คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : BABY witnessinlove : BREAK
หัวใจของคนเป็นแม่ กำลังถูกทำลาย
หลังจากที่เด็กชายตัวน้อยกลับมาจากโรงเรียน เขาก็วิ่งเข้าไปสวมกอดมามี๊เหมือนทุกๆวัน ลู่หานเองก็ยิ้มให้กับลูกพรางดีใจลึกๆที่หวาหว่าไม่ถามอะไรถึงปะป๊าของตนอีก คริสเองก็รู้สึกโล่งใจที่ครวบครัวของเขากลับมาสงบสุขอีกครั้ง
พอหัวค่ำ ลู่หานก็พาหวาหว่าไปอาบน้ำเข้านอนตามปกติ แต่ครั้งนี้มันไม่ปกติก็คือ เด็กน้อยหลับเร็วเกินไป!!
ทั้งมามี๊และคุณลุงต่างไม่เอะใจ ว่าทำไมเด็กน้อยคนนี้ถึงนอนหลับเร็วผิดปกติ ..เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว หว่าหวาจึงลุกขึ้นจากเตียงและเปิดประตูห้องออกมาอย่างคล่องแคล่ว ด้วยความที่ว่ายังเป็นเด็กอยู่ และ หว่าหว่าตัวเล็กมากจึงทำให้บรรดาแม่บ้าน และ ลูกน้องคริส ต่างมองข้ามเด็กน้อยไปซะงั้น
ฝีเท้าน้อยๆ เดินเตาะแตะก้าวทีละน้อย แอบออกทางประตูหลัง จนในที่สุดก็พ้นคฤหาสน์หลังใหญ่ไปจนได้!! เด็กน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก ก่อนที่จะหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งขึ้นมาดูเพื่อเป็นกำลังของตน ..มันเป็นรูปของปะป๊าและมามี๊ที่ถ่ายรูปคู่กันสมัยเรียน มัธยมปลายที่เกาหลี
รูปรอยยิ้มน่ารักๆของมามี๊ในร้านไอศกรีมแสนอร่อย .. วาวารู้ฮะว่ามามี๊มีความสุขมากเวลาอยู่กับปะป๊า ปะป๊าก็รักมามี๊จริงๆนะ วาวาดูออก วาวาอยากให้ครอบครับของเราอยู่พร้อมหน้ากันฮะ
วาวาจะตามหาปะป๊ามาให้มามี๊เองฮะ
มามี๊จะได้ไม่ต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวเพราะคิดถึงปะป๊าอีกแล้ว!!
วันนี้ลู่หานตื่นเร็วปกติเพราะเมื่อคืนเขารู้สึกนอนไม่หลับเลยสักนิด ร่างบางเดินเข้าไปในห้องลูกชายเพื่อที่จะปลุกเด็กดื้อไปโรงเรียน แต่จู่ๆ บนเตียงรถสีแดงของเด็กน้อยกลับไม่มีไอ้เด็กดื้อที่ขี้เซานอนอยู่ในนั้น ...คนเป็นแม่รู้สึกใจหล่นตุบลงไปกับพื้น ในห้องน้ำก็มันมี!! มันหมายความว่าอย่างไง!!
“หว่าหวา!! ลูกอยู่ไหน”
ร่างเล็กวิ่งวุ่นทั่วห้องของลูกจนวุ่นวายไปหมด หัวใจดวงเล็กรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย มือบางข้างขวาแนบลงอกทางด้านซ้ายอย่างใจหาย ..ใบหน้าหวานตอนนี้ซีดราวกับซากศพอย่างเห็นได้ชัด ดวงตากลมเหม่อลอยอย่างหวาดระแวง แก้วตาดวงใจของลู่หานหายไปไหน? มามี้ไม่สนุกนะ ออกมาเถอะลูก...
“ละ ลู่หาน”
“พี่คริส!!”
ร่างสูงของคริสเดินเข้ามาในห้องของหว่าหวพร้อมทั้งลูกน้องและป้าแม่บ้าน ทุกคนต่างมีสีหน้าสลด หน้าตาของลู่หานดูแตกตื่นเป็นพิเศษ คนสวยพอจะเดาเหตุการณ์ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่! น้ำตาใสๆหลั่งออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจน้อยดวงแทบจะหยุดเต้นลงเมื่อคริสได้เอ่ยประโยคหนึ่งออกมา
“หว่าหวาหนีออกจากบ้าน .. พี่ขอโทษลู่หาน”
เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำเอาลู่หานถึงกับเข่าทรุด พวกแม้บ้านต่างพากันเข้าไปประคองทั้งน้ำตา คุณหนูต่างเป็นที่รักใคร่ของทุกคน ตอนนี้ได้หายไปแล้ว ... ทุกอย่างในคฤหาสน์ราวกับแตกสลาย โดยเฉพาะหัวใจของคนเป็นแม่ ... ริมฝีปากซีดพร่ำบอกว่า ‘ไม่จริง’ เบาๆกับตัวเองทั้งน้ำตา
ร่างเล็กยอมรับไม่ได้ ... เขารับไม่ได้จริงๆ
“ม่ายยยยยยยยย!!!”
