คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Destiny my heart : 12
<ชานยอล>
ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองเจ้าตัวน้อยของผมเคลิบเคลิ้มหลับไปอยู่บนเตียงคิงไซต์ของผม และที่สำคัญเจ้าตัวน้อยก็อยู่ที่คอนโดผมด้วย เย่!!! ดีใจแทบจะจุดพลุ คราวนี้วันๆไม่ต้องทำอะไรมันแล้วครับ นั่งมองคนน่ารักหลับทั้งวันนี่แหละ ไอ้โรงพยาบาลบ้าบอผมก็โทรไปบอกให้นายแพทย์คิมดูแลแทนไปก่อน
เอาตรงๆคือ โยนขี้ให้นายแพทย์คิมนั่นเอง~
“อืมมม”
เปลือกตาสวยยู่เข้าหากันก่อนจะลืมตาอันกลมแป๋วขึ้นมา ผมมองทุกการกระทำของแบคฮยอนอย่างหลงใหล ทำไมหนุ่มน้อยคนนี้น่าเอ็นดูจังนะ
ใบหน้าสวยงัวเงียเหมือนคนกึ่งหลับกึ่งตื่นก่อนที่ดวงตาหวานจะเบิกกว้างขึ้นมาเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นเคย แต่พอเจ้าตัวน้อยเห็นผม เขาก็คลี่รอยยิ้มจางๆออกมา น่ารักอีกแล้วว
“ชานยอล .. มาหาน้องแบคแล้วหรอ?”
“ครับ ชานยอลมาแล้ว มาอยู่กับน้องแบคตลอดไป”
“ที่นี่ ที่ไหน ทำไมมีแต่กลิ่นของชานยอลเต็มไปหมด”
จมูกเรียวทำท่าฟุดฟิดสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆในอากาศอย่างเคลิบเคลิ้ม การกระทำน่ารักๆ ทำให้ผมเผลอไม่ได้ที่จะใช้ริมฝีปากขบแตะกับริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ ตราบใดที่ไหนมีแบคฮยอน ชานยอลคนนี้จะขออยู่เคียงข้างไปจนวันตาย ...นี่มันคงเป็น โชคชะตา ซินะ
“ชานยอลหิวอีกแล้วหรอ??”
ทันทีที่ผมผลักริมฝีปากออกจากแบคฮยน แบคฮยอนก็เอียงคอเล็กน้อยเหมือนคนขี้สงสัย ยิงคำถามที่ทำเอาผมสะอึกขึ้นมาทันใด!! ก็หิวอ่ะ ... หิวน้องแบคมากๆเลยครับ
“ครับ หิวนิดหน่อย”
“นั่นซินะ ถ้าหิวมากๆชานยอลจะเลียลิ้นน้องแบคใช่ป่าว”
แบคฮยอน แลบลิ้นออกมาเล็กน้อยด้วยท่าทางใสซื่อ เอิ่มมม !! รู้ตัวบ้างไหมเจ้าตัวน้อยการกระทำแบบนี้มันไม่ปลอดภัยกับตัวเองสักนิดเลยนะ ^^
“ใช่ครับ”
“น้องแบคอยากอยู่ที่นี่ .. น้องแบคไม่อยากกลับไปในห้องแคบๆ”
ใบหน้าหวานตีหน้าเศร้าอย่างถึงที่สุด ห้องแคบๆ นั่นคงหมายถึงห้องขังเดี่ยวในโรงพยาบาลซินะ ฉันจะไม่มีวันให้นายต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว บยอน แบคฮยอน
“ไม่กลับก็ไม่กลับ ชานยอลจะตามใจเจ้าตัวน้อยของชานยอลแล้วกันเนอะ”
“อืม แต่ตอนนี้น้องแบคอยากนอน .. ชานยอลร้องเพลงให้ฟังหน่อยซิ”
แววตาขี้อ้อนจ้องมองมาทางผมทำเอาผมกรี๊ดในใจเลยทีเดียว น่ารัก น่าเอ็นดูอีกแล้วแบคฮยอนตัวน้อย >////< ผมเลยค่อยๆขยับตัวขึ้นมานอนโอบไหล่เจ้าตัวน้อยบนเตียง อีกฝ่ายเองก็ยอมขยับให้ผมแทรกตัวลงไปในใต้ผืนผ้าห่มเดียวกัน
“อยากฟังเพลงอะไรครับ?”
