คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 17 : ความจริง
“ท่านครับ!!”
ชานยอลเดินพรวดพราดเข้ามายังห้องทำงานของชางฮุนโดยที่ลูกน้องของชางฮุนก็ห้ามไว้แล้ว แต่ร่างสูงกับต่อยใส่ไม่ยั้งกระเสือกกระสนเข้ามาได้
“เฮ้ย!!”
ปัง!
ยังไม่ทันทีท่านอาวุโสจะหายตกใจ ชายหนุ่มแสนเลือดร้อนก็ไปตบโต๊ะทำงานดังปังไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น! สายตาคม จ้องมองดวงตาที่มีอำนาจล้นอย่างไม่เกรงกลัว
“ท่านคงรู้ว่าผมเป็นใคร”
“แกมันก็ไอ้สารเลวที่ทิ้งหลานชายฉันไปไง หยุดทำนิสัยป่าเถื่อนสักที ชานยอล .. เมื่อก่อนแกใจเย็นกว่านี้”
“ท่านให้แบคฮยอนออกมาเผชิญโลกคนเดียวได้ไงครับ!! ผมถามจริงๆเถอะ ..ท่านรักแบคฮยอนเหมือนลูกแท้ๆแต่ท่านกลับให้เขาออกมาอยู่คนเดียวท่านมีแผนอะไรกันแน่”
“คนอย่างฉันไม่มีแผนอะไรหรอ .. เพียงแค่แบคฮยอนมาบอกกับฉันว่าเขา ทรมาน เขา รู้สึกผิด เขา อยากพบใครบางคนที่แม้แต่ตัวเองยังไม่จัก”
“…”
“ตอนเขาเกิดอุบัติเหตุคือวันที่เขาจะไปหาแกที่เกาหลีเพราะเขาเองก็อดนึกเป็นห่วงแกไม่ได้เรื่องพ่อแม่ของแก ความรีบร้อนเลยทำให้เกิดอุบัติเหตุไง .. ฉันบอกได้เพียงว่าแบคฮยอนรักแกหมดหัวใจ ยอมเจ็บเพื่อแกคนเดียว ”
“ท่านพูดอะไร”
ชานยอลคิ้วขมวดขึ้นมาเป็นปมทันที
“เรื่องที่แกโทรหาเขาตลอดตอนแกกลับไปเกาหลี..รุ้ไหมเวลาแกโทรมาเขาร้องไห้ตลอด โชคดีที่ฉันไปประชุมอเมริกาพอดีเลยอยู่ปลอบใจแบคฮยอน ที่เขาบอกแกว่าเก่งเรื่องบนเตียงหน่ะ รู้ไว้ซะแบคฮยอนตอนนั้นเขาอยู่ข้างฉัน!”
“...”
“ที่เขาขอเลิกกับแกเพราะแม่แกโทรมาขอร้อง ไม่อยากให้แกคบกับบุคคลล้มละลายแบบหลานฉัน แล้วที่สำคัญแม่แกบอกเขาว่า แกอยู่กับเขาเพราะแกรุ้สึกผิดที่ ตระกูลปาร์คทำลายตระกูลบยอน .. มันไม่เคยมีความรักสักนิด”
“ไม่จริงผมรักแบคฮยอน!! ไม่จริง!!”
น้ำตาลูกผู้ชายของชานยอลไหลอาบแก้มเนียนทั้งสองข้างอย่างไม่อายต่อสายตาผู้อาวุโส เรียวขาสูงสั่นระริกด้วยความรู้สึกผิดที่เคยทำอะไรไว้กับแบคฮยอนบ้าง
“มีคนโทรมาบอกเรื่องนายให้กับแบคฮยอนฟัง ตอนที่แบคฮยอนความทรงจำเสื่อม แน่นอนว่าไอ้บ้าที่มันโทรมาบอกว่า หลานฉันทำร้ายใครบางคน แล้วถ้าอยากชดใช้ความผิดก็ต้องออกมาอยู่คนเดียว โดยห้ามให้ฉันช่วยเหลือ”
“แล้วท่านก็ยอม?? !!”
