คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : BABY witnessinlove : PAST 2
อดีตของความรัก .. ที่รักตั้งแต่แรกพบ
<ความเดิม ตอนที่2>
<ลู่หานtalk>
พอผมวิ่งขึ้นมาถึงห้อง ผมก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆ เซฮุนเขานั่งกระตุกรอยยิ้มที่โต๊ะของตัวเองอย่างร้ายกาจ ผมทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว > < ผมไม่รู้ว่าเขายังโกรธผมอยู่หรือเปล่า ผมกลัวฮะ กลัวว่าเขาจะโวยวายใส่ผม อี้ชิงเห็นผมยืนอยู่นานจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วจูงมือผมให้ไปนั่งข้างๆตน ผมเองก็เดินตามอี้ชิงอย่างว่าง่าย
เฮือก!! ซะ เซฮุนจ้องผมทำไม่ก็ไม่รู้
“เหงื่อออกนะเรา ^^”
มือบางของเพื่อนใหม่ปาดเหงื่อบนหน้าผากผมพร้อมทั้งรอยยิ้ม อี้ชิงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมจริงๆ เขาชวนผมคุยโน่นคุยนี่ เพราะคาบเรียนตอนบ่ายอาจารย์ประชุม ทำให้ผมมีเวลาคุยเยอะแยะโดนไม่โดนด่า มีเพื่อนๆในห้องหลายคนเข้ามาทักทายผม ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เพื่อนๆ ในห้องเข้าหาผมจนหมด ยกเว้นเสียแต่ เซฮุน
บางทีเขาอาจจะเกลียดผมแล้วก็ได้ (. .)
สักพักอาจารย์ก็เข้ามาในห้อง นักเรียนทุกคนต่างพากันอยู่ในความสงบ ผมเองก็หยิบหนังสือเรียนในลิ้นชักขึ้นมา แต่จู่ๆเซฮุนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกอย่างเบื่อหน่าย ทำเอาผมถึงกับชะงัก ก่อนที่จะหันหลังไปมองเขา ...ผมไม่คิดว่าเขากำลังจ้องผมอยู่!!
เราสบตากัน ! ผมอายจนต้องรีบหันกับมา
“เป็นอะไร โอ เซฮุน” อาจารย์เอ่ยถามขึ้น
“เด็กใหม่ต้องนั่งข้างผมไม่ใช่หรอครับอาจารย์” คำพูดของเขาทำเอาผมสะดุ้งเฮือก มือผมรีบกุมมืออี้ชิงโดนอัตโมติ ร่างบางเองก็ลูบหัวผมเป็นการปลอบใจ แง้ๆผมควรจะทำไงดีTT
“อาจารย์ครับ เซฮุนชอบแกล้งลู่หานนะ ให้ลู่หานนั่งกับผมเถอะครับ”
ขอบคุณนะ อี้ชิง U3U
“ฉันไม่ได้แกล้งสักหน่อย เหอะ!! ถ้าเด็กใหม่มันเกลียดฉันก็พูดมาตรงๆ ไม่เห็นต้องทำทีรังเกียจเลย”
เขาพูดขึ้นอย่างหัวเสียพร้อมกับถีบเก้าอี้ข้างๆล้มลงพึ้น ซึ่งเป็นเก้าอี้ตัวที่ผมเคยนั่งข้างเขา!! ผมหันไปมองเซฮุนด้วยสายตาหม่นๆ ผมไม่รู้ทำไมเขาต้องคิดว่าผมเกลียดเขาด้วยนะ ... ผมลดสายตาลงต่ำเมื่อเซฮุนส่งสายตาเครียดแค้นมาทางผม ผมจึงจำเป็นต้องหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปหาเขา
“มาทำไม!!” คุณจะตะโกนทำไมล่ะ ??!
“ผมไม่ได้รังเกียจคุณนะ .. ผมก็จะมานั่งข้างคุณไง”
เซฮุนขมวดคิ้วอย่างงุนงง ผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไรและหยิบเก้าอี้ขึ้นมาไว้ที่เดิมก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเขา ยอมรับฮะ ว่ารู้สึกอึดอัดไปหมด ผมรู้ว่าเขากำลังจ้องผมอยู่แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจมองแต่อาจารย์ผู้สอนข้างเดียว
“เอาแหละ เรามาเรียนกันเราเนอะ”
อาจารย์พูดก่อนที่จะสอนต่อไป ระหว่างที่อาจารย์สอนอยู่ เขาก็เริ่มฟุบลงบนโต๊ะ -*- เอิ่มมม!!! ผมเองก็เหลือกมองเขาเป็นระยะ แต่ก็ไม่ได้จะปลุกเขาหรอกนะ กลัวเขาลุกขึ้นมาโวยวายใส่ ..เอ๊ะ!! แต่มันจะดีเหรอที่ผมไม่ปลุกเขา เขาอาจจะสอบไม่ผ่านก็ได้นะ 0.0 ว่าแต่ ..ผมจะเป็นห่วงเขาทำไมกัน?