“วิมานดิน”
แบคฮยอนซบกับอกผมพล่ามทำตาเยิ้มแหงนมองหน้าของผม เนื้อตัวนุ่มนิ่มอีกแล้ว ~
“เพลงอะไรครับ?? ชานยอลไม่เห็นเคยฟังเลย”
“ ~ เป็นวิมานอยู่บนดิน ให้เธอได้พักพิงอิง และนอนหลับไหล เก็บดาวเก็บเดือนมาร้อยมาลัย เก็บหยาดน้ำค้างกลางไพร มาคล้องใจเราไว้รวมกัน~ ”
“......”
“เพลงมันก็ทำนองนี้ .. แม่น้องแบคร้องให้ฟังก่อนนอนบ่อยๆชานยอลร้องให้ฟังหน่อยซิ”
“ครอก ~ ฟี้ ~”
“หลับไปแล้วหรอ??”
...................................................................................................................................................................................................................................................
ดวงตาสวยแหงนมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่บัดนี้ได้หลับใหลไปเสียแล้ว เจ้าตัวน้อยยิ้มกับตัวเองก่อนจะยกมือยกไปปักปอยผมของคนที่ตนซบอกอยู่
“ชานยอลเป็นวิมานบนดินของน้องแบคนะ”
จุ๊บ!~
ริมฝีปากบางเอื้อมขโมยหอมแก้มของร่างสูงที่ตกอยู่ที่นิทรา ก่อนที่ตนจะปิดเปลือกตาเพื่อหลับไป ร่างบางรู้สึกอบอุ่นเหลือเกินที่มีร่างสูงอยู่เคียงข้าง เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้วขอเพียงแค่อยู่กับคนๆนี้ตลอดไปก็พอ
<จงอิน>
ผมอุ้มคยองซูวายร้ายมาพักผ่อนในห้องของเขา และผมเองก็ค่อยดูแลเช็ดตัวให้ผู้ชายคนนี้ไม่ขาดสาย ใบหน้าที่เปล่งประกายของคยองซูเปอะไปด้วยคราบน้ำตาที่แห้งหอดติดกับผิวแก้มนวลขาว ผมทำได้แค่เฝ้ามองคนๆนี้อยู่ห่างๆเท่านั้น
คยองซูเกลียดผม
คยองซูไม่ชอบผม
คยองซูไม่อยากเห็นหน้าผม
แต่ถึงอย่างไงก็ปล่อยเขาไปไม่ได้ เพราะถ้าผมปล่อยเขาไป เขาก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะทำลายความรักของไอ้ชานยอลกับแบคฮยอน !! ผมคงยอมให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้ ไอ้ชานยอลมันเป็นเพื่อนตายของผม นานๆทีผมจะได้เห็นมันมีความรักกับชาวบ้านเขาบ้าง ความสุขของเพื่อนมันเป็นสิ่งมีค่าสำหรับผม
“นาย!! อ๊ะ”
คยองซูเห็นผมเฝ้ายืนมองอยู่หัวเตียง เขาก็ตกใจชันตัวขึ้นพรวดจนลืมไปเลยว่าตัวเองพึ่งเจอกับอะไรมา ช่องด้านหลังนายฉีกขาดอยู่รู้ตัวบ้างไหม - * -
“เฮ้อ~ นายมันดื้อจริงๆ คิดว่าตัวเองขาวแล้วฉันจะใจดีด้วยงั้นหรอ?”
ผมบ่นพึมพำดังๆจงใจให้อีกฝ่ายได้ยินก่อนที่จะช่วยพยุงจัดท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนให้กับคยองซูที่อยู่บนเตียง ใบหน้าสวยตึงเครียดใส่ผมทันที ริมฝีปากที่บวมเจ่อเนื่องจากการจู๊บที่ดูดดื่มทำเอาผมอดใจไม่ไหวที่จะจุ๊บเบาบางที่ริมฝีปากนั่น
จุ๊บ~ ~
“ไอ้บ้า!!!”
