คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : BABY witnessinlove : SECRET
ไล่ฉันไปเองไม่ใช่เหรอ? นายต้องการอะไรกันแน่ โอเซฮุน
เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารัก เดินเข้ามาในบริษัทเครือตระกูลโออย่างกล้าๆกลัว ในมือก็ถือถุงข้างกล่องอันเล็ก ดวงตากลมโตหันไปมองซ้ายทีขวาที ราวกับเด็กหลงทาง ทั้งพนักงานและนักธุรกิจทั้งหลายต่างแอบแหล่มองลู่หานเป็นระยะๆ ร่างเล็กเดินไปที่เคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อของพบกับ โอ เซฮุน ..แต่ผลปรากฏว่า ท่านประธานติดประชุม
ดังนั้นลู่หานจึงต้องนั่งรอใช่มั๊ย!!!!?
“อ๊าว ลู่หาน”
คิมจงอินเดินเข้ามาทักในเครื่องแบบตำรวจยศสูง พนักงานในบริษัทต่างก้มหัวให้เป็นแถว ลู่หานรู้สึกดีใจมากๆที่เจอกับไค แม้ว่าเรื่องในอดีตระหว่างพวกเขาสองคนจะจบไม่สวย แต่ทั้งสองก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ ใบหน้าหวานยิ้มแก้มปริทันที
“ไค!”
“แหม คืนดีแล้วมาหวานกันถึงบริษัทเลยนะ ไอ้เซฮุนมันเล่าให้ฉันฟังแล้วแหละ”
“ปากไวชะมัดเลย- -* ว่าแต่นายเถอะจะไปหาเซฮุนใช่ไหมฉันฝากข้าวกล่องไปให้เขาหน่อยซิ”
“อ่อ แย่เลยซิฉันต้องไปประชุมกับไอ้เซฮุนป่านนี้เขาคงเข้าที่ประชุมกันแล้ว เดี๋ยวฉันให้คนพานายขึ้นไปรอที่ห้องประธานแล้วกัน จะได้ไม่ต้องทนนั่งอยู่ในล็อบบี้”
“เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว”
“เชื่อเถอะ มันกลับมาเห็นนายอยู่ในห้องต้องเซอร์ไพรแน่”
<ลู่หาน talk>
ผมเข้ามารอเซฮุนในห้องทำงานของเขา อยากจจะบอกว่าที่นี่สะดวกสบายซะจนไม่อยากเชื่อว่านี้คือห้องทำงาน -0- ผมมองออกไปข้างนอกผ่านทางหน้าต่างกระจกใสที่เห็นชัดเจน ข้างๆนี้ติดกับสวนสาธารณะสีเขียวพอดีเลย ทำให้เวลามองมองไปมันช่างร่มเย็น แถม หน้าสวนยังมีป้ายรถเมล์อีกต่างหาก
ผมเดินสำรวจรอบโต๊ะทำงานของเซฮุน แหม!! แถมจะไม่มีเอกสารอะไรเลย แน่ใจนะว่าโต๊ะทำงาน ทำไมมันช่างโล่ง ไม่เหมือนโต๊ะทำงานของพี่คริสเลย เฮ้อ! แน่ใจนะว่ามาทำงาน ไม่ใช่มานั่งแตกแอร์ในบริษัท ผมเปิดลิ้นชักอย่างถือวิสาสะ (อยากรู้ว่าข้างในมีอะไร) สิ่งที่ผมเห็นคือซองสีน้ำตาลที่เขียนเป็นภาษาจีน 秘密 ซึ่งมันหมายความว่า ความลับ ...เปิดแม่งเลย =W=
