คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : BABY witnessinlove : DRAMA
พ่อ แม่ ลูก นี้ซิคือครอบครัว 
“ไอ้-ชาน-ยอล ไอ้-แบค-ฮยอน”
คริสในเสื้อผ้าสบายๆแต่มันก็ช่างโดดเด่นท่ามกลางฝูงชนมากมาย กำลังโทรจิก สองบอดี้การ์ดมือซ้ายและมือขวาอย่างเอาเป็นเอาตาย!! ในเวลาแบบนี้ ลู่หานและหลานสุดที่รักควรจะอยู่ที่สนามบินแล้วซิ! ทำไมคนอย่าง อู๋อี้ฟาน ต้องมาเสียเวลารอตั้ง2นาที -*-
“เอาอย่างไงดีครับเจ้านาย” คนของคริส 1 ใน 5 ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย อี้ฟานมันความอดทนต่ำ ไม่เคยรอใครทั้งสิน เกลียดการรอคอย ... แต่สำหรับซินเดอเรลล่าน้อยแล้ว ผู้ชายมาเฟียคนนี้สามารถรอได้ทั้งชีวิต !
“ถ้าภายใน1นาที ไอ้สองตัวยังไม่โทรมา ก็ไม่ต้องไปมันแล้ว!!”
“คุณคริส” แบคฮยอนและชานยอลวิ่งหน้าตาตื่นมาหาผู้เป็นนายอย่างรีบเร่ง อู๋อี้ฟานชักสีหน้าไม่พอใจสุดๆ ชานยอลทำอะไรไม่ถูกนอกจากหลบอยู่หลังแบคฮยอน !!
“พวกแกกล้ามากนะ!!!!!”
“เจ้านายครับคุณลู่หานไม่สบาย ”แบคฮยออนหลับตาปี๋เล่าความเท็จ
“ว่าไงนะ? แล้วหว่าหวาล่ะ?”
“คุณหนูอยู่ดูแลคุณลู่หานที่เพนท์เฮ้าครับ คุณลู่หานบอกว่าให้คุณคริสกลับจีนพร้อมพวกผมก่อน”
“ไม่!! ฉันจะไปดูน้อง”
“แต่คุณต้องกลับไปเคลียร์งานนะครับ ไหนจะนัดทานข้าวกับบุคคลสำคัญอีก” แบคฮยอนหาเหตุผลต่างๆนาๆ ทำเอาคริสถึงกับยอมตกลง ! ใช่ เขาทิ้งงานที่จีนมานานพอสมควร เดี๋ยวพวกบริษัทลูกประเทศต่างๆจะจับผิดเอาได้
ดังนั้น อู๋อี้ฟานจึงยอมกลับจีนเพียงคนเดียวแต่โดยดี //ฮุนฮานจุดพลุ
ย้อนกลับไปทางด้าน ฮุนฮาน
เด็กน้อยแก้มใส เปิดประตูเข้ามาเสียดื้อๆ ทำเอาแบคฮยอนกับชานยอลที่ทะเลาะกันอยู่ถึงกับหันควับทันที!! ชานยอลเงิบกับภาพตรงหน้า แบคฮยอนทำเพียงเอามือปิดตา หว่าหวาเองก็ยิ้มร่า ดีใจสุดๆที่เห็นปะป๊ากับมามี๊กำลังเล่นอะไรกันก็ไม่รู้
“มามี๊ นมเลอะปาก มามี๊ดื่มนมได้สกปรกเหมือนวาวาเลย ^^”
เจ้าตัวเล็กที่ไม่รู้อะไรเลย ยืนหัวเราะคิกคักอยู่หน้าห้อง ผิดกับลู่หานที่อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว!!! ร่างเล็กครางในลำคอเบาๆก่อนที่จะเอาหน้าไปซุกกับท้องน้อยของเซฮุน พรางใช้สองแขนโอบกอดร่างหนาเอาไว้เป็นที่ยึดพิง เซฮุนแอบขำเบาๆ พร้อมลูบหัวกวางน้อยเบาๆด้วยความเอ็นดู
“ปะป๊า ทำไมมามี๊ไม่พูดกับวาวา ..วาวาแค่บอกว่ามามี๊ดื่มนมเลอะเอง -3-”
“ไอ้เปี๊ยก ฮ่าๆ ทีหลังปะป๊าจะบอกให้มามี๊ดื่มดีๆ ไม่เลอะนะครับ”
“อ๊ะ”
“คุณหนูครับ ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ปล่อยวาวา!! จะอยู่กับปะป๊า”
