คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : BABY witnessinlove : PROTECT
หัวใจของเด็กน้อย ที่ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์ 
“เอานี้ เงินค่าตัว”
มือหนาฟาดเงินหนาปึกลงบนเตียงนอนที่มีร่างบางชันตัวขึ้นมาพิงกับหมอน ใบหน้าหวานดูหมองหม่น ไม่มีชีวิตชีวา มือเล็กดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายตัวเองจนถึงคอ สายตาเรียวมองไปยังคาบเลือดที่แห้งติดผ้าห่มด้วยความสลดใจ หัวใจของเขาเต้นช้าลงไปทุกนาที คำพูดของคริสที่สถบออกมามันช่างตอกย้ำให้น้ำใสๆไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่ ..ดูถูก เหยียดหยาม ไร้ค่า อีชิ้งเหนื่อยที่จะอยู่บนโลกแบบนี้
“ทำไม ไม่เอางั้นหรอ หึ ทำเป็นคนดี ..”
“เอาซิ”
ดวงตาแสนหวานตวัดหางตาขึ้นมามองคริส คำพูดที่แข็งกร้าวทำเอาคริสกระตุกยิ้มที่มุมปาก มือบางปาดหยดน้ำตาที่ไหลเปรอะใบหน้าอย่างสุดจะทน เขาต้องเข้มแข็ง !! ใช่ เรื่องเมื่อคืนก็ลืมๆไปเถอะ .. ขอแค่มีเงินก็พอ ม๊ากะป๊าจะได้อยู่สบายไม่ต้องมาลำบากเหมือนตน อีชิ้งหยิบเงินบนเตียงที่กระจัดกระจายมารวมๆกันไว้ เขาทำตัวราวกับคนไร้ค่า
คนไร้ค่าที่ต้องอยู่เพื่อเงิน
“หึ น่าสมเพช ทุเรศลูกตา”คริสพูดขึ้นมาอย่าสุดจะทนก่อนที่จะแต่งตัวแล้วออกจากห้องไป ทิ้งให้อีชิ้งร้องไห้อยู่เพียงคนเดียว หัวใจดวงน้อยช่างทรมานเหลือเกิน
เมื่อคริสออกไปแล้ว คนตัวบางก็จัดการอาบน้ำ ล้างสิ่งโสมมออกให้หมด!! ก่อนที่จะจัดการใส่เสื้อผ้าแล้วเดินลงไปหาเจ๊เจนซึ่งอยู่ ในห้องทำงานของที่นี่ สภาพที่ย่ำแย่และท่าเดินแปลกๆของอีชิ้งทำเอาเจ๊เจนถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ และรีบตรงไปเข้าไปพยุงอีกฝ่ายโดนเร็ว …เจ๊เจนมีท่าทีตื่นวิตกเป็นอย่างมาก อีชิ้งนั่งลงบนโซฟาแสนนิ่ม แต่ความเจ็บปวดจากช่องทางรักที่ฉีกขาด ทำเอาเขาถึงกับนิ่วหน้า
“อีชิ้ง ใครทำหนู? อย่าบอกนะว่าคุณคริส!!” ร่างบางไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ พอทั้งโชว์เงินในมือให้เธอดูด้วยใบหน้าแสนเศร้า
“ช่างมันเถอะครับ เขาให้ค่าตอบแทนผมมาแล้ว เรื่องก็จบ ผมขอตัวไปโอนเงินก่อนนะครับ”
“อะ อีชิ้ง เดี๋ยวให้เด็กๆในผับไปโอนให้ก็ได้ หนูไปพักผ่อนเถอะ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากดูให้แน่ใจมาเงินทั้งหมดถูกส่งไปให้ป๊ากะม๊าแล้วจริงๆ” รอยยิ้มบางๆของอีชิ้งถูกคลี่ออกมาช้าๆก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไป เจ๊เจนจิกปากให้กับความโง่ของตัวเองแบบนี้จือเทาด่าตายชัวร์ !!
ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปฝากเงินในธนาคารย่อย ซึ่งเป็นสาขาเล็กๆในห้างแห่งหนึ่งของโซล บางทีอีชิ้งก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดถนัดที่ดันมาฝากเงินที่นี่ เพราะในเวลานี้ คนเยอะสุดๆ !! จางอีชิ้งถอดหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยหน่าย เขาเลือกที่จะนั่งพักตรงม้านั่งตัวยาว ซึ้งทางห้างสรรพสินค้าได้จัดไว้
สักพักก็มีเด็กหน้าตา น่ารักเดินมานั่งข้างๆ อีชิ้งหันไปมองเด็กคนนั้นก็ถึงกับตกใจ … ลู่หาน!! นี้มันลู่หานชัดๆ เพียงแค่อีกคนย่อร่างตัวเองให้เล็กลงเท่านั้น! อีชิ้งเหงื่อออกตรงขมับทันที เขากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอด้วยความยากลำบาก ในใจสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว … ลู่หานกำลังตามหลอกหลอนเขาในความฝันและความเป็นจริง !
