คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Destiny my heart : 06
“ออกไป !!”
“ตอนฉันเด็กๆ ชานยอลเหงานมากเลยรู้ไหม? ครอบครัวชานยอลไม่มีเวลาให้แม้แต่วินาทีเดียว พวกท่านเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมากแล้วทิ้งให้ชานยอลอยู่คฤหาสน์ที่ใหญ่โตเพียงคนเดียว .. เหงาจัง”
“ไปให้พ้น!!”
ชานยอลยังทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินในสิ่งที่แบคฮยอนพูด ยิ่งแบคฮยอนเปล่งเสียงเท่าไร ชานยอลก็ดึงเอวคอดบางๆเข้ามาหาตัวเองเท่านั้น การกระทำไม่มีเหตุผลทำเอาแบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองชานยอลก็ความเกรี้ยวกราด แต่ชานยอลกับจ้องมองสายตานั้นด้วยแววตาอ่อนโยนและเป็นมิตร
“น้องแบคเองก็เหงาเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?? ตลอด 5 ปีไม่มีใครเคยมาเยี่ยมน้องแบคเลย น้องแบคคงเศร้ามากใช่มั้ย รู้มั้ยชานยอลเองก็รู้สึกไม่ต่างอะไรไปจากน้องแบคหรอกนะ ”
แววตาที่มีแต่ความไม่พอใจบัดนี้กลับกลายเป็นแววตาแห่งความเห็นใจไปซะแล้ว เจ้าของใบหน้าหวานไม่คิดเลยว่าคนที่ไม่ได้ถูกกักขังไว้ในห้องสี่เหลี่ยมขาวโพลนแบบตน จะเหงาเหมือนกัน .. แววตาที่สะท้อนความเศร้าและความเหงาของบุคคลตรงหน้า ทำให้ร่างบางรู้เลยว่า คนๆนี้ไม่ได้โกหกแต่อย่างใด
“น้องแบคเหงา .. ชานยอลก็เหงา …งั้นเราก็เหงาเหมือนกันหรอ??”
“ครับ ^^ แต่ตอนนี้ชานยอลไม่เหงาแล้วเพราะว่ามีเจ้าตัวน้อยอยู่ข้างๆไง”
ชานยอลยิ้มแย้มให้กับคนที่นั่งข้างๆ พร้อมทั้งบิดปลายจมูกเรียวเบาๆด้วยความเอ็นดู ฝ่ายคนที่ถูกกระทำก็เริ่มยิ้มแก้มบาน ดูน่ารักจนชานยอลเองถึงกับอึ้ง เวลาแบคฮยอนยิ้มน่ารัก มากกว่าที่แบคฮยอนทำหน้าเศร้าอีก
“น้องแบคคือเจ้าตัวน้อยหรอ?”
“ครับ เจ้าตัวน้อยของชานยอลคนเดียว”
“น้องแบคเป็นเจ้าตัวน้อยของชานยอลคนเดียว”
“ใช่ครับ”
“เมื่อวานชานยอลผิดสัญญา .. ชานยอลให้คนมาเอาเข็มแทงน้องแบค”
“เอ๋??”
“น้องแบคเกลียดชานยอล =3=”
“ชานยอลขอโทษนะ”
ร่างสูงก็พูดไหลตามน้ำไปก่อน เขาจำได้ดีว่าไม่เคยสั่งให้ใครมาฉีดยาร่างบางเลย สงสัยว่าเมื่อวานไม่ได้กินยาเลยทำให้ประสาทหล่อนไปเอง ร่างบางที่ป่วยทางจิตก็คงแยกไม่ออกว่าอะไรเรื่องจริง อะไรภาพหล่อน
เพราะคนส่วนใหญ่มักคิดแต่ว่า คนบ้า ก็บ้าอยู่วันยังค่ำ เลยไมใส่ใจสิ่งที่พวกเขาพูด ...
