คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Destiny my heart : 07
<ชานยอล>
พอผมพาเจ้าตัวน้อยมาถึงห้อง เขาก็เอาแต่มองหน้าผมตลอดเลย ดวงตาแป๋วจ้องผมซะทำอะไรไม่ถูก ผมเลยมานั่งบนชุดโซฟาแก้ขัดเขินแต่เจ้าตัวน้อยก็เดินดุกดิกมานั่งข้างๆ แหมยังมองตลอดเลย -/////- มะ มันรู้สึกแปลกๆเนอะเวลามีใครมาจ้องหน้าแบบนี้
“ชานยอล .. น้องแบคทำให้ชานยอลอารมณ์เสียหรือป่าว”
“ไม่!! ไม่สักนิดเลย ทำไมน้องแบคคิดอย่างไงล่ะ ไม่คิดแล้วนะครับเจ้าตัวน้อย”
ผมตกใจกับสิ่งที่แบคฮยอนพูดออกมามาก เลยเผลอไปกอดปลอบใจเจ้าตัวน้อยที่คิดอะไรเลอะเทอะไม่เป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ รู้สึกว่าเจ้าตัวน้อยจะกอดผมตอบด้วยนะ
มือเรียวสัมผัสกับแผ่นหลังของผมเบาๆ ใบหน้ามนส่ายหน้าไปมากับอกของผมอย่างออดอ้อน กลิ่นกายหอมหวานของเขาทำเอาผมเคลิบเคลิ้มไปเลยทีเดียว เนื้อตัวนุ่มนวลอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้ บอบบางจนอยากปกป้องจริงๆ ...อยากลิ้มรสร่างกายนี้เหลือเกิน
“ชานยอล ~ น้องแบคจักจี้”
ชะอุ๊ย!!
นี้ผมเผลอไปซุกไซร้ ท้ายทอยนวลตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย = w = (หรอ?) แบคฮยอนค่อยๆผลักตัวออกจากอ้อมกอดผมเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองผมพลางทำตาปริบๆ ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อยจนผมอดใจไม่ไหวจริงๆที่จะขอลิ้มลองรสหวานภายในโพรงปากนั้น
ปลายลิ้นของผมแลบออกมาเผชิญกับโลกกว้าง จู่ๆปลายลิ้นมันก็ไปเลียกลีบริมฝีปากแดงช่ำโดยไม่ถงไม่ถามความสมัครใจผมสักคำ -*- (อ๋อหรอ?) เจ้าตัวน้อยดูตกใจมากจนจะผลักผมออกให้ห่างแต่ผมเร็วกว่า ฮิ!! ผมจึงจับท้ายทอยสวยนั้นเอาไว้ให้อยู่หมัดสอดคล้องให้แบคฮยอนขยับไปไหนไม่ได้ เข้าทางกุ~
“อ๊ะ!!”
“เด็กดีอยู่เฉยๆซิครับ”
“ชานยอลทำอะไร ”
“ชานยอล .. แค่หิว อยู่เฉยๆนะ เป็นเด็กดีนะเจ้าตัวน้อย”
แบคฮยอนพยักหน้างึกๆเหมือนเด็กก่อนจะหลับตาแน่นกับการกระทำของผม ..ปลายลิ้นแฉะชุ่มไปด้วยน้ำลายค่อยๆแตะไล่เลียกลีบริมฝีปากที่อวบอิ่มทั้งด้านบนและด้านล่าง หลังจากนั้นก็ลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากอย่างช้าๆเพื่อไม่ทำให้อีกคนตกใจ
อร่อย .. อร่อยมาก
โพรงปากรสน้ำผึ้งมันทำให้ผมติดใจอย่างบอกไม่ถูก แค่ได้ลิ้มลองเพียงครั้งเดียวผมก็หยุดการกระทำของตัวเองไม่ได้สักนิด ลิ้นของผมตวัดเกี่ยวกับลิ้นน้อยๆที่อยู่ข้างในด้วยความดูดดื่มและเร้าร้อน ถึงแบคฮยอนจะตอบโต้ผมอย่างเงอะงะแต่มันทำเอาผมแทบจะละลายคาอกเขาเลยด้วยซ้ำ
“ แค่กๆ”
เพียงแค่ผมถอดริมฝีปากออกเท่านั้น แบคฮยอนก็แทบทรุดตัวลงโชคดีที่ผมประคองเขาไว้ทัน ใบหน้าสวยที่แดงจัดแหงนขึ้นมองผมช้าๆ ดวงตาสวยนี้กำลังบ่งบอกอะไรมากมายแก่ผม ริมฝีปากบางที่เผยอออกหายใจรัวๆ ตอนนี้บวมเจ่อเพราะรสจูบของผม มุมปากทั้งสองข้างของเขาก็มีน้ำใสๆจากโพรงปากไหลเยิ้มออกมา
การแลกน้ำลายมันอร่อยจริงๆ .. ผมจูบกับใครมาเยอะ
แต่คนที่ผมติดใจกับมีเพียงแค่เจ้าตัวน้อยคนเดียว .. คนเดียวเท่านั้น!!