“คุณน้า ทำไมมองวาวาแบบนั้น”
สำเนียงเกาหลีที่ชัดแจ๋ว ทำเอาอีชิ้งถอนหายใจ นี้คงไม่ใช่ลู่หานแปลงร่างมาหรอกมั้ง อีชิ้งนึกในใจพร้อมอมยิ้มออกมา เขามองไปยังเด็กตาแป๋วอีกครั้ง คราวนี้อีชิ้งยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและเป็นมิตรทำเอาหว่าหวาเองถึงกับยิ้มออกทันที
“ขอโทษจ๊ะ พอดีน้าเห็นหน้าหนูแล้วนึกถึงคนรู้จักนะ”
“วาวา ชื่อ หว่าหวา คุณน้าชื่ออะไรฮะ” เด็กน้อยยิ้มกว้างพร้อมจับมือของอีชิ้งเอาไว้หลวมๆ ร่างบางถึงกับชะงักทันทีที่ได้ยินชื่อ ….เด็กจีนงั้นหรอ?
“น้าชื่อ อี้ชิง จางอีชิ้งจ๊ะ เป็นคนจีน”
“ว๊าวว!! วาวาก็มาจากจีน ” อีชิ้งยิ้มอีกครั้งเพราะคิดว่าเด็กหน้าสวยคนนี้คงไม่มีพิษภัยสักเท่าไร เด็กน้อยเองก็ดูเป็นมิตรและน่าเอ็นดูมากๆ หว่าหวามักจะไว้ใจคนแปลกหน้า และอีชิ้งก็เป็นอีกหนึ่งคนที่หว่าหวาไว้ใจ
“หลงทางหรือเปล่า? หาคุณแม่ไม่เจอเหรอครับ”
“ปะป๊าไปไหนไม่รู้ วาวาหาปะป๊าไม่เจอ แต่ วาวาเจอน้าอี้แทน วาวาดีใจ”
ร่างบางถึงกับชะงักเมื่อเด็กน้อยโผลงกอดตนอย่างกับรู้จักกันมาเป็นชาติ ใบหน้าหวานดูเอ๋อๆไปทันที แต่ด้วยความรักเด็กทำเอาอีชิ้งยกมือขึ้นลูบหัวเด็กน้อยเบาๆพร้อมทั้งกอดเด็กน้อยตอบอีกด้วย บางที เด็กน้อยหว่าหวา ก็ไว้ใจคนแปลกหน้ามากไปเหมือนกัน
“อีชิ้ง หึ พอฉันออกจากเตียงก็ร่านหาผู้ชายไปทั่วเชียวนะ”
พระเจ้า!! นั่นคริส อีชิ้งผละเด็กน้อยออกพร้อมกับใช้ตัวเองปิดบังร่างของเด็กน้อยเอาไว้ เขาทำเพราะกลัวว่าคริสจะพาลหาเรื่องเด็กตัวเล็กที่ไม่มีทางสู้ ดวงตาของเขามองคนตรงหน้าอย่างเข้มแข็ง อีชิ้งฝืนใจไม่แสดงความอ่อนแอออกมา … น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำเอาหว่าหวาโผล่หน้าออกมาจากหลังของอีชิ้งเล็กน้อยด้วยความสงสัย
ดวงตาแป๋วสบตาปิ้งๆเข้ากับคริสจังๆ!!
“คุณหนู!!” มือขวาและมือซ้ายของผู้มีอำนาจตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน อีชิ้งรีบสวมกอดหว่าหวาด้วยความตกใจ คนตัวบางกลัวว่าหว่าหวาจะได้รับอันตรายจากคนตรงหน้า
ถึงแม่อีชิ้งจะพึ่งรู้จักหว่าหวา แต่เขาก็รู้สึกรักดั่งหลานคนหนึ่ง !