“เซฮุนๆ” กั้นใจปลุก!
“อือ”
เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับอาการงัวเงีย หัวยุ่งนิดๆ ดูแล้วหล่อชะมัด -////- เขามองมาทางผมอย่างไม่สบอารมณ์ ผมจึงชี้ไปทางอาจารย์ที่กำลังสอนอย่างเคร่งครัด ใบหน้าหล่อของเขากระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมริมฝีปากแล้วยืนหน้าเข้ามาใกล้ผม 0///0
ผมก็ต้องถ้อยหลังหนีจนเกือบตกเก้าอี้ หน้าเขาห่างผมไม่ถึงคืบ!!
ลมหายใจของเรารดปลายจมูกของกันและกัน
ผมตื่นเต้นจนหัวใจเต้นตุบตับไปหมดแล้วว!!
“กลิ่นนายหอมดีเนอะ กลิ่นหอมๆ น่ากินชะมัด”
ฟอด! ตุบ!
ผมถึงกับตกใจจนหงายหลังตกเก้าอี้เลยทีเดียว !! เซฮุนหอมแก้มผม!! เขากำลังลวนลามผม
สายตาของเพื่อนในห้องหันมามองเป็นทางดียวกัน ทุกคนต่างมองเซฮุนที่หัวเราะชอบใจอย่างโกรธเคือง เพื่อนผู้หญิงสองคนมาช่วยกันพยุงผมให้ลุกขึ้น พรางลูบหัวผมราวกับว่าผมเป็นเด็กๆ ตอนนี้ผมหน้าแดงสุดๆ รับรู้ได้เลยว่าตัวเองกำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะระเบิดออกมา >/////<
“ลู่หานเป็นอะไรมั้ย” คนที่ตกใจที่สุดคือจางอี้ชิง เพื่อนรักของผม
“มะ ไม่ ..ฮะ”
“อาจารย์ค่ะ เซฮุนนิสัยไม่ดี! เขาแกล้งลู่หานอีกแล้ว - - ^” เพื่อนผู้หญิงพากันประท้วง อี้ชิงโอบกอดผมไว้แน่น เอ่อ ..ความจริงแล้วผมไม่เป็นไรจริงๆนะ
“นักเรียนโอ!!”
“อาจารย์ฮะ ผมหงายหลังล้มลงเอง ...เซฮุนเขาไม่ได้แกล้งผมฮะ”
ผมรีบอธิบายออกไปเพราะกลัวว่าสถานนะการณ์จะเลวร้ายไปกว่านี้ ทุกคนต่างโล่งใจที่รู้ว่าผมไม่ได้เป็นอะไร และแล้วทุกอย่างก็อยู่ในสถานการณ์ปกติ ...ผมก็นั่งข้างๆเซฮุนนที่เดิม แต่ครั้งนี้แตกต่างก็คือ ผมขยับเก้าอี้ออกข้างสุดชีวิต เรื่องเรียนไม่ต้องพูดถึง ผมไม่มีกะจิตกะใจเรียนสักนิด T.T
เซฮุนเองก็หัวเราะคิกคัก ..เชอะ!! ได้ใจไปเถอะ -*-
ลู่หานงอนแล้วนะ!!
