คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ✿chapter : X [100%]
“คุณหมอ ความจริงแล้วคุณหมอพักก่อนก็ได้นะค่ะ”
“ฉันสบายดี ไม่เป็นไร”
พอทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลเสร็จ ซูโฮก็เปลี่ยนชุดมาทำงานทันที ทำให้พวกเพื่อน และพยาบาลต่างพากันเป็นห่วง คนตัวเล็กเรียกคนไข้เข้ามาตรวจตามปกติ ..อาชีพนี้ต้องเสียสละเวลาส่วนตัวเอามากๆ ผู้ป่วยนับวันก็เยอะขึ้นๆ กว่าจะได้หยุดพักผ่อนทำเอา ซูโฮเหนื่อยเลยทีเดียว
“ฮัลโหลลลลล” เสียงใสๆของคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องตรวจคนไข้ ทำเอาซูโฮถึงกับขมวดคิ้ว
“วันนี้คิวตรวจของคุณหมอหมดแล้วนะครับ คุณมาห้องผิดหรือเปล่า?” ซูโฮเรียนต่อแพทย์เฉพาะทาง แน่นอนว่าเขาไม่ได้ตรวจคนไข้ทุกคน ถ้าจะทำการรักษาคนไข้ก็ต้องนัดกับโรงพยาบาลล่วงหน้ามาก่อนแล้ว
“ไม่ผิดหรอก”
แทนที่จะเป็นคนหน้าตาน่ารักตอบ กลับกลายเป็นร่างสูงของจือเทาที่เดินเขามาซะงั้น ...ร่างบางแสนน่ารักก็วิ่งเข้าไปนั่งบนชุดโซฟาสุดนิ่มที่อยู่ในห้อง พรางหัวเราะคิกคักคราวกับเด็กได้รับของเล่น ซูโฮขมวดคิ้วเป็นปมพร้อมกับจ้องหน้าจือเทาอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก
“นี่ ..บยอน แบคฮยอน เขามากับฉัน”
“แล้วนายมาที่นี่ทำไม? ฉันจะเลิกงานแล้ว”
“ถ้าเลิกแล้วทำไมไม่รีบกลับบ้าน”
“ยังมีเอกสารต้องเคลียร์ กลับไปซะ เอาเด็กคนนี้กลับไปด้วย - -”
ซูโฮไม่สบอารมณ์สักนิด ที่จือเทาพาใครก็ไม่รู้มาวุ่นวายกับตน แถมคนนี้ยังน่ารักซะด้วย เชอะ!!! ไม่รู้ทำไมจู่ๆก็หงุดหงิด ...สิ่งที่จือเทาได้คาดการณ์เอาไว้ตอนนี้กลับพังย่อยยับ เขาอยากจะให้แบคฮยอนเป็นคนมาสร้างสีสัน ทำให้ซูโฮไม่ต้องเครียด ..แต่นี้แบคฮยอนกำลังทำให้ซูโฮรำคาญเอามากๆเลยด้วย
“เด็กไหนนนน พี่จือเทาพาเด็กมาด้วยเหรอ?”
แบคฮยอนวิ่งมาเกาะแขนจือเทาพรางเขย่าไปมาทำตัวน่ารักเอาซะมากๆ จือเทาอมยิ้มนิดๆพร้อมกับลูบหัวแบคฮยอนเบาๆ ...รอยยิ้มนี้เป็นสิ่งที่ซูโฮแทบไม่เคยเห็นเลย! ตัวตัวเล็กที่นั่งอ่านเอกสารต่างๆตอนนี้หันมาสนใจ ร่างบางที่กำลังเกาะแกะจือเทาอย่างออกนอกหน้า!
เดือดแล้วซิ!! ซูโฮรู้สึกอารมณ์เสีย!
“เด็กคนนี้ไง” มือแกร่งเอื้อมไปบิดจมูกเล็กเบาๆ
“คิคิ น้องแบคจักจี้” ร่างบางบิดเอี่ยวไปมา
“ย่าห์!!! ออกไปนะ!”
