คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : BABY witnessinlove : RUN AWAY
หนีจากความจริง เกลียดการเผชิญหน้า
กายหนาของคุณพ่อคนเก่ง เดินโซเซเข้ามาในคฤหาสน์อย่างหมดสภาพ ดวงตาที่ร้อนแผ่วเตรียมจะปล่อยน้ำตาออกมาอีกครั้ง ผู้เป็นมารดาที่นั่งอ่านหนังสือธุรกิจอยู่ถึงกับตกใจ เธอเข้าไปประคองลูกชายสุดที่รักให้มานั่งที่ชุดโซฟาสุดแพง พร้อมทั้งไล่แม่บ้านที่อยู่บริเวรนั้นออกไปเสียจนหมด
“เซฮุน ..ลูกไปเป็นอะไร”
ดวงตาของลูกชายที่แสนเลื่อนลอย ทำเอาหญิงวัยกลางคนรู้สึกใจเสีย ร่างหนาไม่ตอบอะไร เขาทำแค่เพียงสวมกอดมารดาแน่นพรางน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย ...หัวใจของเซฮุนทั้งเจ็บทั้งทรมาน เขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว สมองมันเบลอไปหมด เพราะ เสี่ยวลู่คนเดียว ...ทำไมนายต้องมาปั่นหัวฉันเล่นด้วยนะ ลู่หาน ?
“ไม่ร้องๆ เจ้าตัวเล็กที่หลับอยู่ข้างบนห้องจะตื่นเอานะ ... มีอะไรจะเล่าให้แม่ฟังไหม??”
“ฮึก! ผมเหนื่อย ..ผมอยากไปอยู่อเมริกา ผมไม่อยากอยู่ที่เกาหลีแล้ว ให้ผมไปบริหารบริษัทที่อเมริกาแทนเถอะครับ”
“ลูกแม่” มืออันแสนอบอุ่นลูบหัวลูกชายด้วยความเห็นใจ ร่างหนาสะอื่นเบาๆ เพราะกลัวว่าเด็กน้อยที่หลับปุ๋ยอยู่บนห้องจะตื่นเอา ..เซฮุนไม่อยากให้เจ้าเปี๊ยกต้องมาเห็นความอ่อนแอของตัวเอง
“... ผมไม่อยากอยู่เกาหลี”
“ลูก ..ไปเจอหนูลู่หานมาใช่ไหม? หาเขาเจอแล้วหรอ? แม่เห็นลูกส่งนักสืบตามหาเด็กคนนี้ที่จีน ตั้งแต่ 5 ปีที่แล้วแต่ก็ไม่เจอ .. ครั้งนี้ลูกเจอหนูลู่หานแล้วใช่มั้ย”
“ครับ ..เขามีแฟนใหม่แล้ว ผมเทียบไม่ติดสักนิด ผมเหนื่อยกับลู่หานมามากพอแล้ว ทำเรื่องให้ผมไปอเมริกาเถอะครับ ผมจะให้หว่าหวาไปด้วย ผมจะเลี้ยงดูหว่าหวาอย่างดี ..แม่คุยกับพ่อเรื่องนี้ให้ผมหน่อยเถอะครับ”
“เซฮุน อย่าหนี!! ทำไมลูก ..”
“ผมตัดสินใจแล้ว”
“แม่จะคุยกับพ่อให้เรื่องนี้นะ”
คนเป็นเมียเพียงแค่เห็นลูกมีความสุขก็พอแล้ว เธอไม่ได้ตามใจลูกชายจนเคยตัว เธอไม่ได้สอนลูกชายให้หนีปัญหา แต่เธอเคารพการตัดสินใจของเซฮุน ในเมื่อเซฮุนเลือกแล้วเธอก็จะช่วยให้ถึงที่สุด ..แม่ลูกทั้งสองสวมกอดกันแน่นเพื่อเป็นการปลอบประโลม น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาจนแห้งหอด
ท่ามกลางความเศร้าโศกของสองแม่ลูก เด็กน้อยที่กอดตุ๊กตาคุณกวางก็ยืนมองอยู่บนชั้นสองด้วยแววตาแห่งความเจ็บปวด อ้อมแขนเล็กกระชับอ้อมกอดไว้แน่น ดวงตากลมโตมีน้ำตาเอ่อล้นออกมาจากเบ้า เพราะว่าได้ยินเสียงรถของปะป๊า หว่าหวาจึงตื่นขึ้นจากการหลับใหล เด็กน้อยเปิดประตูห้องออกมาเพื่อที่จะวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามคาด ...ปะป๊าของหว่าหวากำลังจะพาเขาหนีไปให้ไกลจากมามี๊ ทั้งๆที่ทั้งสองอยู่อยู่ในแผ่นดินเดียวกันแท้ๆ ทำไมถึงต้องคิดจะไปจากกันด้วย ...หว่าหวาไม่เข้าใจ
และที่แปลกไปกว่านั้น ปะป๊าบอกว่ามามี๊มีแฟนใหม่ !!
