คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Destiny my heart : 11
รถพยาบาลคันสีขาวได้ส่งย้ายผู้ป่วยทางจิตชนิดรุนแรงออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปส่งในสถานที่ที่ไหนสักแห่งซึ่ง คนผิวผ่องก็เดาไม่ยากว่าไปที่ไหนมิหนำซ้ำ คนที่อยู่บนรถก็คือ ศัตรูหัวใจอีกด้วย!!!
ฝีเท้าเล็กวิ่งด้วยความรีบร้อนไปยังห้องประธานเพื่อแจ้งข่าวสารที่ตนพึ่งพบเจอมา ร่างผ่องคิดว่าคนที่จะหยุดเรื่องนี้ได้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ….
อดีตผู้อำนวยการสูงสุดไง!!!
“คุณอาฮะ!! ผอ. โยกย้ายแบคฮยอนไปไหนสักแห่ง !! ทำไงดี .... เฮ้ย!!”
ด้วยความเร่งรีบทำให้ร่างผ่องเปิดประตูเข้าไปพูดรั่วไม่ยั้งเพราะคิดว่าคนที่นั่งเก้าอี้ตำแหน่งประธานจะเป็นพวกเดียวกับตน .. แต่ที่ไหนได้! ร่างหนาสูงผิวแทน กลับกลายมาเป็นคนนั่งซะเอง ทำเอาคนที่กระโจรเข้ามาถึงกับกระอักกระอ่วนใจ
“แกมาที่นี่ได้ไง!! ฉันจะฟ้องคุณอา!!”
เท้าเล็กเดินกระแทกพื้นปึงปังจนมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานด้วยอาการเลือดขึ้นหน้า!! มือเล็กๆที่กำแน่นยกขึ้นมาตบใบหน้าหล่ออันกวนประสาทอย่างไร้ความลังเล
เพี๊ยะ!!
ใบหน้าหล่อคมตอนนี้กับมีรอยแดงเป็นรอยมือบนแก้มข้างที่โดนตบ จงอินแสยะยิ้มขึ้นมาด้วยท่าทางของคนเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มแบบนี้มันช่างขัดหูขัดตาคยองซูนัก!!
“ยิ้มอะไร!! หุบยิ้มเดี๋ยวนี้ จงอิน ไอ้ดำฉันบอกให้หยุดดด!” ใบหน้าหวานตะโกนโวยวายออกมาเหมือนเด็กเอาแต่ใจ จงอินได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายก่อนที่จะหัวเราะออกมาดังลั่นเชิงสะใจ
“คยองซู! ฉันเป็นคนเลื่อนไฟท์บินของพ่อไอ้ชานยอลให้เร็วขึ้นเท่านั้นเอง โกรธมากหรอ ที่คุณอาของนายไปเร็วก่อนกำหนด ตอนนี้ไอ้ชานยอลมันไปดูแลแฟนมันแล้ว ..หัดยอมรับความจริง ..”
เพี๊ยะ!!
คำพูดแสนกรีดหัวใจทำเอาร่างผ่องอดไม่ได้ที่จะปิดปากคนพูดมากด้วยการตบกระแทกเข้าไปตรงแก้มที่มีรอยมืออันเดิม คราวนี้จงอินทนไม่ไหวถึงกับลุกขึ้นมาบีบไหล่ที่สองข้างของอีกฝ่ายด้วยความโมโห
โชคดีที่มีโต๊ะทำงานครั้นอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองร่าง ไม่งั้นสิ่งที่น่ากลัวมันจะเกิดขึ้น!!
“ปล่อย!!”
“ฉันบอกนายแล้ว โด คยองซู แต่นายกลับไม่ฟังฉันสักนิด ...ถ้างั้น ฉันจะยกเลิกการสนับสนุนบริษัทนายทุกอย่าง!!”
“ไม่มีเหตุผล!!”
“พึ่งรู้หรือไง ใช่ฉันไม่มีเหตุผล แล้วนายจะทำไมมิทราบ”
ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันอย่างกักเก็บอารมณ์ตอนนี้ร่างผ่องก็ไม่ต่างอะไรไปจากหุ่นเชิดตัวหนึ่ง ..มือหนาปล่อยมือออกจากไหล่เล็กก่อนที่จะเดินอ้อมโต๊ะทำงานเพื่อสวมกอดร่างผ่องจากข้างหลัง
ความรู้ขยะแขยงที่จงอินมอบให้ ทำเอาคยองซูดิ้นไปมาจนหลุดพ้นจากอ้อมกอดอันจาบจ้วงล่วงเกินจนมิน่าให้อภัย เพราะมือหนาที่มันอยู่เฉยไม่ได้ ได้ล่วงเข้าไปในกางเกงของร่างผ่องนี้ซิ -0-
แถมยังบีบเค้น จุดซ่อนเร้น เบาๆอีกด้วย!!
“หื่นที่สุด!!! อะ ไอ้ .. หยี๊!”
::: ฉากไม่เหมาะสม :::
“ฮึก ฮื่อๆ”
ร่างผ่องที่นั่งทรุดตัวอยู่สะอึกสะอื้นในขณะที่อีกฝ่ายกำลังสวมใส่กางเกงของตนอยู่อย่างใจเย็น ดวงตาคมมองร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยอันบอบช้ำด้วยสายตาแสนสงสารอยากจะไปช่วยพยุงเหลือเกิน ..... แต่ถ้าไปช่วยตอนนี้มันดูเสียฟอร์มอย่างไงไม่รู้ จงอินจึงทำแค่ยืนมองอยู่เฉยๆ
“นายมันนิสัยเสีย ฮื่อๆ ฉันเจ็บได้ยินไหมคนบ้า!! เจ็บจนลุกไม่ได้ฮื่อๆ”
เสียงด่าทอยังคงดังมาอย่างไม่ขาดสายแต่จงอินก็ทำแค่ยืนมองร่างเปลือยเปล่ากอดเข่าน้ำตาไหลจนแทบจะเป็นสายเลือดนานสองนาน
สามชั่วโมงผ่านไป คยองซูก็ยังคงร้องไห้จนเผลอหลับไป เช่นเดียวกับจงอินที่ยังยืนมองการกระทำของคยองซูอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน
พอเห็นมาร่างผ่องหลับไป ร่างสูงจึงหยิบเสื้อนอกที่พาดอยู่บนเก้าอี้ประธานขึ้นมาคลุมเรือยร่างที่มีแต่รอยช้ำเอาไว้ด้วยความทะนุถนอม
เพียงแค่อาราณ์ชั่ววูบมันทำให้ฉันทำร้ายนายถึงขนาดนี้เลยหรอ??
ฉันขอโทษ .... นายคงเกลียดฉันใช่ไหม??
..................................................................................................
จิ้มเลยนะ จิ้มๆ
ความคิดเห็น