คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 : [nc+]
ตอนนี้เป็นตอนกลางคืนที่ดึกพอสมควร ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงคิงไซต์ได้รอจังหวะนี้มานานแล้ว ร่างกายที่บอบบางค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมาด้วยอาการอิดโรย คืนนี้เขาคิดเพียงแค่ต้องหนีออกจากที่นี้ให้ได้!!
ใบฝีเท้าเล็กค่อยๆย่องๆไปเปิดประตูพยายามทำให้เกิดเสียงน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าให้เลือกระหว่างนอนข้างถนนกับนอนที่นี้ เขาของเลือกนอนข้างถนนยังดีกว่า ร่างบางไม่อยากเจอคนใจร้ายแบบคนๆนั้นอีก ที่มาอยู่ที่นี่เพราะร่างเล็กได้ขอร้องไว้แท้ๆ
น้องลู่ .. พี่ขอโทษนะ พี่คงทำตามสัญญาไม่ได้
ในใจร่างบางรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคิดเรื่องของร่างสูง ผู้ชายคนนั้นทั้งน่ากลัว นิสัยไม่ดีรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้เลยสักนิดแต่ความรู้สึกที่อยู่ภายในจิตใจกลับละลายแก่ใจมากว่าที่ต้องมาพบเจอหน้ากันแบบนี้
ทั้งๆที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าจะละอายแก่ใจทำไม??
“คุณจะทำอไรค่ะ?”
พอเปิดประตูออกมาร่างบางถึงกับเข่าทรุดเมื่อเห็นแม่บ้านคนหนึ่งถืออ่างแก้วขนาดเล็กพร้อมกับผ้าขนหนูมาอยู่ที่หน้าประตูห้องของตน ร่างบางกลัวเหลือเกินว่าถ้าคนๆนั้นรู้ว่าตนเองกำลังคิดหนี.. กลัวว่าคนๆนั้นจะต้องทำร้ายตนเองอีก ..กลัว ..
“ผม .. ป่าวนะครับ!”
“แล้วคุณลุกมาทำไมค่ะกลับไปนอนเถอะค่ะ คุณยังไม่แข็งแรงเดี๋ยว ดิฉันเช็ดตัวให้นะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ .. ผมไม่อยากรบกวน”
“ไม่อยากรบกวนก็ปล่อยมัน!!”
เสียงของบุคคลที่สามสอดแทรกขึ้นมากลางบทสนทนาทำเอาคู่สนทนาหันไปหาต้นเสียงพร้อมๆกัน
ร่างสูงที่หัวยุ่งๆเล็กน้อยมีอาภรณ์ปกปิดแค่ส่วนล่างแต่ส่วนบนเปลือยเปล่าอวดโชว์กล้ามท้องเป็นมัดๆ เขานั้นได้เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องร่างบาง เขาเห็นสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว และพอจะรู้ว่าร่างบางคิดจะทำอะไรอยู่
“คุณชายมาพอดีเลย นี้มันดึกแล้วไม่นอนหรอค่ะ??”
“หึ ผมจะหลับได้ไงมีไอ้ตัวบัดซบมานอนชายคาเดียวกับผมเนี่ยยย!~”
ชานยอลตะโกนบอกด้วยท่าทางอารมณ์เสีย ไอ้ตัวบัดซบที่ว่าก็คือ เซฮุนเพื่อนของลู่หานนั่นเอง แต่ชานยอลพูดแบบนี้ก็ทำเอาแบคฮยอนคิดว่า ไอ้ตัวบัดซบนั่นคือตัวเอง สายตาสวยก้มมองต่ำลงทันที เขารู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้คนๆนั้นนอนหลับไม่สบาย
“ป้ามาเช็ดตัวหรอ เอามา ผมเช็ดให้มันเอง ป้าไปนอนเถอะ”
“อ่ะจ๊ะ”
คุณป้าแม่บ้านยิ้มอย่างเจ้าเลห์พร้อมๆกับมอบสายตาเป็นประกายให้กับชานยอล มันก็พอทำให้ชานยอลรู้แล้วว่าคุณป้าคนนี้คิดอะไรอยู่ ..ชานยอลไม่ได้ตอบโต้อะไรเพียงแค่หยิบอ่างเล็กจากมือคุณป้าแม่บ้าน แล้วผลักร่างบางให้ปลิวเข้าไปในห้องก่อนที่ตัวเองจะเดินตามเข้ามาและชานยอลเองก็ไม่ลืมที่จะล็อคประตูอย่างแน่นหนา!
“ผะ ผมเช็ดเองได้ครับ”
แบคฮยอนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่ปลอยภัยซะแล้ว ร่างบางพยายามหาวิธีต่างๆเพื่อจะให้คนๆนั้นออกไปให้พ้นและดูเหมือนจะยากกว่าที่คิดเมื่อชานยอลฉีกรอยยิ้มที่น่าสะพรึงออกมา
ร่างกายบางสั่นระทิมเหมือนลูกหมาตกน้ำ ดวงตากลมเริ่มชื้นแฉะเหมือนจะร้องไห้ ริมฝีปากและใบหน้าก็ซีดไร้เลือดเหมือนไก่ต้ม ฝีเท้ามันค่อยๆก้าวถอยหลังช้าๆเมื่อร่างสูงกำลังก้าวมาหาตน
“คุณไปพักผ่อนเถอะครับ .. ผะ ผมเช็ดเองได้ ..”
