คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : BABY witnessinlove : PAST 3
เสี่ยวลู่ที่มีไว้ปกป้อง ..มากกว่าที่จะรังแก
ความเดิม
<เซฮุนtalk >
หัวใจผมเต้นตุบตับราวกับจะระเบิดออกมา ทำไมตัวลู่หานช่างเล็กและบอบบางราวกับผู้หญิง 0.0 ผมได้กลิ่นหอมๆของหมอนี่ ..มันช่างหอมเหมือนกับดอกไม้ที่บานเฉพาะตอนเช้า คนในอ้อมกอดของผมสะอื้นจนตัวสั่นระริกไปหมด ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าจะกลัวผมอะไรนักหนา !! เฮ้อ ~
“โอ เซฮุน!!” เสียงของอาจารย์ที่ดูแลหอดังขึ้นทำให้ลู่หานรีบผลักผมออก -3- รู้สึกไม่สบอารมณ์เลยแฮะ!! อาจารย์จะมาอะไรตอนนี้
“ครับ”
“นี้นักเรียนแลกเปลี่ยนใช่ไหม?”
“ฮะ”
กวางน้อยของผมทำสายตาวอกแวกกลัวอาจารย์ที่หน้าโหดๆ เขาค่อยๆขยับตัวมาหลบข้างหลังผมพร้อมจับเอวผมไว้มั่น และชะโงกหน้าออกมามองอาจารย์ที่คุมหอเล็กน้อย อิอิ น่ารักชะมัด ผมเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ ลู่หานนี้เด็กน้อยมาก แบบนี้ต้องเรียกว่าเสี่ยวลู่ซิถึงจะถูก ลูกกวางน้อยของเซฮุน J
“ติดนายแจเลยนะ โอเซฮุน”
“ครับ ก็แฟนผมนี่นา”
“ห๊า!”
เสี่ยวลู่พูดขึ้นมาอย่างตกใจ ผมคว้ามือเล็กที่ไว้แน่นก่อนที่จะดึงเสี่ยวลู่ให้ออกมายืนข้างๆผม ลู่หานเองก็มีทีท่าขัดขืน แต่แรงแค่นั้นมันคงสู้แรงของผมไม่ได้หรอกนะ อาจารย์มองพวกผมอย่างขำๆ ดูลู่หานซิหน้าแดงใหญ่เลย น่าปล้ำชิบหาย
“ผะ ..ผมไม่ใช่..”
“ดีเลย เพราะหอทุกห้องมันเต็มหมดแล้ว อาจารย์แค่อยากมาบอกว่าตั้งแต่นี้ไปแฟนนายจะเป็นรูมเมทของนายนะ”
“!!!!”
วันนี้รู้สึกว่าโชคดีสุดๆไปเลย >0< นี่เป็นโรงเรียนประจำ นักเรียนทุกคนจะมีรูมเมทหนึ่งคน แต่ด้วยความที่ผมหยิ่งพอตัว ทำให้ผมไม่เอาใครมาเป็นรูมเมททั้งสิ เพราะมันน่ารำคาญ แต่รูมเมทน่ารักๆแบบลู่หานก็ โอเค -3-
ผมช่วยลู่หานยกกระเป๋ามาวางในห้อง ที่นี่จะไม่ใช่ห้องเล็กๆเหมือนหอทั่วไป มันจะใหญ่พอสมควรเนื่องจากนักเรียนส่วนใหญ่มักเป็นลูกของคนกระเป๋าหนักเสียมากกว่า ผมวางกระเป๋าลู่หานไว้ข้างตู้เสื้อ ร่างเล็กเองก็มีทีท่ากล้าๆกลัวๆไม่ยอมเข้ามาในห้องสักทีจนผมต้องลากเข้ามา
“คะ คุณ”
“ว่าไง?”
“ทีหลังคุณห้ามไปบอกใครไปทั่วอีกนะว่าผมเป็นแฟนคุณ”
อีกฝ่ายทำสีหน้าไม่พอใจสุดๆ!! ผมเห็นแล้วรู้สึกเจ็บจึกเลยทีเดียว แต่ช่างเถอะ เพราะผมมันหน้ามึนซะอย่าง!~ ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนที่จะถอดเสื้อนักเรียนออกจนเผยให้เห็นแผงอกที่สาวๆพากันกรี๊ด ..แต่กวางน้อยของผมกับปิดตาด้วยท่าทางเขินอายอย่างกับผู้หญิงที่แสนเรียบร้อย
“คะ คุณทำอะไรฮะ!! คนนิสัยไม่ดี มาแก้ผ้าตรงนี้ได้ไง” ลู่หานโวยวายด่าผมฉอดๆแต่ผมก็ยังคงถอดกางเกงและหยิบผ้าเสร็จตัวขึ้นมาพันรอบเอวเตรียมตัวที่จะอาบน้ำโดยไม่สนใจลู่หานสักเท่าไร
<เซฮุนend>
ดวงตาหวานที่ร้อนผ่าวด้วยความโกรธมองคนตรงหน้าที่เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างสบายใจเฉิบ ร่างเล็กถอนหายใจออกมายาวเหยียดด้วยความเหนื่อยหน่าย ลู่หานนั่งลงบนเตียงคิงไซส์ที่แสนนุ่มนิ่มก่อนที่จะใช้มือจับบนหน้าผากตัวเองอย่างหนักใจ
ลู่หานเขินด้วยโกรธด้วย
ทำไมเซฮุนถึงต้องโกหกอาจารย์ด้วยก็ไม่รู้
คำโกหกนั้น ลู่หานอยากให้มันเป็นความจริง
เฮ้ย!!!! คิดอะไรอยู่เนี่ยยยย!