“น้องแบค แค่กๆ รู้สึกแปลกๆ หัวใจมันเต้นเร็วมากเลย แค่กๆ”
“ชานยอลก็เป็นเหมือนกันนะครับ จับดูซิ”
ผมจับมือข้างหนึ่งของแบคฮยอนมาแนบกับหน้าอกด้านซ้ายของผม แต่แบคฮยอนกลับสะบัดมือออกแล้วเอาหูมาแนบกับหน้าอกด้านซ้ายผมแทน ลมหายใจอุ่นๆปะทะกับแผ่นอกผมจะรู้สึกได้
ทำไมมันรู้สึกเขินๆแปลกๆด้วยนะ -////-
“เต้นเร็วเหมือนน้องแบคเลย ^0^ ”
“อืม เพราะว่าชานยอล .ระ..เอ่อ เอ็นดูน้องแบคไง มันเลยเต้นเร็ว”
เมื่อกี้ผมกำลังจะพูดอะไรเนี่ย!! รักงั้นหรอ เดี๋ยวนะ ผมเกือบพูดอะไรออกไปว่ะเนี่ย ไอ้ชานยอล!! แกแค่เอ็นดูเขาเฉยๆแกไม่ได้รักเขาจำเอาไว้
“เอ็นดูห่าอะไรว่ะ”
เสียงแสนคุ้นที่อยู่หน้าประตูของไอ้สำลี ทำเอาผมมองด้วยสายตาไม่พอใจ ไอ้ห่านี้ขัดจังหวะชะมัดเลย!! ฝ่ายแบคฮยอนเองก็ขยับเข้ามาใกล้ผมด้วยอาการหวาดกลัวไอ้สำลีมัน
ขยับมาใกล้จนจะสิงผมอยู่แล้ว -0- /////
“สวัสดีครับ แบคฮยอนคนสวย^^”
ไอ้สำลีทำปากหวานใส่แบคฮยอนพร้อมกับมานั่ง ข้างถัดจากเจ้าตัวน้อย ถึงมันจะยิ้มหวานแค่ไหนแต่แบคฮยอนก็คงหวาดกลัวมันอยู่ดี สมควรบอกให้ไปฉีดกลูต้าก็ไม่เชื่อ
“เฮ้ยๆ เลิกทำหน้าแบบนั่นกับแบคฮยอนของฉันสักทีเถอะว่ะ สัส!”
“เออๆ รุ้แล้วหน่า เดี๋ยวนี้มึงพามาถึงห้องทำงานเลยหรอว่ะไอ้ชานยอล โอ๊บ๊ะ!! ความเอ็นดูของมึงจะเปลี่ยนเป็นความรักไหม เนี่ยยย~ ”
“หุบปากๆ”
“ดีแล้ว ..มึงดูแลแบคฮยอนดีๆเถอะ .. กุจะบอกไว้ว่าระวังนักศึกษาแพทย์ที่ชื่อ โด คยองซูด้วย”
“ใครว่ะ”
“หึ หมอนั่นมันคงจะยุ่งกับมึงอีกนานไม่ต้องกลัวว่าจะไม่รู้จัก”
หน้าตาไอ้จงอินดูมีเล่ห์เหลี่ยมชะมัด มันต้องรู้อะไรมาแน่ๆเลย
“ชานยอล .. ใคร”
“เพื่อนชานยอลเองครับ ชื่อจงอิน”
ถึงผมจะแนะนำชื่อไอ้สำลีดีขนาดไหน แต่แบคฮยอนก็ทำกล้าๆกลัวๆอยู่ดี ผมว่าถ้าไอ้นี่มันหยุดยิ้มให้กับแบคฮยอน แบคฮยอนคงจะไม่กลัวแบบนี้หรอกกก! หน้ามึงตอนยิ้ม อุบาท สัสอ่ะ
“มึงจะ จั๊กกรู !~ กันก็เรื่องของมึง กุไปล่ะว่ะ แค่มาเยี่ยมเฉยๆ”
“ไปเถอะมึงอ่ะ”
“ไปนะครับแบคฮยอน จุ๊บ”
“ไอ้เชี่ยยยย!”
