คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Destiny my heart : 13
<คยองซู>
หลังจากที่ไอ้บ้านั้นออกไป ผมก็นอนไม่หลับอีกเลย มันเพราะความเจ็บจากช่องด้านหลังด้วยนั้นแหละ เจ็บไปทั่วขาเลยตอนนี้ อ๊ากกก ลุกทีแม่งลำบากมากเลยครับ !! ฝากไว้ก่อนเถอะ คิม จงอิน - -
ตื๊ดดดดด
โทรศัพท์บนหัวเตียงสั่นดังครืดคราด ผมจึงต้องไปดูซิว่าใครโทรมา นี้มันดึกจนชาวบ้านเขานอนกันหมดแล้ว ไอ้ห่าที่ไหนมันโทรมาอีกเนี่ย??
“สวัสดีฮะ มีอะไรหรือป่าวฮะ??”
[แค่อยากโทรมาบอกว่า ห้ามบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับพ่อไอ้ชานยอลไม่งั้นนายเจอหนักแน่!! เข้าใจไหมเด็กดีของจงอิน ฝันดีครับจุ๊บ~]
เพล้ง!
ผมคว้าโทรศัพท์ลงพื้นด้วยความโมโห หยี้!! น่าสะอิดสะเอียดเป็นบ้าเลย เด็กดีงั้นหรอ?? ปัญญาอ่อน!! ไอ้สำลีเอ๊ย เมื่อไรแกจะออกไปพ้นๆจากฉันว่ะ แม่ง!!!
ตอนนี้ผมอารมณ์เสียแบบสุดๆจนนอนไม่หลับ เฮ้อ ผมคงต้องไปเดินเล่นในสวนสาธารณะที่อยู่ถัดไปจากคอนโดแล้วแหละ เวลาผมไปที่นั่นมันทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหลังจากที่เจอเหตุการณ์ร้ายๆ ถึงแม้สะโพกของผมจะเจ็บแค่ไหนแต่ผมก็จะต้องไป เพื่อความสบายใจของ โด คยองซู J
กลิ่นของราตรีมันช่างดีจริงๆ ผมเดินมานั่งลงบนม้านั่งเก้าอี้สีเนื้อไม้ตัวโปรด สวนสาธารณะที่นี่ตอนเช้าจะมีครอบครัวที่หลากหลายพาลูกน้อยมาวิ่งเล่นดูแล้วผมก็อยากมีลูกบ้างอะไรบ้าง … ตอนเช้าผิดกับตอนดึกโดยสิ้นเชิง ผมมองดูแต่ความว่างเปล่าที่รายรอบตัวผม มีเพียงแสงพระจันทร์เท่านั้นที่คอยส่องแสงในยามผมอ่อนล้า เหนื่อยกับทุกสิ่งเหลือเกิน ..
“นักศึกษาแพทย์”
เสียงเอ่ยทักที่คุ้นเคยทำเอาผมสะดุ้งหันไปมองบุคคลที่กำลังเดินมานั่งลงบนม้านั่งข้างๆผม เฮ้ย! นั้นมัน คุณชานยอลในชุดนอนตัวบางเบานี่หว่า 0/////0ดึกแล้วนะฮะ คุณยังไม่นอนอีกหรอ
“ผอ. สะ สวัสดีฮะ”
“ไม่คิดเลยนะว่านายจะอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้ .. นักศีกษาแพทย์ นายรู้ไหมสีหน้านายตอนนี้มันดูดีกว่าตอนที่นายมองแบคฮยอนด้วยความริษยาอีกนะ”
“คุณเห็นด้วยเหรอฮะ?”
“เห็นสิ ดวงตาสีสวยของนายมันเกิดความอิจฉาอยู่นะ แต่ตอนนี้แววตานั้นมันหายไปแล้ว”
ผอ. เห็นตอนที่เรามองไอ้บ้าแบคฮยอนนั้นด้วยหรอ !!
“บ้านนายอยู่ไหนล่ะ นักศึกษาแพทย์”
“คอนโดถัดไปนี้เองฮะ ว่าแต่บ้าน ผอ. อยู่ไหนหรอกฮะ”
“ตรงข้ามกับคอนโดนายเลย ฉันซื้อคอนโดอยู่หน้าตึกคอนโดนายไง ฉันอยู่ชั้น 20 ”
“งั้นหรอฮะ แล้ว ผอ. มาอยู่ที่นี่ได้ไงฮะ? มันดึกแล้วนะ”
“พอดีฉันอยากมาเดินเล่นเท่านั้นเอง นายก็ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลแต่เช้า”
“ดุเหมือนพ่อเลย -3-”
ผมยู่หน้าเข้าหากันด้วยความน้อยใจ ชิชิ!! เบื่อที่สุดเลยผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ผอ.ยิ้มกึ่งหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ เขาขยี้หัวของผมจนหัวผมยุ่งเหยิงไปหมด
“โอเคๆ งั้นเรากลับไปนอนพร้อมกันเลยไหม ? ไปกันเถอะ”
“ฮะ ^^”
ถ้าเราพูดดีๆไม่ประชดประชันคุณชานยอล คุณเขาก็คุยดีกับเราแฮะ
“ผม ชื่อ คยองซูนะฮะ โด คยองซู”
“ฉันชื่อปาร์ค ชานยอล ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะ”
...............................................................................................................................................................................................................
