คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12 : ผูกมัด
ณ ห้องประธานของชานยอล
ร่างสูงที่นั่งเก้าอี้ประธานยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านและเซ็นเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะเป็บปึก ถ้าในเอกสารมีข้อผิดพลาดแม้แต่จุดเดียวเขาคงจะไล่ออกทั้งแผนก เรื่องอย่างนี้ทุกคนในบริษัทรู้ดี ว่าประธานคนนี้เด็ดขาดแค่ไหน
[ท่านประธานครับ คุณแบคฮยอนมาขอพบ]
เสียงของคริสดังขึ้นหลังจากที่ชานยอลกดตอบรับโทรศัพท์ iHome ที่วางอยู่ข้างๆโต๊ะทำงาน iHomeจะมีสายเชื่อมต่อกับโต๊ะทำงานของเลขาที่อยู่ข้างนอกเท่านั้น
“ให้มันเข้ามา”
ชานยอลตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบในขณะที่มือก็เซ็นเอกสารต่างๆต่อไป ..ไม่นานนักประตูของห้องประธานก็เปิดออก ร่างบางที่แต่งตัวมอซอค่อยๆเดินอย่างกล้าๆกลัวๆโดยในมือข้างหนึ่งกำเช็คที่มีมูลค่าจำนวนมากมาด้วย
“มาทำไม !”
“ผม ..เอาเช็คมาคืนครับ”
แบคฮยอนทำใจกล้าเดินเข้าไปวางเช็คลงบนโต๊ะของชานยอล สายตาคมมองดูเช็คเงินสดจำนวน 5 ล้านบาท ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาแสนรังเกียจเหยียดหยาม
“เงินค่าตัวนายก็รับๆไว้เถอะ !! เดี๋ยวก็มาบอกว่าฉันข่มขืนอีก ชิ! ทำมาเป็นคนดีเอาเงินมาคืน คนอย่างนายมันไม่ต่างไปจากโสเภณีที่อ้าขาไว้รอผู้ชายมาเสียบหรอกมั้ง แบคฮยอน”
มุมปากหยักกระตุกรอยยิ้มขึ้นมาอย่างหมั่นไส้ คำพูดเสียดสีของชานยอลมันช่างเจ็บและแทงใจแบคฮยอนเป็นอย่างมาก มือเรียวทั้งสองกำมือแน่น ฟันบนและฟันล่างกระทบกันดังกรอด น้ำตาใสๆ ไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เนื้อตัวสั่นระริกอย่างเก็บอารมณ์
ครั้งแรกของผมเสียให้กับผู้ชายอย่างคุณจริงๆหรือเนี่ย .. ผมเกลียดคุณ!
“ต่างซิ ! คุณคงจะไม่เห็นค่าอะไรในตัวผมหรอก ..แต่มีใครคนหนึ่งบอกว่าผมเป็นผู้ชายที่น่าทะนุถนอมและอยากจะดูแลตลอดไป คนๆนั้นเขาเห็นค่าในตัวผม ดังนั้นผมมันต่างจากโสเภณีที่คุณเกลือกกลั้วนะ”
“.....”
“ถึงผมจะไม่รู้ว่าใครคนนั้นเป็นใคร แต่เขาก็อยู่ในหัวของผมตลอดเวลา เขาบอกรักผมทุกวัน ฮื่อๆ เขาบอกว่าผมทำอาหารอร่อย เขาบอกว่าผมจะเป็นคนเดียวในหัวใจของเขา ฮื่อๆ คนอย่างคุณมันจะไปรู้อะไรมิทราบ!!”
ใบหน้าสวยพูดกล่าวทั้งน้ำตาแบคฮยอนตอนนี้กำลังคิดถึงแต่คนในความทรงจำ ความทรงจำที่สักวันแบคฮยอนเองก็จะต้องจำมันให้ได้ ...เพราะผู้ชายที่อยู่ในหัวของร่างบางช่างเป็นคนอ่อนโยนและอบอุ่นเหลือเกิน
ฝีเท้าบางวิ่งออกไปจากห้องประธานโดยที่ไม่ได้หยิบเช็คออกไปด้วย มือหนาของบุคคลที่นั่งบนเก้าอี้ประธานถึงกับจับขมับตัวเองทันที เพราะรู้ว่าใครคนหนึ่งที่ร่างบางหมายถึงก็คือ ปาร์ค ชานยอลที่นั่งอยู่ตรงนี้ไง
. ................................................................................................................................