<ลู่หาน end>
หลังจากที่เสียงออดขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าเลิกเรียนได้แล้ว นักเรียนทุกคนต่างพากันกลับบ้าน ยกเว้นลู่หานที่ยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้องเรียนเพียงคนเดียวถึงแม้ทุกคนจะกลับแล้วก็ตาม ในบริเวณรอบตึกเริ่มไม่มีผู้คนที่เอะอะเสียงดัง แต่ในสนามบาสกลางแจ้ง ก็ยังคงมีนักเรียนอยู่ประปรายไม่มากนัก
ประธานมาดหล่อ เดินขึ้นมาในห้อง A-2 เพื่อที่จะเอาของมาเก็บให้อาจารย์ตามคำสั่ง เมื่อเก็บเสร็จ เขากำลังจะเดินลงไปยังห้องสภานักเรียน แต่สายตาดันไปสะดุดกับร่างเล็กแสนคุ้นเคยผ่านทางหน้าต่างใส ซึ่งลู่หานกำลังนั่งอ่านตำราจนขมวดพันกันหมดแล้ว มินซอกขำกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะถือวิสาสะเปิดประตูห้องเรียนนั้น
“คุณ”
ร่างเล็กดูตกใจเมื่อเห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ใบหน้าสวยซีดลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะคนว่าตนต้องเจอด่าแน่นๆ ...มินซอกเห็นอย่างนั้นจึงยิ้มให้ด้วยความละมุน ก่อนที่จะไปนั่งลงยังเก้าอี้ข้างๆลู่หาน
“ทำไมไม่กลับบ้านครับ เด็กน้อย” มินซอกทักทายอย่างขี้เล่น
“ลู่หานไม่ใช่เด็กน้อยนะ -3-”
“ตัวแค่นี้กล้าเถียงรุ่นพี่เหรอ?”
มือแกร่งของประธานสภา ขยี้กลุ่มผมหอมของคนตัวเล็กไปมา ฝ่ายที่ถูกกระทำก็ตีไหล่รุ่นพี่ขี้แกล้งเบาๆเชิงหยอกล้อ ทำเอาต่างฝ่ายต่างแกล้งกันอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางสายตาอันอิจฉาของใครบางคน!
เซฮุนยืนอยู่ตรงนี้!!
เขาเล่นบาสเสร็จ จึงกลับมาบนห้องเพื่อดูว่าลู่หานกลับบ้านหรือยัง แต่สิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ! ร่างหนาหงุดหงิดจนควันแทบออกหู ฝีท้าวยาวก้างฉับๆ ตรงไปดึงทั้งสองคนแยกกัน!!
ทุกคนต่างตกใจ ที่จู่ๆเซฮุนมาแทรกกลางระหว่างพวกเขา
“รุ่นพี่ครับ หน้าที่ของประธานก็มีทำ ถ้าไม่อยากทำก็ลาออกไป!!”
เซฮุนตะคอกด้วยท่าทีแข็งกร้าว ก่อนที่จะกระชากลู่หานให้เดินตามตนมา ลู่หานไม่ได้โวยวายอะไร ร่างเล็กยอมเดินตามแต่โดนดีพร้อมกับมีท่าทีสะอื้นไห้เป็นระยะๆ เซฮุนโกรธมากจนไม่สังเกตด้วยซ้ำว่าตัวเองทำให้ใครบางคนหวาดกลัวและร้องไห้ น้ำตาตกเป็นสาย ..ลู่หานอ่อนแอมากกว่าที่ทุกคนคิด
“ละ ลู่หาน”
คนใจร้ายถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นอีกฝ่ายร้องไห้สะอื้น เขาปล่อยมือของตนที่บีบข้อมือลู่หานเอาไว้แน่นจนเป็นรอยแดง คนขี้แยใช้มือทั้งสองข้างขยี้ตาเบาๆ พรางเปล่งเสียงร้องไห้ออกมาดังๆ การกระทำแบบนี้ยิ่งทำให้เซฮุนรู้สึกว่าตัวเองเลวไปโดยพริบตา!
“ขะ ขอโทษ”
เฮือกกก ! เกิดมาผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำมาพูดคำนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร > <
“ฮื่อๆ ๆ !!”
ลู่หานร้องหนักกว่าเดิมเป็นสองเท่า!! ทำเอาเซฮุนยิ่งกังวลและรู้สึกผิก เขาจึงตัดสินใจสวมกอดลู่หานซะเลย!! ร่างหนาหัวใจเต้นโครมครามเพราะบนแผงอกของตน มีใครคนหนึ่งซบอยู่ ใบหน้าหล่อขึ้นสีนิดๆ มือแกร่งพรางลูบหลังของคนที่ตัวเล็กกว่าเบาๆด้วยความถนอม
เซฮุนไม่เคยเอ็นดูใครขนาดนี้มาก่อน
เซฮุนอยากปกป้องลู่หาน อยากจะค่อยเป็นกำลังใจให้
ไม่รู้ว่าจะเร็วไปหรือเปล่า ที่จะบอกว่า เซฮุน รัก ลู่หาน
ความคิดเห็น