรือเปลี่ยนใจเป็นแน่!
จะต้องเจ็บช้ำ เสียน้ำตาแค่ไหนซองมินก็ยอม
...................................................................................................................
ร่างสูงที่ส่งน้องชายเข้านอนยังคนลุกลี้ลุกลนอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งตอนนี้ฝนตกด้วยซิ แล้วมันก็ตี2-3แล้ว ทำไมร่างบางที่ตนรออยู่ถึงไม่กลับมาสักที!! สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวชานยอลคือ แบคฮยอน เป็นห่วงเหลือเกิน ไม่รู้ทำไมถึงเป็นห่วงแบบนี้
อ่อนแออีกแล้ว ชานยอล
ใจอ่อนอีกแล้ว ชานยอล
เลิกใส่ใจแบคฮยอนสักที!!!
ถึงชานยอลจะพูดปลอบใจตัวเองแค่ไหนแต่มันกลับดูเป็นการหลอกตัวเองเสียมากกว่า -0- ตอนนี้ร่างสูงกังวลจนนอนไม่หลับสักนิด เขาลุกลนตลอดเวลาแทบคลั่ง อยากจะสั่งให้คริสใช้ลูกน้องทั้งหมดออกตามหาแต่ก็กลัวเสียฟอร์ม เลยทำได้แค่เดินไปเดินมาในคฤหาสน์
จนในที่สุดชานยอลก็ตัดสินใจขับรถสปอร์ตBMWสีเหลืองออกไปตามหาแบคฮยอน ถึงในใจจะคิดว่าต้องตามหาเพราะกลัวน้องลู่โกรธ แต่มันก็หลอกความจริงจากหัวใจไม่ได้...
“เฮ้ย!!”
ชานยอลอุทานออกมาดังๆเหมือนเห็นใครบางคนกำลังเจอวัยรุ่น 2-3 คน เดินเข้าไปรุมล้อมมิหนำซ้ำใครบางคนก็ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน
“พวกแกทำบ้าอะไร!!!”
ชานยอลตะโกนแข่งกับสายฝนที่ตกหนัก เขาวิ่งลงจากรถอย่างไม่คิดชีวิต ร่างสูงชักปืนออกมาจ่อหน้าพวกวัยรุ่นที่กำลังรุมแบคฮยอนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักโดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น เขาของเพียงแค่แบคฮยอนปลอดภัยก็พอ
“เดี๋ยวๆ พี่จะทำอะไรเนี่ย พวกผมแค่ต้องการช่วยพี่ชายหน้าสวยคนนี้เท่านั้นเอง 0.0”
“???”
“พี่ชายคนนี้นั่งกอดเข่าอยู่ที่นี้ตั้งแต่ฝนตกจนตอนนี้สลบไป อะไรเนี่ยพี่!! พวกผมแค่อยากช่วย!”
“แล้วทำไมไม่บอกเล่า!!”
ความคิดเห็น