ณ สวนสาธารณะ Central Park
ร่างสองร่างของคู่รักกำลังเดินจับมือกันท่ากลางธรรมชาติสวยๆสไตล์นิวยอร์ก ชานยอลนักศึกษาหนุ่มเหลียวมองร่างบางที่เดินจูงมืออยู่ข้างๆด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสุข
“ น่ารักจังเลย”
คำพูดของชานยอลทำเอาแบคฮยอนที่กำลังเคี้ยวหมากฝรั่งตุ้ยๆเหมือนเด็กๆหันมองด้วยสายตางุนงง
“ฉันชมนายนั้นแหลแบคฮยอน นายน่ารักจัง”
มือหนาข้างที่ว่างของชานยอลลูบหัวคนรักด้วยความเอ็นดู ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินสูดอากาศในสวนสาธารณะ ถึงจะมีผู้คนอยู่ที่นี่มากมาย แต่โลกของชานยอลกับมีแต่แบคฮยอนคนเดียวเท่านั้น คนเดียวที่อยู่ในหัวใจตลอดมา
“ไม่ต้องมาชม!! คำพูดนายฉันไม่เชื่อหรอก”
“เชื่อฉันเถอะนะ ฉันจะปกป้องนายเอง นายมันตัวเล็กตัวบางแบบนี้ต้องมีฉันไว้ดูแลรู้ไหม ..ฉันจะน่าทะนุถนอมและจะดูแลนายตลอดไป”
“จริงหรอ”
“อืม ฉันรักนายนะ”
ชานยอลยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับผู้ชายตัวบางตรงหน้า เขาสัญญากับตัวเองว่าจะรักและดูแลแบคฮยอนตลอดไป ไม่ว่าแบคฮยอนจะไม่ต้องการก็ตาม
ชานยอลมีความสุขที่เห็นแบคฮยอนมีความสุข
ชานยอลยิ้มได้ที่เห็นแบคฮยอนยิ้มได้
ชานยอลจะรักแบคฮยอนตลอดไป .....
ความรู้สึกพวกนี้นายทิ้งมันไปแล้วจริงๆหรอ ปาร์ค ชานยอล!
......................................................................................................................................................................
<ลู่หาน>
วันนี้ผมเริ่มคุยกับเซฮุนเป็นปกติ เซฮุนเองก็ดูเหมือนจะลืมเรื่องนั้นไปแล้วด้วย -///- ผมเขินจะเนี่ยเวลานึกถึงมัน เฮ้อออ จริงๆเลยนะ ลู่หาน!!!!!
“น้องลู่หานครับนั่งอยู่คนเดียวหรอ?”
“รุ่นพี่เฉิน”
ในระหว่างที่ผมนั่งรอเซฮุนไปซื้อน้ำ รุ่นพี่เฉินก็ผ่านมาพอดี เขายิ้มทักทายผมด้วย >0<// รุ่นพี่คนนี้ป๊อปมากในหมู่สาวๆ ไม่คิดเลยว่าจะมาทักผมแบบนี้ เฮ้ยๆ เขินว่ะ
“นั่งด้วยได้ไหมเนี่ย”
“เชิญครับๆ”
ผมเขยิบในรุ่นพี่เฉินนั่งข้างๆแต่ก่อนที่รุ่นพี่จะได้นั่งเซฮุนก็โผล่เข้ามาต่อยหน้ารุ่นพี่ทันที ผมที่อยู่ในสถานการณ์ถึงกับงงเลยทีเดียว ทำไมเซฮุนถึงทำแบบนี้??
“หยุดนะ!!”
ผมเข้าใช้กำลังทั้งหมดผลักเซฮุนให้ออกห่างจากรุ่นพี่ ก่อนที่เซฮุนจะทำร้ายรุ่นพี่ไปมากกว่านี้ ผมรู้สึกโมโหมากจริงๆ เซฮุนเองก็ด้วย ดวงตาที่เคยมองผมอย่างอ่อนโยนตอนนี้เขากับจ้องผมอย่างไม่สบอารมณ์
ทำไม ?? โกรธที่ผมปกป้องคนที่ถูกทำร้ายงั้นหรอ คนอย่างหมอนี่มันจะเกินไปแล้วนะ ยุ่งกับชีวิตส่วนตัวผมเกินไปแล้ว ตกลงเป็นเพื่อนหรือผัวว่ะ!!
“ลู่หาน ..ออกไปให้พ้น”
“เป็นบ้าอะไรอีก โอเซฮุน!”
“ก็มันจะมาลวนลามนายไม่เห็นหรือไง”
“เซฮุน!! นายชักจะน่ารำคาญแล้วนะ หยุดสักทีซิ”
ผมผ่อนเสียงลด ตอนนี้ต่างคนต่างขึ้นคงพูดกันไม่รู้เรื่อง รุ่นพี่เฉินก็หลบข้างหลังผม เพราะกลัวว่าไอ้เซฮุนมันจะเดือดขึ้นมาอีก หมอนี่มันดีแต่ใช้กำลังหรือไง! เรียนเก่งซะป่าว
“ใช่ฉันมันน่ารำคาญ !! งั้นนายจะมาเป็นเพื่อนกับฉันทำไม !”
เซฮุนตวาดเสียงดังลั่นจนนักศึกษาบริเวณนั้นหันมามองเหตุการณ์กันหมด เซฮุนมองผมอย่างไม่เป็นมิตรเขากระชากแขนผมออกมาให้พ้นทางก่อนที่จะตรงเข้าไปชกรุ่นพี่เฉินอย่างไม่รีรอ
“โอ๊ยยย น้องลู่หานช่วย.. ผัวะ!!”