สติแทบหลุดลอย T^T ไอ้สำลีมันจุ๊บแก้มเจ้าตัวน้อยแล้ววิ่งออกไปซะงั้น เฮ้ยยย!! แบบนี้ไม่ได้นะโว๊ย เจ้าตัวน้อยผมยิ่งไวต่อความรู้สึกอยู่ด้วย เกิดตกหลุมรักไอ้เพื่อนเวรนี่ขึ้นมาจะทำไงเนี่ย!!
.....................................................................................................................................................................................................................
ท่ามกลางสวนดอกไม้หลังโรงพยาบาลที่มีทั้งผู้ป่วยและแพทย์ออกมาเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ ทุกคนเคลิบเคลิ้มต่างกับกลิ่นมวลดอกไม้ แต่มีเพียงร่างผ่องบนม้านั่งเท่านั้น ที่ทำสีหน้าบึ้งตึงไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
ภายในแววตาที่ฉาบเคลือบไปด้วยความโหดเหี้ยมและริษยานั้น มันกลับแฝงความความเศร้า ความเสียใจ ความโดดเดี่ยวไม่มีใคร
จะมีสักกี่คนมีมองเห็นสิ่งเหล่านี้ แล้วนึกสงสารคยองซูบ้าง... :(
“งี่เง่า .. ฉันเกลียดนาย แบคฮยอน เกลียดนายที่สุด!”
“เลิกเกลียดคนอื่นแล้วเกลียดตัวเองบ้างซิ คยองซู”
“นาย!”
คยองซูตกใจมากที่จู่ๆ ร่างแทนของใครบางคนมานั่งข้างๆบนม้านั่งสีไม้เนื้อข้มตัวเดียวกับคยองซูโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต ถึงอย่างไงซะผู้ชายออกแนวกวนคนนี้ จะรู้จักคำว่า มารยาทหรือป่าวนะ?
“คิม จงอิน”
“ฉันไม่ได้ถาม ! เสร่อ”
“ก็ไม่ได้ตอบนายนี่นา พูดคนเดียว”
“ประสาท!!”
“ใช่ ฉันประสาทไม่งั้นจะมาอยู่โรงพยาบาลที่ขึ้นชื่อเรื่องจิตเวชหรือไง .. คิดบ้างสมองนายอ่ะ”
“โอ๊ยย! อิดำ!!”
ร่างผ่องโวยวายขึ้นมาทันทีที่นิ้วแกร่งของร่างแทน ดีดหน้าผากของตัวเองดัง โป๊ก! คนที่แกล้งยังคงทำหน้าทำตากวนประสาทเจ้าทุกข์อย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย (เกี่ยว??)
“หยุด ! เรียกฉันว่า สำลีจะดีกว่า”
“ =[]=^ ”
“ถ้านายเป็นจิตแพทย์เต็มตัวแล้วเดี๋ยวฉันจะมาขอคำปรึกษาแล้วกัน”
“อะไรของนายเนี่ย!! นี่ ฉันจะฟ้องคุณพ่อ เรื่องที่นายมาบุกรุกคอนโดฉัน!!!!!”
คำพูดที่แสนเดือดทำเอาจงอินถึงกับปิดหูตัวเอง อย่าว่าแต่จงอินเลย ..คนรอบข้างต่างมองมาทางคยองซูเป็นสายตาเดียว คยองซูเองก็ปิดปากตนด้วยความละอายมากมาย
“อ๋อเหรอครับ นี่ครับเชิญโทรไปฟ้องคุณพ่อของคุณเลย”
ร่างแทนยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้พร้อมยักคิ้วอย่างกวนประสาทตามแบบ ปาร์ค ชานยอล เป๊ะเลยย! ไม่แปลกใจที่เป็นเพื่อนกันได้ ถ้ามีคนดักตีหัวขึ้นมาจะไม่มีใครแปลกใจเลย -0-
ความคิดเห็น