“ถ้าวันนี้ชานยอลไม่ให้น้องแบคยากินน้องแบคจะยกโทษให้ ^^”
“โอเคครับ เดี๋ยววันนี้ชานยอลพาน้องแบคไปเที่ยวที่ทำงานของชานยอลดีไหมครับ”
“น้องแบคออกไปไม่ได้”
“เรื่องนี้ชานยอลจัดการเอง”
<ชานยอล>
แบคฮยอนดูท่าทางจะหวาดกลัวคนรอบข้างเป็นพิเศษเลย เอาแค่หลบอยู่ข้างหลังผม เกาะชายเสื้อเหมือนเด็กๆ น่ารักจริงๆเลยแฮะ ^^
“ผอ. ค่ะ คุณก็รู้กฎของโรงพยาบาลดีทางเราไม่สามารถให้ผู้ป่วยตึกแก้วขาวออกไปได้ นอกจะญาติจะมารับกลับบ้าน ทางเราลำบากใจจริงๆนะค่ะ ถ้าแบคฮยอนไปก่อความวุ่นวายจะทำอย่างไง”
หัวหน้าแผนกสุดเอือมระอากับการกระทำของผม เฮ้อ ผมก็เอือมเหมือนกันนั้นแหละ!! ใครมันจะไปคิดว่าผู้ป่วยทางจิตหนึ่งคนจะมีอิธิพลต่อชีวิตผมแบบนี้
“ฉันรับผิดชอบเอง - - ”
“แต่ว่า ..”
“น้องแบคเป็นเด็กดี!!! น้องแบคจะไปกับชานยอล!”
เจ้าตัวน้อยที่อยู่ด้านหลังผมเริ่มเรียกร้องสิทธิเสรีภาพแล้วซิครับ ผมหันไปลูบหัวให้กับความน่ารักของเจ้าตัวน้อยก่อนที่จะหันมายักคิ้วใส่หัวหน้าแผนกอย่างกวนๆ
“ตอนเย็นเอาแบคฮยอนมาส่งด้วยนะค่ะ U.U”
“รู้แล้วๆ ไปกันเถอะเจ้าตัวน้อย”
ผมหันไปจับมือเจ้าตัวน้อยที่อยู่ด้านหลังให้มาเดินข้างๆแต่แบคฮยอนก็ยังคงอยู่ข้างหลังผมอยู่ดี อาการหวาดกลัวผู้คนคงจะแก้ยากจริงๆ
พอผมเดินนำแบคฮยอนมาตึกใหญ่ซึ่งชั้น20เป็นห้องทำงานของผมทั้งชั้น !~ ที่นี่ส่วนใหญ่จะมีพวกคณะจิตแพทย์ในด้านต่างๆอยู่มากกว่าผู้ป่วยเสียอีก และที่สำคัญ พวกแพทย์และนางพยาบาลต่างมองร่างบอบบางข้างหลังผมเป็นสายตาเดียวกัน ... สาตตาแสนรังเกียจ
“นั่น ผอ. หรอ?? ใส่ชุดผู้ป่วยอยู่นี่นา”
“แกไม่ได้ยินข่าวหรอ ผอ. ถูกคนบ้าแทง! คนที่อยู่ข้างหลังท่านไง ที่แทงท่านหน่ะ!”
“เลี้ยงงูพิษชัดๆ”
“เฮ้ยๆ คนที่อยู่ข้างหลังใส่ชุดผู้ป่วยตึกแก้วขาวนี่หว่า”
“ชิบล่ะ ! ผู้ป่วยร้ายแรงแบบนั้น มากับผอ. ได้ไงว่ะ”
เอาล่ะครับ ต่างคนต่างมองไม่มีใครคิดจะไปทำมาหากินกันเลยหรือไง ผมพยายามจะได้ไปให้ถึงลิตฟ์แก้วให้ไวที่สุดเพราะกลัวคนตัวเล็กจะเสียขวัญเอาป่าวๆ แต่จู่ๆเจ้าตัวน้อยของผมก็ปล่อยมือจากชายเสื้อแล้วหันไปมองคนรอบข้างด้วยอาการวิตกกังวล
ชิบหาย ของจริงล่ะ คราวนี้!! ถ้าแบคฮยอนโวยวายขึ้นกุซวยเลย 0.0
“ชะ ชาน ..ยะ ยอล”
“ครับๆ ชานยอลอยู่นี้”
ผมกลัวว่าแบคฮยอนจะโวยวายประสาทแตกผมจึงเข้าไปจับใบหน้าสวยแหงนขึ้นให้มองแค่ผมคนเดียวเท่านั้น ดวงตาสวยสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด ดูน่าสงสารจริงๆ น้องแบคมองแค่ชานยอลนะ แค่ชานยอลเท่านั้น ชานยอลสัญญาว่าทุกอย่างต้องดีขึ้น!!
