คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 16: คืนดี
ในคอนโดชั้น 32 ระดับพรีเมียมห้องหนึ่งมีแม่กระต่ายน้อยตัวหอมละมุนนั่งอยู่บนชุดโซฟาหน้าโทรศัพท์ LED 3D โดนที่หมาป่าร้ายนอนหนุนตักนิ่มเงยหน้ามองใบหน้าหวานตาไม่กระพริบ
“คุณคยูฮยอนครับ มีอะไรติดหน้าผมหรือป่าว?? คุณคยูฮยอนมองแบบนี้ผมเสียความมั่นใจนะ”
กระต่ายน้อย ยู่ใบหน้าออกแนวงอนๆหมาป่าร้ายจึงจับมือเรียวที่วางบนอกตนพลางจับมือนั่นมาสูดดมกักเก็บความหอมหวานไว้ให้ได้มากที่สุด
“ก็ซองมิน่ารักแบบนี้ ฉันก็อยากมองบ้างซิ”
“คุณคยูฮยอนมองซองมินนานแล้วนะครับ ผมว่าผมต้องกลับบ้านแล้วแหละ”
“นอนที่นี่กับฉันนะ นะ ฉันอยากนอนกับนาย”
สื่อมาก!! คำพูดสุดสื่อ ทำให้ซองมินหน้าแดงขึ้นมาถึงหูเลยทันที ถึงกระต่ายน้อยจะรู้อยู่บ้างแล้วว่าคนๆนี้อยากให้เขามาที่คอนโดทำไม แต่เรื่องแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะทำให้คนฟังเขินอาย
“ถ้าคุณต้องการ ผมก็จะอยู่ครับ”
“หน้าแดงหมดแล้วคิดอะไรก็ไม่รู้ ฉันแค่อยากให้นายทำอาหารให้กิน แค่อยากให้นายนอนข้างๆฉัน แค่อยากให้นายเล่านิทานก่อนนอน ก็แค่นี้เอง”
คยูฮยอนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องการให้ซองมินทำเรื่องแบบนี้ด้วย ทั้งที่เมื่อก่อนเรื่องแบบนี้คยูฮยอนมองว่าไร้สาระด้วยซ้ำ หรือว่านี้เป็นข้ออ้างที่จะให้ซองมินอยู่ด้วยกันก็ไม่รู้
ไม่รู้ว่าทำไม เวลาฉันอยู่กับนาย ฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“ผม .. ป่าวคิดนะ”
“หิวข้าวจังงงง ~ กระต่ายน้อยทำอาหารให้กินหน่อยซิ”
จุ๊บ!!!
“อ่า ~ คุณขโมยหอมแก้มผมอีกแล้ว!”
เวลาแกล้งนายฉันมีความสุขจัง
เวลาเห็นนายยิ้มฉันมีความสุขจัง
เวลาฉันอยู่กับนายฉันแม่งโคครมีความสุขเลย
…………………………………………………………………..
“ตื่นแล้วหรอ อย่าพึ่งขยับซิสะโพกนายยังเจ็บอยู่นะ”
ทันทีที่ร่างบางตื่นขึ้นมาเขาก็ลุกขึ้นมาพรวดจนคนที่กำลังเช็ดตัวให้อยู่อย่างร่างสูงก็อดไม่ได้ที่จะดุด่าตักเตือนร่างบาง ที่ทำอะไรเหมือนเด็กไม่รู้จักโต
“ นายตัวร้อน มีไข้ฉันเลยเช็ดตัวให้”
“คะ คุณให้แม่บ้านเช็ดตัวให้ผมก็ได้นี่นา”
มือบางรีบคว้าผ้าห่มมาปกปิดร่างกายจนถึงต้นคอทำเอาร่างสูงขำในคอเบาๆกับความน่ารักของแบคฮยอนไม่ได้ เวลาใบหน้าสวยตกใจก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ … จัดแม่งอีกรอบดีไหมเนี่ย
“อยากให้คนอื่นมาเห็นสภาพนายแบบนี้หรอ? เนื้อตัวมีแต่รอยที่ฉันขบเม้ม ไหนจะหว่างขาที่มีแต่น้ำรักฉันอีก = []= ”
“คุณนั้นแหละผิด ! ไหนบอกว่ารอบสุดท้ายไงเล่า”
“เอ๊า ก็นายให้ฉันเอาทำไมเล่า”
“คนบ้า -/////-”
“มาด่ากันอีก”
“ผมให้คุณทำตามความต้องการของคุณแล้ว .. คราวนี้ปล่อยผมไปเถอะ”
คำพูดที่กล้าๆกลัวๆหลุดออกมาจากริมฝีปากสวยทำเอาบุคคลที่กำลังยิ้มร่าต้องหยุดชะงักกลางคันทันที ทำไมผู้ชายหน้าหวานคนนี้ถึงเอาแต่คนจะหนีเขาไปด้วยนะ…
“….”
