คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Destiny my heart : 09
<ชานยอล>
ครืด!!
“0[]o”
พรึบ!
พระเจ้า ! มีนางพยาบาลคนไหนไม่รู้จู่ๆก็เปิดประตูเข้ามาตอนคนอื่นเขาตึงโป๊ะกัน - -* ประตูมันก็เป็นแบบเคลื่อนอ่ะนะ ทำไมนางเคลื่อนแรงดังครืดเอาซะจนเจ้าตัวน้อยตกใจผลักผมเกือบตกขอบอ่างแบบนี้แหละเนี่ย!
“ผะ ผอ. ค่ะ หนูขอโทษค่ะ คือทางตึกรับรองแจ้งว่าท่านผอ. ใหญ่ เรียก ผอ. พบอ่ะค่ะ ดิฉันเลยรีบพรวดเข้ามาแบบนี้ขอโทษจริงๆค่ะ”
“ห๊ะ! พะ พ่อฉันเรียกพบหรอ?? ชิบหายล่ะ!!”
“ตอนนี้ท่านรอ ผอ. อยู่ที่คฤหาสน์เรียบร้อยแล้วค่ะ เรื่องอาบน้ำให้ผู้ป่วยเดี๋ยวหนูจัดการเองค่ะ”
“ฝากด้วยนะ!!”
ผมรีบใส่เกียร์หมาวิ่งพรวดพรานออกไปทันทีโดยที่ไม่ลืมจะจุ๊บกลุ่มผมหอมกรุ่นเบาๆ เจ้าตัวน้อยทำหน้าน่ารักอีกแล้ว ห ว่ า~ ~ ~ น่าเอ็นดูจริงๆ แต่ผมคงจะมีชีวิตรอดอีกไม่นานแล้วแหละ หวังว่าผมคงจะมีชีวิตมาพบกับเจ้าตัวน้อยอีกนะ T T
เพล้ง !!
Ipad 4 ได้ถูกคว้าลงตรงหน้า ผม แม่ และจงอินที่นั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวอยู่เหตุการณ์ภายใต้ชายคาคฤหาสน์ตระกูลปาร์ค ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าในจอIpad 4 นั่นคือข่าวของผมกับแบคฮยอนแน่เลย ชิบอย่างแรง!
“จงอิน! หลานก็ช่วยมันหรอ ช่วยปิดข่าวพวกนี้กับลุงใช่มั้ย?”
“ครับ ผมไม่อยากให้ลุงเครียดเพราะไอ้เพื่อนตัวดีของผม”
โยนขี้เชียวนะมึง -*-
“คุณค่ะ !! คุณเลิกดุลูกได้แล้ว”
แม่ของผมยู่หน้าไม่พอใจใส่พ่อพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆเหมือนเด็กน้อย เอิ่มม ผมโตแล้วนะคร๊าฟ!!
“ดูลูกมันซิคุณ!! ถ้าผมไม่กลับมาเกาหลีผมคงไม่รู้เรื่องบัดซบแบบนี้หรอก แกมีสติดีอยู่ไหมว่ะไอ้ลูกเวร นี่บนโลกมันหาใครดีๆไม่ได้เลยใช่มั้ย แกถึงไปเอาคนบ้า!!!”
“พ่อ!! แบคฮยอนแค่ป่วยไม่ใช่บ้า! อย่าพูดจาไร้สาระอีก”
ผมลุกขึ้นชี้หน้าพ่ออย่างเก็บอารมณ์พล่ามกัดฟันด้วยความข่มใจ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพ่อผมต่อยปากไปนานแล้ว!! ไอ้สำลีเองก็รับลุกขึ้นมาห้ามลงเอาไว้ ส่วนแม่ก็ตะลึงโวยวายด่าพ่อไม่หยุดปาก ผมมันลูกรักของแม่นี่นา~
“อ๊าย คุณ อะไรกันเนี่ยถึงกับจะทำร้ายลูกเลยหรอค่ะ!! อย่าแตะต้องชานยอลนะ!”
“คุณ!! ลูกต่างหากมันง้างหมัดใส่ผม!”
“ไม่รู้แหละ อย่างไงคุณก็ผิด!!”
“เอ๊ะคุณ!!”
พ่อกับแม่ถกเถียงกับไปมาจนเปิดโอกาสให้ผมกับไอ้จงอินมีช่องทางในการหนี แต่แค่เพียงย่องสองสามก้าวพ่อก็ดันเหลือกมาเห็นซะก่อน - - * คนแก่มักตาดีแบบนี้ซินะ
“ไอ้ชานยอล!!!!”
