คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Destiny my heart : 05
<ชานยอล>
ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลย ทำไมผมต้องห่วงแบคฮยอนขนาดนี้ด้วยนะ ผู้ชายแสนบอบบางคนนี้มีอะไรที่ทำให้ผมเอ็นดูด้วยก็ไม่รู้ … บ้าก็บ้า แต่ผมกับไม่เคยคิดว่าแบคฮยอนบ้าด้วยซ้ำ เขาแค่เหมือนเด็กน้อย เด็กชายตัวน้อยๆที่ถูกกังขังอิสระเหมือนนกในกรงทอง
ดวงตาที่แสนเศร้าของเขาผมยังจำได้ดี ผมไม่อยากให้แบคฮยอนเศร้าเลย ดวงตากลมคู่นั้นควรจะมีแววของความสุขบ้าง ไม่ใช่มีแต่ความหมองเศร้าอย่างทุกวันนี้
นี่มันก็จะเที่ยงคืนแล้วทำไมผมมัวแต่มาคิดถึงแบคฮยอนว่ะเนี่ย!!!
แพทย์บอกให้ผมนอนโรงพยาบาลหนึ่งคืนก็คือคืนนี้ และที่สำคัญตึกรับรองมันก็ห่างจากตึกแก้วขาวไม่ไกลด้วยซิ = w = ก่อนนอนผมของแค่เจอเขาสักครั้ง แค่ครั้งเดียวเท่านั้น !!
เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน!!!!
“ผอ.มาทำไมค่ะ”
“มาหาแบคฮยอน”
“ผู้ป่วยที่นี่ทานยาแล้วนอนหลับไปแล้วค่ะ”
“คิดว่าฉันแคร์หรอ”
“อย่าทำให้พยาบาลเวรอย่างฉันเดือดร้อนเลยค่ะ”
“ถ้าหัวหน้าแผนกไล่เธอออก ฉันก็จะไล่ยัยนั้นออกเหมือนกัน เรื่องที่ทำให้แบคฮยอนเจ็บฉันอุตส่าห์ทำเป็นลืมแล้วนะ”
“งั้นเชิญค่ะ”
หึ ยัยพวกนี้ถ้าเถียงผมอีกครั้งเดียวไล่ออกแม่งเลย คนยิ่งเครียดๆคิดถึงแบคฮยอนอยู่ ระหว่างหัวหน้าแผนกกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลผมก็อย่างรู้เหมือนกันว่าใครมันจะใหญ่กว่า !
ผมเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยของแบคฮยอนก็เห็นร่างน้อยๆ นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มฟูฟูกบนเตีบง ผมคิดว่าฤทธิ์ยาคงทำให้แบคฮยอนผล็อยหลับไปแน่ งั้นในเมื่อไม่รู้ตัวแล้วผมเลยของนอนเดียวแล้วกัน ถึงเตียงมันจะเป็นเตียงเดี่ยวแต่ผมก็ยังคงพยายามที่จะขึ้นไปนอนบนเตียงเดียว และห่มผ้าห่มผืนกับเจ้าตัวน้อย
ผมนอนตะแคงหันหน้าเข้าหน้าร่างบางที่นอนหันหลังให้กับผม.. เอ่อ ผมอยากให้เจ้าตัวน้อยหันหน้ามาหาผมจัง ผมเลยค่อยๆผลิกให้ร่างบางๆที่เบาหวิวหันหน้ามาทางผม
… คราบน้ำตา….
พอหันหน้ามาผมกฏ็เห็นคราบน้ำตาที่ไหลติดแก้มของเจ้าตัวน้อย ทำไมถึงมีคราบน้ำตาบนแก้มของแบคฮยอน!! เปลือกตาที่ปิดของเจ้าตัวน้อยอยู่ขมวดเข้าหากันบ่งบอกว่าเขากำลังฝันร้ายอยู่ น่าสงสารจัง ถ้าเป็นไปได้สิ่งเลวร้ายที่หมดที่แบคฮยอนกำลังพบเจอผมของรับไว้เองดีกว่า
แบคฮยอนไม่เหมาะกับสิ่งเลวร้ายแบบนี้สักนิด …
“ไม่ต้องกลัวฉันอยู่ข้างนายเองนะ”
ผมกระซิบข้างหูเขาเบาๆก่อนที่จะโอบกอดเขาไว้ไม่ให้ไกลตัว ขอแค่แบคฮยอนรับรู้ถึงความรู้สึกผมก็พอ ขอแค่เขาไว้ใจให้ผมอยู่ข้างๆ ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
โชคชะตาทั้งหมดฟ้าเป็นคนกำหนดใช่ไหมครับ? งั้นผมขออยู่ข้างๆผู้ชายคนนี้ตลอดไปด้วยเถอะ : )))))
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………........................
วันนี้เป็นอีกคืนที่คยองซูมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ร่างผ่องนอนดิ้นไปดิ้นมาบนเตียงคิงไซต์อย่างร่าเริงที่ได้กลั่นแกล้งร่างบางๆนั้นสำเร็จ ต่อไปก็คงจะมีอะไรน่าตื่นเต้นกว่านี้แน่!!
ปัง!
