คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Destiny my heart : 14
ผมตื่นมาแต่เช้าเพื่อที่จะมาทำอาหารให้กับผู้อยู่อาศัยในคอนโดของผมคนใหม่^^ ถ้าถามว่าทำอาหารเป็นไหม ? ตอบจากใจเลยว่าไม่เป็นสักนิด!! แต่ผมก็ดูรายการทำอาหารแล้วก็ลองฝึกทำข้าวต้มอย่างง่ายๆ ไม่รู้ว่ารสชาติมันดีหรือป่าว
ขอแค่เจ้าน้อยตัวกินแล้วมีความสุขก็พอ
“ชาน~ยอล~”
แบคฮยอนหน้าตางัวเงียๆ เดินออกมาจากห้องนอน ร่างบอบบางในเสื้อเชิ้ตสีครีมตัวโคร่งสวมใส่สบาย อืมม ผมแอบเห็นเนินอกแบคฮยอนนิดๆด้วย =w=
“มากินข้าวได้แล้วเด็กดื้อ”
ผมจุ๊บที่หน้าผากมนเป็นการอรุณสวัสดิ์ก่อนที่จะดึงเจ้าตัวน้อยมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผม ผมมองใบหน้าใสด้วยความกังวลใจ มันยิ่งกังวลหนักตรงที่แบคฮยอนกำลังหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวต้มของผมนี่แหละ >0<
“แหวะ! รสชาติอะไรก็ไม่รู้!!”
เพล้ง
0[]o !!
ผมตะลึงไปเลยที่เจ้าตัวน้อยปัดข้าวต้มถ้วยนั่นลงกับพื้น พร้อมกับเบ้ปากใส่ผมอีก T^T น้องแบคครับ~ นั้นเป็นข้าวต้มที่ชานยอลลุกขึ้นมาทำตั้งแต่ตี5 เชียวนะครับ
ทำตั้ง 5-8 รอบ กว่าจะได้ข้าวต้มถ้วยนี้ –[]-
“ไม่อร่อย ไม่อร่อย ไม่อร่อย”
แบคฮยอนส่ายหน้าไปมาประท้วงเรื่องข้าวต้มไม่อร่อย T^T ชานยอลขอโทษ ชานยอลผิดไปแล้ววว
“โอเคครับๆ เดี๋ยวชานยอลโทรสั่งอาหารมาให้กินนะ แล้วน้องแบคก็จะได้กินยา”
“น้องแบคเกลียดยา -3-”
“ถ้าไม่กินยาแล้ว น้องแบคจะหายไหมครับ??”
“ไม่รู้ ... ไม่รู้!! น้องแบคเกลียดชานยอล”
ปัง!!
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นเจ้าตัวน้อยของผมตบโต๊ะดังปัง! ก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องคอนโดผมไปเลย ตายห่าล่ะ!! แบบนี้แบคฮยอนก็หลงทางแย่เลย ซิ 0.0 คอนโดมีหลายชั้นหลายห้อง มิหนำซ้ำเจ้าตัวน้อยก็ยังไม่คุ้นเคย ตายของจริง!!
ผมทำอะไรไท่ถูกนอกมาใส่เกียร์วิ่งพรวดตามร่างบางไปโดยอัตโนมัติ ไม่ได้นะ!! แบคฮยอนจะหายไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ผมไล่วิ่งหาแถวๆทางเดินก็ไม่พบ ถามยามแถวนั้นก็ไม่เห็นใครให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เลย ขนาดผมวิ่งลงไปให้ประชาสัมพันธ์ประกาศหาตัวแล้วก็ไม่พบ
ทำไงดี ไม่ได้นะ แบคฮยอน .. นายอย่าไปจากฉัน
ขอโทษ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ..
ผมสะอื้นเหมือนน้ำตากำลังไหลออกมา แบคฮยอนหายไปไหนผมไม่รู้ ผมถึงกับนั่งเข่าทรุดอยู่หน้าเคาร์เตอร์ของคอนโด เมื่อลางสังหรณ์แปลกๆมันวูบเข้ามาที่ใจของผม แบคฮยอนยิ่งไม่เหมือนคนปกติอยู่ด้วย
ในเมื่อฟ้ากำหนดให้แบคฮยอนเป็นของผมแล้ว
ท่านก็อย่าเอาเขาไปจากผมเลยครับ .. ผมขอร้อง
เจ้าตัวน้อยเป็นวิมานของผม ... ผมรักเขา
ได้ยินไหมผมรักเขา!!!!!