คยองซุผลักผมออกไปไกลตัวก่อนที่จะใช้มือเช็ดริมฝีปากของตนแรงๆด้วยความขยะแขยง ..เอ๊ะ?? ฉันแค่แตะริมฝีปากนายเองนะเด็กน้อย !! มากกว่านี้ก็เคยมาแล้วทำเป็นรังเกียจ ปัดโธ่!!
“ด่าเลยคร๊าฟ !! ด่าเลยถ้านายอยากเจอกระแทกตูดก็ด่าเลย~”
ผมแลบลิ้นอย่างกวนประสาทให้กับบุคคลที่นอนโทรมอยู่บนเตียง ฮ่าๆ แกล้งคยองซูมันสนุกจริงๆถึงจะปากร้ายไปหน่อยแต่น่ากระแทกตูดเป็นบ้าเลยแฮะ – w –
“คนทุเรศ!”
ผมนั่งลงบนขอบเตียงนอนของเด็กน้อยเอาแต่ใจก่อนที่จะกระชับร่างกายเข้าไปหาคยองซูอย่างช้าๆ เขาคงจะลุกไปไหนไม่ได้แล้วแหละ เจ็บเอวอยู่นี่หว่า ~ ~ ~ ~ เสร็จกุ อิอิ
“ไปไกลๆตีนเลย ไอ้ดำ ไอ้บ้า ไอ้ปลากระป๋องเน่า!”
“คยองซูพูดคำหยาบ~ จงอินจะฟ้องอาจารย์หมอจริงๆด้วย”
ผมโน้มหน้าเข้าใกล้คยองซูจนลมหายใจรดรินใส่กัน ก่อนที่ผมจะทำปากจู๋ออกแนวงอน คิคิ เคยทำแบบนี้กับไอ้ชานยอลมันล่ะ มันบอกผมว่า อุบาทว์ลูกกะตา TTแทบร้องไห้ กุทำหน้าแอ๊บแบ๋ว สาสสสสส!!
“อุบาทว์ =[]=”
“ฮ่าๆ ฉันไม่เล่นแล้วก็ได้ พักผ่อนเยอะๆนะ มีอะไรก็ไปหาฉันได้คอนโดนี้แหละ ชั้น 42 ห้อง 1088”
ผมขยี้กลุ่มผมหอมของเด็กน้อยวายร้ายก่อนที่จะลุกขึ้นไปเพื่อออกจากห้องของคยองซูสักที แต่พอผมยืนขึ้นคยองซูกลับจับแขนผมเหมือนรั้งไม่ให้ไป อืม?? ติดใจในความยิ่งใหญ่ของผมหรือป่าวนะ
“วะ .ว่าไงนะ!! ชั้น42งั้นหรอ บ้าหรือป่าวชั้นนั้นระดับลูกค้ารวยล้นฟ้าเชียวนะ 0.0 ฉันเคยขอพ่ออยู่คอนโดชั้นนั้นรู้ไหมว่า ราคาเป็นแสนหมื่นล้าน!!! แค่ชั้นธรรมดาที่ฉันอาศัยอยู่ก็ราคาหมื่นล้านแล้วนะ”
“เด็กน้อย ที่พ่อนายเป็นหนี้เพราะหาเงินมาซื้อคอนโดให้นายใช่ไหมเนี่ย”
ผมพูดแกมตลกก่อนจะค่อยๆจับมือเรียวที่จับแขนผมออก แล้วเดินออกไปจากห้อง จะบอกว่าไงดีล่ะ ผมเคยเห็นคยองซูมาตั้งหลายครั้งแล้วเพราะเราอยู่ตึกคอนโดที่ราคาแพงที่สุดในประเทศ ผมรู้สึกตกใจเหมือนกันที่เจอคยองซูที่โรงพยาบาล
ถ้าผมกับเขาไม่ทะเลาะกันเรื่องไอ้ชานยอลกับแบคฮยอน ผมกับเขาคงเข้ากันดี
มันเป็นโชคชะตาที่ฟ้ากำหนดซินะ ... ผมคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ใช่ไหมครับ??
ความคิดเห็น