“0.0”
เสียงประตูห้องนอนของคยองซูเปิดออกอย่างรุนแรงทำเอาคนที่นอนยิ้มร่าอยู่สะดุ้งขึ้นมามองบุคคลที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตู สักพักบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญก็เปิดไฟขึ้นมา ทำเอาร่างผ่องถึงเบิกดวงตากว้างขึ้นมาทันที
นี่มันไอ้บ้าที่เจอหน้าตึกแก้วขาวนี่นา!!
“หวัดดี”
“แกมาที่คอนโดฉันได้ไง!”
“เดินมา”
“ไอ้บ้าแกใส่รหัสห้องฉันถูกได้ไง! ฉันจะฟ้องพ่อ!”
“ฟ้องไปสิ ฉันก็จะบอกเหมือนกันว่าอย่ามายุ่งกับแบคฮยอนแฟนเพื่อนฉันอีก!”
“แก ..พูดอะไร”
“ฉันเห็นทุกอย่าง ถ้าเธอยังวุ่นวายกับแฟนเพื่อนฉันล่ะก็นายจะไม่ได้เจอแค่นี้ … ฉันจะทำให้นายเป็นเมียฉันเลยคอยดูคยองซู!!”
ปัง!
คราวนี้เสียงปิดประตูห้องก็ดังสนั่นจนเจ้าของห้องสะดุ้งตัวเฮือก! ไม่คิดเลยสักนิดว่าผู้ชายผิวแทนคนนี้จะน่าหวาดกลัวเพียงนี้ สายตาดุจพญาที่จ้องมายังร่างผ่อง คยองซูจำได้ดี รัศมีอำมติแผ่ออกมาจนคยองซูขนลุกซู่!!
นี่มันบ้าอะไรกัน
เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสแต่ผู้ป่วยทุกคนในตึกแก้วขาวกับไม่สามารถได้สูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าเลย ร่างสูงตื่นขึ้นมามองมองคนในอ้อมกอดอย่างเพลินตา เปลือกตาสวยที่หลับปี๋ตอนนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว คราบน้ำตาที่ไหลเป็นสายถูกนิ้วแกร่งลูบๆออกจนรอยเลือนหายไป
กลุ่มผมสลวยส่งกลิ่นหอมๆใกล้ๆจมูกของร่างสูงทำเอาคนได้สูดดมอดไม่ได้ที่จะจุ๊บเบาๆบนศีรษะหอมอยู่หลายที ความอึดอัดจากอ้อมกอดแสนเมตตามันทำให้ร่างบางสวยรู้สึกอึดอัดจนต้องหลุดออกจากการหลับใหลในนิทรา
พอตื่นขึ้นมาดวงตาสวยถึงกับกระพริบตาถี่ๆ ที่จู่ๆก็เห็นบุคคลที่ไม่ควรเห็นมาอยู่ตรงหน้า ! แถม อยู่ใกล้แค่นิดเดียวจนหายใจรดกัน อีกด้วย ใบหน้าสวยเริ่มหน้าเปลี่ยนสีทันทีทำเอาชานยอลเองก็แปลกใจเล็กน้อย ตามเนื้อตัวนุ่มนิ่มก็สั่นระริกบอกถึงอาการหวาดกลัวของผู้ป่วยทางจิต
“ปะ เป็นอะไร ชานยอลมาหาไม่ดีใจหรอ??”
“ไม่!! ปล่อย!!”
แบคฮยอนเริ่มดิ้นกระสับกระส่ายไปมาในอ้อมแขนจนในที่สุด ชานยอลก็ต้องปล่อยเจ้าตัวน้อยให้เป็นอิสระ อาการหวาดกลัวที่น่าสงสารของแบคฮยอนทำเอาชานยอลรู้สึกกังวลอย่างปล่อยไม่ถูก ..พอแบคฮยอนเป็นอิสระเจ้าตัวน้อยก็วิ่งไปอยู่มุมห้อง ร่างบางนั่งกอดเข่าตัวสั่นมีอาการหวาดระแวงและพูดคนเดียว
“เจ้าตัวน้อย”
ชานยอลยังคงมอบรอยยิ้มหวานๆให้กับบุคคลที่มีอาการทางจิต ชายหนุ่มยังมีความพยายามที่จะเดินเข้าไปนั่งข้างๆหนุ่มน้อยหน้าหวานเพื่อเพิ่มความสนิทและลดความหวาดกลัวลง
“ไม่ต้องกลัว ..กลัวชานยอลทำไมครับ”
ใบหน้าสวยที่มีอาการสั่นระริกยังคงมุดหน้าลงกับเข่าที่ตั้งชันขึ้นมา เพื่อปกปิดไม่ให้ชานยอลได้เห็นใบหน้าของตน อีกแง่หนึ่งคือแบคฮยอนคือกำลังหลบหน้าชานยอลอยู่นั้นเอง
“กลัวชานยอลทำไมครับ น้องแบคกลัวทำไมบอกชานยอลซิ”
เพื่อเป็นการเรียกขวัญและกำลังใจของผู้ป่วยชานยอลเลยต้องจำใจถึงเนื้อถึงตัวผู้ป่วย (เกี่ยว???)โดยการโอบเอวคอดร่างบางที่สั่นเครือและขยับเข้าไปนั่งข้างๆให้เนื้อแนบเนื้อ
โอกาสทองกุ ขอหากำไรชีวิตบ้างอะไรบ้าง ฮิ
ความคิดเห็น