ร่างแทนได้รับสายที่โทรมาจากแผนกประชาสัมพันธ์ของตึกคอนโด ว่าเห็นคยองซูเดินโซเซออกไปที่ไหนสักแห่งคนเดียว คนที่กำลังเป็นห่วงคยองซูอย่างจงอินจึงรีบวิ่งตามคยองซูไปอย่างเงียบๆ
เขาสะกดรอยตามร่างผ่องอยู่ห่างๆโดยที่ร่างผ่องจะไม่ได้รู้ตัว ท่าทางการเดินที่แปลกๆเนื่องจากเจ็บบริเวณสะโพกของคยองซูทำให้จงอินรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก
เรือนร่างเพรียวค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้เนื้อไม้ของสวนสาธารณะ ใบหน้าได้รูปแหงนมองขึ้นดวงดาวด้วยสายตาแสนหลงใหล จงอินจ้องมองทุกการกระทำ สักพักเขาก็เห็นเพื่อนรักของตนเดินเล่นเรื่อยเปื่อยมาจนถึงม้านั่งที่คยองซูนั่งอยู่
ร่างผ่องดูท่าทางตกใจมากที่เห็นคนที่ตนแอบชอบมานั่งลงข้างๆตน มือหนาของจงอินกำแน่นทันทีที่เห็นใบหน้าสวยแดงก่ำไปทั่วใบหน้าด้วยความเขินอาย
หึหึ มีความสุขมากซินะคยองซูที่ได้อยู่กับคนที่นายรัก
อยู่กับฉันมันทรมานมากใช่มั๊ย??
จงอินฝืนยิ้มด้วยความน้อยใจให้กับตนเอง เขาไม่รู้เลยว่าทั้งสองคนพูดพูดอะไรเพราะระยะห่างที่แอบมองมันแสนไกล เขาเห็นแค่ว่าคยองซูยิ้มอย่างมีความสุข ชานยอลก็เช่นกัน
0.0!!!!!!
ร่างแทนถึงกับชะงักเมื่อเห็นว่าร่างสูงลุกขึ้นและกวักมือเรียกอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ ร่างผ่องยิ้มหน้าบานลุกขึ้นเดินตามร่างสูงไป มิหนำซ้ำยังเดินจับมือกันอีกด้วย!!
…………………………………………………………………………………………………………………………………………….............
ร่างบางที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนดึกเพราะนอนฝันร้าย สิ่งที่ร่างบางตื่นขึ้นมาแล้วหาไม่เจอคือ เจ้าของหัวใจที่เคยนอนอยู่ข้างๆ บรรยายที่หวานเหน็บทำให้เจ้าตัวน้อยรู้สึกโดดเดี่ยว ความกดดันทำเอาน้ำตาหลั่งรินออกมาเป็นสาย
“ฮื่อๆ ชานยอล ชานยอล ชานยอลอยู่ไหนมาหาน้องแบคทีซิ น้องแบคกลัว”
“เจ้าตัวน้อย!!”
ชั่วขณะนั้นเองชานยอลก็กลับมาที่ห้องนอนทันที เพียงแค่เขาเห็นแบคฮยอนร้องไห้ตัวสั่นระริก เขาก็รีบไปโอบไหล่ปลอบประโลมคนน่ารักที่กำลังขวัญเสียอยู่
“น้องแบคกลัว ฮื่อๆ”
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ชานยอลอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ร้องๆ”
มือแกร่งยกมือขึ้นลูบปรอยผมสีสวยด้วยความรู้สึกผิด นี่เขาเป็นสาเหตุทำให้ใบหน้าสวยมีน้ำตาอีกแล้ว …น้ำตาใสถูกนิ้วแกร่งปาดออกจากใบหน้าหวานอย่างละมุน
“ ~เก็บฟ้ามาสาน ถักทอด้วยรักละมุน คอยห่มให้เธอได้อบอุ่น
ก่อนนอนคืนนี้ ให้เสียงใบไม้ ขับกล่อมเป็นเสียงดนตรี
คอยกล่อมให้เธอฝันดี ดี ให้เธอเคลิ้มไป
เป็นวิมานอยู่บนดิน ให้เธอได้พักพิงพิง และนอนหลับไหล
เก็บดาวเก็บเดือนมาร้อย มาลัย เก็บหยาดน้ำค้างกลางไพร มาคล้องใจเราไว้รวมกัน~”
ปกติชานยอลจะเสียงใหญ่ร้องเพลงไม่ค่อยเพราะ มิหนำซ้ำเขาก็ยังไม่เคยร้องเพลงกล่อมใครนอนแบบนี้ด้วย แต่เขาก็ร้องเสียงให้กับคนที่อยู่ในอ้อมกอดฟัง ที่ชานยอลตื่นขึ้นมากลางดึกก็เพื่อเซิร์ทหาเพลงวิมานดินแล้วฝึกร้องจะได้มาขับร้องกล่อมเจ้าตัวน้อยที่นอนข้างกาย
ด้วยความที่กลัวว่าเสียงเพลงที่ตนฝึกจะรบกวนร่างบางที่นอนอยู่ ชานยอลจึงลงไปฝึกรองเพลงนี้ในสวนสาธารณะใกล้ๆ ร่างสูงไม่คิดเลยว่าช่วงเวลาสั้นๆที่เขาห่างเจ้าตัวน้อยไป เจ้าตัวน้อยจะร้องไห้ขี้มูกโป่งหาเขาแบบนี้
เจ้าตัวน้อย .. ฉันจะเก็บท้องฟ้ามาสานเพื่อให้นายห่ม
เจ้าตัวน้อย .. ฉันจะกล่อมให้นายนอนฝันดี
เจ้าตัวน้อย .. ฉันจะเป็นวิมานของนาย เพื่อนายจะได้พักพิง
และนายเองก็เป็นวิมานของฉันเหมือนกัน ……..
ความคิดเห็น