คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 : [nc+]
“พี่ยอลๆ”
ลู่หานในชุดนักศึกษาเคาะประตูเบาๆเพื่อเรียกให้พี่ชายออกมาเปิดประตู แต่ดูเหมือนร่างหนาแสนคุ้นเคยจะเป็นคนเปิดออกมาแทน ทำเอาร่างเล็กหลบสายตตาลงต่ำหนีทันทีเพราะไม่กล้าประเชิญหน้ากับดวงตาคู่นั้น ..มันอายนี่น่า!! ฝ่ายร่างหนาเองก็หลบเช่นกันเพรายิ่งเห็นหน้าลู่หานทีไร ภาพร่างกายเปลือยก็ผุดขึ้นในหัวโดยอัตโนมัติ
“พี่ยอล ..อยะ อยู่ไหนหรอ”
“ผะ ผมไม่รู้ครับ คะ คือ...เรื่องเมื่อวานขอโทษครับ”
เซฮุนกลัวว่าเรื่องเมื่อวานจะทำให้เขากับลู่หานมองหน้ากันไม่ติดอีกตลอดไป เจ้าตัวเลยเอ่ยขอโทษไปก่อนด้วยอาการเขินอาย เซฮุนเลือกที่จะยอมรับในทุกความผิดหากว่ามันทำให้เขากับคนที่รักกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ไม่ต้องขอโทษหรอก .. ฉันผิดเอง เอ่อ คือว่า ..ชุดนักศึกษาที่นายใส่เมื่อวานฉันให้แม่บ้านไปซักแล้วนะ นายไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวให้คนขึ้นเอามาให้ .. แล้วเราจะได้ไปมหาลัยกัน”
คราวนี้ลู่หานก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเซฮุน ร่างเล็กยิ้มให้ร่างหนาก่อนที่จะเดินออกไป ทิ้งให้ร่างหนาหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ถึงอย่างไงร่างหนาก็รู้ดีว่าร่างเล็กคิดกับตนแค่เพื่อนเท่านั้น
ในห้องสี่เหลี่ยมสไตล์โมเดิร์นร่างบางที่บนตัวมีแต่รอยบอบช้ำได้หลับอยู่บนเตียงใหญ่เพียงคนเดียวคราบน้ำรักปนกับเลือดสดเหนียวเหนอะทั่วหว่างขาทำเอาคนตัวเล็กค่อยๆตื่นขึ้นมาเพราะความแฉะชิ้นนอนไม่สบายตัว เพียงร่างกายบางขยับเพียงนิดหน่อยก็เจ็บปวดจากรอยฉีกขาดของช่องทางสีหวานที่ตอนนี้มันช้ำจนบวมแดงไปหมด
มือเรียวสัมผัสที่รอยกุหลาบช้ำตามตัวก่อนจะร้องไห้ฟูมฟายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อคืนนั้น เขาทั้งกลัว ทั้งกังวล และ เจ็บปวดแต่ผู้ชายใจร้ายคนนั้นกลับไม่สนใจสักนิด ผู้ชายใจร้ายได้แต่หลงระเริงในร่างกายอันบริสุทธิ์งดงามจนลืมนึกถึงความรู้สึกของคนร่างบางไปซะสนิทเลย
ไม่มีแม้คำขอโทษ
ไม่มีแม้คำปลอบโยน
ไม่มีแม้คนที่กระทำผิด
จะมีก็เพียงแค่เช็คเงินสดจำนวน5ล้านข้างบนหัวเตียงเท่านั้น นัยน์ตาแดงช้ำจากการร้องไห้ ได้ หลับตาข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก ความเจ็บระบมทั้งภายในและภายนอกทำเอาแบคฮยอนหนาวเหน็บเหลือเกิน ร่างบางไม่เคยถูกปฏิบัติเยี่ยงโสเภณีอย่างนี้มาก่อน ลมหายใจอันแผ่วเบาเริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ เพราะอาการสะอื้น.. ยิ่งคิดเรื่องเมื่อคืนมันก็ยิ่งห้ามน้ำตาไม่อยู่เลยสักนิด
RRrrr
เสียงโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊วางข้างเตียงดังขึ้นทำให้มือเรียวรับคว้ามาดูว่าเป็นใครโทรมา จะใครที่ไหนซะอีกก็คนที่คอยอุปถมภ์ร่างบางนั้นเอง
“คุณลุงชางฮุน ..สวัสดีครับ”
[แบค ..เสียงหนูสั่นๆนะลูก เป็นอะไรมากหรือป่าว?? คนของลุงรายงานว่าหนูไปอยู่กับตระกูลปาร์คแล้วหรอคนที่นั้นทำอะไรเราบอกลุงมาซิ!!]
