คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Destiny my heart : 04
“ฉันจะเข้าไปข้างใน!!”
เสียงแหลมตวาดไปทั่วหน้าตึกแก้วขาว ทำเอาพยาบาลสองคนที่ยืนรับมืออยู่ชักสีหน้าไปตามๆกัน เป็นแค่นักศึกษาแพทย์ฝึกหัดเสร่อมาทำอะไรในตึกแก้วขาวก็ไม่รู้ ...ที่นี่ห้ามนักศึกษาแพทย์แต่ละบุคคลเข้ามา รู้สึกว่าทางโรงพยาบาลจะแจ้งให้ทราบแล้ว ว่าตึกแก้วขาวเป็นสถานที่ต้องห้าม
ไม่มีกิจธุระ ห้ามเข้า!
“พวกเราแค่ปฎิบัติตามหน้าที่ คุณนักศึกษาแพทย์ก็ไปช่วยอาจารย์หมอที่ตึกรองรับหรือไม่ก็ตึกใหญ่ซิค่ะ ที่นี่ห้ามบุคคลภายนอกเข้าค่ะ”
“อย่าให้พวกเราลำบากใจเลยนะค่ะ”
“เอ๊ะ!! พวกแกเป็นใคร! ถึงว่าพูดกับฉันแบบนี้ ฉัน โดคยองซู ลูกเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องยนต์ส่งออกแห่งประเทศเชียวนะ!! นางพยาบาลต๊อกต๋อยอย่างพวกแก ไม่มีสิทธิทำแบบนี้กับฉัน!!”
นางพยาบาลทั้งสองคนต่างถอนหายใจไปตามๆกัน ในขณะนั้นเอง ร่างผิวแทนก็เดินมาพอดี เขาอดไม่ได้ที่จะมองหน้าผู้ชายผิวผ่องขาว สว่างแสบตา คิมจงอินงงนิดๆว่าทำไมคนๆนี้ถึงอยากเข้าไปในสถานที่ ที่มีแต่คนบ้าถูกขังไว้ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
“คุณจงอิน สวัสดีค่ะ ”
“อืมๆ ฉันลืมของไว้ที่นี่ ตอนที่มากับไอ้ชานยอลเมื้อกี้น่ะ”
“เชิญค่ะ”
สายตานกฮูกของคยองซูหันคว้ามองบุคคลใหม่ที่สามารถเข้าไปได้แสนง่ายเหลือเกินที่สำคัญยัยพยาบาลสองคนดูท่าทางจะเกรงกลัวบุคคลคนนี้ด้วย โอกาสทองถูกเปิดแวบขึ้นมาทันทีทันใด!
“นี่ไง! น้องโด้บอกพวกเธอแล้วนะฮะ ว่าน้องโด้จะมาเอาของให้พี่ แต่พวกนี้ก็ไม่ให้น้องเข้าไป เฮ้อออ”
แหลสดเลยครับ!!!
คยองซูแอ๊บเนียนไปเกาะแขนจงอินที่อยู่ข้างๆ ทำตัวสนิทสนมกันมาเป็นชาติ ฝ่ายจงอินเองก็งงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว เขาพยายามจะสะบัดแขนตัวเองออกจากนักศึกษาแพทย์ที่มีความแหลเป็นเลิศ แต่คยองซูก็กึ่งลากกึ่งดึงให้จงอินเข้าไปในตึกแก้วขาวก่อนความจะแตก
“อะไรว่ะ!!”
พอถึงในตัวของตึก ที่ไม่ค่อยมีคน ร่างผิวแทนจึงจัดการสะบัดเหวี่ยงเต็มแรงจนร่างผ่องหลุดออกจากท่อนแขนที่เป็นหมัดๆของจงอิน แววตาอันหยิ่งยโสของคยองซูจ้องมองจงอินตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดหยาม
“ฉันจับไปได้ไงเนี่ย ดำก็ดำ อุบาทชะมัด”
“อ่าว พ่อคุณ เกาะบารมีคนอื่นมาแล้ว ยังมาว่ากันอีก! อะไรเนี่ย!!”
“จริงซิ ตอนนั้นนายบอกว่า นายเคยมาที่นี่กับ ผอ. งั้นเหรอ”
“ถ้าหมายถึงไอ้ชานยอลนะใช่ ฉันเคยมาเมื้อกี้เอง”
“หึ!!”แววตาของคยองซูลุกเป็นไฟขึ้นมาทันที ร่างผ่องเดินกระแทกเท้าปึงปังอย่างไม่พอใจ ! แค่นี่ก็รู้แล้วว่าชานยอลมาหาผู้ป่วยโรคทางประสาทที่มีชื่อว่า แบคฮยอน
ชื่อนี้ยังคงเหมือนแผลที่ฝังลึกลงไปในหัวใจของคยองซู ร่างผ่องนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เห็นร่างสูงเป็นห่วงเป็นใยคนป่วยทางจิตจนออกนอกหน้า !! ทั้งที่ร่างผ่องนั้นบากบั่นพยายามตีตัวเข้าใกล้ผู้อำนวยการคนใหม่แท้ๆแต่กลับเจอ อีบ้าที่ไหนไม่รู้แย่งเหยื่อไปหน้าด้านๆ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมสักนิด!!
