คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Special KrisLay's 2 : ซินเดอเรลล่าน้อย
(ขอบคุณอิมเมจจาก พี่เจนจิรา เน็ตไอดอลนะค่ะ ไรท์ชอบพี่คนนี้มาก น่ารัก >///<)
ทุกอย่างราวกับความฝัน อี้ชิงส่งยิ้มบางๆให้ก่อนที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสกับมือของอีกฝ่ายซึ่งยื่นมาให้ เพลงดนตรีสากลเบาๆบรรเลงขึ้นขับกล่อมจิตใจของทั้งสองร่างให้ชุ่มช้ำ ร่างบางเต้นรำไปตามจังหวะเพลงโดยมีร่างสูงเป็นคนนำทาง ทั้งสองคนแนบชิดกันแน่น ลมหายใจของคนสวยรดต้นคอของคนหล่อ ทำเอาทุกอย่างมันดูตื่นเต้นไปหมด
ดวงตาหวานหยาดเยิ้มจ้องมองไปยังใบหน้าหล่อซึ่งปิดปังโดยหน้ากากแฟนตาซีสีดำ ริมฝีปากบางมอบรอยยิ้มแสนอบอุ่นให้กับคนแปลกหน้า เขาทั้งสองอยากจะหยุดเวลาไว้ ..ไว้แค่ตรงนี้ ถ้าจะบอกว่านี้คือ รักแรกพบ มันจะเร็วไปหรือเปล่า แต่ความรักมันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับกาลเวลา จะผิดมั้ย ..ที่อี้ชิงจะตกหลุมรักเจ้าชายทรงสง่างามผู้นี้
“ผมชื่อ อู๋อี้ฟาน ครับ”
“..ค่ะ”
ใบหน้าหวานแก้มแดงไปหมดแล้ว ร่างบางทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียวที่จู่ๆร่างสูงก็เอ่ยปากขึ้นมาในขณะเต้นรำ ดวงตากลมเบี่ยงหันหลบสายตาแสนมีอำนาจ ทำให้อี้ชิงเหลือกไปเห็นใครคนหนึ่ง!! ..จือเทา อาอี้ตกใจจนเผลอหยุดเคลื่อนไหว เขาจ้องมองร่างของเพื่อนรักที่ยืนอยู่หน้าประตู ในมือของจือเทาถือรองเท้าแก้วแสนสวยอีกคู่ สีหน้าของจือเทาดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด!!
“ซินเดอเรลล่าของผม คุณกำลังมองอะไรหรอครับ?”
คริสขมวดคิ้วเป็นปม เมื่อคู่เต้นรำคนตนดูแปลกไป ใบหน้าสวยซึ่งถูกปกปิดโดยหน้ากากสีขาว ดูสีหน้าไม่ดีเลย เขาจึงตัดสินใจหันไปมองตามสายตาของหญิงสาว ที่ตนเรียกว่า ซินเดอเรลล่า แต่ทำไมคริสกลับมองเห็นแค่ ..ประตูหน้างานอันว่างเปล่า!!
“คุณมองหาอะไรครับ”
“คือ ...ฉันต้องไปแล้ว”
“เดี๋ยวซิ!!”
ทุกอย่างดับสลาย!! หญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ วิ่งออกจากงานเต้นรำไปเสียดื้อๆ ร่างสูงเกาหัวเบาๆด้วยความไม่ชอบใจ นาฬิกาบอกเวลาพอดี เที่ยงคืนแล้ว ... อี้ฟานยังคงคิดอยู่ว่าซินเดอเรลล่าของเขาต้องมาจากสวรรค์แน่ๆ!! แต่ร่างสูงจะไม่ยอมเสียของรักไป เหมือนกับเจ้าชายโง่ๆในนวนิยายหรอกนะ
ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย ซินเดอเรลล่า!!