“ได้โปรดเถอะครับ! ผมต้องตามหาใครบางคนจริงๆนะครับ”
“จะตามหาเขาที่ไหนล่ะ .. ใครบางคนของนายหน่ะ”
ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าร่างบางหมายถึงใคร แต่ร่างสูงก็ขออุบอิบไว้ก่อน
“ไม่รู้ครับ แต่มีคนๆหนึ่งบอกว่าถ้าอยากจะตามหาก็ต้องออกมาจากคฤหาสน์ของคุณลุง ตอนนี้ผมก็ออกมาแล้วคุณยังกักขังผมแบบนี้ แล้วสักวันผมจะเจอหรือป่าวล่ะ!!”
เอาล่ะ !! มีใครบางคน แล้วยังจะมี คนๆหนึ่งอีก – [] =
“นายอยู่นี้ไปก่อนเดี๋ยวฉันกลับมาอย่างไงซะนายก็คงลุกไม่ได้หรอใช่ไหมล่ะ??”
“เอ๊ะ!! เดี๋ยวซิคุณ!”
……………………………………………………………………………..
“พี่บ้า!! เกลียดที่สุดดดดด!”
เสียงน้อยๆตะโกนออกไปไกลด้วยความโมโหปนน้อยใจ ปกติถ้าลู่หานทะเลาะกับพี่ชายแล้วส่วนใหญ่ก็จะไประบายทุกข์กับเซฮุน แต่ตอนนี้ .. มันไม่มีอีกแล้ว ไม่มีเซฮุนอีกแล้ว
เพราะอย่างนี้ไง ร่างเล็กเลยต้องมาระบายอารมณ์บนสะพานข้ามคลองน้ำแทน
“ฮื่อๆ เซฮุน ฮื่อๆ นายอยู่ไหน”
ไม่รู้ว่าทำไมเวลาอยู่คนเดียวภาพของเซฮุนมันจะลอยเข้ามาตลอด ยิ่งเวลาเปล่าเปลี่ยวแล้วคนๆนั้นมักจะโผล่มาตลอด แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว
เพราะนายคนเดียวลู่หาน! ที่ทำให้ชีวิตตัวเองเป็นอย่างนี้
ถึงในใจจะกล่าวโทษตัวเองแต่ร่างเล็กก็รู้ดีว่าเขาไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว ลู่หานสับสนเหลือเกินว่าทำไม ทำไม!! ทำไมตนเองถึงต่อว่าคนที่แสนดีอย่างนั้นได้ลงคอ
“คุณ ..ร้องไห้ทำไม”
“เซฮุน!”
ร่างเล็กดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่จู่ๆ ร่างหนาก็เดินมาจากไหนไม่รู้แล้วเดินมาหยุดลงหน้าเขา ลู่หานก็คงไม่รู้เช่นเดียวกันมาเมื่อคืนเซฮุนมานอนดักรอขอคืนดีกับผู้ชายหน้าสวยคนนี้ทั้งแต่เมื่อวาน แต่ด้วยความกล้ามีน้อยจึงได้แค่แอบมองเท่านั้น
การที่มาดักรอลู่หานก็มีส่วนดีอย่างหนึ่งคือ ..คนของชานยอลตามไปกระทืบเซฮุนไม่ได้เนื่องจากตามหาตัวไม่เจอ ร่างหนาเลยรอดตัวไปอย่างหวุดหวิด ทำไม ลูกน้องชานยอลถึงโง่ขนาดนี้ เหยื่อแอบอยู่หน้าหน้าคฤหาสน์แท้ๆดันหาไม่เจอ =[]=
“ไปมหาลัยกันเถอะครับ”
“เซฮุน!!”
ลู่หานถลำเข้าไปกอดเซฮุนด้วยความดีใจ ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็กลับมา กลับมาอยู่ข้างคู่กับเขาตลอดไป ไม่ว่าจะกายหรือใจ เซฮุนก็พร้อมจะยกให้เสมอ
“ฮื่อ ฉันขอโทษนะ ฮื่อๆ”
“คุณไม่ผิดนี่นา ผมต่างหากที่ผิด ขอโทษนะครับ”
คนที่ถูกกอดตอบสนองอ้อมกอดอย่างดี และอ่อนโยน สัมผัสของเซฮุนลู่หานคิดถึงมันเหลือเกิน คิดถึงมากจริงๆ
“นายห้ามไปจากฉันนะ!! ห้ามเด็ดขาดไม่ว่าฉันจะไล่นายอย่างไงนายต้องอยู่กับฉันตลอดไป เข้าใจมั้ย?”
“ครับ ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไรผมก็พร้อมที่จะอยู่กับคุณเสมอ และจะอยู่กับคุณตลอดไป”
“สัญญานะ!”
“ครับ ผมสัญญา”
ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไรเซฮุนก็ไม่สนใจอีกแล้ว ..ขอเพียงแค่เขาได้อยู่กับลู่หานก็พอ ได้ดูแล ได้เอาใจใส่ ได้แอบรัก แค่นี้ก็ไม่ขออะไรอีกแล้ว
ความคิดเห็น