คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : BABY witnessinlove : MEET
ความรักที่ถูกทาทับด้วยความเกลียดชัง
<ลู่หาน talk>
ผมช็อคมากเมื่อแบคฮยอนมารับผมที่เพนท์เฮ้าส์เพื่อไปยังห้างแห่งหนึ่ง จากคำบอกเล่าเรื่องของลูกทำเอาผมอึ้งมากถึงมากที่สุด!! หว่าหวาปกป้องอีชิ้ง ... ลูกไปรู้จักอีชิ้งตอนไหน? ทำไมผมไม่รู้อะไรมาก่อน ผมทั้ง งง และ อึ้งมากๆ หัวใจมันเต้นรั่วจนแทบบ้า หวังว่าพี่คริสจะตามตัวหว่าหวาเจอนะ ได้โปรด หนูกลับมาหาแม่เถอะลูก
พอผมมาถึงสถานที่เกิดเหตุ ก็มีรถตำรวจหลายสิบขับเต็มไปหมด พร้อมมีนักข่าวอีกด้วย แบคฮยอนพาผมเลี่ยงสื่อมวลชนมาทางใต้ดินพร้อมทั้งให้ผมใส่หมวกและแมสปิดปาก แบคฮยอนบอกว่าที่นี่มีไคและอีชิ้งด้วย พี่คริสเลยกำชับให้ผมปิดบังใบหน้าไว้ ..ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอใครทั้งนั้น
คนที่ผมอยากเจอมีเพียงลูก .. หว่าหวาเท่านั้น
กลับมาหามามี๊เถอะลูก หัวใจมามี๊จะแตกสลายอยู่แล้ว
“บอกมาว่าแกจับตัวหลานฉันไปใช่ไหม!!”
บนชั้นหนึ่งของห้างที่มีตำรวจพลุกพล่าน ผมเห็นพี่คริสกระชากคอเสื้ออาอี้ขึ้นมา พร้อมทั้งสวนหมัดใส่ใบหน้าสวยอย่างจัง!! พอผมเห็นอย่างนั้น ผมจึงเลือกที่จะอยู่ในมุมมืดไม่ออกไปให้ใครเห็นทั้งนั้น ... ใบหน้าสวยที่ร้ายกาจหลั่งน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย อีชิ้งเม้มริมฝีปากเน้น ถึงแม้เขาจะร้องไห้ ..แต่อีชิ้งก็เข้มแข็งไม่เหมือนผม
“ฉันไม่รู้ !! ทำไมฉันต้องจับตัวหว่าหวาด้วยล่ะ!”
“เพราะแกเกลียดฉันไง จางอีชิ้ง” พี่คริสย่อตัวลงไปบีบคางอาอี้ที่ล้มลงกองกับพื้น ริมฝีปากบางมีเลือดไหลเล็กน้อยที่มุมริมฝีปาก ..พี่คริสทำแบบนี้ได้ไง ใจร้ายที่สุด!!
“ใช่ฉันเกลียดนาย!! เกลียดมาก! แต่ฉันก็มีสมองพอ หว่าหวาเป็นเด็กดี ฉันไม่ทำแบบนั้นกับเด็กหรอก”
คำพูดของอีชิ้งทำเอาผมโล่งใจ .. เขาไม่ได้ทำอะไรลูกของผม
“คุณคริส พอก่อนครับ” ไค!! ร่างผิวเข้มวิ่งเข้ามาแยกพี่คริสออกจากอีชิ้ง พร้อมทั้งประคองอีชิ้งให้ลุกขึ้นมา ท่ายื่นของอาอี้ดูแปลกๆเหมือนเขาจะเจ็บสะโพกมาก ..เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่คริสพึ่งต่อยปากไปไม่ใช่หรอ??
“อีชิ้ง ไม่เป็นไรนะ”
“ไค!!” อาอี้แทบจะผลักชายที่ประคองตนเมื่อรู้มาเป็น ไค แต่ร่างแกร่งก็ใช้กำลังดันตัวอาอี้เข้าหาตน ผมมองสถานการณ์นั้นไม่วางจะสาย มิหนำซ้ำผมยังแอบเห็นสายตาไม่พอใจของพี่คริสด้วย
“สารวัตร แจ้งฉันว่าคุณคริสเจอตัวหว่าหวา และ เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟังแล้ว ..อีชิ้งมาเกาหลีทำไมไม่บอก” แววตาแสนอ่อนโยนและเป็นห่วงทำเอาอีชิ้งยิ้มออก ...อีชิ้งยิ้มได้ ผมก็ยิ้มตามไปด้วย
“ฉันคิดว่าพวกนายคงไม่อยากเจอเพื่อนเลวๆแบบฉันไง ...สบายดีนะ ไค”
“ฉันสบายดี.. ไอ้เซฮุนก็สบายดี” เพียงแค่ชิ่อของผู้ชายคนนั้นเอ่ยออกมา ผมถึงกับหุบรอยยิ้มทันที !!!
