คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : BABY witnessinlove : HEART
ลู่หานเด็กดื้อ รู้ไว้นะ!ฉันเชื่อลูกมากกว่านายอีก หึหึ
<ลู่หานtalk>
ชานยอลโทรให้คนเอาของใช้ของผมจ ากเพนท์เฮ้ามาส่ง ที่คอนโดเซฮุน ทั้งป้าแม่บ้าน บอดี้การ์ด ต่างขอร้องให้ผมลองคิดอีกที ถึงอย่างไงซะผมก็คิดว่าผมตัดสินใจถูกแล้ว .. ผมไม่อยากให้หว่าหวารับรู้ว่า ปะป๊าของเขา คิดจะฆ่าลูกของตัวเองกับมือ หว่าหวาคงรู้สึกผิดหวังไปตลอดชีวิต
“เอาของไปเก็บในตู้เสื้อผ้า” เซฮุนที่กำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่พูดขึ้น.. ถึงยังไงซะผมก็เอาเสื้อผ้าของผมกับลูกพับและกองไว้ข้างๆตู้เสื้อผ้า ... ผมไม่อยากใช้ร่วมกับผู้ชายคนนี้!!
“บอกให้ใส่ในตู้เสื้อผ้า!!!!”
“ปะป๊า ตะโกนทำไมฮะ วาวาตกใจหมดเลย”
เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในชุดนักเรียน เดินเข้ามาให้ห้องพร้อมกับกอดตุ๊กตาคุณกวางของผม ใบหน้าเล็กมุ่ยหน้านิดนึงก่อนที่จะเดินไปหยิบอะไรสักอย่าง เอ๊ะ!! นะ นั้นมันตุ๊กตาคุณกวางอีกตัวที่อยู่กับเซฮุนนี่นา 0.0 เขายังเก็บไว้อีกหรอ? ผมนึกว่าเขาจะทิ้งมันไปแล้วซะอีก ผมหันควับไปมองหน้าเซฮุนอย่างไม่เข้าใจ แต่เขากลับไม่มองผมและเดินเข้าไปหาหว่าหวา ก่อนที่จะนั่งลงยองๆตรงหน้าเด็ก
“ป๊าขอโทษนะครับ แต่งตัวเสร็จแล้วเราไปทานข้าวกัน มามี๊ทำอาหารหรือยังน๊า ~”
“มามี๊ทำอาหารอร่อย คิคิ” เฮ้ออออ !! นายกำลังไล่ฉันไปทำอาหารใช่ไหม โอ เซฮุน!!! ผมเบ้บากเล็กๆก่อนที่จะเดินไปทำอาหารในครัว สองพ่อลูกก็เดินหัวเราะคิกคักกันมาตลอดทาง
“เสร็จแล้ว”
ผมวางข้าวผัดธรรมดาๆไว้ตรงหน้าเจ้าตัวเล็กหนึ่งจาน และตรงหน้าผมอีกหนึ่งจาน ส่วนโอ เซฮุนนะหรอ? หึ !! ฉันไม่ทำให้กินหรอก หมั่นไส้ ..ลูกกินข้าวผัดไปอย่างไม่คิดอะไร ผมเองก็เหมือนกัน แต่หมอนั้นนะซิ จ้องมองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะยกยิ้มร้ายขึ้นมา
“ดีใจมั๊ย?” เอ๊ะ !! ประโยคนี้มันคุ้นๆแฮะ
“อะไรหรอฮะ ปะป๊า”
“พอดีป๊านึกถึงตอนที่มามี๊กินนมเลอะนะ”
เฮือกกก!!!!!! ผมเกลียดคำๆนี้
“พอได้แล้วโอ เซฮุน -//-”
“มามี๊หน้าแดง !!~~ ปะป๊าฮะ มามี๊ต้องไม่สบายแน่เลย” อย่าย้ำซิลูกT^T
“ไหน ไม่สบายตรงไหนเอ๊ย!~” มือแกร่งยกมือขึ้นสัมผัสหน้าผากผม ผมรีบสะบัดหน้าหนีทันที
“รีบกินเถอะหว่าหวา เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายนะ”
“นี้ก็สายมาตั้ง 1 ชั่วโมงแล้วนะฮะมามี๊ สายอีกนิดจะเป็นอะไร -3-” ลูกพูดขึ้นทั้งๆที่เคี้ยวอาหารอยู่ เซฮุนถึงกับขำออกมาอย่างสะใจก่อนที่จะอุ้มลูกชายขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
“งั้นฉันไปล่ะ อ่อ ตอนเที่ยงอย่าลืมทำอาหารมาให้ฉันที่บริษัทด้วยนะ”
“ทำไมฉันต้องทำ”
“ถ้านายไม่ทำมาให้ฉันกิน ฉันก็จะไม่กินอะไรทั้งวัน”
“เรื่องของนายไม่เกี่ยวกับฉัน”
“.. แม่บ้านจะมาทำความสะอาดคอนโดทุกวันตอนเที่ยงนะ”
“ยกเลิกแม่บ้านซะฉันทำเอง อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ”
“ไม่ได้นะฮะปะป๊า มามี๊อ่อนแอ ห้ามให้มามี๊ทำงานเด็ดขาด” หว่าหวาจ้อมมองเซฮุนอย่างจริงจัง คราวนี้เซฮุนจึงหันมามองผมกับลูกสลับกัน
“ฉันเชื่อลูกมากกว่านาย ไปนะ”
“โอ เซฮุน!!”