หว่าหวาดิ้นไปมาเมื่อชานยอลอุ้มเด็กน้อยขึ้นก่อนที่จะเดินออกไป พร้อมทั้งไม่ลืมปิดประตูห้องด้วย เสี่ยวลู่คลายอ้อมแขนออกจากลำตัวของเซฮุน ใบหน้าหวานแดงไปด้วยความเขินอาย คนสวยอายจนไม่กล้าสบตา ร่างเล็กทำแค่เพียงนั่งก้มหน้าอยู่ระหว่างขาของเซฮุนเหมือนเดิน
“ใส่ซิ นายไม่มีเสื้อผ้าอย่างอื่นแล้ว ...ใส่เถอะ” เซฮุนลุกขึ้นหยิบเสื้อเชิตของตนที่ลู่หานเคยปาทิ้ง ..ลู่หานส่งสายตาลังเลก่อนที่จะใส่มันเพรียวๆ กางเกงชั้นในก็ไม่ใส่ (เมื่อคืนเซฮุนกระชากจนขาดหมด) ส่วนเซฮุนก็สวมเสื้อนอนแบบไม่ติดกระดุม เผยให้เห็นแผงอกกว้าง และก็ใส่กางเกงนอนขายาวทับบ๊อกเซอร์ตัวบาง
“พร้อมไปเจอลูกของระ ...นายหรือยัง”
คำที่เซฮุนพูดสะดุดนั้นทำเอาลู่หานเงยหน้าขึ้นมามอง ร่างเล็กรู้ว่าเซฮุนจะพูดคำว่า ‘เรา’ แต่เพราะร่างหนาไม่อยากชวนทะเลาะ จึงพูดคำว่า ‘นาย’ แทน เสี่ยวลู่ยิ้มเล็กๆก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ มือแกร่งยื่นหาคนที่นั่งอยู่กับพื้น มือเรียวเล็กเองก็ยกขึ้นมาวางอย่างไม่รังเกียจ ..ร่างหนาออกแรงดึงคนตัวเล็กขึ้นมาเบาๆก็ทำให้ร่างที่อยู่บนพื้นลอยมากองอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“เซฮุน ..ลู่หานอาย”
“ไม่ต้องอาย ฉันอยู่ทั้งคน ไม่มีใครล้อนายหรอกนะ”
มือแกร่งปัดปอยผมที่ปกใบหน้าสวยๆออกอย่างแผ่วเบา ..เสี่ยวลู่แทนตัวเองว่า ลู่หาน เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด อาจจะเป็นเพราะคนสวยนั้นลืมตัว แต่ถึงอย่างไงเซฮุนก็ไม่คิดอะไรไปไกล ยิ่งคิดเข้าข้างตัวเองก็ยิ่งเจ็บ
เพราะความจริงคือ ลู่หานหมดรักเซฮุนแล้ว
เซฮุนจะรู้หรือเปล่าว่าตัวเองคิดผิดโดยสิ้นเชิง
“มามี๊!~ ปะป๊า”
ตัวเปี๊ยกกระโดดโลดเต้นบนโซฟาไปมา โดยมีบอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสองนั่งอยู่ข้างๆ ลู่หานจับมือเซฮุนแน่นพรางก้มหน้าปิดบังความเขินอาย ร่างหนาเดินนำร่างเล็กมาที่โซฟา เซฮุนให้ลู่หานนั่งข้างลูก ส่วนเขานั้นก็นั่งข้างลู่หาน เด็กน้อยหัวเราะคิกคักพร้อมทั้งกระโดดแทรกกลางระหว่างเซฮุนกัยลู่หานทันที
“หว่าหวา!! มี๊เคยบอกว่าอะไร” ลู่หานชี้นิ้วใส่ลูกเชิงตำหนิ ทำเอาเจ้าตัวเล็กทำปากจู๋ทันที
“ช่างลูกเถอะ ลูกยังเด็ก”
“หุบปากไปเลยเซฮุน ถ้าเข้าข้างลูก ลูกจะได้ใจ ลูกของฉันทำไมฉันจะได้รู้~” ลู่หานบิดจมูกเด็กน้อยเบาๆเชิงหยอกล้อ คำพูดที่ไม่คิดของลู่หาน ทำเอาเซฮุนหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“จริงสิ!! อีกกี่ชั่วโมงพี่คริสจะถึงสนามบิน ? พี่คริสไม่ชอบรอด้วยซิ โอ๊ย แย่แล้ว!!” ลู่หานพึ่งนึกขึ้นได้ คนตัวเล็กกัดริมฝีปากอย่างหัวเสีย เซฮุนมองภาพที่แสนบั่นบอนจิตใจ ..เสี่ยวลู่แคร์อู๋อี้ฟาน ยอมรับความจริงซะโอเซฮุน !!!