“นี้มันเวลาราชการไม่ใช่หรอ?” พี่คริสเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ทำเอาอีชิ้งก้มหน้าต่ำ ส่วนไคเองก็ค่อยๆปล่อยอีชิ้งออกจากอ้อมกอด
“ขอโทษครับ ผมจะมาบอกว่าเราไม่พบตัวหลานคุณในห้างแห่งนี้ การตรวจสอบจากกล้องวงจรปิด ก็ไม่สามารถปะติดปะต่อได้ว่า เด็กวิ่งหายไปไหน”
“อย่าบอกนะว่า ...”
“กล้องวงจรปิดเสีย 5 ตัวครับคุณคริส”
ชานยอลเอ่ยขึ้นแทรก ทำเอาผมใจห่อเหี่ยวทันที พี่คริสก็ตีหน้านิ่งก่อนจะเดินออกมาจากเหตุการณ์ไป แต่ยังไปไม่ถึงเท่าไร เขาก็หยุดชะงักเมื่อเสียงของใครบางคนเงขึ้น ผมเองก็หันไปมองมาเสียงนั้นเช่นกัน ..เสียงแหลมที่ดังมาแต่ไกล
“อีชิ้ง!! หนูเป็นอะไรไหมลูก”
เสียงดังของผู้หญิงรูปร่างสวยคนหนึ่งสำรวจร่างกายของอาอี้ ผมจ้องเธอตาไม่กระพริบ เธอดูดีมาก แต่คนที่มากับเธอดูดียิ่งกว่า! แม้จะใส่หมวกและแว่นกันแดด ผมก็จำเขาได้ พระเจ้านั้นมัน ฮวาง จือเทา นักร้องหนุ่มที่อยูวง exo ผมจำเขาได้
“นี้มันเรื่องอะไรกันค่ะ คุณคริส”
“ไม่มีอะไร ต่อจากนี้ให้เป็นหน้าที่ของ ท่านรองคิมแล้วกัน”
พี่คริสและลูกน้องก็เดินออกมาจากสถานที่เกิดเหตุอย่างสง่างาม ...ผมกับแบคฮยอนยังคงแอบหลังเสาต่อไป จนพี่คริสต้องกระชากตัวผมให้เดินตามเขา วินาทีนั้นที่ผมถูกพี่คริสกระชากตัว ผมหันไปมองข้างหลัง ..อาอี้กับผมเราสบตากัน แววตาของเขาดูเจ็บปวด ทรมาน และเสียความรู้สึก
ผมจำแววตานี้ได้ แววตาที่ผมเคยมองเซฮุนกับอีชิ้งเมื่อตอน 5 ปีที่แล้ว
<ลู่หาน end>
“ปะป๊า !! วาวาหิวแล้ว ~!” เด็กน้อยที่พึ่งตื่นนอน ลุกเดินออกจากห้องพร้อมกับกอดตุ๊กตากวางไว้ในอ้อมแขน หว่าหวาจำได้ว่าในห้องมามี๊ก็มีตุ๊กตาแบบนี้เหมือนกัน เพียงแค่ตัวนั้นมีโบว์ แต่ตัวนี้มีแว่นกับเทคไน และหว่าหวาก็ชอบนอนกอดตุ๊กตากว้างน้อยด้วย
คุณพ่อมือใหม่ที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อน เดินมาอุ้มลูกน้อย พาไปนั่งโต๊ะเพื่อรับประทานอาหาร เซฮุนคิดว่าตัวเองแปลกไป ทั้งๆที่หว่าหวาเอาแต่ใจและขี้อ้อนแท้ๆ เขากลับทำทุกอย่างที่เด็กน้อยขอ .. ปกติเซฮุนไม่ชอบใครมาเอาแต่ใจใส่ ยกเว้นแค่ลู่หานเท่านั้น หว่า !!~ แต่ตอนนี้กับมีเด็กน้อยแปลกหน้าเพิ่มมาอีกคนซะแล้ว
“ปะป๊าทำข้าวผัดให้เราด้วยนะไอ้เปี๊ยก”
“ป้อนนะ ~ ~ อ้า ~” เด็กน้อยอ้าปากกว้าง พร้อมชี้มาที่โพรงปากของตัวเอง ดูแล้วน่ารักมากจนเซฮุนอดไม่ได้ที่จะทำตามคำขอของลูกชาย
“เอ๊า กินเยอะๆจะได้เป็นเด็กอ้วน”
“อ้ำๆ วาวาเป็นเด็กน่ารัก อ้ำๆ” เด็กน้อยยู่ใบหน้า พร้อมทั้งเคี้ยวอาหารไปด้วย
“นี้ ปะป๊าบอกแล้วไม่ใช่หรอ ว่านั้นของปะป๊าไม่ใช่ของเรา”
มือแกร่งเอื้อมไปขยี้หัวลูกชาย พร้อมชี้ไปยังตุ๊กตากวางน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของหว่าหวา เด็กน้อยหันมามองหน้าคุณพ่อของตนก่อนที่จะใช้มือเปล่าๆหยิบข้าวในจานขึ้นมากินเสียดื้อๆ ทำเอาเซฮุนถอดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะใช้ช้อนเคาะหัวลูกชายเบา
“บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าจับอาหารด้วยมือเปล่า”
“ปกติมามี๊เป็นคนป้อนข้าวนี้ฮะ ..หว่าหวาคิดถึงมามี๊ฮะ แง้ๆ”
เวร!!