<ลู่หาน end>
<อี้ชิง talk>
ผมออกจากโรงพยาบาลและกลับมาทำงานตามปกติ ตั้งแต่คืนนั้น ผมก็ไม่เห็นคุณคริสเลย วันนี้จือเทาก็กลับไปถ่ายแบบที่จีน ส่วนเจ๊เจนก็ตามไปดูแลเทา เห็นบอกว่า อีก 2-3 วันจะกลับมาที่ผับอีกครั้ง ...ตอนนี้ผมไม่เหลือใครแล้ว เฮ้อ ! ผมเดินกลับเข้ามาที่ห้องพักอย่างเหนื่อนล้า
เดี๋ยวนะ!!! นิตยสารหน้าปกคุณคริสล่ะ? หายไปไหน
ผมไล่หาทั่วห้องแต่ก็หาไม่เจอ ใครกันเอาของผมไป ใจร้ายที่สุด นั้นมันของผมนะ ผมสะอื้นน้ำตาไหลรินออกเป็นสาย ถึงแม้คุณคริสจะเกลียดผม จะเห็นผมเป็นแค่ของเล่น แต่ผมก็รักเขา ... ในชีวิตผมไม่อยากรักใครอีกนอกจาก อู๋อี้ฟาน ทำไมต้องมาขโมยของผมไปด้วย ใจร้ายที่สุด!!
“นี่แก! รู้ใช่ไหมว่าเจ๊เจนไม่อยู่ เพราะงั้นฉันจึงคุมที่นี่แทน”
“ฮะ ผมรู้”
ผมหันไปพูดกับคุณลิลลี่ซึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่นี่นอกจากเจ๊เจนแล้ว ก็ไม่มีใครชอบผมเลย รวมทั้งคุณลิลลี่ด้วย เธอขาว สวย และหุ่นดี แต่ทำไมเธอถึงต้องร้ายกับผมด้วยล่ะ? มีคนบอกว่าผมเล่นตัว เรียกค่าตัวแพง ทั้งๆที่ผมก็บอกแล้วว่าผมไม่ได้ขายตัว !! ไม่มีใครเข้าใจผมเลย
“ออกมา มีแขกรออยู่ข้างล่างไปเสริฟเหล้าแทนหน่อยซิ”
“ยังเช้าอยู่เลยนะครับ ร้านยังไม่เปิดเลย”
“ฉันสั่ง”
ในที่สุดผมก็ทำตามแต่โดยดี ผมเดินลงไปข้างล่างอย่างเซ็งๆ ภายในผับที่เป็นสถานที่เริงรมย์ตอนกลางคืนนั้น มันช่างเงียบไม่มีเสียงเพลง และหญิงสาวสวยๆ แต่กลับมีชาย 3 คนกำลังนั่งดื่มแอลกอฮอล์พรางพูดคุยไปเรื่อยเปื่อย ผมเมื่อผมเดินไปเสริฟกับแกล้ม ทั้งสามคนต่างมองผมตาเป็นมัน ผมจึงค่อยๆเดินหนีไปทางอื่น ..แต่
“จะไปไหน”
“ปล่อยนะฮะ!!” หนึ่งในนั้นกับคว้าข้อมือผมไว้แน่ ผมสั่นไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว
“อย่าเล่นตัวไปเลย รู้ไหมค่าตัวแกแพงแค่ไหน!!!”
ปัง!
ยังไม่ทันที่ผู้ชายคนนั้นจะทำอะไร เสียงปังที่ดังสนั่นก็ทำเอาผมทรุดตัวลงกับพื้น! สักพัก ชายคนที่จับมือผมอยู่ ก็ล้มลงไปกองกับพื้นท่ามกลางเลือดสีแดงที่ไหลริน ผมหันไปมองข้างหันหลังอย่างช้าๆด้วยอาการหวาดกลัว ..นี่มันอะไรกัน!! ผู้ชายอีก2คนนั้นก็วิ่งหนีออกไปโน่นแล้ว ทิ้งให้ผมประเชิญหน้ากับใครก็ไม่รู้
ทั้งน่ากลัว มีปืน แถมมากันตั้ง 4 คน!!