<คริส talk>
ผมตกใจสุดๆที่ลู่หานกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะสลบไป ... ผมไม่อยากเสียน้องและหลานไป ผมครียดจนไม่รู้จะเครียดอย่างไงแล้ว!! แม่บ้านต่างพาน้องไปพักผ่อนที่ห้องของน้องเอง แต่ผมยังคงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามหาเรื่องหว่าหวากับลูกน้องไม่หยุด ตอนนี้มันช่างสับสนเหลือเกิน ...หลานไปอยู่ไหน เป็นอะไรมากหรือเปล่า?
มือขวาของผม ที่ชื่อว่าชานยอล ก็กำลังแกะรอยของคนร้ายที่ลักพาตัวหลานผมอยู่ ตำรวจก็ช่วยอีกแรง ได้ข่าวลาสุดคือ พวกมันหนีไปเกาหลีแล้ว! ผมคิดว่าผมยังไม่ควรบอกน้องเรื่องนี้ รอให้น้องพร้อมก่อน ผมถึงจะบอกทุกอย่างเอง
“คุณคริสครับ!” แบคฮยอนที่เป็นมือซ้ายของผมวิ่งมาหน้าตาตื่นด้วยความรีบร้อน เขายื่นรูปถ่ายใบหนึ่งให้ผม ..มันเป็นรูปของไอ้เวรนรกกับลู่หาน
“นี้มัน ...”
“จากกล้องวงจรปิดและสถานการณ์ ตำรวจสันนิษฐานคุณหนูหนีออกจากบ้าน ไปได้ไม่ไกลแล้วเจอพวกค้ามนุษย์จับไป ตอนนี้พวกมันปลอมแปลงทุกอย่างจนเราไม่สามารถแกะรอยได้เลย”
“เตรียมเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวซิ ฉันต้องไปเกาหลีโดยด่วน!!”
“รอคุณลู่หานก่อนเถอะค่ะ” แม่บ้านเทียงหมิงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นทีท่าของผม ว่าจะไปเกาหลีอย่างเดียวโดยทิ้งลู่หานเอาไว้
“แล้วหว่าหวาล่ะ!!! หลานกำลังตกอยู่ในอันตราย”
“คุณลู่หานไม่มีใครแล้วนะค่ะ ดิฉันคิดว่ารอคุณลู่หานฟื้นก่อนเถอะค่ะ ... ดิฉันเองก็ไม่อยากให้คุณหนูได้รับอันตรายไปมากกว่านี้”
“แบคฮยอน”
“ครับ!!”
“ฉันจะรอให้ลู่หานฟื้นก่อนหลังจากนั้นเราจะไปเกาหลีกัน”
บางทีผมอาจจะกังวลเรื่องของหลานไปจนลืมใครบางคนที่เสียใจมากกว่าผม .. เราเหลือกันเพียงสองพี่น้อง ผมไม่อยากให้น้องต้องเป็นอะไรไป แค่เรื่องเมื่อ 5 ปีก่อนมันก็ทำให้น้องช้ำใจมามากพอแล้ว ผมจะดูแลลู่หานเองครับ ...พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง หลานของเราจะปลอดภัย ผมสัญญา !!
<คริส end>
“เฮ้ย ไอ้เซฮุน! มึงมาด้วยหรอว่ะ”
เสียงของเพื่อนรักดังขึ้นมา ทำเอาร่างหนาที่สวมใส่สูทสีเข้มถึงกับหันไปยิ้มให้ ในงานปาร์ตี้ที่แสนธรรมดานี้ มันไม่ใช่ธรรมดาอย่างที่คุณคิด แต่สถานที่นี่ มันเป็นการประมูลการค้ามนุษย์อันดับต้นๆของเกาหลี เซฮุนก็ไม่ได้มาเพราะพิศวารอะไรมากหรอกนะ แต่มาเพราะงานของเพื่อนต่างหาก
ไค เพื่อนรักของเขาตอนนี้กำลังเป็นรองผบ.ตร.อยู่ แล้วชายผิวแทนก็กำลังปฎิบัติหน้าที่อย่างจริงจังอีก ความจริงแล้ว งานออกภาคสนามแบบนี้ ตำแหน่งรองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติอย่าง คิม จงอิน ไม่ควรจะอยู่ด้วยซ้ำ แต่เพราะความรักการต่อสู้และความท้าทาย ทำให้ไคได้ออกมาปฎิบัติงานอยู่เป็นประจำ
“มาดูมึงทำงานไง เหอะ วันนี้จะจับให้ได้ทั้งหมดแน่นะ”
“เออดิว่ะ!~ อีกสักพัก ไอ้พวกนั้นจะพาเด็กจากจีนมาขายที่นี้ คราวนี้แหละมึง!! เสร็จกุแน่น”
ด้วยความมุ่งมั่นในการรักความยุติธรรมของไค ทำเอาเซฮุนรู้สึกวางใจที่มีตำรวจดีๆอย่างเพื่อนของตนอยู่ในประเทศนี้ด้วย สักพักงานในการประมูลสินค้าก็เริ่มขึ้น นักธุรกิจทั้งหลายต่างจับจ้องไปที่เวทีตรงหน้าซึ่งกำลังจะเปิดม่านสีแดงสดออก แต่สิ่งที่ทุกคนรอคอยกับพังทลาย เหมือนตำรวจเป็นสิบออกมาจากหลังม่านสีแดงสดนั้น!!