“ไม่มีใครทำอะไรหรอครับ ..ทุกคนที่นี่ดีกับผมมากๆเลยด้วย”
การโกหกเป็นสิ่งไม่ดี ..แต่หากว่าโกหกไปแล้วจะทำให้คนฟังสบายใจมันก็จำเป็นต้องทำ
[อย่าโกหกลุงนะ!!! กลับมาอยู่กับลุงเถอะมาทำงานบริษัทลุงไง มีตำแหน่งผู้บริหารว่างอยู่นะ]
คนปลายสายอดเป็นห่วงร่างบางไม่ได้ ยิ่งได้ยินว่าแฟนเก่าอย่างชานยอลไม่ค่อยชอบหลานชายตัวเองด้วยแล้วเขาอดไม่ได้จริงๆที่จะให้ร่างบางเผชิญชะตากรรมอันเลวร้าย
“อย่าซิครับ!! เราตกลงกันแล้วว่าจนกว่าความจำจะกลับมาคุณลุงไม่มีสิทธิ์ช่วยเหลืออะไรทั้งนั้น! พอเลยครับ เวลาผมไปสมัครงานที่บริษัทไหนเขาก็รับผมซะหมด ผมรู้นะว่าเป็นเพราะอำนาจของลุง เฮ้อ เพราะอย่างนี้ไงผมเลยไม่รับงานที่ไหนสักที”
[ก็ลุงเป็นห่วง แต่เราก็ได้งานแล้วนี่นา ใช่มั้ย??]
“ครับ ผมได้แล้ว”
[ทำไมถึงเลือกงานนี้ .. หรือว่า ..]
“ว่าอะไรครับ?? ที่ผมเลือกเพราะว่าผมรู้ว่าลุงไม่ได้ใช่อำนาจบังคับทางบริษัทให้รับผมเข้าทำงานไง”
[ดีแล้วๆ ถ้าความจำของเรากลับมาแล้ว เราต้องไปอยู่กับลุงนะรู้ไหม!! ]
“ครับ ..รอผมได้คำตอบบางอย่างแล้วผมจะกลับบ้านเราครับ”
หลังจากที่วางโทรศัพท์ของผู้เป็นลุงแล้ว ริมฝีปากก็ได้พ่นลมหายใจยาวเหยียดระบายความอึดอัดในใจ ตอนนี้สะโพกของเขาจะขยับแต่ละทีก็ลำบากเอาการ แบคฮยอนอยากจะหนีออกไปจากที่นี่เต็มที! แต่แบคฮยอนกับรู้สึกว่ามีบางอย่างที่เป็นโซ่พันธนาการเขากับผู้ชายใจร้ายคนนั้นเอาไว้!
คุณทำอะไรไว้กับใครบ้าง รู้หรือป่าว คิดว่าจะความจำเสื่อมแล้วจะหนีความผิดนั้นได้หรือไง หึหึ คุณมันก็คนน่าทุเรศที่ใช้อาการป่วยเป็นข้ออ้างเพื่อนหลีกหนีปัญหา คุณมันน่าสมเพชจริงๆ!!!
คำพูดคำนั้นยังคงจำติดสมองเข้าจนถึงวันนี้ เสียงพูดด่าทอทางโทรศัพท์มันทำให้ร่างบางคิดมากเหลือเกิน คิดมากจนต้องหาคำตอบว่าใครกันแน่ที่เขาไปทำความผิดเอาไว้ และเพราะอะไรจึงมาด่ากันแบบนี้
ที่สำคัญคือ ในสมองเขามีแต่รูปของผู้ชายคนหนึ่งวนเวียนในหัวเต็มไปหมด
ผู้ชายในความทรงจำที่แม้แต่หน้ายังนึกไม่ออกคนนั้นเป็นใครกันแน่!!
