คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Destiny my heart : 00
กลิ่นของแอลกอฮอล์ส่งกลิ่นกระจายฟุ้งไปทั่วบริเวณ เสียงฝีเท้าหนักๆของหลายๆกลุ่มบุคคลที่ใส่ชุดกาวน์สีขาวเดินกันให้ทั่ว เพราะมีผู้ป่วยมากมายที่เข้าคิวรอการบำบัดทางด้านจิตใจ และการผ่าตัดของเหล่าเทวดาในชุดขาว
โรงพยาบาลแห่งนี้ขึ้นชื่อด้านความหรูหรา ร่วมสมัย และมักจะรับแต่แพทย์ที่จบจากนอกเท่านั้น ที่สำคํญคือ ผู้ป่วยที่นี่ มีแต่ผู้ป่วยทางจิตที่ญาติๆเอามาทำการรักษาเพราะโรงพยาบาลนี้ขึ้นชื่อเรื่องจิตเวชเป็นอย่างมากทำให้บุคคลสำคัญระดับใหญ่โตที่มีอาการเครียด ต่างพากันมีรักษา มิหหนำซ้ำค่ารักษาก็แพงหูฉี่จนพวกรากหญ้าหาเช้ากินค่ำไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเหยียบแม้แต่ก้าวเดียว
“โรงพยาบาล พัฒนาขึ้นมากเลยนี่นา”
ร่างกายสูงเจ้าของผมสีเม็ดทราย ก้าวลงจากรถสปอร์ตคันใหม่ที่พึ่งนำเข้าจากต่างประเทศมาหมาดๆ รองเท้าหนังราคาแพงก้าวฉับๆ ไปตามทางเดินที่แสนคุ้นเคยจนมาหยุดถึงห้องประชุมทางการแพทย์
“ยืน!”
พอประตูห้องประชุมเปิดโดยอัตโนมัติ ก็มีเสียงคำสั่งดังสนั่นให้พวกคณะแพทย์ พยาบาลราวนับร้อย ที่อยู่ในที่นี่ยืนขึ้นมา เพื่อเป็นการให้เกียรติแก่ผู้อำนวยการคนใหม่ที่อายุน้อยที่สุดในห้องประชุม
“นั่งเถอะครับ อย่างไงผมก็อายุน้อยกว่าพวกคุณ”
ริมฝีปากหยักฉีกรอยยิ้มน่ารักๆออกมาให้กับผู้สูงอายุทั้งหลาย
"ผมแค่อยากจะมาชี้แจงว่าต่อไปนี้ผมคือ ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลอย่างเป็นทางการ ผมชื่อ ปาร์คชานยอล ยินดีที่ได้รู้จักครับ บางท่านอาจจะคุ้นหน้าผมบ้างแล้ว เพราะคุณพ่อของผมเคยเป็นผู้อำนวยการที่นี่มาก่อนหวังว่าทุกท่านจะปฎิบัติ ดูแลเอาใจใส่ผู้ป่วยอย่างดีนะครับ”
ชานยอลยักคิ้วข้างเดียวอย่างกวนๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเลยซะงั้น ทำเอาหลายๆคนเงิบไปตามๆกัน แต่พวกเขาก็ไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรมากมายเท่าที่ควร เสียงซุบซิบนินทา ดังขึ้นก้องทั่วห้องประชุมทันทีที่ชานยอลเดินออกไปแบบไม่แคร์สื่อ
“ห่ะ! ไอ้เด็กคนนี้จริงๆเลย ไร้มารยาท”
“นั่นสิครับ ดูเถอะ การแต่งตัวอย่างกับจะไปเดินแบบถ่ายหน้าปกนิตยสาร”
“อย่างนี้โรงพยาบาลเราที่มีเสียงจะล่มไหมเนี่ย”
“ผมเห็นมันมาตั้งแต่เด็กๆไม่คิดเลยโตขึ้นจะหยิ่งอะไรแบบนี้”
ฉอด ฉอด ด ด ดด
ต่างคนต่างเอะอะโวยวายเพิ่มขนาดเสียงดังก้องขึ้นเรื่อยๆ จนร่างสูงที่สวมกางเกงยีนส์รัดรูปพร้อมกับเสื้อโปโลคอวีต้องเดินกลับเข้ามาในห้องประชุมอีกครั้ง
เมื่อทุกคนเห็นชานยอลต่างคนต่างเงียบไม่มีใครเอะอะโวยวายอะไรทั้งสิ้น ชานยอลเอียงคอมองคณะแพทย์อย่างสมเพชก่อนที่จะหยิบแจกันที่อยู่ใกล้ๆทุ้มลงอย่างเสียมารยาทระบายความโมโหไปในตัว ..รู้บ้างไหมแจกันราคา 2 ร้อยล้านวอนเชียวนะ T^T
“บ่นอะไร!! มีปัญหามากก็มาหาผมที่ห้องทำงานเลยมั๊ย ตัวต่อตัว เอาไง!”
“...”
“เงียบเป็นเป่าสาก ชิ ! ถ้าอย่างนั้นก็หยุดทำห่าอะไรงี่เง่าสักที ผมมันไม่ใช่คนใจเย็นด้วยซิ ผมรู้ว่าหลายๆคนไม่พอใจที่ผมมาเป็นหัวหน้าของคุณ ! ผมก็ไม่พอใจเหมือนกันล่ะว่ะ!”
ชานยอลพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ตัวเขาเองก็ไม่ได้สมัครใจจะมาอยู่โรงพยาบาลที่ขึ้นชื่อเรื่องคนบ้าสักเท่าไร และทางคณะแพทย์ก็ไม่พอใจอีกด้วยที่ให้คนไร้ประสบการณ์มาบริหารโรงพยาบาลที่ติดชาร์ตอันดับหนึ่งของสหรัฐเกาหลีใต้ แม้จะไม่พอใจทั้งสองฝ่ายแต่ก็ไม่มีใครแย้งคำสั่งของ ผอ.ใหญ่ ปาร์คได้ (พ่อของชานยอล)
ห้องทำงานที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้เมืองหนาวโชยคละคลุ้งป่นกับความเย็นที่ได้มาจากแอร์ ทำให้ร่างสูงนอนตามแนวความยาวของชุดโซฟาสุดโมเดิร์นที่นำเข้ามาจากฝรั่งเศสรู้สึกผ่อนคลายอย่างถึงที่สุด ในมือก็ถือผลิตภัณฑ์เครื่องมือสื่อสารรุ่นใหม่ของทางบริษัท แอปเปิ้ลเพื่อติดต่อทางแชทกับเพื่อนรัก อย่างคิมจงอิน
ความคิดเห็น