“น้องแบคจะเป็นเด็กดี ...ชะ ชานยอล ..อย่าทิ้งน้องแบคนะ ”
“ครับ ไม่ทิ้งและไม่มีวันด้วย”
ผมมอบความอบอุ่นผ่านริมฝีปากที่สัมผัสบนหน้าผากสวย แบคฮยอนคงจะทรมานมากซินะที่เจอกับผู้คนมากมายแบบนี้ ผมทำอะไรลงไปอีกเนี่ย เฮ้อ!!
“ท่านผอ. สวัสดีครับ”
“นายแพทย์คิม”
ผมต้องจำใจผลักริมฝีปากของตัวเองของจากหน้าผากเนียนเพราะ นายแพทย์คิมเข้ามาทัก ! ขัดจังหวะกำไรชีวิตกุจริงมึง!! เอ่ออ .. ผมลืมไปเลยนะเนี่ยว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่ผมกับแบคฮยอน สองคน (- - )( - -)
มองห่าอะไรฟ่ะ!!
“นั้นผู้ป่วยจากตึกแก้วขาวไม่ใช่หรอครับ”
นักศึกษาแพทย์ที่เดินมากับนายแพทย์คิม เอ่ยพูดขึ้นมา.. ผู้ชายคนนี้หน้าตาก็ดูดี แต่สายตาที่มองแบคฮยอนมันทำให้ผมถึงกับขมวดคิ้วทันที
เก็บซะบ้างนะ แววตาริษยาของคุณ..นักศึกษาแพทย์เวชปฎิบัติ!!
“นั้นซิครับท่านผอ. กฎทางโรงพยาบาลห้ามนำผู้ป่วยจากตึกแก้วขาวออกสู่ภายนอกไม่ใช่หรอครับ ?? ท่านเป็นผู้อำนวยการสูงสุดแต่กับละเว้นกฎระเบียบของทางโรงพยาบาลแล้วนักศึกษาแพทย์เวชปฎิบัติของมหาลัยชื่อดังจะเชื่อถือทางโรงพยาบาลของเราหรอครับ!”
“นักศึกษาแพทย์จำนวน 120 คนที่อยู่โรงพยาบาลนี่ !! ถ้าพวกเขาไม่เชื่อในฝีมือของเราก็สามารถขอย้าย โรงพยาบาลได้ ผมฝากคุณไปบอกพวกนักศึกษาด้วย”
“...”
เอาซิ!! ให้มันรู้ไปว่าใครเป็นใคร ..นักศึกษาแพทย์คนนั้นยืนกัดริมฝีปากอย่างระบายอารมณ์ สายตาคู่อำมหติหันมามองทางแบคฮยอนอย่างเครียดแค้น !! ผมเหลียวหันไปมองแบคฮยอนตามสายตาคู่นั้น อาการของแบคฮยอนแย่แล้วซิ! ทั้งตัวสั่น ริมฝีปากซีด ใบหน้าเหลือง ดูหวาดระแวง ไม่ได้การล่ะ!!!
“ผมขอตัวครับ”
ผมเห็นท่าไม่ดีเลยจับมือบางๆนั้นก่อนจะพาแบคฮยอนออกจากบริเวณนั้นโดยการกึ่งลากกึ่งจูง ผมไม่ชอบนักศึกษาคนนั้นเลยสักนิด!! กล้าดีอย่างไงมามองแบคฮยอนแบบนั้น มันน่าจับฆ่านัก - - ไม่พอใจโวย!!!
ทำไมผมไม่ตระหนักถึงเหตุการณ์การเหมือนเมื่อครู่นี้นะ แล้วแบบนี้แบคฮยอนจะกล้าเผชิญหน้ากับผู้คนไหมเนี่ย!!! โถ่เว๊ย !! ไอ้นั่นมันจะเอาอะไรกับคนป่วยทางจิตนักหนาว่ะ การทำแบบนี้ยิ่งเพิ่มของกังวลให้แก่ผู้ป่วยรู้ไหมเนี่ย ! ถ้าแบคฮยอนคลุ้มคลั่งขึ้นมาจะทำอย่างไง
ผมไม่อยากเห็น เขาเจอฉีดยานะ
ผมไม่อยากเห็น เขาทรมาน
ผมไม่อยากเห็น เขาต้องกังวลกับอะไรทั้งสิ้น ..เวลาเขาอยู่ข้างผม
เพราะ ปาร์คชานยอล จะ ปกป้อง บยอน แบคฮยอนเอง !!!
ความคิดเห็น