“นายมันบ้า!! กล้าจับตัวหว่าหวาไปงั้นหรอ! สารเลว จางอี้ชิง” คริสกระชากอีชิ้งออกจากหว่าหวาอย่างแรง ส่งผลให้ร่างบางล้มลงไปกองกับพื้น เด็กน้อยเห็นแบบนั้นจึงวิ่งเข้าไปหาอีชิ้งด้วยความเป็นห่วง พร้อมทั้งสะบัดหน้ามามองคริสอย่างเหวี่ยงๆ ทำเอาคริส แบคฮยอน ชานยอล และลูกน้องอีก 2 คน ถึงกับกระพริบตาถี่ๆอย่างตกใจ
“ทำบ้าอะไร!!” คำอุทานซึ่งเป็นสำเนียงเกาหลีชัดแจ๋ว ทำเอาคนรอบข้างถึงกับหันมามอง .. คริสและลูกน้องถึงกับอึ้งและหยุดชะงักด้วยความประหลาดใจ
หว่าหวาไม่เคยตะโกนใส่ลุงของเขาเลยตั้งแต่เกิดมา
“อย่าทำตัวโง่ได้ไหม! วาวาไม่ชอบคนโง่”
เด็กน้อยตะโกนด่าออกมา ถ้าใครเป็นคอซีรีย์ จะรู้ว่าทุกคำนั่นวาวาเอามาจากซีรีย์ทั้งหมด .. เด็กน้อยมีทีท่าโกรธจัดก่อนที่จะหันหลังแล้วใส่เกียร์หมา วิ่งออกไปให้ไวที่สุด!! คริสเองก็สะบัดหัวตั้งสติแล้ววิ่งตามไป ชานยอลยืนโทรศัพท์เรียกตำรวจ และอยู่คุมตัวอีชิ้งไว้ ส่วนแบคฮยอนกับคนที่เหลือก็วิ่งตามหว่าหวาอย่างเร็ว
“หว่าหวา !! หยุด กลับมาหาลุงเดี๋ยวนี้”
“คุณหนู !! คุณหนู”
ในห้างนี้คนเยอะมาก ทำเอาผู้ใหญ่อย่างฝ่ายคริสเสียเปรียบ วิ่งชนไหลชาวบ้านไปทั่ว แต่เด็กน้อยอย่างหว่าหวากับวิ่งซิกแซก ไปทางโน่นทางนี่อย่างคลองแคล่ว เวลาผ่านไปไม่ได้ คริสก็พาดกับหว่าหวาจนได้!! ช่างเป็นเรื่องที่บ้าและน่าเสียดาย ทำไมหลานต้องหนีเขา! แล้วด่าเขาว่าคนโง่ด้วย
้
“ไอ้เปี๊ยก!”
เสียงสวรรค์ นั่นมันเสียงเซฮุนนี่นา หว่าหวาดีใจสุดๆและค่อยๆเดินไปหาปะป๊าของตนอย่างหมดสภาพ ร่างหนาขมวดคิ้วอย่างงุนงงเมื่อเห็นว่า เจ้าตัวเปี๊ยกเหงื่อไหลเต็มตัว เซฮุนวางถุงเสื้อผ้าแบรนด์เกี่ยวกับจูเนียร์ลง ก่อนที่จะอุ้มเด็น้องซึ่งหอบแฮ่กๆขึ้นมาแทน มือหนาไล่ปาดเหงื่อบนขมับเล็กด้วยความเอ็นดู
“วิ่งหาปะป๊าหรอ ปะป๊าหาเราตั้งนาน”
“เปล่าฮะ วาวา…แฮ่กๆ วิ่งหนีคนโง่”
“ไม่เอานะไอ้เปี๊ยก ไปด่าคนอื่นมาโง่ไม่ดีรู้ไหม เอามาจากซีรีย์ที่ดูกับปะป๊าเมื่อคืนใช่ป่าว ..เฮ้อ ดื้อจริงๆ”เซฮุนถอดหายใจ ก่อนที่จะเคาะหัวลูกชายตัวเล็กเบาๆ แต่หว่าหวาดูจะไม่สนใจเขาสักเท่าไร สายตาของเด็กเล็กวอกแวกอย่างเห็นได้ชัด เซฮุนถึงกับขมวดคิ้วทันที
“หว่าหวา ได้ยินปะป๊ามั้ย? เปี๊ยก!”
“ปะป๊า .. หว่าหวาหิว” สายตาที่หวาดระแวงของเด็กน้อยไม่บ่งบอกว่าหิวสักนิด
“เดี๋ยวปะป๊า พาไปหาอะไรกินเนอะ ^^”
“ไม่ ..วาวาไม่อยากกินที่นี้ ปะป๊าพาไปกินภัตตาคารที่มันมองเห็นวิวสวยๆได้ไหม? วาวาอยากไปฮะ ^^”
รอยยิ้มจางๆของหว่าหวา ทำเอาเซฮุนพยักหน้าเบาๆ เขาไม่อยากถามหรอกว่าลูกชายตัวแสบว่าหนีอะไรมา เพราะถ้ากดดันเด็กมากๆมันอาจจะทำให้หว่าหวาเป็นโรคขี้กังวล ร่างหนาเลือกที่จะเฉยเมยทำเป็นไม่รู้ซะดีกว่า ... เขารู้สึกว่าเด็กแปลกหน้าคนนี้เป็นสิ่งสำคัญ เป็นเทวดาตัวน้อย ที่เขาอยากดูแล
หว่าหวาเริ่มคิดหนัก เพราะลุงคริสที่แสนเย็นชาเห็นตนจังๆเลย เด็กน้อยกลัวว่าลุงคริสจะพาเขาไปจากปะป๊า ..มิหนำซ้ำ ลุงคริสจะยิงหัวปะป๊าสุดหล่อของเขาด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ หว่าหวาต้องพาปะป๊าออกจากห้างนี้ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้!
วาวาไม่น่าพลาดหลงกะปะป๊าเลย
วาวาไม่น่าชวนปะป๊ามาซื้อของเลย
วาวานี้โง่จริงๆ T_T
ความคิดเห็น