คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : เพื่่อน .....
<ลู่หาน>
2 ปีผ่านมา
“พี่ยอลลลล ~”
ผมวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายกลางบริษัทตระกูลปาร์ค คิคิ แอบเซอร์ไพรส์เล็กน้อยคร๊าฟ ฟ ฟ ..เอิ่ม ผมว่าคนในบริษัทเริ่มมองผมแปลกๆแล้วอ่ะ=~= ตั้งแต่เดินเข้ามาบริษัทไม่มีใครเห็นหัวผมสักคนทำเหมือนผมเป็นลูกค้าธรรมดาทั่วไป ชิชิ!! ฉันเป็นน้องชายสุดที่รักของพี่ยอลเชียวนะ!!
แล้วก็อ่ะนะ ... อินางหน้าสวย 2 คนที่ดำรงตำแหน่งอันทรง เกียรติอย่างประชาสัมพันธ์ก็มองด้วยสายตาดูถูกผมแบบสุดๆ แค่ผมไปขอพบท่านประธานพี่ชายสุดที่รัก แม่นาง 2 คนก็บอกว่าไม่ได้นัด พบไม่ได้ เฮ้ อ อ ~ ผมเลยนั่งรอพี่ชายอยุ่ตรงโซฟารับแขกของบริษัท
กว่าพี่ยอลจะมา ..ปาไป2ชั่วโมงครึ่ง =[]=!!
“น้องลู่ !! น้องมาได้ไงเนี่ย”
“น้องกลับมาหาพี่ชายไงฮะ .. อยู่ที่ปารีสเบื่อจะตายชัก”
“ไอ้ตัวแสบของพี่!~”
ที่บริษัทแห่งนี้ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าท่านประธานบริษัทอย่างพี่ยอลมีน้องชายแบบผมอยู่บนโลก ตั้งแต่คุณพ่อกับคุณแม่เสียไปผมก็หนีไปอยู่ฝรั่งเศสคนเดียว ..ผมรับไม่ได้จริงๆที่คุณพ่อคุณแม่เสียไปเร็วขนาดนี้ ... ...
“พี่ยอล ทำไมพนักงานผ่านไปผ่านมามองเราแปลกๆอ่ะ(- - )( - -)”
“พวกนั้นคงคิดว่าน้องเป็นแฟนพี่มั้ง!~ ร้อยวันพันปีพี่ไม่ค่อยเดินควงใครมาบริษัทซะด้วยซิส่วนใหญ่ก็ พาเข้าห้องเลย^^”
“พูดไม่อายปากเลย -0- ”
พี่ยอลขำแหลกก่อนจะลูบหัวผมด้วยความอ่อนโยน แล้วพาไปทานอาหราที่ภัตตาคารเลื่องชื่อ ที่ผมงงตอนนี้คือเวลาพี่ยอลไปไหนมาไหนทำไมเอาลูกน้องมาเป็นพวงแบบนี้ !! พี่ยอลให้เหตุผลว่า เท่ แหวะ !!!!!!!!!!!! ผมไม่ชอบเลย
“กลับมาเกาหลีแล้ว เดี๋ยวพี่หามหาลัยในเรียนแล้วกัน”
“ก็ดีฮะ .. ผมอยากเรียนที่เดียวกับเซฮุนอ่ะ”
“โอเคๆ พรุ่งนี้เดี๋ยวให้คนไปส่งที่มหาลัย s”
มหาลัย s เป็นมหาลัยเดี๋ยวกับเซฮุนเพื่อนของผมที่อยู่เกาหลี ผมมีเพื่อนคนเดียวคือ โอ เซฮุน เวลาเซฮุนเล่าอะไรผมก็เล่าให้พี่ฟังหมดเลยยย ย ย ย >0< ดังนั้นเรื่องราวต่างๆพี่ยอลก็จะรู้หมด
“ไม่เอา! เวลาคนของพี่ไปส่งน้อง น้องรู้สึกเหมือนเป็นบุคคลสำหรับระดับชาติอย่างไงไม่รู้ ไปแค่มหาลัยมีรถติดตามตั้ง 3 คัน ทุกคันล้วนเป็นรถกันกระสุนทั้งนั้นนน! คนในมหาลัยก็กลัวน้องหมดอ่ะดิ =A= เดี๋ยวให้เซฮุนมารับก็ได้ฮะ”
“หึหึ เลิกคบเพื่อนจนๆได้แล้ว พี่มีหน้ามีตาในสังคมนะ จะปล่อยน้องชายเพียงคนเดียวซ้อนรถจักรยานคันเก่าๆของนักเรียนทุนจนๆนี่อ่ะนะ”
“อย่างไงซะ เซฮุนก็เป็นเพื่อน น้องลู่ ความรวยความจนมันสำคัญมากหรือไง!! การเป็นเพื่อนไม่ใช่ดูที่เงิน หรือ หน้าตาแต่เขาดูกันที่จิตใจต่างหาก! แล้วเซฮุนก็ไม่เคยขอน้องกินด้วย”
“สอนพี่อีกแล้ว พี่ยอมน้องก็ได้ครับ”
ฮ่า ๆ ๆ ๆคนอย่างลู่หานไม่ยอมใครหรอก พอทานอาหารกับพี่ยอลเสร็จผมก็ขอให้พี่ยอลไปส่งผมในร้านอาหารที่เซฮุนทำงานพิเศษอยู่
แปลกเนอะ ... ผมทำไมชอบทำตัวเรียบง่ายผิดกับพี่ชายโดยสิ้นเชิง พี่ยอลเป็นคนมีหน้ามีตาทำอะไรก็ต้องข่มให้คนอื่นกลัว ..หลังจากที่คุณพ่อคุณแม่เสียไปพี่ยอลก็บินกลับมาเกาหลีช่วงชิงตำแหน่งประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ขึ้นมาได้ ในวงการธุรกิจของเอเชียและยุโรปไม่มีใครไม่รู้จัก
ปาร์ค ชานยอลประธานบริษัทผลิตอาวุธสงครามที่ได้มาตรฐานติดอันดับของ
โลกมิหนำซ้ำยังมี อสังหาริมทรัพย์และอุตสาหกรรมหลายแขนง
.....................................................................