...........................................................................................................................
“พวกคุณเป็นใคร!! จะทำอะไร ผมปล่อยนะ”
เสียงเอะอะของกระต่ายน้องดังตั้งแต่หน้าตึกบริษัทจนถึงหน้าห้องประธาน จะไม่ให้โววายก็ไม่ได้ซะด้วยเนื่องจากกระต่ายน้อยตัวอวบกำลังออกจากบ้านจู่ๆก็มีใครหน้าไหนก็ไม่รู้เป็นโขลงพา กระต่ายน้อยขึ้นรถเบนซ์clsไปทั้ งๆที่กระต่ายน้อยงั้นไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ
มิหนำซ้ำนี่มันบริษัทของคยูฮยอนหมาป่าร้ายที่กระต่ายน้อยพึ่งเหวียงใส่เมื่อคืนด้วยซิ !!! ทั้งๆที่คนเต็มบริษัทแท้ๆแต่ไม่มีใครคิดจะสนใจซองมินเลยหรือไง นี้มันบริษัทจัดการท่องเที่ยวที่ใหญ่หรูที่สุดในเกาหลีชัวร์นะ! ผู้คนที่นี่ไม่มีใครคิดจะสงสารกระต่ายน้อยที่กำลังโดนตะคุบเลยหรือไง!!
“ปล่อย !! เอ๊ะ??”
กระต่ายอวบรู้สึกตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ตัวเองก็มาเจอหน้าใบหน้าหล่อจังๆอีกครั้งที่นี่ ดวงตาสวยฉายแววสับสนอย่างเห็นได้ชัดผิดกับหมาป่าร้ายที่นั่งบนเก้าอี้ท่านประธานเบ่งอำนาจรัศมีลอยฟุ้งไปทั่วห้องทำงานสไตล์ยุโรปแกมทันสมัย
"คุณ ...คยูฮยอน"
"นั้นชื่อฉันเอง.. ฉันชื่อ โจ คยูฮยอน"
คนที่ตีหน้าเคร่งขรึมแผ่อำนาจร้ายครอบงำกระต่ายตัวน้อยที่กลัวจนหูหดแล้ว!! ซองมินค่อยๆถอยหนีอย่างช้าๆจนหลังไปติดกับกำแพง ร่างกายอวบตัวสั่นริกๆ ด้วยความเกรงกลัวอำนาจของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราตัวงาม
"ผม ..ขอโทษครับ ทะ ที่ครั้งก่อนได้เสียมารยาทออกไป"
"ถ้ารู้ตัวแล้วก็เดินมานี่!!!"
\ ::::ฉากไม่เหมาะสม::::::
จิ้ม
<คยูฮยอน>
ผมคงจะกระแทกซองมิน กระต่ายน้อยของผมแรงไปหน่อยจนเขาไม่มีแรงและสลบไปเลย เอ๊ะโอ๋ ตอนหลับก็น่ารักดีแฮะ ^^ ผมนั่งมองเจ้ากระต่ายน้อยหลับใหลบนเตียงคิงไซต์ของผมซะนานเลย มองกี่ทีๆก็ไม่เบื่อสักนิดเลย
ซองมินสลบไปตอนที่อยู่ในห้องประธานบริษัท ผมจึงจัดการแต่งตัวให้คนตัวน้อยอย่างลวกๆก่อนที่จะอุ้มมาคอนโด ทิ้งงานให้คิบอมทำเช่นเคย เรื่องแบบนี้ผมทำบ่อย!~
“อื๊ออ”
ซองมินทำตาปี๋ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ น่ารักน่ากัดชะมัด ดวงตากลมใสทำตาปริ่มๆ เมื่อเห็นมาผมนั่งอยู่ข้างๆ กระต่ายตัวน้อยสะดุ้งตกใจลุกพรวดขึ้นมาคว้าผ้าห่มมาปกปิดร่างกายทันทีโดยไม่คำนึงว่าตัวเองพึ่งไปเจออะไรมา เฮ้ออออ
หือ ?? ปิดทำไมเห็นหมดแล้ว =w=
“อ๊ะ!!”