“นี่มัน ..อะไรเนี่ย”
ผมถึงกับขมวดคิ้วเหมือนเห็นเอกสารที่อยู่ภายใน มันเป็นภาษาจีนทั้งหมด และทั้งหมดมันก็เกี่ยวกับผม!!! นี้มันคือการรายงานสืบเรื่องของผมตอนที่กลับจีน .. ใช่!! ในอดีตผมหนีเซฮุนกลับจีนเพราะหว่าหวาที่อยู่ในท้อง วันเดือนปีในเอกสาร คือวันที่ผมหนีเขากลับไป แถมทุกแผ่นจะปั้มตัวหนังสือสีแดงว่า ‘ล้มเหลว’ ผมพอจะรู้ว่าสาเหตุของผมล้มเหลวน่าจะมาจากพี่คริส -0-
ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาเกลียดผมจะตาย ..ผมจำคำพูดของเขาได้ทุกคำ จำการกระทำอันโหดร้ายได้ทุกตอน เขาข่มขืนผมเกือบทุกวัน เขาด่าผมต่างๆนาๆ และไล่ผมไปให้ไกล เขามักจะบอกกับผมว่าอี้ชิงน่ารัก อี้ชิงฉลาดซึ่งมันก็ตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง ที่ผมทนอยู่ก็เพราะรักโอ เซฮุน
ที่ผมเลือกจะไป ไม่ใช่ หมดรัดผู้ชายคนนี้
แต่ผมเพียงแค่มั่นใจว่าเขาไม่มีทางยอมรับว่าเป็นพ่อของเด็กในท้อง !!
นายไล่ฉันเองไม่ใช่หรอ? แล้วจะตามหาฉันทำไมตลอด5ปีล่ะ?
เกลียดฉันไม่ใช่หรอ ฉันทำอะไรผิดนายถึงเกลียดฉัน จนคิดที่จะฆ่าหว่าหวา
นั่นมันลูกของนายนะ โอ เซฮุน
มือผมสั่นระริกไปด้วยความโมโห ทั้งโกรธทั้งสับสน ..และดีใจที่เขาตามหาผม ผมเก็บเอกสารทุกอย่างไว้ในที่ของมันก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องประธาน เลขาหน้าห้องลุกขึ้นโค้งให้ผมตามมารยาท เขาไม่รู้หรอกว่าผมเป็นอะไรกับเซฮุน เขารู้แค่ว่าไคพาผมมา ดังนั้นต้องดูแลผมเป็นพิเศษ
“ไม่ทราบว่าคุณจะไปไหนหรอค่ะ คุณจงอินบอกดิฉันว่า ให้คุณรอกว่าจนท่านประธานจะมา” เธอถามผมพร้อมรอยยิ้ม
“ผะ ..ผม ..ไปเดินเล่นนะครับ”
ผมพูดตอบอย่างเลี่ยงๆไป ก่อนที่จะรีบเดินออกมาโดยไม่รอให้เธอได้มีโอกาสได้ถามต่อ ตอนนี้ผมปวดหัวเรื่องอดีตมามากพอแล้ว ผมรู้สึกเสียใจ ..ผิดหวัง ที่เซฮุนบอกว่าจะฆ่าลูกของเรา ผมเดินใจลอยไปเรื่อยๆจนถึงล็อบบี้ของบริษัท สายตาผมเผลอเหลียวมองไปยังแผนกประชาสัมพันธ์โดยบังเอิญ สิ่งที่ผมเห็นทำเอาผมถึงกับขมวดคิ้ว!!