ซูโฮทนไม่ไหว เลยระเบิดอารมณ์โดยการไล่ทั้งสองคนออกไปไกลๆ เขาไม่อยากเห็นภาพสวีหวานชื้นในพื้นที่ส่วนตัว การโวยวายของซูโฮทำเอาจือเทากับแบคฮยอนมองหน้ากัน ที่จือเทาเอาแบคฮยอนมาด้วยเพราะอยากให้มาสร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้กับซูโฮ ... แต่ผลที่ออกมากลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง!
“ทำไมต้องโวยวายด้วยน้องแบคไม่ชอบ” เด็กน้อยพองแก้มอย่างไม่พอใจ
“ไม่เห็นต้องดุแบคฮยอนเลยซูโฮ” จือเทาออกตัวปกป้อง
“โธ่เว๊ย!!!! พวกมึงไม่ออกกูออกเอง”
ซูโฮจ้องจือเทาตาเขียวพร้อมกับเดินกระแทกไหล่คนตัวสูงออกไปจากห้องของตน ทิ้งให้ทั้งสองร่างหันมามองหน้ากันนิดๆ ซูโฮเดินกระฟัดกระเหวี่ยงหน้าดำหน้าแดงจนผิดสังเกต คนตัวเล็กเลือกที่จะมานั่งอยู่คนเดียวตรงบันได้หนีไฟ ซึ่งเป็นที่ ที่เงียบสงบเอามากๆ -0-
อยากไปหวานก็ไปที่อื่น!!
หงุดหงิดโว๊ยยยย!!!
ชานยอล talk
ผมรู้สึกมึนหัวเอามากๆ พอมารู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาลในกรุงโซลซะแล้ว ในใจเป็นห่วงแบคฮยอนสุดๆ ผมไม่รู้ว่าไอ้จือเทามันเอาเวลาไหนไปสนิทกับเจ้าตัวน้อยของเขา! ตอนนี้ผมให้ลูกน้องทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลแล้ว คงไม่เกินเย็นนี้หรอก รอหน่อยนะแบคฮยอน ชานยอลกำลังไปหาแล้ว
“ชานยอลลูกจะรีบออกจากโรงพยาบาลทำไม!”
คุณแม่ผมเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับพ่อ แถมยังโวยวายใหญ่เลย - - พวกท่านก็เป็นห่วงผมซะเกินเหตุ สงสัยทางโรงพยาบาลจะต้องไปฟ้องแม่แน่ๆ!! ก็บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นซิว่ะ ตอนนี้ติดต่อไม่จือเทาก็ไม่ติดมันเอาน้องแบคของผมไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“ผมหายดีแล้วครับ”
“ไม่ได้นะ!!”
“ผมจะรีบไปหาแบคฮยอน”
ผมพูดอย่างหนักแน่นทำเอาคุณแม่ถึงกับชะงักทันทีส่วนพ่อก็หันมามองผมพร้อมเบิกตากว้าง ...พวกท่านยังไม่รู้ว่าแบคฮยอนมาอยู่กับผมได้สักพักแล้ว มิหนำซ้ำพวกท่านกำลังปกปิดอะไรบางอย่างในอดีตที่ผมสมควรจะรู้!
“แกพูดอะไรของแก!” พ่อมาพยุงแม่ที่โซเซไปข้างหลังเหมือนจะล้มพร้อมกับตวาดใส่ผม
“พ่อไม่รู้จักแบคฮยอนจริงๆเหรอ?”
“สงสัยฉันต้องคุยกับแพทย์ที่ดูแลแกซะแล้ว บางทีแกอาจจะเห็นภาพหลอน”
“แบคฮยอนไม่ใช่ภาพหลอน!!! ผมจำไม่ได้ว่าในอดีตผมรู้จักกับแบคฮยอนได้ไง แต่ตอนนี้เขากลับมา...จริงๆนะพ่อ”
สายตาของผมมันเด็ดเดี่ยวซะจนพ่อถึงกับมองหน้าแม่ แม่ของผมทรุดตัวลงไปกับพื้นพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย .. มันคงถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องรู้ความจริง! ผมมั่นว่าแบคฮยอนไม่ใช่ภาพหลอน เขามีตัวตนผมจับต้องเขาได้ แบคฮยอนมีชีวิต! เขายังไม่ตาย และต้องไม่ตาย..