“สวัสดีครับ คุณอี้ชิง”
“ไม่นะ! ผมไม่ได้ขายอย่าทำอะไรผมเลย” ผมค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นในขณะที่ขาสั่นระริก ผมกลัวมากจริงๆนะ
“พวกเราเป็นคนของคุณอู๋อี้ฟาน ท่านสั่งให้พวกผมมาดูแลคุณตลอดเวลาที่ท่านไปดูงานที่จีน เดี๋ยวท่านก็กลับมาครับ”
“เอ๋?” ผมทำตาโตพร้อมเอียงคอเล็กน้อยด้วยความงุนงง ทั้งสี่คนต่างหน้าแดง กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอพรางหันหน้าหนีผมเป็นแถบ -0-
“นี้ครับ คุณอู๋โทรมาหา”
ผมรับโทรศัพท์ของเขาอย่างงงๆ
“ผมอี้ชิงพูดฮะ”
[เป็นไงบ้าง!!! ปลอดภัยดีหรือเปล่า!!] เขาตะโกนใส่ผมรัว ทำเอาผมถึงกับสะดุ้ง .. เป็นห่วงผมหรอ?
“ผมสบายดี ขอบคุณที่เป็นห่วงฮะ^^”
[..งะ งั้นหรอ ฉะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงนายสักหน่อย!! กลัวว่าเมียน้อยจะตายเร็วเสียมากกว่า]
“...” ปากร้าย คนใจร้าย ผมไม่ใช่เมียน้อยสักหน่อย
[เงียบทำไม!!]
“ไปที่จีนสนุกไหมฮะ ลู่หานสบายดีไหม?” ถามเองเจ็บเอง
[มีความสุขซิ เมียฉันทั้งสวย ทั้งนิ่ม ทั้งสะอาด ไม่เหมือนกับนายที่สกปรก ไม่มีอะไรน่าสนใจ]
ผมน้ำตาไหลออกมากับคำพูดพวกนั้น ผมแค่อยากจะเข้าข้างตัวเองบ้าง ผมรู้ว่าผมมันสกปรก ไม่เหมือนกับลู่หาน เขาทั้งน่ารักนิสัยดี ผิดกับผม ..ผมกดตัดสายทิ้งก่อนที่จะปาดน้ำตาออก แล้วคืนโทรศัพท์ให้กับลูกน้องของคุณคริส พวกเขาดูตกใจมากที่ผมตัดสายคุณคริส
“อย่ารับ .. ถ้าเขาโทรมาอีกห้ามรับนะฮะ”
“ไม่ได้หรอกครับ ท่านคือเจ้านาย”
“พวกคุณกลับไปเถอะ ไม่ต้องตามผมมา ...เมื่อกี้คุณคริสเขาบอกแบบนี้ เขาบอกว่าผมเป็นเพียงแค่เมียน้อยไม่ต้องตาม เพราะเสียเวลา” ผมเลือกที่จะโกหกออกไป ทุกคนต่างมองผมอย่างไม่เขาใจ โทรศัพท์นั่นดังขึ้นเรื่อยๆ ดังขึ้นจนผมเดินหนี!! คนพวกนั้นก็ไม่ตามผมมา ..ดังนั้นผมต้องรีบหนีเพราะอีกสักพักเขาต้องตามมาแน่!!!
<อี้ชิงend>
“สวัสดะ..”
[อี้ชิงอยู่ไหน!! ลากตัวหมอนั้นมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้! กล้าดียังไงตัดสายฉัน!!]
“แต่ท่านบอกคุณอี้ชิงเองนะครับ ว่าไม่ให้พวกผมตาม”
[ไอ้พวกโง่!! เจอหลอกแล้ว ไปตามเดี๋ยวนี้!!]
เฮ้อ !!
ลู่หานถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ นี้ร่างเล็กต้องทำข้าวกล่องไปให้ โอ เซฮุนจริงๆงั้นหรอ? ถ้าไม่ทำหมอนั้นก็ไม่ยอมกินข้าวกินปลา ลู่หานกังวลสุดๆพรางจ้องมองข้าวกล่องซึ่งอยู่บนโต๊ะ!! ในใจของกวางน้อยเป็นลังเล กลัวอีกคนจะไม่กินอะไรอย่างที่ปากว่า ... เซฮุนพูดจริงทำจริง แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ลู่หานวิตกกังวลได้ไง
“คุณลู่หานค่ะ ป้าทำความสะอาดเสร็จแล้วนะค่ะ”
“อ่อ ครับ”
“มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ?”
“..เฮ้อ ป้าช่วยเรียกแท็กซี่ให้หน่อยซิครับ”
ในที่สุดร่างเล็กก็ตัดสินใจ ไปหา โอ เซฮุน!!
ความคิดเห็น