เด็กหนุ่มร่างเล็กแต่งตัวทันสมัยตั้งแต่หัวจรดเท้า เดินเข้ามาในร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง ใบหน้าหวานเดินยิ้มมาหยุดที่ข้างหน้าร่างหนาซึ้งกำลังกวาดพื้นร้านอาหารอยู่
ใบหน้าหล่อเริ่มรู้สึกมามีคนมาอยู่ตรงหน้าจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองบุคคลที่หยุดอยู่ตรงหน้า .. ดวงตาคมเบิกกว้าขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าร่างเล็กนั่นคือใคร
“ลู่หาน!!”
“หวัดดีเพื่อนร๊าก ก ก~”
ลู่หานกระโดดกอดเพื่อนรักตรงหน้าด้วยความดีใจแบบสุดๆ ..เซฮุนทำงานเป็นเด็กเสริฟที่ร้านอาหารเล็กๆอยู่ในย่านการค้าของกรุงโซล เซฮุนต้องทำงานเพื่อเลี้ยงตัวเองทั้งๆที่ลู่หานจะช่วยในเรื่องความเป็นอยู่แท้ๆแต่เขากลับปฎิเสธซะงั้น
ถึงอย่างไงซะ คนอย่างโอ เซฮุน ก็ไม่เกาะเพื่อนกิน!!!
ต้องขอบคุณความบังเอิญจากฝากฟ้าที่ทำให้ลู่หานได้พบกับเพื่อนคนนี้ เนื่องจากวันนั้นเป็นวันที่ฝนตก นักเรียนจากโรงเรียนค่าเทอมแพงที่สุดในเกาหลีที่ชอบขึ้นรถเมล์กลับบ้านอย่างลู่หานก็พลอยเดือดร้อนไปด้วย
ร่างเล็กวิ่งมาหลบฝนอยู่ป้ายรอรถเมล์ที่มีเด็กชายแต่งชุดนักเรียนเก่าๆ ผมเซอร์ๆ ใบหน้าจืดไร้ชีวิตชีวามาหลบฝนอยู่ตรงนั้นด้วย เด็กชายคนนั้นหันไปมองบุคคลที่มาเยือนใหม่ด้วยความหลงใหล สายตาสวยของร่างเล็กเผลอไปสบกับ สายตาคมของร่างหนาโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ร่างหนาถึงกับสะดุ้งหันหนีด้วยความเคอะเขิน
“หวัดดี ฉันลู่หานนะ ”
ด้วยความเป็นคนไม่ชอบความเงียบลู่หานเลยโผล่พูดขึ้นมา ทำเอาคนขี้อายอย่างเซฮุนสะดุ้งอีกครั้ง
“ผะ ผะ ผม โอเซฮุน .. ครับ ผมขอโทษที่มาอยู่ตรงนี้”
“ขอโทษทำไมล่ะ???”
“ก็ผม .. มันทั้งสกปรก ตัวเหม็น ไม่เหมาะที่จะมายืนข้างๆคุณหนูแบบคุณหรอกครับ .... ผมมันก็แค่รากหญ้า”
เซฮุนพูดตามความจริงที่ตนเลยพบมา .. เพื่อนในห้องต่างพากันรุมรังเกียจเขาเพราะความจน เนื้อตัวสกปรกทำให้มีแต่คนรังเกียจ และเขาก็ไม่เคยมีเพื่อนสักคน
“พูดอะไรของนาย ตัวนายเหม็นก็ไม่ได้แปลว่านายนิสัยเสียนี่นา ^^”
“เอ๊ะ ....!!”
“ฉันนะ มีแต่คนเข้าหาเพราะฉันรวย ฉันเลยต้องทำตัวจนๆเพราะอยากจะรู้เหมือนกันถ้าฉันทำตัวแบบนี้จะมีใครคบไหม ^0^ ฮ่าๆ ๆ ปรากฏว่าไม่มีใครเข้าใกล้ฉันเลย .. ฉันก็ไม่มีเพื่อนสักคน งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ !”
เพื่อน ?! ..คนดูดีอย่างคุณเรียกผมว่าเพื่อนหรอ 0_0
ความคิดเห็น