คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO ✿✿
INTRO
======= CHANBAEK =======
มืด ..มันมืดไปหมด ชานยอล ชานยอลอยู่ไหน น้องแบคกลัวจริงๆนะ กลัวจนอยากร้องไห้ แต่ทำไมถึงไม่มีน้ำตาล่ะ? หวาดกลัวจนไม่รู้สึกกลัว หรือว่าน้องแบคจะเคยชินกับความรู้สึกเหล่านี้ ?? เมื่อไรจะผ่านช่วงเวลานี้ไปสักที น้องแบคคิดถึงชานยอล .. คิดถึงมากๆ น้องแบคอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา
.. ทุกข์ ทรมาน ข่มขืน เจ็บปวด โดดเดี่ยว ..
เสียงใครกัน ?? ทำไมถึงไม่มีตัวตนล่ะ ทำไมดวงตาของน้องแบคถึงมองไม่เห็น น่ากลัวจัง ..ชานยอลช่วยน้องแบคด้วยนะ น้องแบคกลัว ฮื่อๆ น้องแบคเกลียดที่นี่ ออกไปให้พ้น แกไปใครออกไปจากหัวของน้องแบคนะ กลัวแล้ว ... ช่วยด้วย
.. ช่วงเวลาแสนโหดร้ายเหล่านั้น ทำไมเจ้าถึงอยากจดจำมันล่ะ? ..
อย่ามายุ่ง !! ออกไปนะ แกเป็นใคร
.. หึ ราชาแห่งปีศาจ มัจจุราชแห่งความตาย ..
น้องแบคตายแล้วหรอ? ไม่นะ ชานยอลไม่มีทางยอมแน่ เขาบอกว่าจะอยู่กับน้องแบคตลอดไป
.. ความตายสามารถพลาดทุกสิ่งทุกอย่าง ..
หยุดนะ !! ถึงอย่างไงความรักของเราก็อยู่ชั่วนิรันดร์ ชานยอลรักน้องแบค น้องแบคก็รักชานยอล -^-
..ปัญญาอ่อน แต่น่ารักดี หึหึ เจ้ามั่นใจมากเลยนะว่าหมอนั่นยังรักเจ้าอยู่ ..
แล้วทำไมน้องแบคถึงต้องไม่มั่นใจล่ะ ? ชานยอลต้องรักซิ อิอิ
..ตอนยิ้มยิ่งน่ารักเลยแฮะ..
อย่ามาชมนะ !! ชานยอลชมได้แค่คนเดียว >~<
..ได้ ข้าจะให้เจ้ารับรู้ว่ามัน ไม่มีวันรักเจ้า!! เมื่อถึงเวลาที่เจ้าหมดรักมัน ข้าจะพาเจ้ากลับมาอยู่กับข้า ..
อยู่ที่ไหน ? ชานยอลไม่มีวันปล่อยน้องแบคไปหรอก !
.. อวดดี ข้าจะค่อยดูแล้วกันเด็กน้อย ..ข้าจะค่อยดูเวลาที่ ข้าลากเจ้าลงมาในขุมนรกอเวจีอีกครั้ง ..
วูบ !!!!!
“อ๊ากกกก!!”
เสียงร้องแห่งความหวาดกลัวดังขึ้นมาในคฤหาสน์แสนใหญ่โต คู่สามีภรรยาต่างรีบวิ่งออกมาจากห้องของตัวเอง เพื่อไปดูลูกชายเพียงคนเดียวว่าเกิดอะไรขึ้น ..แต่ทุกอย่างก็เป็นเหมือนกับครั้งก่อนๆ ทั้งหมดมันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย ..ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนชานยอลไม่มีวันจบสิ้น
“ลูกแม่ ..แม่อยู่ตรงนี้ ไม่ร้องนะลูกรัก”
หญิงสูงวัยตรงเข้าไปกอดลูกชายอย่างท้อแท้ เธอเองก็ทนเห็นลูกชายฝันร้ายมาเป็นปีๆแล้ว แม้เรื่องราวร้ายทั้งหมดจะผ่านมานานแต่ตราบาปที่ติดตัวลูกของเธอกลับยิ่งฝังลึกลงไปในจิตใจ ...เธอกับสามีจึงตัดสินใจให้ลูกชายเพียงคนเดียวเข้ารับการรักษาโดย………………………
วิธีช็อตไฟฟ้าเพื่อลบความทรงจำบางส่วน!!