<คริสtalk>
“เฮ้อ !! มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย”
ผมโยนร่างของอีชิ้งลงไปกลับเตียงในคอนโดที่ผมพึ่งซื้อมาใหม่ .. ผมรู้สึกแปลกใจนิดๆที่หมอนี่เงียบผิดปกติ ตั้งแต่นั่งรถมากับผมก็เอาแต่น้ำตาไหลและสะอื้นเบาๆแทบจะไม่มีเสียงซักแอ๊ก! ตอนนี้เขาก็นอนอยู่บนเตียง ในขณะที่ผมกอดอกมองทุกอย่างอยู่เงียบๆตรงปลายเตียง
จะเสียใจอะไรนักหนากับคำโกหกของผม -*-
ผมไม่เห็นจะจริงจังอะไรเลย
“พอเถอะ ..เงินทุกอย่างฉันจะคืนให้นายเอง ได้โปรด ฉันไม่อยากทำผิดอีกแล้ว”
ร่างบางที่แสนบอกช้ำค่อยๆชันตัวลุกขึ้นมา ดวงตาที่เปอะไปด้วยหยาดน้ำตามองผมอย่างเศร้าใจ ผมเองก็ทำแค่เพียงเงียบไม่ตอบโต้อะไร ผมไม่รู้หรอกนะว่าหมอนี่แสดงละครอะไรอีก!! แต่ในใจของผมก็รู้สึกแปลกๆ ผมอาจจะหวั่นไหวเพราะความสวยของหมอนี่ก็เป็นได้ พอๆ ผมกำลังคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้!
“คุณอี้ฟาน ..ได้โปรดอย่าทำให้ผมเป็นคนเลวมากไปกว่านี้เลย”
คุณงั้นหรอ? จริงซิตั้งแต่ผมข่มขืนอีชิ้ง เขาก็เรียกผมว่า นาย ตลอดเลย
“ผมไม่อยากให้ลู่หานเจ็บ”
“ในเมื่อไม่อยากให้ลู่หานเจ็บ นายจะลากไอ้สวะนั้นมาหวานกันในบ้านฉันทำไมมิทราบ” ผมพูดออกมาอย่างนิ่งเรียบ แต่หนักแน่นทุกคำ!! ไม่ใช่แค่ลู่หานที่ไม่พอใจ ผมเองก็ไม่พอใจด้วย!!
คนใบหน้าสวยเงียบทันที สงสัยเถียงไม่ออก เขาสะอื้นเบาๆในลำคอ ดวงตาของลูกแมวแหงนขึ้นมามองผมอย่างวิงวอน ผมก็ทำได้แค่แสยะยิ้มก่อนที่จะหลังหลังไปยังประตูเพื่อจะได้เดินหนีไปซะพ้นๆ! แต่มือเล็กๆกลับดึงชายเสื้อผมเอาไว้เสียก่อน ..นายรั้งฉันไว้งั้นหรอ? หึหึ คงหลงเสน่ห์อู๋อี้ฟานคนนี้ล่ะซินะ
“มีอะไร” ผมพูดโดยที่ไม่คิดจะหันไปมองข้างหลัง
“เรื่องของเราให้มันจบเถอะครับ คุณอี้ฟาน ..ผมขอร้อง”
“ไม่!! ฉันจะบอกเรื่องนี้กับลู่หาน นายจะมาเป็นคุณนายคนที่สองของฉัน ..เป็นที่ระบายความใคร่เวลาลู่หานป่วย นายว่าดีไหม?”