“ทุกคนโปรดอยู่ในความสงบ!!”
เสียงผู้กองนายหนึ่งดังขึ้นทำให้ผู้คนต่างวิ่งวุ่นหาทางออกกันอย่างจ้าละหวั่น มีเพียงสองร่างซึ่งดูมีอำนาจเท่านั้น ที่กำลังจิบไวน์สีองุ่นพรางคุยกันอย่างออกรสท่ามกลางเสียงอันแตกตื่นมากมาย เซฮุนกระตุกรอยยิ้มด้วยความสมเพชคนพวกนี้ ไคเองก็ประสานงานกับสารวัตรที่ดักรอพวกกระทำผิดทั้งหลายอยู่ด้านหน้าเป็นระยะๆ
“เมื่อไรการค้ามนุษย์แม่งจะหมดไปสักทีว่ะ กุสงสารเด็กมัน”
“กุก็ว่างั้นแหละ มึงว่างๆก็มาช่วยกุดูแลบริษัทบ้างดิ เหนื่อยชิบหาย ”
“ไอ้เซฮุนเอ่ยย !! ไม่เหนื่อยก็ให้มันรู้ไป! ทั้งบริษัทผลิตรถยนต์ที่อเมริกา บริษัทจิวเวลรี่ บริษัทของแบรนด์เนม ถามจริง พ่อกับแม่มึงเปิดสาขาทั่วโลกใช่มั้ยว่ะ”
“ฮ่าๆ คนมันหล่อ!~”
“เก่งนะมึง อายุแค่ 23 เป็นนักธุรกิจอันดับต้นๆของประเทศ”
“มึงเก่งกว่ากุอีก ทั้งสอบ ทั้งทำงานจนยศสูงชิบหาย ”
ในขณะที่ใครบางคนกำลังพูดคุยกันอย่างเมามันส์ ... ในขณะที่ใครบางคนกำลังวิ่งเพื่อจะมีชีวิตรอด ... ในขณะที่ใครบางคนกำลังได้รับผมกรรมของตัวเอง ..ในขณะนั้นมีเด็กคนหนึ่งซึ่งกำลังกระเสือกกระสนออกจากกรงสุนัข ที่อยู่ในรถสิบล้อ ซึ่งมีผ้าปิดไว้อย่างมิดชิด
เสียงฟังเสียงไซเรนรถตํารวจดังขึ้นมาพร้อมกับความวุ่นวาย เด็กน้อยพยามตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่เขากับไม่มีเสียงอีกต่อไป แรงของเด็กเล็กผลักประตูกรงขังสุนัขที่ตัวเองอยู่ข้างในออกมา ..ในที่สุดหว่าหวาก็ได้รับอิสระ!! มือของเขาเจ็บแดงไปหมด ดวงตาหม่นที่มีแต่คราบน้ำตา พยายามมองหาทางออกจากที่นี่โดยเร็ว
แต่มันสูง ...เด็กชายอยู่บนหลังรถสิบล้อนะ
หว่าหวาสะอื้นไห้จนไม่มีน้ำตาจะเหลือแล้ว เด็กน้อยใจเต้นรั่วด้วยความสับสน เขาปืนพวกกล่องลังไม้ที่อยู่ข้างกายจนในที่สุดก็ขึ้นมายังขอบรถได้ ... ใจในเขาก็พยายามจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อจะได้เจอหน้าปะป๊า ... วาวาจะพาปะป๊าไปหามามี๊ มามี๊จะได้มีความสุข ..ปะป๊าจะได้ปกป้อง วาวา มามี๊ และ คุณลุง
ดวงตาใสปิดเปลือกตาก่อนที่จะกัดใจกระโดดลงมาจากหลังรถสิบล้อ!! ตุบ ! เสียงร่างของเด็กน้อยลงกระทบพื้นด้านหลังแลดูน่าสงสาร ร่างกายที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าสลบลงไปอย่างฝืนตัวเองไม่ได้ น้ำตาสีใสหยดสุดท้ายไหลออกมาจากหางตาของเด็กน้อย
วาวารักมามี๊นะฮะ
ความคิดเห็น