คราวนี้ครอบครัวปาร์คก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แม้จะเป็นครอบครัวที่ไม่อบอุ่นที่สุดในโลก แต่พวกเขาจะเป็นครอบครัวที่มีความสุขที่สุดในโลก ... ชานยอลจะไม่ต้องฝันร้ายหรือเห็นภาพหลอนอีกต่อไป เพราะเหตุนี้เอง เธอจึงตามลูกสุดที่รักกลับมาอยู่เกาหลี แม้จะอยู่ที่ออสเตเลียทุกอย่างก็ไม่ดีขึ้นมากนัก
(1 ปีผ่าน)
<ชานยอล>
วันนี้ผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำอาหารให้กับแฟนสาวของผม ^^ เมื่อคืนซูจีมานอนกับผมที่คอนโด อิอิ ผมไม่เคยมีความสุขอย่างนี้นานมากแล้ว เธอสวย น่ารัก และแสนดี ผมรู้จักเธอตอนที่ผมป่วยอยู่โรงพยาบาล ตอนแรกๆที่พ่อแนะนำเธอให้กับผม ในใจผมมันรู้สึกต่อต้านอย่างบอกไม่ถูก ในหัวมันเต้นตุบแปลกๆ แต่ตอนนี้ผมต้องขอบคุณพ่อแล้วซิ ... ที่พ่อมอบนางฟ้าคนนี้มาเติมเต็มหัวใจอันอ่อนล้าของผม
“พี่ยอล ทำอะไรอยู่ค่ะ”
สาวน้อยตัวเล็กเข้ามาสวมกอดผมจากทางข้างหลัง ซูจีพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียสุดๆ ผมไม่แปลกใจสักนิดที่เธอมีอาการเพลียๆ แหม!~ เมื่อคืนผมจัดซะหนักเลยนะซิ วันนี้เลยอยากไถ่โทษด้วยการทำข้าวต้มแสนอร่อยให้ทาน ฮ่าๆ
“ปล่อยก่อนนะครับคนดี เจ็บอยู่หรือป่าว ..นั่งก่อนนะ เดี๋ยวพี่ทำข้าวต้มให้ทาน”
“ขอบคุณค่ะ” ริมฝีปากบางเฉียบจุ๊บเบาๆที่แก้มของผมก่อนที่จะทำตามคำสั่งผมอย่างว่าง่าย เขินชะมัด -///-
“จริงซิ วันนี้วันเกิดพี่ยอลใช่ไหมค่ะ ^^”
“เก่งจัง จำวันเกิดพี่ได้ด้วย”
“วันนี้พี่โฮจะจัดงานวันเกิดให้ที่ ผับXX แถมยังมีของขวัญสุดพิเศษให้พี่ยอลด้วย ซูจีก็มีของขวัญให้เหมือนกันนะค่ะ”
“อยากรู้แล้วซิว่าคืออะไร”
ผมวางมือจากการทำอาหาร ก่อนที่จะเดินอ้อมมาหอมแก้มเด็กน้อยเบาๆ ซูจีมาทางทีเขินอาย น่ารักมกๆเลยแฮะ ผมเองก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งบีบจมูกที่รักเบาๆ เธอจึงตีแขนผมไปมาเพื่อแก้อาการขัดเขิน ฮ่าๆ แก้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศเชียว แบบนี้จะไม่ให้ผมรักหมดหัวใจได้ไงล่ะ
“อดใจรอหน่อยซิค่ะ เจ้าตัวน้อยของพี่ยอลไม่บอกหรอก ~”
“ซูจี!!!”
เพล้ง!!!
ผมปัดแก้วน้ำและแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะลงพื้นด้วยความโมโห ไม่รู้ทำไมผมถึงโกรธมากขนาดนี้ ผมมักจะเป็นทุกครั้งที่ซูจีเรียกตัวเองว่า เจ้าตัวน้อย คำๆนี้มันน่ารักน่าเอ็นดู .. แต่ผมคิดว่ามันไม่เหมาะกับซูจี ผมเกลียดคำๆนี้!!! ผมตอบตัวเองไม่ได้ว่าเกลียดทำไม และผมมักจะปิดกั้นตัวเองทุกครั้งที่ได้ยินมัน ซูจีถึงกับหน้าเอ๋อทันที เธอลุกขึ้นมาสวมกอดผมหลวมๆเพื่อเป็นการขอโทษ
“พี่บอกกี่ครั้งแล้ว!! อย่าพูดคำนี้ออกมา”
“ซูจีขอโทษค่ะ พี่ยอล”
“.. พี่ก็ขอโทษที่โมโหใส่เราแบบนี้”
“ฮื่อ ฮื่อๆ พี่ยอล”
ผมลูบหัวของซูจีเพื่อปลอบประโลม เธอคงกลัวมากซินะ ผมผิดเองนั้นแหละ ว่าแต่ ..กลิ่นนี้มันอะไรกันกลิ่นของดอกเดซี่งั้นหรอ ทำไมมันถึงคละคลุ้งไปทั่วห้องแบบนี้ล่ะ ... ผมรู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก ปวดมาก ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังบีบหัวของผมให้กระจุย ผมใช้มือทั้งสองข้างจับศรีษะของตัวเองก่อนที่จะทรุดตัวลงกับพื้น ซูจีที่กอดผมอยู่ก็พยายามพยุงผมขึ้น เธอดูตกใจกับอาการของผมมาก ผมไม่อยากให้เธอเป็นห่วงเลยนะ
“พี่ยอล!!”
“พะ พี่ไม่เป็นไร อ๊ากกกกกกกกกก!!”
ผมเกร็งไปทั้งตัว ใช่!! ผมกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง สิ่งที่ผมเองก็ตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร ในหัวของผมมีดอกเดซี่สีขาวเต็มไปหมด มันช่างขาวบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา เหมือนใครสักคน ..แบคฮยอน ชื่อนี้ติดปากผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ..ถึงยังไงผมก็นึกไม่ออกมาเจ้าของชื่อนั้นเป็นใคร นาย ..เป็นใครกันแน่ แบคฮยอน
นายทำให้นายปั่นป่วนไปหมด
นายทำให้ฉันเจ็บ ทรมาน
ฉันไม่อยากรู้จักนาย
ได้โปรด ไสหัวไป !! ออกไปจากหัวของฉัน ออกไปจากชีวิตฉัน
ฉันไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั่น ออกไป!!
ความคิดเห็น