ผู้ชายตัวเล็กๆที่ใส่กางเกงขาสั้นเก่าๆพร้อมกับเสื้อยืดตัวโคร่งดูซำซอก นั้นมันอี้ชิง! นวลหน้าของเขาดูแล้วราวกับจะร้องไห้ !! ผมอดใจไม่ไหวที่จะเดินเข้าไปดูสถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างบางคุกเข่าลงหน้าเคาร์เตอร์อ้อนวอนของอะไรบ้างอย่าง อาอี้น่าสงสาร ผมไม่อยากเห็นใบหน้าสวยๆมีน้ำตา
“ลุกขึ้น” ผมตรงเข้าไปดึงแขนอี้ชิงให้ลุกขึ้น เขาสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะทำตามแต่โดยดี
“ละ ลู่หาน”
“พวกเธอทำอะไรกับผู้ชายคนนี้!! รู้ไหมเขาเป็นแขกของฉัน” ผมพูดเสียงต่ำจนยัยพวกนั้นสะดุ้งกันเป็นแถว
“คุณผู้ชายคนนี้บอกว่าต้องการพบท่านประธาน แต่ท่านประธานประชุมอยู่ค่ะ เราไม่สามารถให้พบได้ เขาจึงอ้อนวอน ..ดิฉันเสียใจค่ะ ดิฉันให้พบไม่ได้จริงๆ”
“อย่าให้ฉันรู้นะว่าพวกเธอเลือกปฎิบัติ”
ผมไม่พอใจ พรางใช้หางตามองอย่างเหยียดๆ ยัยพวกนี้คงเห็นอาอี้ไม่มีเงินล่ะซิ เลยปฎิบัติไม่ดีใส่ ผมจูงมือพาอี้ชิงออกไปจากล็อบบี้โดยไม่พูดอะไร ตอนนี้ผมไม่รู้จะพาเขาไปไหน และเขาก็ก้มหน้าตลอดทางด้วย ...อาอี้บอกว่ามาหาเซฮุนซินะ ผมควรจะยอมรับความจริงใช่มั้ย? พวกเขารักกัน ส่วนผมมันแค่ส่วนเกิน..
<ลู่หาน end>
ลู่หานพาอี้ชิงมานั่งตรงจุดรอรถเมลล์หน้าสวนสาธารณะ ซึ่งมันอยู่ใกล้ๆกับบริษัทยักษ์ใหญ่ของเซฮุน ร่างบางเม้นปากแน่น เขาไม่คิดสักนิดว่าจะมาเจอลู่หานที่นี่ นายไม่ได้กลับจีนกับคุณคริสหรอ? อี้ชิงฉุดคิดขึ้นมา ยิ่งเห็นหน้าลู่หานทีไร ร่างบางมักเจ็บทุกที
“ลู่หาน..คือ..”
“เซฮุนไม่วาง หมอนั่นประชุมอยู่ อี้ชิงรอแปปนึงนะ” ลู่หานยังคงมอบรอยยิ้มแสนไร้เดียงสาให้กับอาอี้เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด
“นาย ..ไม่ได้กลับจีนกับคุณคริสหรอ?” อาอี้นั่งก้มหน้าตลอด มือทั้งสองข้างที่เย็นเยือกประสานกันไว้หน้าตัก
“พี่คริสกลับจีนไปแล้ว ..พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย”
อี้ชิง...นายเกลียดฉันอยู่หรือเปล่า
“ขอโทษ”
“ห๋า ?”
ลู่หานเอียงใบหน้ามองคนสวยด้วยความงุนงง อาอี้ร้องไห้น้ำตาล่วงเป็นสาย ร่างบางโอบเข้ากอดร่างเล็กอย่างหาที่พักพิง ลู่หานเองก็ไม่รังเกลียดที่จะปลอบประโลมคนขี้แยที่แสนเข้มแข็ง ในอดีต..ตอนแรกลู่หานโกรธอี้ชิงมากเรื่องเซฮุน แต่พอมานึกอีกที อาอี้มีคนที่แอบรักแล้วต่างหาก ในวันที่ลู่หานไปนอนหออี้ชิง กวางน้อยแอบเห็นนิตยสารหน้าปกพี่ชายตัวเองอยู่ในชั้นหนังสือของอาอี้เต็มไปหมด
แถม อี้ชิงก็เคยบอกว่า แอบรัก พี่อี้ฟานทั้งที่ไม่รู้จัก
เพียงแค่ ..อี้ชิงต้องการอยากเอาชนะลู่หานเท่านั้น
“ฮื่อๆ ลู่หาน ฉันมาหาเซฮุนเพื่อต้องการขอโทษ ..ฉันกับเขาเราเป็นแค่เพื่อนกัน ฮึก ฮื่อๆ จริงๆนะ”
“ไม่ต้องร้องๆ ลู่หานรู้แล้ว เข้าใจแล้วฮะ” มือเรียวลูบหัวของคนที่อยู่ในอ้อมอกอย่างหวงแหน
“มะ มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด ฮื่อๆ ฉะ ฉันกับคคุณคริสเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ ฮึกฮือ”
“...” ลู่หานยิ้มออกมานิดๆเมื่อเห็นว่าอี้ชิงเหมือนจะสารภาพรักอย่างไงไม่ร้
“ฉันขอโทษ ฮือๆ ฉันมันเลว ..ไม่ว่าอดีตหรือปัจจุบันฉันก็ทำผิดกับนายเสมอ ฮื่อๆ”
“แล้วอนาคตล่ะ? นายจะทำผิดอยู่ไหม?”