ถ้าฟ้าเป็นคนกำหนดให้ ผอ. คู่กับ อีบ้านั้น
โดคยองซูคนนี้จะทำลาย โชคชะตานั้นเอง
“คุณพยาบาลฮะ ห้องผู้ป่วยที่ชื่อ แบคฮยอนอะไรเนี่ยมันอยู่ตรงไหนฮะ ผอ.ให้ผมมาตรวจเช็ดผู้ป่วยฮะ”
“ผอ. สั่งหรอค่ะ ..ได้ค่ะๆ เดี๋ยวฉันพาไป” นางพยาบาลแสนซื่อได้นำภัยร้ายเข้าหาตัวผู้ป่วยด้วยความไม่รู้ คยองซูแสยะยิ้มออกด้วยความชอบใจ แผนการร้ายๆนี้มันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น บยอน แบคฮยอน!!!
ครืดด ด ด ด
เสียงประตูอัตโนมัติถูกเปิด ทำเอาผู้ป่วยในชุดขาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล ใบหน้าสวยยิ้มร่าอีกครั้งเพราะคิดว่าบุคคลที่เข้ามาใหม่ คือใครบางคนที่ตนกำลังโหยหาย แม้แต่ในความฝัน ใครคนนั้นก็ยังมาให้เห็นหน้า …
“ชานยอล มาหาน้องแบคแล้วหรอ .. แกไม่ใช่ชานยอล!!”เมื่อสายตาสวยซึ่งหายจากการงัวเงีย สามารถมองเห็นบุคคลที่มาใหม่ได้ชัดขึ้น.. แบคฮยอนไม่พอใจที่เห็นรอยยิ้มอันน่าสยองออกมาจากใบหน้าสวยของบุคคลที่ตรงมาใกล้ตน
“ใช่! ฉันไม่ใช่ชานยอล แต่ชานยอลให้ฉันมาหาแก!”คยองซูสวมวิญญาณร้ายเข้าไปในตัว มือเรียวของเขาจิกหัวร่างบางที่กำลังจะคิดต่อสู้ คนโดนทำร้ายเองก็ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ ลำตัวระหงส์ในชุดขาว ดิ้นไปมาแรงจนคยองซูรำคาญจึงตบใบหน้าหวานไปฉากใหญ่เพี๊ยะ!!
“อีบ้า!! หยุดนะมึง ”
“ฮื่อๆ ชานยอลช่วยด้วย ฮื่อๆ”
คำเรียกหาของแบคฮยอนทำเอาคยองซูหมั่นไส้จึงตบใบหน้าเนียนอีกข้างหนึ่ง จนแก้มทั้งสองข้าง แดงเถือกเป็นรอยมือ น้ำตาใสไหลอาบแก้ม พรางมองหน้าคนที่กระทำ ด้วยสายตาขอความเห็นใจ ดวงหน้าสวยได้แต่แสยะยิ้มออกมา ก่อนที่จะหยิบเข็มฉีดยาในกระเป๋าเสื้อกาวน์ขึ้นมาอวดโชว์ คนตัวบาง
“คุณชานยอลเขาไม่ช่วยแกหรอก!! เพราะเขาสั่งให้ฉันมาทำแบบนี้กับแกไง!!”
ฉึก!!
“กรี๊ด ด ด ด ด ”
ร่างบอบบางของแบคฮยอนกรีดร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ ในหัวของแบคฮยอนหวาดกลัว ..กลัวคนนี้มากเหลือกเกิน หน้าตาออกจะดูดีแต่ทำไมจิตใจถึงโหดร้ายแบบนี้ สักพักยาที่พึ่งฉีดเข้ามาก็เริ่มออกฤทธิ์ทำให้แบคฮยอนสลบฟุบลงไป
“เว่อร์ไปล่ะ ! แค่เคตามีน HCLที่ใช้ในห้องผ่าตัดเอง ร้องซะเวอร์เลยไอ้บ้าเอ๊ย !! ผอ. หลงมันไปได้ไงว่ะเนี่ย ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจสักนิด - -^^”
คยองซูส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากที่นี่ไป เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้มันตกอยู่ในสายตาคู่คมของจงอินตลอดเวลา เพราะจงอินจำได้ว่าทำนาฬิกาข้อมือตกไว้หน้าห้องของแบคฮยอนเลยจะกลับมาเอา แต่คยองซูก็มาตัดหน้าซะก่อน ร่างแทนก็จึงแอบมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านกระจกใสโดยที่คยองซูไม่เอะใจสักนิด ถึงตัวยาจะเป็นเคตามิน HCL ที่ทางการแพทย์ใช้เป็นยาสลบในห้องผ่าตัดเท่านั้น แต่จิตใจของผู้ป่วยทางจิตเขาจะคิดแบบนั้นหรือป่าวนะ??
ที่สำคัญ …คยองซูเป็นคนบอกว่าชานยอลสั่งมาด้วยนี้ซิ ….
ความคิดเห็น