ร่างเล็กสะบัดความคิดต่างๆนาๆให้ออกจากหัวไปให้หมดโดยไม่สังเกตเลยว่าอีกคนนั้นเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว เซฮุนมองกวางน้อยที่นั่งทะเลาะกับอากาศอยู่ ความน่ารักของลู่หานทำเอาร่างหนาแทบจะหุบยิ้มไม่อยู่
“คะ คุณ!!” ลู่หานตั้งสติแล้วรีบกระโดดลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ ... ดวงตาหวานเบิกกว้างเมื่อเขาเห็นหนุ่มร่างกำยำที่อยู่ในผ้าเช็ดตัวผืนเดียว!! หยาดน้ำที่ไหลเกาะทั่วตัวของเซฮุนนั้นทำให้เขาเซ็กซี่จนร่างเล็กเกือบลืมหายใจ
“เรียกฉันว่าเซฮุนก็ได้ไม่เห็นต้องเรียกคุณเลย เสี่ยวลู่อ่า” เซฮุนพูดก่อนที่จะเดินไปยังตู้เสื้อผ้า ลู่หานเห็นแบบนั้นจึงรีบหันหลังให้ทันที
“มะ ไม่มีมารยาท ทำไมต้องเรียกผมว่าเสี่ยวลู่ด้วยล่ะ?”
“ก็นายเป็นแฟนฉันนี่นา”
“...อย่าเรียกใครว่าแฟนไปทั่วซิครับ เอ๊ะ!! เซฮุนทำอะไร!!”
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายมาสวมกอดตัวเองจากทางด้านหลัง คนที่ตัวเล็กกว่าก็พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ ใบหน้าหวานแดงก่ำอย่างเขินอายเข้าไปใหญ่ เมื่อจู่ๆร่างหนาก็หอมแก้มใสซะฟอดใหญ่ คนขี้แกล้งอย่างร่างหนาก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ปล่อยนะฮะ!! คุณมันนิสัย ..อ๊ะ!”
ฟอด!~ (ลู่หานเจอหอมแก้มไปอีกข้าง)
“ด่าอีกก็หอมอีก และคราวนี้ก็ปล้ำแม่งเลย”
“คนบ้า!!”
ฟอด!~
“ของฉันชักจะแข็งแล้วซิ”
เซฮุนพูดๆเล่นๆเชิงแกล้งพร้อมทั้งเอาสะโพกตัวเองถูๆไถๆกับบั้นท้ายนิ่มไปมา จนทำให้ลู่หานหน้าแดงเข้าไปใหญ่ อุณหภูในร่างกายก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ คนในอ้อมกอดพยายามดิ้นแล้ว แต่ยิ่งดิ้นเท่าไรเซฮุนก็ยิ่งรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก !!
“ฮึก ฮื่อๆ” กวางน้อยที่แสนอ่อนแอทำอะไรไม่ได้เลย ลู่หานร้องไห้ออกมาอย่างสมเพชตัวเอง ทั้งๆที่หนีออกมาจากอกพี่ชายตัวเองแล้วแท้ๆ ..ลู่หานก็ยังอ่อนแออยู่วันยังค่ำ
ร่างหนาตื่นตกใจด้วยความสับสน เขารีบปล่อยคนที่อยู่ในอ้อมกอดทันที บางครั้งการแกล้งกันแรงๆแบบนี้มันก็อาจทำให้อีกฝ่ายเสียใจก็เป็นได้ เซฮุนลืมไปซะสนิทเลยว่าลู่หานไม่เหมือนคนอื่น เขาคือเสี่ยวลู่ ที่ควรจะปกป้องมากกว่ารังแก แต่เซฮุนไม่ได้ตั้งใจ เขาเพียงแค่แกล้งเล่นเฉยๆ
“เสี่ยวลู่อ่า ไม่ร้องนะครับ เซฮุนผิดไปแล้วจริงๆ ”
ร่างหนาโอบไหล่คนขี้แยเบาก่อนๆก่อนจะจูงมือให้ไปนั่งตรงปลายเตียงด้วยกัน ร่างเล็กเองก็ทำตามแต่โดยดีไม่ขัดขืนใดๆทั้งสิ้น ในใจของคนตัวเล็กกังวลว่าเซฮุนอาจจะเบื่อตัวเองด้วยซ้ำที่เอาแต่ร้องไห้ .. ใบหน้าหล่อยิ้มให้เมื่อลู่หานยอมแหงนหน้าขึ้นมามองเซฮุนทั้งน้ำตา
ร่างหนาอมยิ้มให้เบาๆ
นิ้วยาวไล่เกลี่ยน้ำตาทั่วแก้มเนียน
หัวใจของลู่หานเต้นไม่เป็นจังหวะซะแล้ว!!!
“หยุดร้องได้แล้ว ฉันขอโทษนะ นายกลัวหรอ?”
“...”ลู่หานไม่ตอบคำถามเพียงแค่พยักหน้าเบาๆเชิงรับรู้
“เสี่ยวลู่ของเซฮุนขี้แยจัง”
“ลู่หานขอโทษ” ดวงตาหวานหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด
“นายไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย เอางี้เพื่อเป็นการไถ่โทษ ฉันจะพานายไปเที่ยวเอาป่ะ?”
“ตะ แต่เราอยู่หอนะ อาจารย์ไม่ให้ออกไป”
“เรื่องนี้สบายมาก !~”
ไรทเตอร์ **
สวัสดีค่ะ วันนี้ลงครั้งเดียว 100%
เนื่องจากเป็นวันเกิดของเพื่อนไรท์นะจ๊ะ
ใจดีแบบนี้ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นนะ จ๊วบบ!!
ปล.เม้นเยอะๆจะใจดีบ่อยๆ อิอิ
ความคิดเห็น