RRrrr
“ไอ้ สำลี .. มึงโทรมาถูกจังหวะชิบหาย”
[ทำไมว่ะ?? กุแค่จะโทรมาบอกว่า มึงมาโรงพยาบาลได้แล้ว สาส! เกิดเรื่องใหญ่แล้วเนี่ย]
“ทำไมว่ะ แค่นี้ยังใหญ่ไม่พอหรือไง!!”
[โรงพยาบาลแม่งนักข่าวมาเพียบ !! มีคนฟ้องโรงพยาบาลมึงข้อหา ให้ยาผู้ป่วยเกินขนาด]
“เอาเงินฟาดหัวมันซิว่ะ!”
[กุทำอยู่ แต่ไอ้พวกนักข่าวมันเสือกมาด้วย มึงรีบมาเลยสาส!]
แม่งเอ๊ยย !! เรื่องมันจะเยอะแยะไปถึงไหนว่ะ แค่แบคฮยอนคนเดียวหัวใจผมก็เหมือนโดนกระทืบจนแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว .. วิมานของผมหายไปไหน ผมต้องการที่พักพิง แบคฮยอนกลับมาเถอะนะครับ ชานยอลขอร้อง
........................................................................................................................................................................................................................................................
“หม่ำ หม่ำ ~”
ริมฝีปากน้อยอ้าปากเอาอาหารชั้นดีเข้าปากอย่างไม่เกรงใจคนจ่ายสักนิด ! ร่างผ่องที่นั่งมองร่างบางกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร แววตาสวยที่เคยจ้องมองเจ้าตัวน้อยด้วยความริษยาบัดนี้แววตานั้นกลับกลายเป็นมองด้วยความเอื้อมระอาแทน
“กินช้าๆหน่อยซิ! เอาน้ำๆ”
คยองซูถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาก่อนจะหยิบแก้วน้ำสีแววส่งให้คนมูมมามที่กินจุกจนเปอะรอบริมฝีปากอย่างแบคฮยอน ร่างบางเองก็ยิ้มรับก่อนจะกระดกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ดัง อึกอักๆ
ร่างผ่องมองคนไร้พิษภัยก่อนจะนึกถึงตอนที่เจอกันครั้งที่สอง .. ร่างบอบบางวิ่งออกมาจากตึกคอนโดหรู แล้วก็มานั่งซึมอยู่ริมถนนจนคอยงซูมาพบเข้า ตอนแรกร่างบางยังคงหวาดระแวงคยองซูเล็กน้อยแต่พอคยองซูบอกว่าจะพาไปกินเนื้อวัว คนตัวเล็กก็กระโดดกอดแขนร่างผ่องไม่ยอมปล่อยซะงั้น คิดแล้วขำ
“นายอยู่กับคุณชานยอลหรอ??”
“( - - )( _ _ ) ( - - )( _ _ )”
“คุณชานยอลไม่ให้ข้าวนายกินหรอ?”
“( - - )( _ _ ) ( - - )( _ _ )”
“นายเกลียดคุณชานยอลหรอ??”
“( - - )( _ _ ) ( - - )( _ _ )”
“นายรักคุณชานยอลหรอ??”
“( - - )( _ _ ) ( - - )( _ _ )”
“นายกระโดดสามครั้งก่อนวิ่งหรอ??”