ผมหันมาพูดด้วยน้ำเสียงหนักๆ อีชิ้งดูตกใจจนเหงื่อไหลอย่างเห็นได้ชัด เขาใช้มือเรียวๆเช็ดเหงื่อของตน ใบหน้าหวานที่ช็อคมากๆพยายามยิ้มให้ผม มันช่างเป็นรอยยิ้มที่หดหู่และข่มขืน ...เขาปล่อยมือจากชายเสื้อผมก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อเก่าๆของตัวเองทั้งน้ำตา หึ คิดจะประชดผมงั้นหรอ ? น่ารำคาญจริงๆ!!
“ผมยอมคุณทุกอย่าง ผมจะไม่พูดจาจาบจ้วงคุณอีก ผมขอโทษ ..แต่ได้โปรด อย่าทำร้ายจิตใจของลู่หานเลย อย่าเลยครับ มีอะไรก็มาลงที่ผมเถอะ ..ลงที่ผมคนเดียว”
คำพูดซึ่งราวกับพำพึมกับตัวเองเบาๆ ทำเอาผมรู้สึกไม่ดีเลยซิ ผู้ชายหน้าสวยคนนี้เปลี่ยนไป .. เขาไม่ต้องการที่จะทำลายลู่หาน อีชิ้งหลับตาพริ้มพร้อมทั้งสะอื้นอย่างท้อแท้ มือเรียวถอดเสื้อเชิ้ตเก่าๆออกจนเผยให้เห็นยอดอกสีหวาน ช่างล่อหน้าล่อตาเกินไปแล้วนะ! คนอย่างฉันยิ่งความอดทนต่ำอยู่ด้วยซิ
“ผมยอมทุกอย่าง เพื่อ พี่อี้ฟาน”
อีชิ้งจ้องมองมาทางผม แววตาแบบนี้มันอะไรกัน!! รอยยิ้มจางๆที่ไร้ซึ่งความเศร้าโศก ผมรู้สึกสับสน .. ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสับสนอะไร? สติมันแตกกระเจิง ผมพยายามนิ่งไม่แสดงอาการใดๆออกมา ชั่วขณะหนึ่ง ร่างบางก็ลุกขึ้นมากอดผมอย่างหลวมๆ ... เขาเป็นอะไรไป !!!
“ไปนอนซะ!!”
ผมผละเขาออกพร้อมทั้งพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง และไม่ลืมที่จะล็อกประตูห้องด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่ ผมว่า .. อีชิ้งคุ้นๆแฮะ พี่อี้ฟานงั้นหรอ? คำๆนี้ นอกจากลู่หานที่เรียกผมแล้ว ก็ยังมีอีกคนหนึ่ง .. คนที่สวยราวกับ ซินเดอเรลล่ากระโปรงยาวลากพื้นสีขาวของเขา ผมก็จำได้ เธอช่างโดดเด่นท่ามกลางผู้หญิงนับร้อยที่สวมหน้ากากแฟตาซี
แต่น่าเสียดาย ที่จู่ๆเธอก็หายไป พร้อมทิ้งรองแก้วเอาไว้ให้ผม
ซินเดอเรลล่าของผม ... ผมไม่เคยลืมเขาจริงๆ
เฮ้อ!! โอเค ! สุดท้ายวันนี้ผมก็นอนโซฟาในคอนโดของตัวเอง ผมไม่อยากทิ้งอีชิ้งไว้คนเดียว และก็เป็นห่วงลู่หานด้วย ดังนั้นผมเลยโทรไปเช็คน้องทุกๆครึ่งชั่วโมง ! เช้าวันใหม่นี้ ผมสั่งให้แบคฮยอนมาทำอาหารให้กับผมและอาอี้ พอทำเสร็จหมอนี่ก็ออกไป ผมไล่เองแหละ
“นอนกินบ้านกินเมืองไปล่ะ” ผมใช้เท้าเขี่ยๆไอ้ตัวบาง ที่นอนซุกผ้าห่มอย่างสบายตัว ในขณะที่เมื่อคืนผมนอนบนโซฟา!
