คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : BABY witnessinlove : PAST 8
ความรู้สึกของคนอกหัก กะ ความเจ็บปวดของคนเฉยชา
<ความเดิม>
เซฮุน ลู่หาน และอีชิ้ง เดินเข้ามาในห้องในเวลาไล่เลียงกัน จนอาจารย์รู้สึกไม่พอใจ แต่ด้วยสีหน้าของแต่ละคนอยู่ในโหมดอารมณ์ที่ไม่ดีนัก อาจารย์ประจำวิชาจึงทำเป็นไม่เห็นไปซะ …ไคหันไปมองเพื่อนรักที่เดินมานั่งประจำที่ของตัวเองด้วยความเป็นห่วง ปกติเซฮุนจะไม่ชักสีหน้าขนาดนี้!! ใบหน้าคมแสดงความรังเกียจทันทีที่ลู่หานมานั่งข้างตน!
“โกรธลู่หานหรือป่าว? เซฮุนโกรธอะไร?” ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสั่งคลอ เขาใช้มือสะกิดร่างหนาที่เหม่อมองออกนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าที่หดหู่
“รำคาญ” เสียงเย็นๆเอ่ยขึ้นมาเพื่อตัดเยื่อใยแห่งความรักให้ขาด !!
“.. ป่านนี้ ตุ๊กตาคุณกวางทั้งสองตัวคงเหงาแย่เลยเนอะ ถ้าลู่หานมีลูกกับเซฮุน ลู่หานจะให้ชื่อว่า หว่าหวา ในภาษาจีนแปลว่าตุ๊กตา เพราะของขวัญชิ้นแรกที่เซฮุนให้ลู่หานคือ ตุ๊กตาคุณกวาง ..”
ตุบ
ยังไม่ทันที่ลู่หานจะพูดจบ เซฮุนก็ลุกขึ้นพรวดขึ้นมาทันที ทำเอาเก้าอี้ที่นั่งเคยนั่ง หงายหลังลงไปกับพื้น ทั้งอาจารย์และเพื่อนในห้องต่างก็หันมามองยังเซฮุน ..ดวงตากลมมีน้ำตาซึม ก็แหงนมองคนข้างกายด้วยอาการใจสั่นอย่างหวาดกลัว มือแกร่งคว้าแขนลู่หานให้เดินตามตนไป
เขาพาลู่หานไปนั่งที่โต๊ะเรียนของอีชิ้งอีชิ้ง
ก่อนที่จะจูงมืออีชิ้งมานั่งแทนที่ลู่หาน!!
ร่างเล็กหยุดการเคลื่อนไหว เขามองดูการกระทำของร่างหนาด้วยความเสียใจและผิดหวัง เซฮุนเองในใจก็เศร้าไม่แพ้กัน แต่จะทำอย่างไงได้ เขาอยากให้ลู่หานตัดใจไปซะ!! อีชิ้งจะได้ไม่ตามรังควานให้อีกคนไม่สบายใจ เซฮุนทำทุกอย่างเพื่อเสี่ยวลู่ ไม่ใช่เพื่อตัวเอง !!
“อาจารย์ครับ ผมขอให้สองคนนี้ย้ายที่นะครับ.. ผมรำคาญ”
“ทำไมทำกับแฟนแบบนี้เซฮุน 0-0”
“ผมมีแฟนชื่อจางอีชิ้ง”
ได้ยินชัดไหมล่ะลู่หาน ?
ทุกคนต่างพากับซุบซิบ เมื่อเซฮุนประกาศออกสื่อซะขนาดนั้น อีชิ้งหน้าแดงขึ้นมาอย่างเขินอาย ผิดกับลู่หานที่น้ำตาตกเป็นสาย ร่างเล็กหัวใจแทบแตกสลาย เขาเศร้า เสียใจ หดหู่ และทรมานจนไม่สามารถทนอยู่มองหน้าเซฮุนได้!! เนื้อตัวชาไปหมด ..นี้ซินะ คืออาการของคนอกหัก ..ความรู้สึกของคนถูกทิ้งมันเจ็บสุดๆ
“ผมอยากเข้าห้องน้ำ”
เสี่ยวลู่ลนลานสักพักก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องด้วยสีหน้าที่ไม่สู่ดีนัก หยาดน้ำตาซึ่งติดหน้า ก็ถูกมือเล็กปาดออกไปจนหมด ร่างเล็กมานั่งคนเดียวในห้องสมุด ตอนนี้เป็นเวลาจึงไม่มีใครอยู่ที่นี่สักคน กวางน้อยหามุมแคบๆนั่งอยู่ในซอกตู้หนังสอด้วยอาการกังวลใจ เขาปวดหัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนหัวแทบระเบิด!!