“เพราะไอ้บ้านั่นมันบอกว่า อยากเห็นอะไรสนุกๆไง”’
“เชี่ยแม่ง!!”
เพียงแค่ไม่เอ่ยนามว่าเป็นใคร ชานยอลก็รู้อยู่เต็มอก!!
ไอ้บัดซบ
เดี๋ยวกุไปง้อน้องก่อน แล้วคราวต่อไปก็ถึงตามึง
…………………………………………………………………………….
วันนี้ร่างสูงกลับคฤหาสน์มาซะดึก เพราะมัวแต่ไปง้อน้องชายสุดที่รักที่แสนงอนเหลือเกิน กว่าจะง้อได้เอาซะเลือดตาแทบกระเด็น !! ถึงจะสำเร็จแต่ร่างเล็กก็ยังขอนอนหอของเพื่อนรักคิดไม่ซื่ออย่างเซฮุน!!
ขัดไม่ได้ด้วยซิ!
ชานยอลกลับดึกมากเพราะมัวแต่ดื่มแอลกอฮอล์ระบายความอึดอัดในใจเรื่องน้องชายของตน เมามากจนคริสต้องหามกับเข้าคฤหาสน์อย่างกับหมูกับหมา
“เอ๊ะ ! คุณ”
แบคฮยอนที่นั่งบนชุดโซฟารับแขกห้องคฤหาสน์เห็นเหตุการณ์เข้าจึงช่วยคริสประคองร่างสูงโย่งที่เดินเซไปเซมาขึ้นไปบนห้อง
“หนักจัง!~”
ริมฝีปากบางพ่นลมออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย เพราะในที่สุดเขากับคริสก็ลากคนๆนี้มาล้มตัวนอนที่นอนเตียงแสนนุ่มได้เสียที
“ขอบคุณมากครับ คุณแบคฮยอน”
“เฮ้อ .. ผมอุตส่าห์นั่งรอคุณเขาทั้งวันแต่พอเอาเข้าจริงๆ คุณชานยอลกับเมาม่ายแบบนี้ แล้วที่นี่ผมจะทำไงดีเนี่ย”
“อย่าห่วงเลยครับ อีกสักแปปท่านประธานก็คงสร่างเมาแล้วแหละครับ ผมลาล่ะครับ”
หลังจากที่คริสออกไปแล้วแบคฮยอนก็นั่งกับพื้นเอาคางเกยขอบเตียงที่ชานยอลนอนแอ้งแม้งครางอืออาด้วยฤทธิ์ของน้ำเมา
แบคฮยอนรู้ดีว่า .. เขาไม่เหมาะที่จะนั่งรอบนเก้าอี้หรอก เพราะเดี๋ยวเสนียดจากตัวเองจะติดกับสิ่งของที่นี่เอาเสียป่าวๆ
“คุณจะหายเมาเมื่อไรเนี่ย .. เราจะได้คุยเรื่องทีผมกำลังจะออกไปจากที่นี่เสียที ..คุณบอกผมเองนี่นาว่าผมเป็นตัวเสนียด แล้วคุณจะรั้งผมไว้ทำไมกันนะ”
ใบหน้าหวานยู่หน้าด้วยความเคืองเล็กน้อยในหัวของเขารู้สึกดีเหลือเกินที่ได้มองใบหน้าของคนๆดี ...ทั้งๆที่คนนี้ๆใจร้ายใจดำแท้ๆแต่ร่างบางก็อุ่นใจที่มีเขาอยู่เคียงข้าง
สบายใจ ดีใจ อุ่นใจ......และใจเต้นแรง
“หน้านายเวลาหลับหน้ารักจัง^^ ... เอ๊ะ!! นี่ฉันไปใช้สรรพนามที่สนิทสนมกับคุณได้ไง ผมขอโทษแล้วกันครับ ผมเผลอไปหน่อย”
ร่างบางไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าบางทีเขาก็รู้สึกสนิทกับ คนใจร้ายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วๆรัวๆจนมันเหมือนจะหลุดออกมาอย่างไงไม่รู้
นี่ผม .. กำลังรักคุณหรอ??