เซฮุนเบิกตากว้างทันทีที่เห็นเด็กน้อยร้องไห้ เขาทำอะไรไม่ถูกนอกจากเดินอ้อมโต๊ะอาหารไปโอบกอดลูกชายอย่างหลวมๆพรางลูบกลุ่มผมนิ่มเชิงปลอบประโลมใจ หว่าหวายังเด็ก เขาคงทำใจยากที่จะจากแม่และพ่อของตนไป หัวใจของเซฮุนหดหู่ขึ้นมาเมื่อคิดอย่างนั้น .. บางทีเขาก็ยังไม่รู้ตัว ว่าเจอเด็กหลอกเข้าเต็มประตู!
“ไม่เป็นไรนะ ..มามี๊ของเราก็คิดถึงเรา ท่านกำลังมองหว่าหวาอยู่บนสวรรค์นะรู้ไหม?”
“ทำไมปะป๊าต้องแช่งมามี๊!! ปะป๊าพูดเหมือนว่ามามี๊ตะ ...”
เด็กน้อยยกมือปิดปากตัวเองทันที เพราะเมื่อกี้เกือบพูดความจริงเข้าแล้ว!!
“เราพูดอะไรนะ”
“เปล่าฮะ ..เวลาวาวากอดตุ๊กตา ตัวนี้แล้ววาวาก็คิดถึงมามี๊ตลอดเลย” เจ้าตัวเล็กรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ร่างหนาคลายอ้อมกอดออก ก่อนที่จะหันมามองตุ๊กตาของตน
“อันนี้ปะป๊าให้เราไม่ได้หรอกนะ .. มันกำลังค่อยคู่ของมัน”
“..ปะป๊า”
“กวางตัวนี้ มีเจ้าสาวของมันอยู่ด้วยนะ เจ้าสาวทั้งสวยน่ารัก นิสัยดี และเป็นเด็กใสซื่อสุดๆ ดังนั้นเจ้ากวางก็เลยรอเจ้าสาวของมันกลับมา ..กลับมาครองรักกันอีกครั้ง”
เซฮุนเล่าความหลังขึ้นมาอย่างปวดเร้า เขากำลังคิดถึงลู่หานอีกแล้ว ดวงตาที่เคยอ่อนโยนกลับหมองเศร้าราวกับตัวเองอยู่ในพายุหิมะที่หนาวเหน็บ หว่าหวาเห็นอย่างนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยื่นบนเก้าอี้จะสวมกอดปะป๊าที่ยืนอยู่ข้างกาย ..ปะป๊ากำลังรู้สึกเหมือนมามี๊ ปะป๊ายังรักมามี๊อยู่ใช่ไหมฮะ ??
“มามี๊ วาวา อยากได้ตุ๊กตากว้าง วาวาจะเอาไปโรงเรียน”
“ไม่ได้หรอกนะลูก ..ให้กวางน้อยอยู่ในที่ของมันเถอะจ๊ะ กวางน้อยกำลังคอยกวางอีกตัวมารับ”
“มารับไปไหนฮะ วาวาไม่อยากให้กวางน้อยไปจากวาวา”
“มารับไปใช้ชีวิตคู่ด้วยกันไงจ๊ะ ลูกยังเด็ก ลูกไม่เข้าใจหรอกว่ามันทรมานแค่ไหนสำหรับการรอคอย”
วาวาไม่รู้หรอกว่าปะป๊ากับมามี๊ทะเลาะกันเพราะอะไร ..แต่ที่วาวารู้คือทั้งสองคนยังรักกันอยู่
RRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ทำเอาเซฮุนสะดุ้งออกจากภวังค์เขาผละเด็กน้อยออกเบาๆก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย เมื่อผละออกจากอกปะป๊า หว่าหวาก็สังเกตว่า เบ้าตาของปะป๊ามีน้ำตาคลอพร้อมที่จะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ ราวกับมามี๊ไม่มีผิด
“ไอ้ดำ มีไร”
[อีชิ้งมาเกาหลี กุเลยชวนเขามาอาหารในโรงแรม x ข้างบนนี้วิวสวยด้วย เห็นตึกมากมาย ดูแล้วสบายตาดี]
“ว่าไงนะ อีชิ้งมาเกาหลี!!” ใบหน้าเล็กหันควับทันทีไปจ้องหน้าปะป๊าของตนทันที
[มาหากุหน่อย]
“กุเลี้ยงลูกอยู่ ใครจะอยู่กับลูก”
[เด็กจีนที่มึงเคยบอกกุอ่ะนะ]
“เออ”
[ฝากไว้บ้านแม่มึงก่อนดิสัส !! ถ้าพึ่งมาห่วงลูกมึงตอนนี้ มึงมาหากุ แล้วมึงจะตกใจ]
“!!”
ความคิดเห็น