<อี้ชิงtalk>
ตายจริง!! จือเทาต้องโกรธผมมากถึงมากที่สุดแน่เลย ทั้งๆที่รับปากไว้แล้วแท้ๆว่าจะรอ เฮ้อ!!! ไม่นะ มันต้องไม่เป็นแบบนี้ .. ผมวิ่งตามจือเทามาที่ลิฟท์แต่ว่าลิฟท์ที่อาจือเข้าไปจะปิดซะแล้ว พลาดจริงๆ! ผมรีบกดปุ่มลิฟท์อีกครั้งหนึ่งสักพัก ลิฟต์ตัวข้างๆก็เปิดออกผมไม่รอช้าที่จะเข้าไป ตอนนี้พวกคุณคงจะงงกับ คำว่า ‘ลิฟท์’
“ซินเดอเรลล่า !! จะไปไหน”
พี่อี้ฟานที่ผมพึ่งรู้จักเมื่อกี้ เดินมากระชากแขนผม ผมลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะสะบัดมือแกร่งและเข้าไปในลิฟท์โดยเร็ว ..พี่อี้ฟานเองก็ไม่ยอมแพ้เขาเข้ามาในลิฟท์กับผม -0- พระเจ้า!! เขินนะเนี่ย ..รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของพี่อี้ฟานทำเอาผมทำตัวไม่ถูก ใบหน้าหล่อที่ถูกปิดด้วยหน้ากากสีดำกำลังแผ่รัศมีความหล่อเหลาออกมา ผมรู้สึกอึดอัดที่สุดอ่ะ
“พี่อี้ฟานตามฉันมาทำไมค่ะ” แอ๊บเป็นผู้หญิงไปก่อนแล้วกัน
“..พี่อี้ฟานงั้นหรอ” เขาขมวดคิ้วเป็นปม ทำเอาผมเองก็ขมวดคิ้วตาม เอ๊ะ!! ผมเรียกว่าพี่ไม่ได้หรอ?
“ขอโทษค่ะ” ผมก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด T^T
“หึ ไม่ได้ด่าสักหน่อยครับ นอกจากน้องชายผมแล้ว ไม่เคยมีใครเรียกผมว่า พี่ เลย อาจจะเป็นเพราะผมไม่ชอบให้ใครเรียกผมแบบนี้มั้ง มันดูตีสนิทเกินไป ...แต่สำหรับคุณแล้ว ผมยอมครับ” หัวใจของผมเต้นโครมคราม ผมเบี่ยงหน้าหนีพี่อี้ฟานทันที ตัวมันร้อนไปหมดแล้ว!! เมื่อไรจะถึงชั้นล่างเนี่ย ผมเกรงจนตัวแข็งแล้วนะ ตอนนี้หน้าคงแดงมากเลย อ๊ายย!!
พี่อี้ฟานหัวเราะเบาๆก่อนที่จะถอดหน้ากากสีดำทมิฬออก ทำให้ผมเห็นใบหน้านั้นเต็มตา ..หล่อ คำเดียวที่ผุดขึ้นในหัว หล่อมากจริงๆนะ รอยยิ้มมุมปากเจ้าเลห์ทำเอาผมระทวยละลายแทบไปกองกับพื้น โชคดีที่ร่างสูงของเขาเข้ามาประคองเอวผมเอาไว้ ..มือผมทั้งสองแนบที่อกของพี่เขาไว้ เชิงผละออก แต่พี่อี้ฟานไม่มีทีท่าจะปล่อยมือจากเอวคอดของผม มิหนำซ้ำยังกระชับอ้อมกอดแน่นจนใบหน้าของเราชิดกัน
ลมหายใจอุ่นๆของเขา
ร่างแกร่งที่ให้ผมพึ่งพิง
ริมฝีปากบางที่ห่างจากผมไม่ถึงคืบ
ทุกอย่างทำให้ผมหยุดหายใจ ดวงตาคมกริบมองยังดวงตาของผม เราประสานนัยน์ตาเข้าหากัน ขอบอกไว้เลยว่า ตื่นเต้น ..ผมทำตัวไม่ถูกจริงๆ พี่เขาแกะยางมัดผม ซึ่งพันธนาการผมอยู่ จนทำให้ผมสีส้มๆแกมประกายทอง ปล่อยยาวลงอย่างสลวย ทำไงดี!! ผมรู้สึกอยากจะทำหน้ามุดแทรกแผ่นดินหนีเสียจริง T.T
กึก!
“กรี๊ดดดด!!”
จู่ๆสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ลิฟท์ค้างแถมยังไฟตกอีก! ผมรีบเข้าไปสวมกอดคนตกหน้าทันที ผมตกใจมากจริงๆ หวาดกลัว .. หวาดระแวง รู้สึกกระอักกระอวน มันทั้งแคบและก็มืด ..แต่ผมก็อบอุ่น เมื่อรับรู้ว่ามีร่างสูงที่คอยปกป้องผมอยู่
“กลัวงั้นหรอ?” พี่อี้ฟานลูบหัวผมเบาๆ
“ค่ะ ..คะ คือฉันเป็นโรคกลัวที่แคบและที่มืด”
ผมพูดเสียงสั่นๆ สักพักไฟในตัวลิฟท์ก็สว่างขึ้น ผมรีบผละตัวออกจากพี่อี้ฟานทันที ดูเหมือนอีกฝ่ายจะอมยิ้มเล็กๆอย่างชอบใจ ในขณะที่ผมกำลังเสียขวัญเนี่ยนะ!! ชิ หัวเราะเยาะกันหรือป่าว คนมันกลัวนี่นา - 3 - ..เราทั้งสองคนเงียบกันทั้งคู่จนกระทั่งลิฟท์ได้เปิดออก บ๊ะ!! ผมไม่รอช้า รีบวิ่งออกจากลิฟท์โดนเร็วโดยมีร่างสูงวิ่งตามมาติดๆ
รองเท้าเฮงซวย!!