“( - - )( _ _ ) ( - - )( _ _ )”
ห่า!! ทำไมมึงพยักหน้าหมดทุกคำถามเลยว่ะ – [] - ^^
ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกถอนออกมาอย่างหมดกำลังใจจะก้าวเดินต่อไป
[ข่าวด่วน ตอนนี้นะค่ะ ทางโรงพยาบาลขึ้นชื่อเรื่องจิตเวชอันดับหนึ่ง ถูกฟ้องในข้อหาให้ยาผู้ป่วยเกินขนาดจนเกิดอาการชัก ตอนนี้ทางผู้ป่วยปลอยภัยดีแล้ว แต่ญาติคนไข้ก็ยังไม่ยอมความทางกฎหหมาย เชิญชมบรรยากาศกันเลยดีกว่าค่ะ]
ข่าวถ่ายทอดสดที่ถูกฉายในร้านอาหารเล็กๆ ทำเอาคยองซูและแบคฮยอนเบิกตากว้างขึ้นมาทันที ภาพในโทรทัศน์ทำเอาหัวใจดวงน้อยของแบคฮยอนล่วงลงจนพื้นทันที
... ภาพที่ชานยอลหน้าเสียถูกรุมด้วยนักข่าวเป็นสิบ
... ภาพที่ชานยอลเศร้าใจกับอะไรบางอย่างที่หายไป
... ภาพที่วิมานของแบคฮยอนกำลังหมองเศร้า ถูกกดดัน ...
แบคฮยอนอยากไปโอบกอดคนในโทรศัทน์เหลือเกิน อย่างโอบกอดด้วยความรู้สึกเห็นใจ ให้กำลังใจ และ คิดถึง แม้จะห่างกันเพียงช่วงขณะแต่แบคฮยอนกับรู้สึกเหมือนห่างกันมาหลายปีเหลือเกิน
ชานยอลเอง ก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องแบคใช่ไหม?
ชานยอลทำไมทำหน้าแบบนั้น? ชานยอลเป็นอะไรไป ..
น้องแบคอยากไปอยู่เคียงข้างเเบ่งเบาความทุกข์ทรมานเหล่านั้นเหลือเกิน
“อยากไปหาชานยอล ..”
“นายว่าอะไรนะ??”
“อยากไปหาชานยอล! ชานยอล!! ชานยอล”
ร่างบางลุกขึ้นตบโต๊ะรุนแรงจนผู้คนแถวนั้นหันมามองเจ้าตัวน้อยเป็นสายตาเดียวกัน คยองซูส่ายหน้าก่อนจะหยิบเงินมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับลากบุคคลวิกลจริตออกจากร้านด้วยความขายหน้า!
ฉันมันบ้าแท้ๆที่เก็บไอ้บ้านี่มาด้วย!
ร่างผ่อนบนพำพึมกับตัวเองด้วยอาการไม่สบอารมณ์ พอออกมาข้างนอกร้านแล้วร่างผ่องก็เหวี่ยงร่างบอบบางลงกับพื้นริมถนน โดยไม่แคร์สายตาใครต่อใครทั้งสิ้น!!
“คิดจะทำให้ฉันขายหน้าไปถึงไหน แบคฮยอน!! คนบ้าแบบแกฉันไม่น่าเห็นใจเลย”
คยองซูจิกหัวคนร่างบอบบางพลางโยกไปมาด้วยความหมั่นไส้ ฝ่ายที่ถูกกระทำได้แต่น้ำตาซึมออกมาทันที แบคฮยอนสะอื้นเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆนั่งคุกเข่าต่อหน้าร่างผ่องอย่างเสียศักดิ์ศรี
“น้องแบคขอโทษ .. ได้โปรดพาน้องแบคไปหาชานยอลเถอะนะ ชานยอลกำลังร้องไห้ ชานยอลกำลังเหงา ชานยอลกำลังเสียใจ”
น้ำเสียงแสนน่าสงสารบวกกับใบหน้าที่ไร้พิษภัยทำเอาคยองซูคลายมือที่จิกกลุ่มผมสวยออกอย่างช้าๆ ถึงแม้คยองซูจะเกลียดแบคฮยอนแต่เขาก็ไม่อาจจะทำร้ายคนบริสุทธิ์ผู้นี้ได้ลงคอ
ริมฝีปากอมชมพูเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ใจหนึ่งก็อยากกำจัดแบคฮยอนออกไปพ้นๆ อีกใจหนึ่งก็กลัวคำข่มขู่คนที่ชื่อ คิม จงอินเหลือเกิน ...
คยองซูนายอยากเป็นคนดีบ้างไหม?
ถ้างั้นช่วยๆไอ้บ้านี้ไปเถอะเผลอๆ เราจะได้ดูดีในสายตา ผอ.ก็ได้ ^^
ความคิดเห็น