“คุณคริส!!” อาอี้สะดุ้งตื่นอย่างใจหาย ก่อนที่จะหยิบผ้าห่มขึ้นมาปิดบังร่างกายของตัวเอง .. นี้ผมน่ากลัวมากเลยงั้นหรอ?
“ไปกินข้าว ..ชุดนี้มัน”
“ผมขอโทษครับ เมื่อคืนผมออกไปไม่ได้ แล้วผมก็เหนื่อยเหนียวตัวด้วย ผมจะขอคุณแล้วนะ แต่ว่าคุณไม่ตอบผมเลย ผมก็เลย ...”
“เอาเสื้อในตู้ฉันมาใส่?”
ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใบหน้ามนก็พยักหน้าเร็วก่อนที่จะก้มต่ำหลบสายตาของผม .. เฮ้อ! นี้กลัวผมจะขึ้นสมองเลยหรือไง ดีแล้วที่ใส่เสื้อของผม ว่าแต่หมอนี้ใส่ได้ด้วยหรอ? ตัวก็เล็กอย่างกับมด ผมสะบัดความคิดเรื่องของอีชิ้งออกจากหัวก่อนที่จะกระชากร่างของเขาให้ตามออกไปกินข้าว
“อ๊ะ!!”
เพียงแค่ผมกระตุกมือนิดเดียว ร่างบางๆทั้งร่างก็ลุกขึ้นจากเตียงเข้ามาปะทะกับแผ่นอกของผม อะไรจะอ่อนแอ บอบบาง ราวกับจะแตกหักทุกเมื่อที่ผมแตะต้อง ..ผมถึงกับกลืนน้ำตาเฮือกใหญ่ลงคอ เซ็กซี่มาก!! อีชิ้งถ้อยหลังออกจากผม 3 เก้า พร้อมมีอาการหน้าแดงและหลบสายตาของผม
เสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวโข่งของผมมันช่างใหญ่จะเผยให้เห็นเนินไหล่ขาว ถึงจะใหญ่ขนาดไหนก็ไม่สามารถปกปิดขาอ่อนนิ่มๆนั่นได้เลย มือบางดึงชายเสื้อของตัวเองลงอย่างเคอะเขิน เรียวขาสวยบิดไปบิดมาถูๆไถๆชวนให้อยากจับเสียจริง เรื่องพวกนี้ไม่สำคํญเท่า ...อีชิ้งไม่ได้ใส่กางเกงใน!!
เสื้อของผมบางมาก ถึงมากที่สุด!!
ถึงจะหลวมแต่เนื้อผ้าก็แนบหน้าอกจะเห็นเนินอกอวบอิ่ม
มิหนำซ้ำ ส่วนล่างนั่น มันทำให้ผมถึงกลับกลืนน้ำลายอีกครั้ง
“คะ คือ ..ผม”
“ไปกินข้าวได้แล้ว”
ผมเปลี่ยนประเด็จทันที ผมรู้ว่าอีชิ้งกำลังจะขอตัวไปใส่ชั้นในตัวเก่าของเมื่อคืน !! ผมก็เลยดักไว้ แบบนี้เอ็กซ์และเซ็กซี่ดี แข็งแต่เช้าเลยกุ!! ทั้งๆที่ผมกับเขาก็เคยๆกันแล้ว แต่ท่าทางที่เขินอายตลอดเวลาของอีชิ้ง มันมักจะปลุกสัญชาตญาณความเป็นชายของผมตลอดเวลา!
ผู้ชายบ้าอะไร ห่วงเนื้อห่วงตัว ยิ่งกว่าผู้หญิง!!
ผู้ชายบ้าอะไร แค่มองก็เขินแล้ว
ผู้ชายบ้าอะไร น่าจับกดให้ตายคาเตียง!!
<คริส end>
...............................................
คริสเลย์ พาหวาน ฮุนฮานพาเครียด ^^
ตอนที่ 18 ต่อไปนี้ ไรต์เตอร์มี
เป็นเรื่องรักหวานๆ ของซินเดอเรลล่าน้อย แต่ตอนที่ 17
บอกไว้ก่อนเลย ว่า มามี๊ลู่หาน เจอไอ้ตัวแสบวาวาแล้วจร้าา
ติดตามด่วนๆ คอมเม้นเร็ว อิอิ
ความคิดเห็น