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้”น้ำเสียงแสนอ่อนโยนทำให้กวางน้อยแหงนหน้าขึ้น ใบหน้าที่หดหู่คลี่รอยยิ้มออกมานิดๆ ประธานสภาเองก็ยิ้มตอบก่อนที่จะนั่งยองๆลง ตรงหน้าของร่างเล็ก
“ไม่มีเรียนหรอ?” ลู่หานไม่ตอบ แต่ส่ายหน้าเบาๆแทน
“..ลู่หาน ..เกิดอะไรขึ้น”
มินซอกแสดงสีหน้าจริงจังจนลู่หานหลบสายตา
“คืนวันงานโรงเรียน ..พี่ ..กับผม..ฮึก! สะ เสื้อ ..ที่ผมใส่อยู่ ..”
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ อีชิ้งเป็นคนบอกให้พี่ไปส่งลู่หานที่ห้อง และอีชิ้งก็อยู่กับเราตลอด อ่อ ...เสื้อนี้ก็ของพี่ เพราะอีชิ้งบอกว่า เขาไม่มีเสื้อเผื่อเรา เลยขอให้พี่เอาเสื้อนักเรียนของพี่มาให้แทน ..มีอะไรหรือเปล่า”
หมับ!!
“ฮื่อๆ”
“..ลู่หาน”
“ผมไม่ผิดใช่มั้ยฮะ ..ทำไมเซฮุนต้องเชื่ออีชิ้ง ทำไมไคต้องเชื่อคลิปนั่นด้วย ฮื่อๆ”
“คลิป!!?”
ร่างเล็กดีใจกับคำตอบนั้นมาก หัวใจดวงน้อยรู้สึกสดใสอย่างบอกไม่ถูก ลู่หานโผลงตัวเขาไปกอดคนที่นั่งยองๆอยู่ตรงหน้า จนทั้งสองคนหงายหลังล้มลงไปทั้งคู่ !! ในจังหวะนั้นเอง ร่างหนา ก็วิ่งตามหาร่างเล็กในห้องสมุดซะทั่ว …สักพักเขาได้ยินเสียงตุบเลยวิ่งไปดู สิ่งที่เห็นทำเอาเซฮุนรีบหลบอยู่หลังตู้หนังสือทันที ใบหน้าคมชักสีหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์
ลู่หานซบอกมินซอกพรางร้องไห้ในอ้อมกอดนั้น
ในขณะที่เซฮุนมองเหตุการณ์อย่างร้อนรน!!
<ลู่หาน talk>
วันนี้ทั้งวันผมไม่ได้ไปในห้องเรียนเลย .. ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องประธานสภาทั้งวัน ส่วนพี่มินซอกก็ไปเรียน ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังหมดแล้ว พี่มินซอกมีท่าทางขุ่นเคืองเซฮุนสุดๆ และไม่พอใจที่อีชิ้งหลอกใช้ ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากของให้พี่เขาอย่าทำอะไรเซฮุนและอีชิ้งเลย เพราะเรื่องมันผ่านไปแล้ว
เมื่อถึงเวลากลับหอ ผมก็กลับไปปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ ผมรู้สึกอึดอัดเวลาที่ต้องเจอหน้าของเซฮุน ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเขาถึงเลิกกับผม อาจจะเป็นเพราะผมมันอ่อนแอก็ได้ … แต่ถึงอย่างไงมก็ตัดใจจากเซฮุนไม่ได้อยู่ดี และ ผมก็ไม่มีสิทธิ์รั้งเขาไว้ด้วย ลู่หานเจ็บจนจุกไปหมดแล้วนะ โอ เซฮุน
“ไปไหนมา”
น้ำเสียงโมโหๆของเซฮุนทำเอาผมสะดุ้งเฮือก! เขานั่งไขว้ขาพร้อมทั้งกอดอก แล้วมองมาที่ผม ซึ่งกำลังเดินเข้ามาในห้อง ในใจอยากจะออกไป แต่ขามันกับนิ่งค้าง ริมฝีปากผมสั่นไปหมด ผมหวาดกลัว ..กลัวว่าเขาจะทำร้ายจิตใจผมอีกครั้ง แค่ในห้องมันก็เกินพอ เขาหมดรักผมแล้วจริงๆใช่ไหม? คำถามนี้ยังคงติดค้างอยู่ในอก
“ไป..”