ร่างเล็กผละออกจากร่างบาง ก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะปาดน้ำตาที่เลอะใบหน้าสวยด้วยความเห็นใจ ลู่หานยังคงยิ้มให้อี้ชิงเสมอ ทั้งอ่อนโยน ทั้งแสนดี ราวกับนางฟ้าที่ตกลงมาจากสวรรค์ .. ดวงตาที่เปอะเลอะเบี่ยงหลบสายตาของนางฟ้า ร่างบางเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะตัดใจจากคริสได้สักที เขาจึงไม่สามารถให้คำตอบได้ว่า ในอนาคตมันจะเป็นอย่างไร
“ลู่หาน ..ขอโทษ ฉันไปจากคุณคริสไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะ”
เลือกทางไหนมันก็เจ็บ แต่มนุษย์เรานั้น
มักเลือกทางที่ ตัวเองเจ็บน้อยที่สุด
“คิคิ งั้นก็แต่งงานเลยซิ” ลู่หานพูดแซวเล่นอย่างอารมณ์ดี แต่คำพูดนั้นทำเอาอาอี้ถึงกับเงิบแดก -0-
“ฉันเป็นแค่ของเล่นเท่านั้นไม่ได้จงใจแย่งสามีนายหรอก ..จริงๆนะ”
“เฮ้อ~บอกขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรอ? พี่คริสคือพี่ชายของฉันเอง!”
“0.0”
“พี่น้องท้องเดียวกันด้วยนะ พี่คริสปากแข็งไปเองนั้นแหละ”
อี้ชิงถึงกับพูดอะไรไม่ออก ทั้งดีใจ ทั้งสับสน ร่างบางกระพริบตาถี่ยิบด้วยความวายวุ่น ลู่หานเห็นแบบนั้นก็จึงอดหัวเราะไม่ได้ หนุ่มสวยทั้งสองคนก็ปรับเปลี่ยนความเข้าใจกันแล้ว ลู่หานจึงขอถามในสิ่งที่ตนสงสัยบาง !! ทำไมอาอี้แสนสวยถึงตกอับแบบนี้ ร่างเล็กเองยังตกใจเลย เมื่อตอนที่เจอกันครั้งแรก
<ลู่หานtalk>
ผมฟังเรื่องราวอันแสนเศร้าของอี้ชิงแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าตัวต้นเหตุของการล้มละลายต้องมาจาก ไอ้พี่คริส -*- ใช่แน่นอน!! พี่คริสคงจะบ้าไปแล้ว ผมอยากรู้จริงๆเลย ว่าคนอย่าง อู๋อี้ฟาน จะรู้ตัวหรือเปล่าว่าแอบรัก จางอี้ชิง จนหมดใจ พี่คริสมันน่าหมั่นไส้ซะจริงๆ หนอยยยย!! กล้าโกหกว่าผมเป็นภรรยา ถุ๊ย!