“ฮื่อๆ บะ ..แบคฮยอน ฮึก ฮื่อ เขาตายไปแล้ว”
“คุณแม่ครับ! ผมพูดจริงๆนะ พ่อต้องเชื่อผม แบคฮยอนยังไม่ตาย!”
“ฮื่อๆ”
“ได้โปรด ... เล่าเรื่องแบคฮยอนให้ผมฟังทั้งหมด!”
“คุณ เดี๋ยวผมเคลียร์กับลูกเอง”
พ่อโอบไหล่ของคุณแม่เบาๆ พร้อมกับพยุงท่านขึ้นมาจากพื้นและไปส่งข้างนอกห้อง ผมรู้ว่าพวกท่านคงรู้สึกช็อคมากๆ แต่ไม่ช้าก็เร็วเรื่องทุกอย่างต้องถูกเปิดเผยอยู่ดี พ่อลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆเตียงนอนของผมพร้อมกับจดจ้องมายังนัยน์ตาผม
“แกจำอะไรได้บ้าง”
“ผมจำไม่ได้..ไม่ได้สักนิด”
“แล้วแกแน่ใจเหรอว่าแบคฮยอนที่แกเห็นมีตัวตนจริงๆ” ท่านกำลังคิดว่าผมโกหก!
“มีซะครับ ซูจีก็เห็น พี่ซูโฮก็เห็น ทุกคนเห็นแบคฮยอนทั้งนั้น”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแบคฮยอนกับมาได้ไง แต่แกจำคำฉันไว้ ว่าเด็กคนนี้ตายไปแล้ว! แก ฉัน และแม่ของแกต่างอยู่ด้วยในวันที่เอาศพไปฝั่ง”
“ทุกปีที่พ่อกับแม่ไปแถวๆชนบท ..ก็ไปหาแบคฮยอนใช่ไหมครับ”
“ใช่ ...แต่ปีนี้แปลกก็คงที่ว่า หลุมศพของแบคฮยอนมีการขุดเอาศพออกไป ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้ศพอยู่ที่ไหน พอแม่แกมาได้ยินเรื่องแบบนี้เธอเลยควบคุมสติไม่ค่อยอยู่ เพราะบางทีแบคฮยอนอาจจะกลับมาจริงๆก็ได้”
“ผมกับแบคฮยอนเป็นอะไรกัน เขาตายยังไง ทำไมทุกคนต้องปิดบัง”
“เพราะมันคือทางออกที่ดีที่สุดที่คนเป็นพ่อเป็นแม่จะทำให้แกได้ ..แกรักเด็กคนนั้นมากรู้ตัวมั๊ยชานยอล”
“ใช่ครับผมรักเขา ..และจะรักเขาตลอดไป”
“บางสิ่งบางอย่างแกก็ควรจะปิดผลึกให้มันตายไปพร้อมกับอดีต ฉันสามารถบอกแกได้เท่าที่แกควรรู้ ถ้าแบคฮยอนกลับมาจริงๆ ฉันอยากจะขอโทษเด็กคนนั้น”
“…ขอโทษ”
“แกก็ควรจะไปขอโทษเขาซะ เพราะในอดีตแกก็ใส่ร้ายแบคฮยอนเพื่อให้แกไม่ได้ไปอยู่ในคุกจำเอาไว้ ...ไม่ต้องขุดคุ้ยมันอีกแล้ว ฉันข้อร้องแกในฐานะพ่อ หยุดเรื่องราวในอดีตไว้เพียงเท่านี้และใช้ชีวิตของแกให้มีความสุข”
“...”
“ให้สมกับที่แบคฮยอนสละชีวิตเพื่อปกป้องแก ชานยอล”
ชานยอล end
ความคิดเห็น