“ไปร่านมาใช่ไหม” เซฮุนพูดออกมาหน้าตาเฉย!! คำพูดนั่นทำให้ความรู้สึกของผมบั่นทอนลงไปเรื่อยๆ ผมเจ็บจนแทบจะหยุดหายใจอยู่แล้ว
“เซฮุนพูดอะไรแบบนั้น! ลู่หานไม่ชอบนะ ..เซฮุนใจร้าย”
“หึ !! ”
แววตาที่เย็นยะเยือกนี้มันหมายความว่าไงกันแน่ผมสับสนไปหมดแล้ว เขามองผมด้วยความสเพช ..ผมเสียใจนะ มือของผมมันอ่อนปวกเปียกจนกระเป๋าหนังสือตกลงพื้น ..อย่าร้องนะลู่หาน !! ห้ามมีน้ำตา ..เพราะเซฮุนไม่ชอบน้ำตาของลู่หาน ถ้าลู่หานร้องไห้เซฮุนจะเกลียดลู่หาน
“มานี่!!”
ฉากไม่เหมาะสม
>จิ้มรูปเลยค่ะ
ผมเหนื่อย เหนื่อยจนเผลอหลับไป ในใจมันสับสนไปหมด ..แต่ผมโชคดีที่ผมยังไม่เสียน้ำตา ผมอยากเข้มแข็ง อีชิ้งบอกว่าเซฮุนเขาไม่รักผม ถ้าลู่หานเจ้าน้ำตาเซฮุนก็จะไม่รัก ลู่หานอยากให้เซฮุนรัก ได้โปรดรักลู่หานอีกครั้งเถอะฮะ ลู่หานสัญญาว่าลู่หานจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ลู่หานจะไม่อ่อนแอ ...อย่าบั่นทอนความรักของลู่หานเลยฮะ
<ลู่หานend>
หลังจากที่ร่างเล็กเผลอสลบไปตอนไหนไม่รู้ ร่างหนาจึงปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเต็มช่องทางสีหวาน ก่อนที่ตนจะเดินไปอาบน้ำ ล้างเนื้อล้างตัวซะ ...เซฮุนใช้มือเขกหัวเองหลายต่อหลายครั้งท่ามกลางสายน้ำที่ไหลรินตกลงมา เซฮุนยอมรับว่าเขาเครียดมากที่ไม่เห็นลู่หานอยู่ในห้องเรียน ร่างหนาโมโหตัวเองที่ทำร้ายลู่หานอีกแล้ว
เซฮุนรู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นน้ำตาของเสี่ยวลู่
ฝีเท้าหนาก้าวขึ้นมานอนบนเตียงกว้างกับกวางน้อยอย่างเบาบาง เซฮุนพยายามไม่มีให้เกิดเสียงเพราะกลัวอีกคนจะตื่น..แผ่นหลังบางหันหลังให้กับร่างหนา คนตัวโตรับรู้ว่าเสี่ยวลู่ตัวสั่นหงึกๆ เซฮุนรู้สึกใจแป๋วทันที ร่างของเซฮุนขยับเข้าใกล้ลู่หานจนแผงอกแนบชิดกับแผ่นหลังเล็ก
ความอบอุ่นจากข้างหลังทำเอาร่างเล็กพลิกตัวหันกลับมาซบอกแกร่งอย่างไม่รู้ตัว เซฮุนเบิกตากว้างเมื่อแขนเล็กกอดกระชับตนให้เข้าหา ลมหายใจที่สม่ำเสมอของเสี่ยวลู่รดแผงอกของเซฮุน จนใบหน้าคมแดงก่ำด้วยความเขินอาย คนตัวโตเองก็ตอบรับอ้อมกอดนั้นเองไว้อย่างเต็มใจพรางสูดดมกลุ่มผมแสนหอมกรุ่น
....นายจะน่ารักไปแล้วนะ ลู่หาน
ความคิดเห็น