“ลู่หาน!!!!”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อมีใครบางคนเรียกหา ยังไม่ทันที่ผมจะหันหน้าไปมองมาเกิดอะไรขึ้น เจ้าของเสียงก็เข้ามากระชากผมที่นั่งอยู่ให้ไปหลบข้างหลังของเขาโดยอัตโนมัติ พวกคุณคงเดาใช่ไหมครับว่าใคร -0- นั้นมันโอ เซฮุน!! เขามีท่าทางหอบเหนื่อยและเหงื่อตก สงสัยจะวิ่งมาแน่นอน ..ผู้คนที่มารอรถเมลล์ต่างมีทีท่าตกใจสุดขีด
“อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ลู่-หาน” เซฮุนดูน่ากลัวมากจนผมต้องกลืนน้ำลาย เขาค่อยๆพูดช้าๆ หนักแน่นทุกคำ ผมคิดว่าเขาต้องโหโมมากแน่ๆเพราะว่า .. มือของเขาจับข้อมือผมแน่นจนเจ็บไปหมด
“เซฮุน ...ฉันแค่จะมาอธิบายเรื่องคุณคริส คือฉันสารภาพเรื่องคุณคริสกับฉันไปหมดแล้ว และ...”
“หุบปาก!! ทำไมนายยต้องบอกเรื่องเลวๆที่นายกับมันทำต่อลู่หานด้วย ..นายไม่กลัวลู่หานเสียใจเลยงั้นหรอ จางอี้ชิง”
เรื่องเลวๆนั้นคงจะเป็น เรื่องที่อี้ชิงเจอพี่คริสปล้ำซินะ ..อี้ชิงเล่าทุกอย่างแล้ว เขาไม่ได้จงใจนอนกับพี่คริส ยิ่งอี้ชิงเข้าใจผิดว่าพี่คริสคือสามีผม เขาก็พยายามหยุดทุกอย่างแต่ดูเหมือนเขาจะรักพี่คริสเข้าแล้ว ..เฮ้อ เซฮุนคนโง่ -0- คนโง่ก็เป็นคนโง่อยู่วันยังค่ำ
“เซฮุนมันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!! ลู่หานกับคุณคริสเขา..”
“พอได้แล้ว!! ไม่ต้องมาย้ำ ..ฉันรู้แล้วว่าเสี่ยวลู่ไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป”
เปรี๊ยง!!
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา และเม็ดฝนเริ่มหยดปรอยๆ ผู้คนต่างพากันขึ้นรถเมลล์จนหมดเพื่อจะกลับไปให้ถึงที่หมาย ก่อนฝนจะโหมกระหน่ำ.. ยกเว้นแต่ ผม เซฮุน และอี้ชิง ที่กำลังเล่นสงครามประสาทบ้าๆบอๆ เซฮุนดูฉุนเฉียวจนผมแอบกลัว อี้ชิงเองก็พยายามอธิบายเรื่องทั้งหมด เพียงแค่คนอย่าง โอ เซฮุน ไม่คิดจะฟัง -0-
“ลู่หานไปเถอะฝนเริ่มตกแล้ว”
เซฮุนถอดเสื้อสูทนอก แล้วนำมาคลุมหัวผมเอาไว้เพื่อไม่ให้ถูกฝน ก่อนที่จะลากผมออกไปจากป้ายรถเมลล์ทิ้งให้อี้ชิงนั่งเงิบอยู่ตรงนั้น ..ผมสะบัดข้อมือที่ถูกพันธนาการ แต่ยิ่งขัดขืน เซฮุนยิ่งกำมือแน่นจนผมถึงกับนิ่วใบหน้าด้วยความเจ็บปวด ดูก็รู้ว่าเขากำลังโกรธ แล้วนายจะโกรธอะไรล่ะ ฉันไม่เข้าใจนายเลย โอ เซฮุน ?
<ลู่หานend>
ความคิดเห็น