“แกกลับมาเดี๋ยวนี้! วันนี้แกต้องนอนที่คฤหาสน์ห้ามกลับไปนอนคอนโดของแกเด็ดขาด!! เพราะพรุ่งนี้ฉันจะไปที่โรงพยาบาลกับแก!!”
“!!!!!!”
ไม่ถงไม่ถามสุขภาพจิตกุสักคำ T^T
“หลานกลับไปพักผ่อนเถอะลุงรบกวนหลานมามากแล้ว”
“ครับ ผมขอตัว”
ชิบหายยยย !! ไอ้เพื่อนเวรมึงจะทิ้งกุอย่างนี้จริงๆหรอว่ะ ห่าเอ๊ย!! สงสารกุหน่อยดิ
...........................................................................................................................................................................................................................
ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่ มีร่างบอบบางตัวน้อยกำลังนั่งกอดเข่าเพื่อรอใครบางคน .. ใครคนหนึ่งที่สัญญาว่าจะมาส่งเขาเข้านอนแต่แล้วก็ผิดสัญญาจนได้
เมื่อกี้ เขาให้ยาน้องแบคกินด้วย
เมื่อกี้ เขาบอกว่าชานยอลจะไม่กลับมา
เมื่อกี้ เขาบอกให้น้องแบครีบนอน
ถ้าน้องแบครีบนอน น้องแบคจะเจอหน้าชานยอลไหม?? น้องแบคอยากให้
ชานยอล นอนกอดถึงแม้มันจะอึดอัดก็ตาม แต่ว่า .. มันอบอุ่นดี
ในหัวสมองที่กำลังเคลิบเคลื้มไปด้วยฤทธิ์ยามีแต่ภาพใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปหมด สักพักร่างบางกับกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจกลัวอะไรบางอย่างกลัวมากจนลุกลี้ลุกลน ใบหน้าที่แสนเศร้าซีดไร้เลือดเนื้อตัวสั่นเครือ แลดูน่าสงสาร
“ออกไป!!”
เสียงหวานตวาดไปมาท่ากลางอากาศที่ว่างเปล่า มือเรียวทั้งสองข้างปัดแกว่งไปมาอย่างไร้จุดหมาย
“กรี๊ดดด ไม่เอา!! ออกไป!! ฉันเกลียดแก!!!”
เจ้าตัวน้อยเสียขวัญอยู่คนเดียว มือเรียวของตนทุบตีร่างกายตัวเองไปมาอย่างคลุ้มครั่ง ภาพหลอนต่างๆนาๆ ถูกสร้างขึ้นจากจิตใต้สำนึก ทั้งๆที่พึ่งรับประทานยาเข้าไปแท้ๆแต่ร่างกายสวยกับมีอาการคลุ้มครั่งอย่างที่เคยเป็นมาก่อน
“อย่านะค่ะ คุณ”
พยาบาลเวรสองสามคนได้เปิดประตูวิ่งมาจับแขนจับขาร่างกายบางเพื่อให้หยุดการทำร้ายตัวเอง แต่มันคงยากหน่อยเพราะแบคฮยอนทั้งทุบทั้งตีโวยวายออกมาไม่เป็นภาษา
“โอ๊ยย อะไรเนี่ยกลับมาเป็นอาการแบบเดิมอีกแล้ว!! ทั้งๆที่พึ่งกินยาไปแท้ๆ”
“นั่นดิ ทีตอนผอ.ไม่กินยานะ ไม่เห็นมีอาการผีเข้าแบบนี้เลย”
“เฮ้อออ ยามันได้ช่วยอะไรป่าวว่ะเนี่ย”
เสียงบ่นต่างๆนาๆของเหล่านางพยาบาลที่ต้องการจะสยบร่างบางให้ได้ดังขึ้น แรงดิ้นด้วยความทรมานก็เพื่ออัตราขึ้นเรื่อยๆจน มีนางพยาบาลคนหนึ่งจับเข็มฉีดยาสลบขึ้นมาฉีดให้กับเจ้าตัวน้อยไม่งั้นคงดิ้นทั้งคืนแน่!
“เฮ้อ นึกว่ามีผอ.มาช่วยดูแลแล้วอาการประสาทหลอนของผู้ป่วยอย่างแบคฮยอนจะลดลงซะอีก”
“แกๆ ทีแรกก็ลดลงนะ แต่ทำไมกลับมาเป็นอีกว่ะ น่าสงสารเนอะต้องถูกพวกเราฉีดยาหรือไม่ก็มัดไว้กับเตียงตลอด 5 ปี”
ความคิดเห็น