“เชี่ย !! มึงกล้าดีมากที่มาจีบผู้ชายของกุ”
“หยุดนะเซฮุน !! ฉันไม่ใช่ผู้ชายของนาย!! หยุดพูดน่าเกียจสักที”
คำพูดของผมทำให้เซฮุนถึงกับหยุดชะงักแล้วหันมามองหน้าผม รุ่นพี่เฉินใช้โอกาสนี้หนีหางจุกตูดไป ผมเบื่อเต็มที ตลอดเวลาเซฮุนมักจะยุ่งวุ่นวายกับผู้ชายที่มายุ่งกับผม! ผมเบื่อแล้วนะทำไมเขาต้องมาวุ่นวายในชีวิตผมมากขนาดนี้ ทำตัวเป็นเจ้าของ
ผมไม่ชอบ!!!
“คุณ บอกว่าอะไรนะครับ”
“หยุดเถอะ! ฉันไม่ชอบที่นายมายุ่งเรื่องของฉัน เข้าใจไหม นายเลิกทำตัวแบบนี้เถอะน่ารำคาญฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับนายแล้ว โอเซฮุน!!!”
ผมระเบิดอารมณ์และความรู้สึกภายในใจออกมาจนหมด ...และลืมไปว่าคนที่ได้ฟังจะรู้สึกอย่างไง ตอนนี้ผมแคร์แค่ความรู้สึกของตัวเองมากกว่า
“ฉันไม่ต้องการนายอีกแล้ว!”
ผมพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินหนีไปให้พ้นๆหน้าเซฮุน... ผมเบื่อ ผมอึดอัด ผมรู้ว่าผมเอาแต่ใจแต่เซฮุนเองก็เอาแต่ใจเหมือนกันนั้นแหละ เขาไม่เห็นใจผมบ้างหรือไงที่ตลอดชีวิตในเกาหลีผมต้องมีเพื่อนแค่คนเดียวคือเขา .. เขาไม่ปล่อยให้ใครเข้าใกล้ผมเลย
เขาเห็นแก่ตัว
เขาไม่อยากให้ผมมีเพื่อน
เขาผูกมัดผมด้วยคำว่า เพื่อน!
<เซฮุน>
ผม .. ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้ ผมไม่คิดสักนิดว่าวันนี้จะต้องมาถึง วันที่ลู่หานไม่ต้องการผมแล้ว ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ ผมหึง !! เข้าใจไหมว่าผมหึง ลู่หานไม่เคยรับรู้เลยหรือไงว่าหัวใจของผมมันเจ็บปวดแค่ไหนและที่สำคัญไอ้รุ่นพี่เฉินมันก็ตัวอันตรายด้วย
ผมแค่เป็นห่วง
ผมแค่กลัวว่าลู่หานจะถูกหลอก
ผมแค่รักลู่หานเท่านั้นเอง
ไม่คิดเลยว่าลู่หายจะโกรธผมผมมันนิสัยไม่ดีเลยจริงๆ ผมทำให้เพื่อนคนเดียวของผมต้องโกรธ ไม่รู้ว่าลู่หานจะจำได้หรือป่าวแต่ผมจำได้นะ ตอนนั่นลู่หานเคยบอกผมว่า ..
“เซฮุน โตขึ้นไปนายห้ามมีเพื่อนคนอื่นนอกจากฉันนะ ถ้านายมีเพื่อนคนอื่นแล้วแหละก็นายต้องไม่สนใจฉันแน่ๆเลยดังนั้นนายห้ามมีเพื่อนและก็มีแฟนด้วย!!”
“แง้ๆ เซฮุน ช่วยฉันด้วยซิ ไอ้พวกผู้ชายในห้องมันมาล้อว่าฉันเป็นผู้หญิงอีกแล้ว แง้ๆ ต่อไปนายต้องห้ามให้ผู้ชายงี่เง่าหน้าไหนมาใกล้ฉันนะ เข้าใจมั๊ย”
“ เฮ้อออ เซฮุนรู้ไหมในโรงเรียนฉันป๊อปมากเลยรู้ป่าว .. คนในนั้นมีแต่มาขอเป็นเพื่อนกับฉันคนพวกนั้นไม่มีใครจริงใจเท่านายเลยสักนิด นายห้ามในคนพวกนั้นอยู่ใกล้ฉันนะ!!!”
การที่ผมทำตามสิ่งที่ลู่หานต้องการ ไม่คิดเลยว่าลู่หานจะรำคาญ ผมมันเป็นเพื่อนที่ไม่ดีตริงๆ ผมไม่คิดถึงความรู้สึกของลู่หานสักนิด ทำไมผมถึงได้เลวแบบนี้ อยากจะขอโทษ ...ผมผิดเองเรื่องทุกอย่างผมมันไม่ดีเอง ลู่หานต้องเจ็บปวดกับการกระทำของผมมากแน่เลย แล้วผมจะสู้หน้าลู่หานได้อย่างไง ผมผูกมัดลู่หานเกินไปแล้ว ..
......ผมขอโทษ
{เอิ่มมม ใครกันแน่เนี่ยที่เป็นคนผูกมัด =0=}
ความคิดเห็น