“คุณหนูครับ ไปทานไอติมหวานเย็นกัน”
“ปล่อยยยยยยยยยยย!!”
หว่าหวาตัวน้อยเจอแบคฮยอนลากออกไปนอกห้องเสียแล้ว! คราวนี้บรรยากาศในห้องชักจะตรึงเครียด ลู่หานนั่งกุมมือตัวเองไว้แน่นเพราะอีกไม่นานคริสก็จะรู้เรื่องนี้ และก็คงจะมาฆ่าเซฮุนอย่างแน่นนอนล้านเปอร์เซ็น กวางตัวเป็นกังวลจนเหงื่ออกตามขมับ ผิดกับเซฮุน ...นันย์ตาคมจ้องมองชานยอลอย่างไม่คิดที่จะหลบสายตา
“คุณหนูกลับจีนกันเถอะครับ” ชานยอลเปิดประเด็น
“ไม่ ถ้าลู่หานกลับ คลิปเมื่อคืนปล่อนเน็ต ..เลือกเอาแล้วกัน”
ร่างหนาพิงหลังลงบนโซฟาด้วยท่าทีสบายๆ พรางกอดอกอย่างไม่รู้ร้อน !! ใบหน้าหวานหันควับทันทีที่ได้ยินประโยคแสนเห็นแก่ตัว ..ร่างเล็กยอมรับมาดีใจที่เซฮุนปลอบโยน อ่อนโยนและใจดีด้วย ..แต่ตอนนี้!! ลู่หานพึ่งคิดได้ว่าเซฮุนมองเขาเป็นเพียงของเล่นที่ไร้หัวใจ ไม่แคร์ความรู้สึกกันเลย
“บอกพี่คริสด้วยว่าฉันกำลังไป” ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนที่จะลุกขึ้ยยืน เขาไม่แคร์อีกต่อไป ชื่อเสียงบ้าบออะไรนั่นมันไม่จำเป็น
“หว่าหวาน่ารักดี ว่าไหม” ฉันต้องทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้นายเป็นของฉัน คนเดียวเท่านั้น
“ฉันหมายความว่าไง!!!”
“ฉันจะฆ่าเด็กนั้นทิ้งซะ” ร่างหนาพูดด้วยสีหน้าแสนตายด้าน
“โอ เซฮุน/คุณโอ!!!”
คราวนี้ทั้งชานยอลและลู่หานต่างลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเซฮุนอย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างเล็กรู้สึกผิดหวัง ที่คนเป็นพ่อพูดจาแบบนี้ได้ลงคอ เสี่ยวลู่กำมือแน่น เขาพยายามระงับอารมณ์อันฉุนเฉียว เสียใจที่รัก เสียใจที่ผูกพัน เสียใจที่ไว้ใจผู้ชายสารเลว!