“โอเค เช็ดเองแล้วกัน”
ประโยคเมื่อกี้มันทำเอาแบคฮยอนดีใจสุดๆ แต่การกระทำกับทำให้ความกลัวยิ่งมีเพิ่มเป็นคูณ3 พอสิ้นสุดประโยคชานยอลก็สาดน้ำในอ่างแก้วใส่ร่างบางอย่างจัง ก่อนที่จะหัวเราะเยาะสะใจกับการกลั่นแกล้งคนที่ตัวเองหมั่นไส้แบบสุดๆ แบคฮยอนน้ำตาไหลพรากกับการกระทำไม่รู้จักคิดมิหนำซ้ำยังมาหัวเราะใส่อีก
มือเรียวปาดน้ำบนใบหน้าออกช้าๆ เขาพยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา เพราะยิ่งเขาร้องคนที่แกล้งจะยิ่งได้ใจ เสียงสะอื้นของร่างบางทำเอาร่างสูงหยุดความสนุกไว้ก่อนแล้วหันมาสนใจกับคนตัวน้อยๆที่ตอนนี้เอามือขยี้ดวงตาทั้งสองข้างพร้อมกับสะอื้นเหมือนเด็กๆ
“ชะ ชุดนอนที่น้องลู่ให้ใส่เปียกหมดเลย ฮึก! ฮื่อๆ”
“เอ่อ…”
สายตาคมไล่มองตามชุดที่เปียกก็ถึงกับน้ำลายแทบหก! เสื้อของชุดนอนตัวบางติดแนบเนื้อกับสัดส่วนบนเรือนร่างของแบคฮยอนทำให้เห็นเชอร์รี่สีสวยที่โผล่ขึ้นมา ไหนจะร่างกายสีหวานชวนสัมผัสนี้อีก
“มันเปียกก็ถอดซิ”
สติของร่างสูงตอนนี้ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักนิดเขาพูดมันออกมาโดยไม่คิดด้วยซ้ำ!! คำพูดพร้อมกับสีหน้าหื่นกามที่มองมายังเนินอกของแบคฮยอน ทำเอาแบคฮยอนหยุดร้องไห้ทันทีก่อนที่จะมองหน้ากับชานยอลด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่สายตามันสะท้อนความรู้สึกออกมา
“ให้ผมถอดเลยหรอครับ??”
“อืมๆ”
:::ฉากไม่เหมาะสม:::
จิ้ม
...............................................................................................................................................................
<คยูฮยอน>
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงหลงใหลใบหน้านวลของคนแปลกหน้าอย่างนี้มาก่อน ผู้ชายหน้าหวานคนนี้ทำให้ผมรู้สึกอยากจะอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา อารมณ์ที่สื่อออกมาจากดวงตาสีสวยนั้นมันดูจริงใจมากกว่ายัยพวกผู้หญิงที่เป็นคู่นอนของผมซะอีก .. ผมยืนจ้องมองผู้ชายหน้าหวานอยู่สักพักจนเจ้าตัวเกิดอาการเคอะเขิน ผมจึงเริ่มยิงคำถามออกไป
“นายแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์งั้นหรอ?”
“ไม่ใช่นะครับ!”
กระต่ายน้อยดูตกใจกับคำพูดของผมมาก ฮ่าๆ เดาไม่ยากเลยนะเนี่ย~ แต่ว่านะผมรู้สึกคุ้นหน้ากระต่ายตัวอวบ ตัวนี้มากเลย เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ดวงตากลมโตที่จ้องมองผมแบบนี้ ..เคยเห็นที่ไหนนะ
“นายเป็นใคร มาทำอะไรบอกฉันมา!”
ผมแอ๊บมาดขรึมจ้องดวงตาคู่นั้นอย่างเอาจริงเอาจังแล้วค่อยๆเดินไปใกล้ๆกระต่ายอวบทีละก้าว ทีละก้าวและเขาเองก็ถอยหลังทีละก้าวจนแผ่นหลังเนียนไปชิดกับต้นไม้ใหญ่ นัยน์ตาสีสวยคู่นั้นก็จ้องมองผมตลอดเวลา
“ผมออกมาเดิน..เล่นฮะ ..คะ คือ ผมเพื่อนของแบคฮยอนไง!”
“ฉันไม่เห็นรู้จักแฮะ”
“คุณเคยสนใจอะไรบ้างล่ะ!!!”
คำถามของผมทำเอากระต่ายอวบขึ้นซะงั้น เดี๋ยวนะผมทำอะไรผิดเนี่ย - -
กระต่ายอวบตะโกนใส่หน้าผมก่อนที่จะผลักไสอกแกร่งของผมไปไกลๆ ริมฝีปากได้รูปขยับบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะวิ่งหนีไปทิ้งให้ผมยืนอยู่คนเดียว
หึหึ แบบนี้ก็ดีเลยซิ
ไม่มีใครเคยปฏิเสธผมสักคน กระต่ายน้อยตัวอวบคนแรกเลยนะเนี่ยที่ผลักไสผม แบบนี้มันต้องเจอดีซะแล้ว หว่า~ เรื่องสนุกๆกำลังจะเกิดขึ้นแล้วดิ ผมชอบเรื่องสนุกจัง การ แกล้งกระต่ายจะสนุกเหมือนแกล้งคนไหมเนี่ย~
ค่อยดูนะแม่กระต่ายน้อยฉันจะทำให้นายร้องครางใต้ร่างของฉันให้ดู !!!
..............................................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น