.....................................................................................................................
<เซฮุน>
“นายชอบฉันหรือป่าว”
“ครับ? !!!”
ผมตกใจมากที่จู่ๆลู่หานที่นอนกลิ้งไปมาบนเตียงถามผมขึ้นมาแบบนี้ วันนี้จะมีกะจิตกะใจอ่านหนังสือป่าวว่ะเนี่ยยย!!
“ชอบแบบแฟนไงล่ะ”
“ผะ ผมไม่รูครับ”
ผมเบี่ยงใบหน้าที่แดงจัดหลบใบหน้าหวานที่จับจ้องผมอย่างกับกินเลือดกินเนื้อเค้นหาความจริงให้ได้ ตายแล้ววว!! อะไรเนี่ย
“ดีแล้วที่นายไม่ชอบฉัน .. เพราะฉันเองก็ไม่อยากเอาเพื่อนมาเป็นแฟนหรอนะ”
…. ชึก!
ชะงักเลย .. ผมน่าจะรู้ตัวเองอยู่แล้วนี่นา เฮ้อ ลู่หานไม่มีวันมารักเด็กนักเรียนทุนจนๆแบบผมหรอก คนอย่างลู่หานเหมาะกับผู้ชายรวยๆ หล่อๆ อีกตั้งมากมาย
“เซฮุน .. นายว่าฉันเป็นไงบ้างอ่ะ”
“คุณ!!”
เลือดแทบพุ้ง! คุณเขาถอดเสื้อผ้าใส่แค่กางเกงในตัวจิ๋วตัวเดียวแล้วเดียวมาหยุดตรงหน้าผมด้วยท่าทางขัดเขินแล้วบิดส่ายไปมา ผมเองก็หน้าแดงไม่แพ้กันเลยรีบคว้าผ้าห่มแถวนั้นมาคลุมร่างกายขาวเนียนนี้ไว้ ถ้าช้าไปกว่านี้แข็งแน่!!
“คุณทำอะไรครับ??”
คิ้วผมขมวดแน่นแนวโมโห จะไม่ให้โมโหได้ไง ก็ลู่หานเลยอะไรไม่รู้เรื่องเลย ถ้าไปทำแบบนี้กับคนอื่นมีหวังเจอปล้ำแน่!!
“ไม่เห็นต้องโกรธเลยนี่นา ..ฉันแค่ทำตามที่ในเน็ตเขามาแชร์กัน เขาบอกว่าถ้าคนที่ไม่รักกันจะรีบหาอะไรมาปิดร่างกายของฉันเอาไว้ แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่านายไม่โกหกเรื่องที่ไม่ได้ชอบฉัน”
ลู่หานยักไหล่ขึ้นมาอย่างสบายๆก็ที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้า นี่เขากำลังคิดอะไรของเขา .. ลู่หานกลัวผมจะรักเขามากขนาดนั้นเลยหรือไง?
เขาคงดีใจมากซินะที่คิดว่าผมไม่ได้รักเขา
.. ทั้งที่จริงแล้วผมรักเขาหมดหัวใจ !
ถ้าคุณลองแก้ผ้าให้กับคนรักดู
เขาหาอะไรมาปกปิด : เขารักทะนุถนอมคุณมากไม่คิดเอาเปรียบคุณ
เขาเข้ามาเล้าโลม : เขาคิดว่าคุณใจง่าย
เขาทำท่าตกใจแต่ก็มาไซร้คุณ : เขากำลังทำให้ตัวเองดูดีทั้งที่จริงคาดหวังเซ็กซ์จากคุณ
ความคิดเห็น