“นายเนี่ยน่า ! เจ็บสะโพกอยู่ก็ยังลุกขึ้นมาได้อีกเนอะ”
ผมมองหน้าอย่างเบื่อหน่ายพร้อมช่วยซองมินจัดท่านั่งที่พอเหมาะ ก้นโดนกระแทกซะขนาดนี้ลุกขึ้นมาได้ไงไอ้กระต่ายตัวดีเอ๊ยยย
“ที่นี่ …ที่ไหนครับ”
สายตาสวยมองไปรอบๆห้องและหันมามองหน้าผม น่ารักจริงๆมองกี่ทีผมก็ไม่รู้สึกเบื่อสักนิด ยิ่งทำหน้าเอ๋อแด๊กนี้มันน่ารักอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ>w< จับกระแทกแม่งงงงง
“คอนโดฉันเอง นายสลบไปฉันเลยให้นายมาพักที่นี่ก่อน ..ยังเจ็บอยู่ไหม”
“ก็นิดหน่อยครับ คะ คือผมไปทำงานสายแล้วแน่ๆเลย”
เจ้าตัวดีเบ้ปากออกเล็กน้อยทำตาเศร้า โอ๊บ๊ะ!! จับกินตรงนี้เลยดีไหม
“ไอ้ยอลมันไม่กล้าไล่นายออกหรอก ก็นายเป็นแฟนฉันนี่นา~”
พูดเองเออเองมันเป็นของถนัดของผมอยู่แล้ว -v- ผมโอบไหล่กระต่ายน้อยพร้อมทั้งจุ๊บเบาๆที่หน้าผากทำให้กระต่ายตัวนี้ตายใจแล้วก็เข้าโรงเชือดซะเลย! ใครเป็นแฟนผมก็โดนลวมลามทุกวินาทีอย่างนี้แหละ~
“วะ ว่าไงนะครับ ผะ ผม ….”
“นายไม่รักฉันแล้วหรอ~”
ผมทำหน้ายู่น่ารักๆออดอ้อนกระต่ายตัวน้อยของผม รู้สึกซองมินเองก็เขินด้วยซิ ร่างน้อยๆ ไม่ตอบผมนอกจากอมยิ้มแล้วมองเข้ามาที่นัยน์ตาของผม หวั่นไหวชะมัด ..ริมฝีบางจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากของผม มันบ่งบอกว่าเขาไว้ใจให้ผมอยู่ในฐานะนั้นแล้ว หัวใจของผมมันรู้สึกพองโตอย่างบอกไม่ถูก ..นะ นี่ผมกำลังทำอะไรเนี่ย ผมหลงรักซองมินไม่ได้นะ!!
“คุณรู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงให้คุณเป็นแฟน”
“เพราะฉันกระแทกถึงใจใช่ไหมล่ะ”
ผมพูดพล่ามยักคิ้วแบบกวนๆ เพราะแบบนี้ไงผมเลยเจอมือมหาภัยตีแขนซะแรงเลย T^T
“ไม่ใช่ครับ!! ผมเห็นต่างหาก”
“เห็นอะไรหรอ??”
“ในดวงตาของคุณมันบอกผมว่าคุณน่าสงสาร มันร้องหาผมอยู่ครับ มันบอกให้ผมอยู่ข้างๆคุณเวลาที่คุณไม่มีใคร และมันบอกว่าคุณรักผม”
“งั้นหรอ”
ฉันว่านายคงเห็นผิดแล้วแหละ ….นายมันก็เป็นของเล่นที่ฉันกับไอ้ยอลพนันกันเท่านั้นเอง ความรักงี่เง่าอะไรนั้นมันไม่เคยอยู่ในหัวฉันสักนิด !
เหอะ ถ้านายคิดแบบนั้นแล้วมันจะทำให้การพนันของฉันกับไอ้ยอลสนุกขึ้น นายก็คิดไปเถอะนะ กระต่ายน้อยของฉัน.. นายผิดเองนะที่วันนั้นทำตัวเสียมารยาท อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายที่กล้าวิ่งหนีฉันมันจะหลงรักฉันถึงขนาดไหน : )))))
ฉันชอบเรื่องสนุกๆนะ ลีซองมิน
ความคิดเห็น