“แค่เด็กคนเดียวฉันทำได้สบายๆ หว่าหวาต้องอยู่อย่างหวาดระแวงไปชั่วชีวิต หึหึ ถึงเด็กนั่นจะเรียกฉันว่าปะป๊า แต่ความจริงก็คือความจริง ..ฉันไม่ใช่พ่อของเด็ก”
“นายมันบ้า!! อย่านะหว่าหวายังเด็ก ..เขารักนายเหมือนพ่อคนหนึ่ง อย่าทำให้หว่าหวาเสียใจเลย ได้โปรด”
“เรื่องทั้งหมดขึ้นอยู่กับนาย”
“ตกลง ฉันจะอยู่กับนาย เป็นตุ๊กตายาง เป็นของเล่น เป็นสัตว์เลี้ยง เป็นที่ระบายอามรณ์ ฉันเป็นทุกอย่างแต่อย่างทำอะไรหว่าหวา ..อย่าพูดจาทำให้ลูกเสียใจ ฉันขอร้อง”
ลู่หานพูดด้วยน้ำตา ชานยอลจ้องมองเซฮุนอย่างเครียดแค้น!! เขาโมโหมากๆที่เซฮุนพูดอะไรออกมาแบบนี้ ใช่!! เซฮุนเป็นเพียงคนโง่ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นพ่อคน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลู่หานรักและคิดถึงมาตลอด!! ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคริสเป็นพี่ลู่หาน ทั้งๆที่แบคฮยอนก็บอกไปหลายครั้ง
เซฮุนก็เป็นเพียงแค่คนโง่ .. ที่กำลังทำร้ายเสี่ยวลู่ของเขา
ชานยอลไม่แปลกใจสักนิด ว่าทำไมคริสถึงได้หมั่นไส้ผู้ชายคนนี้
“ไม่ได้นะครับคุณลู่หาน อย่าทำอะไรแบบนี้” ลู่หานปาดน้ำตาบนใบหน้าออกเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปยิ้มให้กับชานยอล ..มันช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้า
“ไม่เป็นไร ฉัน..ฉันอยู่ได้ พวกนายกลับไปดูแลพี่คริสเถอะ”
“แล้วใครจะดูแลคุณลู่หาน คุณลู่หานจะอยู่อย่างไง!! ไหนจะคุณหนูอีก ปรึกษาคุณคริสเถอะครับ ท่านมีทางออกที่ดีแน่นอน”
“กว่าจะเจอทางออก ผัวนายคงระเบิดตึกไปหลายหลัง หึหึ คงจะโกรธมากแน่เลยที่ฉันกลับมากินของเหลือเดน”
“กรุณาให้เกียรติคุณลู่หาน” ชานยอลยกปืนขึ้นมาจ่อหน้าเซฮุน
“ช่างเถอะ ..ฉันมันไม่มีค่าหรอก ปล่อยเขาไป”
“ถ้าคุณลู่หานจะอยู่ที่นี่จริงๆ ..ได้โปรดไปพักที่เพนท์เฮ้าของเรา อยู่ที่นั้นจะมีคนมากมายคอยดูแลคุณหนู คนของเราในเกาหลีก็มีมากนัก”
“ลู่หานต้องนอนกับฉัน!!”
“คุณโอ ..คุณลู่หานอ่อนแอเกินไปที่จะมาเจอเรื่องแบบนี้ สงสารคุณลู่หานเถอะครับ”
“ฉันรู้” เพราะงั้น ลู่หานต้องอยู่ใกล้ฉันทุกเวลา ฉันจะได้ดูแลเสี่ยวลู่ไงเล่า!!
“เดี๋ยวสายนะชานยอล พี่คริสไม่เคยรอใครนะ ไปเถอะ”
“ถ้ามีอะไรโทรหาผมนะครับ หรือไม่ก็แบคฮยอน ..เรื่องบางเรื่องก็ระบายมาให้กับพวกผมบ้าง”
ลู่หานยิ้มเล็กๆพร้อมทั้งพยักหน้า เป็นจังหวะที่หว่าหวาและแบคฮยอนเข้ามาพอดี คนตัวสูงลากแบคฮยอนออไปโดยเร็ว ทิ้งให้ 3 พ่อ แม่ ลูก เขาได้อยู่ด้วยกัน ความสุขของหว่าหวาที่ฝันมานาน ความสุขของโอ เซฮุนที่ได้อยู่กับลู่หานอีกครั้ง ความสุขของลู่หานที่ได้เจอกับผู้ชายซึ่งรอมานาน ...มีสุขก็ต้องมีทุกข์เป็นของคู่กัน
หว่าหวา > มามี๊ฝืนยิ้มทำไม ? วาวาไม่เข้าใจเลย มามี๊ร้องไห้อีกแล้ว ตาแดงหมดแล้ว
เซฮุน > ทำไมผมต้องมารู้เรื่องของไอ้คริสด้วย!! ลู่หานเป็นของผม ไม่ใช่ของมัน
ลู่หาน > ฉันทำถูกแล้วใช่มั๊ย?...หว่าหวาเขาแค่อยากมีพ่อเหมือนคนอื่นๆก็เท่านั้นเอง เราสองแม่ลูกผิดมากเลยหรอ?
ความคิดเห็น