ผมถอดรองเท้าแก้วบ้าๆทั้งสองข้างทิ้งไปไกลๆ รู้สึกรำคาญมากอ่ะ คนในล็อบบี้ของโรงแรมก็จับจ้องทางผม มองอะไรกันหนักกันหนา เฮ้อ!! ผมเลิกสนใจสิ่งเร้ารอบข้างและวิ่งออกมาหน้าโรงแรม ..รถของจือเทา!! ผมเห็นรถของอาจือกำลังขับเคลื่อนออกไป สรุปคือ ผมก็วิ่งตามรถของจือเทาด้วยเท้าเปล่า เซ็ง - -
สักพักอาจือก็จอดรถ ผมไม่รอช้าที่จะรีบขึ้นไปบนรถจือเทาโดยเร็ว
ทิ้งให้ใครอีกคนวิ่งตามรถจือเทาราวกับคนบ้า
<อี้ชิง end>
เมื่อรู้ว่าตนไม่สามารถตามรถขับสวยไปได้ ร่างสูงจึงหยุดวิ่งเสียดื้อๆ เขาหอบนิดๆพรางเจ็บใจตัวเองที่ไม่สามารถรั้งซินเดอเรลล่าแสนสวยไว้ได้ กลิ่นไอของกลุ่มผมสีหวานยังคงตราตรึงอยู่ปลายจมูกของคริส เขาขยี้หัวตัวเองแรงๆก่อนจะเดินเข้ามาในล็อบบี้ของโรงแรม พอพนักงานเห็นร่างสูงผู้ทรงสง่า พนักงานจึงเดินเข้าไปหาพร้อมทั้งร้องเท้าแก้วสุดหรูซึ่งส่องประกายระยิบระยับ ราวกับแสงของดวงดาวนับร้อยมารวมตัวกันภายในรองเท้าแก้วของซินเดอเรลล่า
“คุณผู้หญิงคนเมื้อกี้ทำตกไว้ครับ ไม่ทราบว่าคุณกับเธอรู้จักกันหรือป่าว?” อี้ฟานเลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ
“งั้นผมฝากรองเท้าคู่นี้ให้เธอด้วยนะครับ”
คริสยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่ตอบอะไรเพียงแค่รับรองเท้ามาจากพนักงานเท่านั้น และ เขาก็เดินออกไปจากโรงแรมทันที โดยไม่ขึ้นไปงานเต้นรำอีกเลย ดวงตาคมเอาแต่จ้องมองรองเท้าคู่นั้นตลอดทางกลับคฤหาสน์ ในขณะที่ชานยอลเองก็กำลังขับรถให้ คนหูกางสังเกตเห็นท่าทีของเจ้านายแปลกไปแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะเปิดปากถาม
“พี่คริส” เด็กน้อยตากลมในชุดนอนเอ่ยเรียกพี่ชายของตนที่กำลังลงจากรถ ลู่หานวิ่งไปหาอี้ฟานพร้อมทั้งตุ๊กตาคุณหมีที่อยู่ในมือ คริสทำได้เพียงยิ้มให้น้องชายก่อนที่จะจูงมือเข้าไปในตัวคฤหาสน์ซึ่งเป็นสมบัติของพ่อกับแม่ที่เสียไปแล้ว
“ลู่หานได้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนด้วยฮะ” กวางน้อยไม่รอช้าที่จะเปิดประเด็นเรื่องสำคัญขึ้นมา
“พี่ไม่อนุญาต”
“แต่ลู่หานอยากไป!! ลู่หานไม่อยากจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต!”
“น้องเป็นบ้าหรือไง!! ตัวเองอ่อนแอขนาดนี้ยังไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอีก ..ขึ้นไปบนห้อง!!”
“ไม่ ลู่หานจะไป ลู่หานเกลียดเวลาพี่คริสค่อยตามแจ ลู่หานเกลียดที่ต้องอยู่แต่ที่นี่ ..ลู่หานจะไปเกาหลี!! ลู่หานจะไม่กลับมาหาพี่คริสอีกเลย”
“ลู่หาน!!!!!!”
ความคิดเห็น